Читать книгу Deze Liefde - Софи Лав - Страница 5

Later die avond, toen Keira thuiskwam in het appartement dat ze met haar vriend deelde, trilde ze nog steeds van opwinding en ongeloof. Haar hand beefde terwijl ze haar sleutel in het slot van de deur van hun appartement probeerde te wurmen.

Tenslotte kreeg ze de deur open en ging naar binnen. Er hing een geur van gekookt eten in de lucht, vermengd met de geur van schoonmaakmiddel. Zachary had schoongemaakt. Dat betekende dat hij kwaad was.

“Ik weet het, ik weet het, ik weet het,” begon ze voor ze hem zelfs maar in het oog kreeg. “Je bent boos. En het spijt me.” Ze smeet haar sleutels in de pot bij de deur en gooide de deur dicht. “Maar schatje, ik heb geweldig nieuws!” Ze deed haar hakken af en wreef in haar zere voeten.

Zachary verscheen in de deuropening van de woonkamer, met zijn armen over elkaar. Zijn donkere haar weerspiegelde zijn duistere gezichtsuitdrukking.

“Je hebt de brunch gemist,” zei hij. “Van begin tot eind.”

“Sorry!” smeekte Keira. Ze gooide zijn armen om zijn nek, maar toen hij weerstand bood besloot ze van opzet te veranderen. Ze zette een zwoele stem op. “Wat dacht je ervan dat we er ruzie over maken en ik het daarna goed maak?”

Zachary rukte haar armen van hem af en stampte de woonkamer in, waar hij op de bank plofte. De kamer was werkelijk brandschoon. Zelfs zijn PlayStation was afgestoft. Hij was ditmaal, besefte Keira, nog veel bozer dan gewoonlijk.

Ze ging naast hem zitten en deed zachtjes haar hand op zijn knie. Ze streelde de denimstof onder haar vingertoppen. Zachary staarde recht vooruit naar de TV die niet aan stond.

“Wat wil je dat ik doe, Zach?” vroeg ze zacht. “Ik moet werken. Dat weet je.”

Hij ademde uit en schudde zijn hoofd. “Ik snap dat je moet werken. Ik werk ook. De hele wereld werkt. Maar niet iedereen heeft een baas die maar met zijn vingers hoeft te knippen om zijn hele personeel als een stel zombies te laten aandraven!”

Daar zat wat in.

“Wacht, je bent toch niet jaloers op Josh he?” vroeg Keira. De gedachte was lachwekkend. “Als je hem alleen al ziet!”

“Keira,” blafte Zachary, terwijl hij haar eindelijk aankeek. “Ik ben niet jaloers op je baas. Of in ieder geval niet op die manier. Ik ben er jaloers op dat hij zoveel van je krijgt, van je energie en je focus.”

Ditmaal was het Keira’s beurt om te zuchten. Enerzijds begreep ze wel hoe het voor Zach aanvoelde. Maar aan de andere kant wilde ze ook graag zijn steun voor haar succes. Ze wilde dat hij deze golf uitzat, nu ze nog aan de onderste trede van de ladder stond. Het zou gemakkelijker worden zodra ze deze volgende stap in haar carrière  gezet had.

“Ik heb dat ook liever niet,” stemde Keira in. “Maar er gaat geen verandering komen in de hoeveelheid moeite en energie die ik in mijn baan steek. In ieder geval niet de komende maand.”

Zachary fronste. “Hoe bedoel je?”

Keira wilde niet te opgewonden klinken uit respect voor Zach, maar ze kon het niet helpen. Ze gilde bijna toen ze zei, “Ik ga naar Ierland!”

Er was een lange, lange stilte terwijl Zach die informatie in zich opnam

“Wanneer?” zei hij kil.

“Dat is het nu net,” antwoordde Keira. “Het is een personeelswisseling op het laatste moment. Josh heeft zijn been gebrOkén. Het is een heel verhaal!”

Zach keek haar alleen gekwetst aan terwijl ze doorratelde, wachtend op de uitkomst.

Keira kromp ineen op de bank en probeerde zich zo klein mogelijk te maken. “Ik vertrek morgen.”

Zachary’s gezichtsuitdrukking veranderde bliksemsnel. De regenwolken werden vervangen door donder en bliksem.

“Maar de bruiloft is morgen,” zei hij.

Keira greep zijn beide handen vast. “Het is vreselijke timing, ik zal de eerste zijn om dat toe te geven. Maar ik beloof je dat Ruth het niet erg zal vinden.”

“Het niet erg zal vinden?” snauwde Zach, terwijl hij zijn handen uit de hare rukte. “Je bent bruidsmeisje!”

