Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 9 - Sarah du Pisanie - Страница 10

’n Tydlose paar sekondes is hulle net van mekaar bewus. Nie eens die ritme van die perd se draffie of die donker nag om hulle kan hulle uit hierdie betowering skud nie.

Van ver af hoor hulle ander perdepote en traag en onwillig laat Dewald haar gaan en hou die perd in.

Verskrik kyk Katrien om haar rond, maar nou is die ander perdepote ook stil.

“Wie is daar?” roep Dewald in die donker, maanlose nag in. “Is dit jy, Dewald?”

“Ja.”

“Waar is die vroumens?”

“Sy is hier by my. Haar perd het van die kranse afgeval.”

“O.”

Skielik verskyn die donker gestalte van ’n ruiter op ’n perd van agter ’n bos en kom neem reg voor hulle in die pad stelling in. Hierdie man is gemasker, met ’n groot hoed op en ’n sakdoek om die onderste gedeelte van sy gesig gebind.

“Julle is vroeg. Ek het beplan om julle by Trawal voor te keer.”

“Ek het vroeër begin, omdat ons net een perd het. Ek kan nie so vinnig beweeg nie. Ons sal in elk geval eers môrenag by ons bestemming wees. Ek kan nie deur die dag ry nie.”

Die gemaskerde man oorweeg hierdie woorde eers ’n oomblik lank en knik dan liggies.“Ja, dit is slim van jou om vroeër te begin. Ek sal jou daardie eer toegee. Jy handel op eie inisiatief en wag nie dat alles vir jou voorgesê word nie.”

Katrien skuif vaster teen Dewald en sy voel hoe sy arm gerusstellend stywer om haar middel span. Die stem van die gemaskerde man het ’n vreemde aksent en hy is ook taamlik geset. Dit is beslis nie die een wat haar gevang het nie.

“Kom!” Die gemaskerde man draai uit die grondpad uit en ry oor die veld. Hy ry op ’n vinnige galop en hulle moet ook na ’n galop oorslaan om by te hou.

“Dewald,” fluister Katrien agtertoe.

“Ja?”

“Ek is bang.”

“Moenie bang wees nie. Ek is by jou en ek sal jou beskerm.” Die man voor hulle hou sy perd in en klim af. “Kom.”

Dewald spring van die perd af en hou sy hand na Katrien uit wat gewillig in sy arms afgly. Hy sit sy arm styf om haar middel en help haar tot by ’n groot klip daar naby.

Die nag is te donker om te sien wat hierdie toneeltjie aan die uitdrukking in die gemaskerde man se oë doen. Katrien se vrees van so effe sou heeltemal gegrond gewees het as sy dit kon sien.

“Maak die vroumens vas, ek moet alleen met jou praat.”

“Sy kan nie wegkom nie. Sy het haar enkel beseer.”

“Maak vas die vroumens. As sy jou hart sag gemaak het, skiet ek haar hier voor jou dood.”

“Jy sal dit nie waag nie. Klaus het haar nog nodig.”

Dewald praat nie verder teë nie, maar sy hande is sag en teer terwyl hy haar hande agter haar rug vasbind.

“Waaraan moet ek haar vasmaak? Hier is nie ’n boom nie.”

“Bring net die perde saam sodat sy nie een van hulle kan gryp nie.”

Dewald gee haar ’n sagte drukkie op haar skouer en Katrien voel effens beter.

Die hele situasie is vir haar onverstaanbaar. Die een oomblik wil sy graag vir Dewald vertrou en voel sy ook dat sy dit kan doen, maar dan gebeur daar skielik weer iets vreemds en weet sy nie wat om te dink nie.

Sy sien hulle agter die rots inbeweeg en sluip saggies nader. Haar enkel is al baie beter en sy kan al met redelike gemak daarop trap. Sy sien die flikkerligte van ’n vuurhoutjie toe die ander man ’n sigaret aansteek en dan hoor sy die diep gemurmel van sy basstem.

Sy hoor Dewald se gedempte stem. “Nou wat het nou gebeur? Van watse probleem praat jy?”

“Daar is ’n hele klomp Beskermingstroepe op Otjimbingwe. Ons het hulle nie nou al daar verwag nie. Hulle sou eers volgende maand kom, aangesien hulle daar om Windhoek gekonsentreer was. Jy het tog self gesien en gehoor dat hulle alles regmaak vir ’n moontlike aanval deur ons. Ons het dit juis so beplan om die beeste hierdie keer net anderkant Otjikango oor te neem en hulle dan eers ’n week of twee op Skurwekop te los en hulle dan af te jaag Rehoboth toe.”

