Читать книгу Wszystko przed nami - Samantha Young - Страница 7

Edynburg, Szkocja

październik 2015

Matka przyjaciółki powiedziała mi kiedyś:

– Można by pomyśleć, że po wielu ciosach od losu ludzkie ciało nie zdoła znieść kolejnej porcji smutku. Jednak nasze serca są irytująco wytrzymałe.

Ponieważ była jedną z najdzielniejszych osób, jakie znałam, jej słowa towarzyszyły mi przez cały okres dorastania. Przekonałam się, że miała rację. Ludzkie serce jest tak skonstruowane, że wytrzyma wiele bólu.

Nikt jednak mnie nie ostrzegł, że poczucie winy i żal również mogą nas długo prześladować.

Nie chciałam być prześladowana. Nikt tego nie chce. Udawałam zatem, że nic takiego nie czuję, i skupiłam się na pracy. Nie na pracy sprzedawczyni w butiku ze ślicznymi ciuszkami na Starym Mieście. To zajęcie po prostu dawało mi pieniądze na opłacanie rachunków. I niemal na nic więcej. Właśnie dlatego byłam teraz spóźniona, ponieważ musiałam pracować po godzinach. Brałam wszystkie możliwe zlecenia, chyba że kolidowały z moją drugą pracą.

Właściwie nie była to praca, ale coś o wiele ważniejszego.

– Noro, czy możesz pomóc klientce? – Leah stanęła w drzwiach klitki, która służyła za pomieszczenie socjalne dla pracowników. – A gdzie ty się wybierasz?

Włożyłam plecak na ramiona i ruszyłam do wyjścia.

– Kończę dziś o dwunastej. A już jest pięć po.

– Ale Amy jeszcze nie przyszła.

– Przykro mi. Muszę iść do szpitala.

Oczy jej się rozszerzyły.

– Ojej! Coś się stało?

Nic a nic. Dzień jak co dzień.

– Przepraszam bardzo… – Jakaś dziewczyna stała przy ladzie, widocznie zniecierpliwiona. – Czy ktoś może mnie obsłużyć?

Leah podeszła do klientki, a ja skorzystałam z okazji i wybiegłam ze sklepu, zadowolona, że nie muszę się tłumaczyć. Szefowa pewnie żałowała, że przyjęła mnie do pracy. Zatrudniała dwie Amerykanki: Amy i mnie. Tylko jedna z nas potwierdza stereotyp, że Amerykanie to towarzyscy ekstrawertycy.

Nietrudno zgadnąć która.

I nawet nie chodzi o to, że źle wykonuję swoją pracę albo że nie jestem przyjacielska. Po prostu nie zwierzam się ludziom, których dobrze nie znam, podczas gdy Amy i Leah bez oporów opowiadają sobie o wszystkim, od ulubionego koloru po orgazmy, o które w każdy piątek dbają ich partnerzy.

Pnącą się w górę uliczką dotarłam do brukowanego traktu królewskiego, Royal Mile, a moje zdenerwowanie cały czas rosło. Niepotrzebnie. Dzieci i tak by na mnie zaczekały. Po prostu nie lubię się spóźniać. Odkąd zaczęłam regularnie odwiedzać szpital, zdarzyło mi się to tylko raz. Poza tym musiałam się jeszcze przebrać. Robiłam to na miejscu, jeszcze zanim którekolwiek z dzieci mnie zobaczyło.

Edynburg nazywają wietrznym miastem, a dzisiejszy dzień dowiódł – jakby sprzysięgły się przeciwko mnie wszystkie siły – że to właściwe określenie. Szłam pod wiatr, czując jego lodowate podmuchy. Przez chwilę zastanawiałam się, czy miasto chce mi coś powiedzieć. Czy w przyszłości miałam wspominać ten dzień i żałować, że nie posłuchałam podszeptów wiatru i nie zawróciłam? Ostatnio często nachodziły mnie takie dziwaczne myśli. W ogóle bardzo dużo rozmyślałam.

Ale nie tego jednego dnia w tygodniu.

Nie dzisiaj.

Ten dzień poświęcałam im.

Szłam tak szybko, że pokonałam dwudziestominutową trasę w kwadrans. Przemierzyłabym ją jeszcze szybciej, gdyby nie ten przeklęty wiatr. Dotarłam do stanowiska pielęgniarek zdyszana i spocona. Ledwie przy nich wyhamowałam. Spojrzały na mnie zaskoczone.