Met een ruk stond hij op en begon te ijsberen terwijl hij met zijn handen door zijn haar ging. Keira sprong op en snelde op hem af. Ze probeerde hem met wat aanhalen te kalmeren. Maar dit keer had Zach daar geen boodschap aan.

“Ik geloof dit gewoon niet,” zei hij verontwaardigd. “Ik speel de hele dag gastheer van een brunch voor jouw familie, zit Bryn aan te horen terwijl ze eindeloos doorwauwelt over hoe lekker haar nieuwe meditatieleraar wel niet is, en al die leeghoofdige meningen van haar – “

“He!” riep Keira, die nu boos begon te worden. Hij mocht niet haar grote zus bekritiseren.

“En in plaats van dat je me bedankt,” vervolgde Zach, “zadel je me hiermee op! Hoe moet ik dit verdomme aan Ruth vertellen?”

“Ik vertel het haar wel,” stelde Ruth voor. “Laat mij maar de boosdoener zijn, dat vind ik niet erg.”

“Jij bent ook de boosdoener!” riep Zach uit.

Hij stampte de woonkamer uit. Keira volgde hem hulpeloos. Ze waren twee jaar bij elkaar en in die tijd had ze hem nog nooit zo woest gezien.

Ze volgde hem naar de slaapkamer en zag hoe hij haar koffer vanonder het bed trok.

“Wat ben je aan het doen?” vroeg ze verbijsterd.

“Deze eruit halen,” snauwde hij terug. “Je kan niet weg zonder koffer, of wel?”

Keira schudde haar hoofd. “Ik weet dat je boos bent, maar nu ga je te ver.”

Ze pakte de koffer uit zijn handen en smeet het op het bed. Ze vocht tegen de inwendige rang om die met kleding te gaan vullen.

Zach was even zijn kracht kwijt. Hij zakte in, ging op de rand van het bed zitten en deed zijn hoofd in zijn handen.

“Je verkiest altijd je werk boven mij.”

“Het spijt me,” zei Keira, zijn blik vermijdend terwijl ze haar lievelingstrui van de vloer pakte en hem stiekem in de koffer gooide. “Maar dit is een buitenkans die ik gewoon niet kan missen.” Ze liep naar haar kaptafel en rommelde door haar flesjes crème en parfum. “Ruth kan me toch niet uitstaan. Ze heeft me alleen bruidsmeisje gemaakt omdat jij het haar gevraagd hebt.”

“Omdat dat zo hoort,” zei Zach verdrietig. “Familiedingen doe je toch samen?”

Ze draaide zich om en stopte snel de spullen in haar koffer. Maar het viel Zach op wat ze aan het doen was, en zijn toch al duistere gezicht stond nu helemaal op onweer.

“Ben jij aan het inpakken?”

Keira verstijfde en kauwde op haar onderlip. “Het spijt me.”

“Welnee, het spijt je voor geen meter,” zei hij met een koude, afgemeten toon. Toen keek hij op en zei, “Als je gaat, weet ik niet of we wel bij elkaar kunnen blijven.”

Keira tilde een wenkbrauw op, perplex door de bedreiging. “Is dat zo?” Ze kruiste haar armen. Nu had hij haar aandacht te pakken. “Je stelt me dus een ultimatum?”

Zachary gooide zijn armen gefrustreerd de lucht in. “Doe nou niet alsof je me er niet toe dwingt! Kan je je werkelijk niet inzien hoe gênant het voor me zal zijn als ik morgen zonder jou op Ruths bruiloft verschijn?”

Keira zuchtte, eveneens gefrustreerd. “Ik snap niet waarom je niet gewoon kan zeggen dat ik een geweldige buitenkans heb gekregen met mijn baan. Iets dat ik niet kon mislopen.”

“Het huwelijk van mijn zus is iets dat je niet kan mislopen! Het zou een prioriteit moeten zijn!”

Ah. Daar was het weer. Dat woord. Prioriteit. Dat waarvan Keira nooit aan Zach kon toegeven dat niet hij, maar haar carrière was.

“Het spijt me,” herhaalde ze, terwijl ze haar vastberadenheid voelde verzwakken. “Maar het kan gewoon niet. Mijn carrière moet op de eerste plaats komen.”

Ze liet haar hoofd naar beneden hangen, niet uit schaamte maar uit verdriet. Het had niet zo hoeven zijn. Zach had nooit hun relatie tegenover haar carrière moeten plaatsen. Dit was een strijd die hij onherroepelijk zou verliezen.