“Ja, ek weet. En nou?”

“Dit is hoekom ek julle kom voorkeer het.”

“Wat kan nou aan die saak gedoen word?”

“Jy en die meisiekind sal julle by die beeste moet aansluit.”

“Hoekom ek ook? Sy kan mos alleen gaan.”

“Man, moenie onnosel wees nie. Iemand sal haar moet oppas sodat sy nie ’n boodskap kan deurkry na die troepe toe nie.”

“Goed. Goed, ek verstaan. Maar wat gebeur nou? Oorspronklik sou sy en Klaus met die wa vooruit gery het tot op Bloukrans en daar sou ek haar gekry het om haar dan weg te steek op Skurwekop. Wanneer die beeste die dag op Bloukrans aankom, sou ons haar net vir haar werksmense gewys het en hulle moes dan dink dat ek en sy weer verder vooruit ry. Die blaam sou dan later op haar neergekom het, omdat sy haar beeste en haar werksmense in die steek gelaat het om saam met ’n man rond te flenter.”

“Ja, dit is hoe dit sou wees. Dan sou hulle die beeste nog aangejaag het tot anderkant Otjikango en daar sou ons oorgeneem het. Ons sou dan die klomp werksmense met ’n draai naby Windhoek gaan los het, sodat hul storie heeltemal verwarrend kon klink.”

“Wel, ek het nou net gedink ek is deurmekaar en dat ek die oorspronklike reeks opdragte vergeet het. Wat gebeur nou?” Dewald klink so koel en beredeneerd dat Katrien op haar tande kners. “Nog presies dieselfde. Ons sal net nie ongesiens by die Beskermingstroepe verbykom nie. Hulle inspekteer glo die beeste wat daar verbykom en sien toe dat dit die werklike eienaars is wat daarmee trek. Ongelukkig het hulle nou gehoor hier is ’n vrou by hierdie trop. Hulle het blykbaar deesdae hul informante wat hulle laat weet wanneer daar ’n trop aan die kom is.”

“So! Dit raak dan mos nou gevaarlik.”

“Ja, en ons het nogal gedink dit gaan een van die maklikste rooftogte wees, juis omdat ’n vroumens hulle bring. Nou lyk dit vir my asof dit juis ons probleem is. Ons kan nie nou sommer een van ons manne daar sit en maak asof ons die eienaar is nie.”

“Waar kry julle al die gegewens?”

“Ons het ’n Herero in die fort wat ons goed betaal om vir ons die nuus uit te bring.”

“Dit is slim van julle. In verband met die nuwe plan, wat word nou van my verwag?”

“Jy moet net sorg dat jy haar gedurig onder skoot het. Jy slaap by haar in die wa. Jy los haar nie ’n oomblik alleen nie.”

“Nee, dit kan ek darem nie doen nie.”

“Julle was die hele week alleen in die berg. Hoekom nou skielik so vroom?” Katrien hoor die ander man se sissende stem, laag en wantrouig. “Luister, ek het oë in my kop. Ek dink ek moet liewer self saam met haar ry, dan neem jy my werk oor. Dit lyk mos vir my asof daardie vrou jou sag begin maak. Ek het vir Klaus gesê hy moet liewer dat ek dit doen . . .”

“Ag, man, moenie simpel wees nie. Ek werk net op ’n ander manier as jy. Daar is baie maniere om ’n ding reg te kry. Ek het haar so verlief gemaak op my, sy eet uit my hand uit! Dit is baie makliker as om haar heeldag met ’n geweer op te pas.”

Geskok staan Katrien agter die rots. Trane van magtelose woede loop oor haar wange.

Die gemaskerde man lag sag en wellustig. “Ja, dit is seker ook ’n manier, maar daar sou nie veel van haar oor gewees het as ek ’n week lank saam met haar alleen was nie.”

“Ek vreet nie alles in een dag op nie; ek kou liewer lank aan die lekker.” Dewald klink egoïsties en vol van homself.

“Wel, dit klink nogal asof dit kan werk.” Dit is ’n rukkie stil en dan praat die gemaskerde man weer. “Nou hoe gaan jy die saak so oplos?”