– Cześć – wysapałam.

Jan i Trish uśmiechnęły się do mnie.

– Nie byłyśmy pewne, czy dziś przyjdziesz – powiedziała Jan.

Ja również się uśmiechnęłam.

– Tylko choroba lub śmierć mogłyby mnie powstrzymać.

Jan wyszła zza biurka.

– Dzieci są w świetlicy – powiadomiła mnie.

– Gdzie mogę się przebrać, żeby mnie nie zobaczyły?

Rozbawiona potrząsnęła głową.

– Nie miałyby nic przeciwko temu.

– Wiem.

– Alison jest z innymi dziećmi, więc jej łazienka stoi pusta. – Wskazała koniec korytarza, w przeciwnym kierunku niż świetlica.

– Dzięki. Dwie minutki – zapewniłam.

– Obie już tam są – oznajmiła Jan.

Z ulgą skinęłam głową i pognałam do łazienki Aly. Zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Ściągnęłam sweter i dżinsy, coraz bardziej przejęta, jak zwykle gdy miałam spędzić czas z chorymi dziećmi. One były tu najważniejsze.

– Naprawdę – burknęłam do siebie pod nosem.

Włożyłam zielone legginsy i bluzkę. Właśnie zaczęłam ją zapinać, kiedy drzwi do łazienki nagle się otworzyły.

Zaparło mi dech w piersiach, kiedy zobaczyłam wpatrzone we mnie znajome oczy.

Był wysoki, o szerokich ramionach, niemal wypełniał sobą przejście.

Próbowałam otworzyć usta, żeby go zapytać, co tutaj robi, ale słowa uwięzły mi w gardle. On tymczasem błądził spojrzeniem od moich oczu do ust, a potem zszedł niżej. Wpatrywał się we mnie długo i uważnie, kilka razy mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. Zatrzymał spojrzenie na staniku, widocznym w rozpięciu bluzki, a kiedy znów zwrócił oczy na moją twarz, zobaczyłam w nich ogień.

Minę miał zdecydowaną.

Wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi, a ja poczułam narastający lęk i zdenerwowanie, przez co w końcu otrząsnęłam się z osłupienia.

– Co ty robisz? – zapytałam i zaczęłam się cofać ku ścianie.

Zbliżył się spokojnym krokiem drapieżnika, a w jego oczach igrały iskierki rozbawienia.

– Właśnie sobie pomyślałem, że jeszcze nigdy nie spotkałem tak seksownego Piotrusia Pana.

Niestety, szkocki akcent nieodmiennie działał na moje zmysły jak afrodyzjak.

Właśnie przez to wylądowałam tutaj, tak daleko od domu.

Jednak jego obecność działała na mnie jeszcze silniej.

– Przestań. – Uniosłam dłoń, by go zatrzymać, ale on tylko nakrył ją swoją i przyłożył do piersi.

Moja ręka wydawała się teraz tak drobna, że przeszedł mnie dreszcz. Podszedł tak blisko, że nasze ciała niemal się zetknęły i znów z trudem chwytałam oddech. Był wysoki, a ja niska, więc musiałam dobrze unieść głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.

Żaden mężczyzna nie patrzył na mnie z takim żarem.

Jak miałam się temu oprzeć?

A jednak wiedziałam, że muszę. Spojrzałam na niego gniewnie.

– Powinieneś stąd wyjść.

W odpowiedzi przywarł do mnie całym ciałem. Przeszył mnie spazm podniecenia. Poczułam lekki dreszcz między udami, a sutki mi stwardniały.

Wściekła na niego i własne ciało, chciałam go od siebie odepchnąć, ale było to niczym próba przesunięcia muru.

– Tak nie można – wysyczałam.

Chwycił moje dłonie, przerywając nieskuteczny opór, i delikatnie, ale stanowczo przytrzymał mi je nad głową. Nerwowo nabrałam powietrza, kiedy moje piersi dotknęły jego ciała.

Pochylił się nade mną, w pełni świadomy tego, co chce zrobić.

– Przestań. – Potrząsnęłam głową. Nie podobał mi się mój nerwowy ton, ale mówiłam dalej: – Nie chcę…

Usta mu zadrgały.