“Nee, sy dink ek gee vir haar om en ek sal haar help om haar beeste terug te kry. Sy maak nou net soos ek sê.”

“Ja, dit kan nogal werk. Jy sorg net dat sy nie die een of ander gek ding aanvang nie, want dan is dit verby met jou.”

“Nee wat, man, sy sal niks doen nie. Ek sê jou mos, sy eet uit my hand uit.”

Die groot man klap met sy lippe en lag luidrugtig. “Nee, kyk, soveel selfbeheersing kan ek tog nie aan die dag lê nie. Nie eens vir so ’n vet slag soos ons met hierdie klompie beeste gaan slaan nie.”

“Dit is dalk hoekom Klaus liewer vir my gebruik om die vrou op te pas as vir jou.” Dan vra Dewald so terloops: “Waar gaan jy nou heen?”

“Ons is net agter julle om julle dop te hou. Festus vat die perde deur tot by Otjikango sodat ek en Klaus julle te voet kan volg, dan is daar minder kans dat hulle ons sal hoor.”

“Nee, dit is goed so. Nou weet ek darem julle is in die nabyheid as ek in die moeilikheid raak.”

“By wie? By die vrou? Jy sê dan sy is verlief op jou.”

“Natuurlik is sy! Dit lyk my sy sien nie juis veel mans daar op die plaas nie. Ek sê jou, ek gaan nog probleme hê om van haar ontslae te raak.”

“Jy moet liewer maar net sorg dat sy aan jou kant is totdat ons by die troepe verby is, want as sy iets moet agterkom, is dit verby met jou. Hoe gaan jy in elk geval aan haar verduidelik dat julle nie daar kan gaan hulp vra nie? Veral as sy reken jy wil haar help.”

“Nee, ek het ’n goeie storie wat ek haar kan vertel. Ek werk nog van die begin af na daardie punt toe. Sy dink ek is ’n goeie outjie. Sy sal die storie sluk soos botter, man! Ek het van die begin af daaraan gewerk dat sy my moet glo en vertrou.”

“Nee, dit is goed jy sê my, anders sou ek julle ’n bietjie gewantrou het. Ek het vanaand al gewonder toe jy haar so liefies van die perd afhelp.”

“Dit is beter om slim te wees, dan kom jy baie verder.”

“Ja, ’n mens kan sien jy is ’n slim mannetjie. Ek sê vir Klaus jy sal ’n goeie vennoot uitmaak, jy het ’n kop op jou lyf. Ek het dit van die begin af gesien.”

“Luister, julle sal vir my ’n ander geweer moet gee. Myne is saam met die ander perd oor die krans.”

“Hoe het dit gebeur? Dit was dan die vrou se perd en jou geweer.”

“Dit is ’n lang storie wat ek een aand vir julle om die kampvuur sal vertel wanneer alles eers verby is.”

“Vat dan vir eers myne. Die vrou se geweer is nog daar by Klaus, dan sal ek dit kry.”

“Dankie.”

Katrien besef die gesprek staan einde se kant toe en sy beweeg vinnig terug tot by die klip waar Dewald haar gelos het.

Sy sluk hard aan die trane in haar keel. So ’n vermetele, ongepoetste skurk! Wat staan haar nou te doen? Wat moet sy maak? Hulle gaan nou terugkom en wanneer die gemaskerde man weg is, sal hy wil hê hulle moet aangaan waar hulle netnou geëindig het. Sy het haar selfs netnou verbeel sy is lief vir hom, maar nou weet sy sy haat hom! Sy haat hom omdat hy so lieg en bedrieg en sy haat hom omdat sy vir hom lief was. Sy haat hom omdat sy bereid was om alles prys te gee om hom te vertrou en dit net sodat hy haar oupa kan besteel.

Dewald en die ander man kom agter die rots uit. Die ander man haal sy geweer uit die saalsak en oorhandig dit aan Dewald.

“Die beeste en die wa is ongeveer twee uur te perd hiervandaan. Reg suid.”

“Dankie, ons sal dit kry.”

“En onthou nou, jy is die man vir wie sy gaan kuier het. Julle het pas getrek en sy het jou toe by die ander plaas opgespoor. Dit was die storie wat hulle vir die ou voorman vertel het daar op Bloukrans. Maak maar die pap ’n bietjie dik aan voor die Herero’s, sodat hulle die storie sal sluk. Sê sommer julle is getroud, sodat jy by haar in die wa kan slaap.”

Katrien kan die knop in haar keel nie wegkry nie en is nie in staat om iets te sê nie. Sy moes dit seker geweet het! Sy moes van beter geweet het. ’n Ordentlike mens sal nooit met veediefstal iets te doen hê nie.

Die gemaskerde man klim op sy perd en verdwyn die donker nag in.

Dewald staan eers doodstil totdat die perdepote in die verte wegsterf, dan stap hy nader en hou sy hand na haar toe uit. “Kom, liefie!”

Onmagtig om iets te sê, stap sy gedwee nader om losgemaak te word. Sy wag dat hy haar moet ophelp, maar dan gaan sy arms om haar en druk hy haar baie styf teen hom vas. Sy lippe kom hongerig en eisend op hare neer en wild soen hy haar lippe en haar wange. Hy lig haar gesig met sy hand op toe sy haar kop wil wegdraai en soen weer haar lippe en haar wange om dan haar ooglede een vir een te vertroetel en dan weer luierend met haar wang al langs af te kom en fyn soentjies op haar mondhoek te druk.

Soos ’n slaapwandelaar staan sy in sy arms. Sy voel heeltemal dom en het geen plan in haar kop nie. Sy weet net nie wat om nou te doen nie. Dinge het te skielik gebeur. Moet sy hom wegstamp en hom vertel wat sy van hom dink, of moet sy doodgewoon aangaan en presies vasstel wat sy plan en strategie is?

Ja, ja! Dit is wat sy moet doen! Sy weet immers nou dat daar Beskermingstroepe op Otjimbingwe is. Sy sal haar kans afwag en by hulle probeer uitkom. Sy weet ook nou dat sy nie verder ’n woord moet glo wat Dewald sê nie. Wat sy ook nog weet, is dat hy nie een van hierdie lief­kosings bedoel nie.

Sy sluit haar oë en stuur ’n vinnige dankgebedjie op dat sy gaan luister het waaroor hulle praat. Nou is sy ten minste voorbereid op wat gaan kom. Een ding word egter vir haar duidelik uit die warboel van uiteenlopende emosies wat so in haar saamkolk: sy sal moet saamspeel. Hy sal heeltemal gerus moet wees as sy ’n kans wil hê om weg te kom.

Sidderend trek sy haar asem in, slaan haar arms styf om sy lyf en druk haar kop teen sy bors vas.

“Liefie!”

“Hm?”

“Dinge het pragtig uitgewerk.”

“Hoekom sê jy so?”

“Kom klim op die perd, dan vertel ek jou terwyl ons ry.” Hy help haar op die perd en trek haar styf teen hom vas.

Sy wag dat die perd in beweging moet kom, maar Dewald draai eers haar gesig met sy hand na hom toe en soen haar liggies op die mond.

“Hulle wil hê ek moet nou verder saam met jou in die wa trek. Ons gaan ons nou weer by jou beeste aansluit. Ek is so dankbaar dat hulle nie besluit het om een van die ander saam met jou te laat ry nie.”

“Hoekom?” Katrien wurg die woordjie uit.

“Hulle sal jou leed aandoen, Katrientjie.” Hy druk haar styf teen hom vas en soek van agter af haar mond op deur al met haar wang langs soentjies te steel.

Katrien maak haar oë toe om die seer en die verlange, die hartseer en die verskriklike geskoktheid te probeer verwerk. So maklik kon sy in hierdie strik getrap het, so ver-skriklik maklik! Haar ontroue hart sou dit nog opgeslurp het en dorstig gedrink het by die fontein van liefde wat die eerste keer in haar lewe ontspring het.

Sy lippe is warm en hartstogtelik en Katrien moet haar inspan om nie haar kop weg te ruk en wild aan die huil te gaan nie. Met ’n ligte beweging druk sy hom weg. “Vertel eers vir my wat nou alles gaan gebeur.”

“O, my liefding, ek wou jou so graag van die begin af in my vertroue geneem het, maar hierdie gedeelte van die plan en die pad was te gevaarlik. Ek kon dit nie waag nie. Die kleinste dingetjie kan die hele plan nou laat verongeluk.”

Katrien leun agtertoe totdat sy styf teen sy bors sit, sodat sy elke woord kan hoor wat hy sê.