– A szkoda. Często odmawiasz sobie przyjemności?

– Nie, ale myślę głową, nie waginą.

Roześmiał się, a na wargach poczułam jego ciepły oddech.

Uwielbiałam, kiedy mnie rozśmieszał. Uwielbiałam jego śmiech. Ten dźwięk wywoływał przyjemny ucisk w podbrzuszu. Zdałam sobie sprawę, że zdradziło mnie nie tylko ciało, lecz także serce.

Jakby potrafił czytać w myślach, uwolnił moją jedną rękę i położył mi dłoń na piersi, tuż nad sercem. Aż zakręciło mi się w głowie od tego intymnego gestu.

– A nie przyszło ci do głowy, że mogłabyś kiedyś myśleć tym?

– O ile mi wiadomo, moja lewa pierś nie jest specjalnie skora do rozmyślań – odrzekłam wymijająco.

– Pixie, przecież wiesz, o co mi chodzi – powiedział z szerokim uśmiechem.

– Nie nazywaj mnie tak.

– Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – odrzekł, poważniejąc.

– Byliśmy. Ale potem przygwoździłeś mnie do ściany w łazience.

– Dzięki za przypomnienie. – Chwycił mnie za rękę i znów przycisnął ją do ściany. – Gdyby naprawdę cię to wkurzało, wyrywałabyś się – stwierdził, gdy zobaczył błysk gniewu w moich oczach.

Poczerwieniałam.

– Na nic by się to zdało. Jesteś ode mnie dużo większy.

– Puściłbym cię. Wiesz o tym. Niechętnie, ale puściłbym, gdybyś naprawdę tego chciała.

Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Jego twarz była tak blisko, że widziałam małe złotawe plamki na zielonych tęczówkach.

W takich chwilach zapominałam, gdzie jestem. I kim jestem. I co on powinien zrobić.

Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak mocno napinam mięśnie, dopóki nie zwrócił na to uwagi.

– Dlaczego tak się powstrzymujesz, skoro tego chcesz?

Rzeczywiście. Dlaczego znów się opieram?

– Noro?

Zamknęłam oczy, dzięki czemu przypomniałam sobie, skąd we mnie ten opór…

– Ponieważ…

Uciszył mnie, przywierając wargami do moich. Zaskoczona, zareagowałam instynktownie i odpowiedziałam pocałunkiem. Dotykałam językiem jego języka, starając się uwolnić ręce, ale nie po to, żeby się wyrwać. Chciałam otoczyć go ramionami, wsunąć palce w jego włosy.

Zalała mnie fala gorąca, jakbym zapłonęła od ogniska, które rozpalił u moich stóp. Zewsząd otaczały mnie szalejące płomienie.

Za gorące. Zbyt natarczywe. Nie do wytrzymania.

Chciałam zrzucić z siebie ubranie.

I zedrzeć je z niego.

Wtem przerwał pocałunek, odsunął się i spojrzał na mnie zwycięsko.

Gdyby to był ktokolwiek inny, gdyby zdarzyło się to w innym czasie, zarzuciłabym mu, że jest próżny i bezczelny.

Pamiętałam jednak dobrze, dlaczego nie powinniśmy tego robić.

Nie wiem, co wyczytał z mojej twarzy, ale uwolnił moje nadgarstki z uścisku. Opuściłam ręce, ale on się nie odsunął.

Opierał dłonie na moich drobnych ramionach. I czekał.

Coś w jego oczach sprawiło, że opuścił mnie wojowniczy nastrój. Pieszczotliwie pogładziłam jego policzek. Pod palcami wyczułam szorstki zarost. Wcześniejszy pożar został ugaszony przez smutek.

– Odeszła – powiedziałam mu łagodnie. – Nawet ja nie potrafię sprawić, żebyś o tym zapomniał.

Widziałam, jak nieznośne, dojmujące cierpienie sprawia, że gaśnie w nim pożądanie. Wolno zsunął ręce z moich ramion i przeniósł je na talię. Pociągnął mnie lekko ku sobie, a ja opadłam na jego pierś i się w nią wtuliłam.

Usłyszałam wypowiedziane szeptem słowa, które wniknęły wprost do mojej duszy.

– Ale zawsze możesz próbować.