“Nou kan ek egter vir jou sê dat ek jou sal help om jou beeste terug te kry.”

“Wat sê jy?” Katrien hou haar vreeslik verbaas, maar haar hart is kliphard gestaal teen die tranetrekker wat nou gaan kom.

“Jy sien, my liefie, ek is nie regtig deel van hierdie bende nie. My pa boer hier. Ons is vroeër vanaand oor ons plaas. Ek het hier grootgeword. Die afgelope tien jaar was ek egter nog nie weer hier nie. Ek was ’n groot deel van my hoërskoolloopbaan weg, en daarna nog sewe jaar. My ouers het net so af en toe vir my kom kuier.”

“O.” Katrien onderdruk die woede en die lus om om te draai en hom ’n taai klap te gee. Hoe kan hy hier sit en so blatant vir haar lieg?

“Op ’n dag is my pa se beeste gesteel: die eerste keer twintig, daarna veertig en verlede jaar so ’n groot trop soos joune.”

“Wat is jou regte naam dan?”

“My naam is Dewald, maar ek het ’n ander van. Ek sal later vir jou sê wat dit is.”

“Wat het toe met jou pa se beeste gebeur?”

“Ek het besluit om my pa te kom help. Die veediewe is slim en uitgeslape en laat nooit ’n spoor agter nie. Meestal lyk dit soos ’n wolhaarstorie van die werkers. Dit is altyd so verwarrend en elke strooptog is anders beplan.”

“Ja, ek wou die stories ook nie glo nie.”

“Dinge raak nou ’n bietjie warm vir hulle hier en hulle het besluit om hierdie rooftog heeltemal anders as die voriges te beplan. Dit sou ook voorlopig hul laaste rooftog in Suidwes wees. Hulle wou nou Transvaal toe verkas het en ’n jaar of twee daar gaan roof het om die stof kans te gee om hier te gaan lê.”

“Die polisie op Otjiwarongo het vir my ’n brief gegee. Hulle het gesê ek moet dit toon wanneer ek by die Beskermingstroepe verbygaan.” Katrien hou hom fyn dop om sy reaksie te peil.

“Ja, dit is deel van die maatreëls wat al getref is, maar die rowers het nie veel probleme daarmee nie. Hulle neem net die briewe af en maak asof hulle die eienaars is. Maar nou gaan die polisie verder: hulle stuur ’n beskrywing van die regte eienaar deur en dit moet dan ooreenstem met die persoon by die beeste. Dit is presies waar jy as vrou nou die probleem skep. Hulle het jou vroeg tussen die beeste uitgehaal en wou hê dat jou mense die trop moet aanjaag tot daar waar hulle dit wil hê.”

“Ja, ek het gewonder hoekom ek juis alleen weggevat word,” sê Katrien peinsend.

“Die groot rede is dat hulle wou hê die storie moes klink asof jy jou mense in die steek gelaat het om agter ’n man aan te ry. Dit sou die blaam op jou laat neerkom het.”

“Hoe pas jy nou in die prentjie?” Katrien moet konsentreer om die regte vrae te vra sodat hy nie sal agterkom sy het afgeluister nie.

“Wel, ek het niemand laat weet dat ek huis toe kom nie. My ouers dink ek is nog in Kaapstad; ek sou eers einde Maart huis toe gekom het.”

Katrien vra nie uit nie en luister net met ’n halwe oor na sy storie. “Ek het ’n vriend in die Beskermingstroepe en ons korrespondeer nog al die jare. Ons het toe saam hierdie plan bedink. Ek sal die veediewe probeer opspoor en laat verstaan dat ek graag vir hulle wil werk.”

“O, dit is ’n briljante idee. Maar hoekom kon hulle toe nie maar net die veediewe vang toe julle weet wie hulle is nie?”

“Hulle het geen bewyse teen hulle nie. Hulle sal hulle op heter daad met die beeste moet betrap.”

“Het jy hulle toe maklik opgespoor?” Katrien kan nie help om sarkasties te klink nie.

“Ek het amper ’n maand lank elke aand in kroeë rondgelê en stories versprei dat ek in finansiële moeilikheid is. Op ’n aand het Klaus daar ingekom. Ek moet sê, ek sou hom ook nie verdink het van sulke laakbare dinge nie. Hy lyk regtig nie soos ’n oneerlike mens nie. Ek het gemaak asof ek dronk word en weer ’n klomp onsinnige praatjies kwytgeraak van hoe dik ek vir die polisie is en hoe ek vir hulle vlug, omdat hulle my in die tronk wil sit vir skuld.”

“Het dit hom oortuig?”

“Blykbaar, want die volgende aand was hy weer daar en het hy gevra of ek belangstel in ’n werk.”

Dewald druk haar weer styf teen hom vas en Katrien moet sukkel om die trane te keer.

“Wel, dit is soos dit begin het. Ek het ’n maand lank so saam met hulle in die veld rondgedwaal en saam met hulle in kroeë rondgelê voordat hulle tevrede was. My vriend in die Beskermingstroepe het een aand toe ek reeds weg was in die kroeg ingegaan en gevra of hulle my nie gesien het nie. Hy het uitgevaar oor hoe ’n groot uitvaagsel ek is en dat die ouens hom tog moet sê wanneer hulle my iewers gewaar, want die troepe soek my. Dit het hulle oortuig dat ek net die man vir hulle is.”

“Wat gaan nou gebeur?”

“Ek gaan nou saam met jou sodat ons die beeste by Otjimbingwe verby kan kry. Die ander, Klaus en die een wat vanaand hier was, dink dat die Beskermingstroepe jou saam met jou beeste sal wil sien.”

“Ek verstaan die hele opset nog nie. Hoe weet hulle so presies wanneer daar met groot troppe beeste getrek word?”

“Ou Lewis, die koper van jul beeste, is die meester agter die organisasie.”

“Wat?” Hierdie keer is Katrien opreg verbaas.

“Ja, hy gaan uit in die noorde of suide en dan bied hy aan om die vee te koop. Hy bied ’n goeie prys aan, maar dan moet die beeste in Windhoek gelewer word voordat hy betaal.”

“Die opperste skelm!” Katrien is so kwaad dat sy lus het en voeg nog ’n paar lelike woorde by. Alles is nou vir haar baie duidelik. Hy weet natuurlik van elke trop wat aan die kom is en die diewe slaan dan toe op ’n plek waar dit hulle die beste pas, maar verkieslik elke keer op ’n ander plek.

“Ja, hulle wissel altyd hul strategie af. Partykeer neem hulle die beeste al by die Waterberg af en jaag dit met hul eie mense aan, maar meestal, veral in die jongste tyd sedert die Beskermingstroepe en die polisie op die uitkyk is vir hulle, laat hulle die mense hul eie beeste so ver moontlik aanjaag. Gewoonlik slaan hulle dan kort voor Windhoek toe. Hulle is altyd gemasker en hulle vat altyd die mense in verskillende rigtings weg. Soms maak hulle hulle vas en stuur dan iemand wat kastig toevallig daar verby sal kom om hulle weer los te maak.”

Katrien klink so bitter toe sy praat dat Dewald haar net styf vasdruk en sag in haar nek soen. “Dit is darem een ligstraaltjie; dit lyk nie juis of hulle nog moord ook op hul kerfstok wil hê nie.”

“Katrien, ek het jou gesê ek gaan jou nou help. Dit is hoekom ek so daarop aangedring het dat jy my moet vertrou. Ek kon nie eerder die plan aan jou verduidelik het nie.”

“Hoekom nie? Ek sou jou dan kon glo en vertrou het.”

“Sien, dit is hier waar my planne en hulle s’n begin kruis.”

“Nou verstaan ek glad nie.”

“Hulle sou jou tot op Bloukrans gebring het . . .”

Breedvoerig begin hy die storie verduidelik net soos wat sy dit gehoor het toe sy hulle afgeluister het. Katrien kan hom net verstom aangaap.

“Wel, ek en Hein Schlusse – dit is nou my vriend in die Beskermingstroepe – se plan werk nou anders. Hulle stuur nou ’n klomp van die soldate op Otjimbingwe toe en versprei dan ’n storie in die fort wat hulle wil hê by Klaus-hulle moet uitkom. Ons weet dat iemand uit die fort nuus aandra na hulle toe.”

Katrien wring haar hande saam. Hoe gaan sy ooit uit hierdie gemors kom? Dan luister sy verder.

“Wat Klaus-hulle egter nie weet nie, is dat ek die Beskermingstroepe volledig inlig oor al hul planne. Sodra die wa dan by Otjimbingwe verby is en klaar deur die troepe geïnspekteer is, sal Klaus-hulle gerus wees en dink die gevaar is verby. Hulle sal ook dan nie meer bang wees vir agtervolging nie, want hulle dink die lokval is naby Windhoek.”

Katrien sluk om die droogheid in haar keel weg te kry. As sy net kan weet wie en wat om te glo.

“Hul plan is nou om die beeste in ’n oostelike rigting te laat aanjaag nadat hulle by Otjimbingwe verby is. Daar sal hulle tien tot veertien dae oorstaan en dan word hulle met ’n draai Rehoboth toe gejaag, waar daar reeds ’n koper wag.”

“Nou gaan jy saam om my op te pas!” Sy probeer bly en vriendelik klink, maar vir haarself klink dit maar na ’n swak poging.

“Ja, en ek is so bly. Ek het geweet daar moet ’n verandering kom in hul planne, maar ek kon nie voorspel wat hulle gaan doen nie. Dit is hoekom ek jou nie vroeër in my vertroue kon neem nie. Ek was bang hulle beplan iets anders en jy kon dan maklik iets laat uitglip het. Dinge moet so natuurlik moontlik lyk.”

Dewald is so ingenome met die sukses van sy plan tot dusver dat hy nie eens agterkom hoe styf en formeel Katrien word nie. “Hein en sy manne sal ons van agter af volg sodra ons verby die fort is. Daar sal dan uit verskillende rigtings manne kom wat hulle behoorlik sal omsingel.”

Katrien sit doodstil en Dewald vryf sy wang teen hare.

“Dit is net uiters belangrik dat jy by my moet bly en nie iets onsinnigs aanvang nie; daarom is ek so vreeslik dankbaar dat ek nou vir jou die hele verhaal kan vertel en ook dat ek nou bedags by jou sal wees. Nou is daar mos darem nie gevaar dat jy iets aan een van hulle kan verklap nie. Nou hoef jy nie eens op jou hoede te wees nie.”

“Ek kan nie verstaan hoekom dit dan so vreeslik belangrik is dat ek by julle moet bly nie. As ons by die fort verby is, kan ek mos maar gaan.”

“Katrientjie, jy besef nie die erns van die saak nie. As jy probeer vlug of as ek jou laat gaan en Klaus en sy trawante sien jou, sal hulle dadelik onraad merk en dit sal hulle op hul hoede stel. Hulle kan jou selfs agtervolg en sodoende afkom op die soldate wat besig is om die kring om hulle nouer te trek. Dit kan tot gevolg hê dat ons nog steeds nie kan bewys dat hulle die beeste wou steel nie.”

“Nou hoe op aarde wil julle dit bewys?”

“Ons moet hulle vastrek die aand wanneer hulle die beeste wil steel. Ons moet hulle op heter daad betrap.”

“En as die troepe misluk?”

“Dan is ons laaste kans daarmee heen. Dit is net Hein en ’n paar van sy manne wat van die plan weet. Die res van die Beskermingstroepe weet niks nie. Hein sal eers wanneer die plan in aksie moet kom vir die manne daarvan sê, anders kan daar ook iets uitlek. Dit is dus belangrik dat jy nie met hulle in aanraking moet probeer kom wanneer ons daar verbygaan nie, want sodoende kan jy alles verongeluk.”

Katrien antwoord hom nie, sy sit net diep ingedagte. So, dan is dit sy plan! Hy wil haar weghou van die troepe af.

“Katrien, is jy nou bly, my meisie?”

Katrien sluk ’n paar keer voordat sy haar reggeruk kry. “Ja! Ja, natuurlik is ek bly.”

“Hoekom is jy dan nou so stil?”

“Dit is van vreugde. Ek kan nou aan niks dink om te sê nie. Ek is net vreeslik dankbaar dat ek my beeste gaan terugkry.” Sy draai na hom toe en vryf liggies met haar hand teen sy wang. “Dankie, Dewald. Ek het geweet jy kan nie regtig ’n rower wees nie.”

Sy klink blykbaar oortuigend genoeg, want Dewald vang haar hand en druk ’n soentjie in die palm. “Jy moet onthou, jy het gesê dat, as ek jou beeste vir jou terugkry, jy met my sal trou.”

“Ek sal onthou.” Katrien se stem is dik van trane, maar Dewald dink dit is omdat sy voel soos wat hy nou voel.