Keira wist niet wat ze nog meer kon zeggen. Ze keek naar Zachary’s razende gezicht. Ze wisselden geen woord meer. Er viel niets te zeggen. Toen kwam Zach overeind, begaf zich de kamer uit en de gang op, greep zijn sleutels uit het bakje bij de deur, trok de deur open en knalde die achter hem dicht. Toen Keira het geluid van zijn optrekkende auto hoorde, wist ze dat hij deze avond niet meer terug zou keren; hij zou op Ruths opklapbare bank blijven slapen om zijn punt kracht bij te zetten.

Keira had het gevecht gewonnen, maar er zat geen vreugde in de overwinning. Ze zeeg neer op het bed naast de geopende koffer, en voelde een harde brok in haar keel vormen.

Op zoek naar wat medeleven, pakte ze haar mobiel en belde haar moeder.

“Dag lieverd,” zei de vrouw, die direct opnam, alsof het zien van de naam van haar jongste dochter op de nummerherkenning haar tot ogenblikkelijke actie had gedreven. “Alle goed?”

Keira zuchtte. “Ik wilde je vertellen over een opdracht die ik vandaag op het werk heb gekregen. Het is een hoofdartikel. Ik mag naar Ierland vliegen.”

“Lieverd, dat is prachtig nieuws. Wat spannend! Gefeliciteerd. Maar waarom klink je dan zo terneergeslagen?”

Keira rolde op haar buik. “Zach. Hij is boos. Hij heeft min of meer gezegd dat het afgelopen is tussen ons als ik erheen ga.”

“Dat meent hij vast niet,” zei haar moeder sympathiek. “Je weet toch hoe mannen zijn. Als je je eigen prioriteiten boven die van hem plaatst kom je aan zijn ego.”

Keira trok afwezig aan de hoek van een kussensloop. “Het gaat meer om Ruths bruiloft morgen,” legde ze uit. “Hij vindt dat ik hem in de steek laat, dat ik hem laat zitten. Alsof de wereld vergaat als hij daar zonder partner aankomt.” Ze lachte wrang, maar werd begroet met stilte aan de andere kant van de lijn.

“O,” zei haar moeder.

“Wat O?” vroeg Keira met een frons.

Haar moeders stem verloor wat van zijn warmte. Er zat een randje aan dat Keira terdege herkende, aangezien ze het als kind vaak genoeg had gehoord. Afkeuring.

“Tja, ik realiseerde me niet dat je de bruiloft van zijn zuster zou missen,” zei ze.

“En dat verandert in jouw optiek de zaak?” zei Keira, nu wat norser.

Haar moeder antwoordde op de toon die Keira herkende als “diplomatiek.” “Als je al eerdere afspraken had. En dit is wel zijn zus. Alleen op een huwelijk te moeten verschijnen is erg rottig. Iedereen staart en fluistert. Hij zal zich flink ongemakkelijk voelen.”

“Ma!” jammerde Keira. “Dit is de jaren ’50 niet meer. Het gemak van een man is niet belangrijker dan de carrière van een vrouw!”

“Zo bedoel ik het helemaal niet, lieverd,” zei haar moeder. “Ik bedoel alleen dat Zachary een lieve jongeman is en dat er niets mis mee is de bruiloft tot prioriteit te maken. Je wil toch niet als je zus worden? Die is eeuwig op die datingwebsites, en maakt vreselijke avonden door met mannen die zeggen dat ze een meter tachtig zijn maar nauwelijks de een meter zestig halen!”

“Ma!” riep Keira weer, om een eind te maken aan haar loos gewauwel. “Op dit moment wil ik dat je me ondersteunt.”

Haar moeder zuchtte. “Dat doe ik ook. Ik ben heel blij voor je. En ik hou van je…passie. Echt waar.”

Keira rolde met haar ogen. Haar moeder was geen bolwerk van overtuigingskracht.

“Ik vind alleen dat je in dit geval voor je vriend moet kiezen. Ik bedoel, laten we wel wezen, wat is er nu belangrijker? Over drie jaar neem je toch ontslag om kinderen te gaan krijgen.”

“Oké ma, hou maar op met praten!” snauwde Keira. Kinderen krijgen was zo ver van haar bed dat het een lachwekkende veronderstelling was.

“Lieverd,” zei haar moeder zalvend. “Het is ontzettend eervol dat je zo hard werkt. Maar de liefde is ook belangrijk. Net zo belangrijk. Misschien wel belangrijker. Betekent het schrijven van dit artikel echt meer voor je dan Zachary?”

Keira besefte dat ze haar telefoon in een ijzeren greep had. Ze ontspande haar hand een beetje. “Ik moet ervandoor, ma.”

“Denk na over wat ik gezegd heb.”

“Doe ik.”

Met zwaar gemoed hing ze op. Het enthousiasme dat ze eerder vandaag gevoeld had was volledig verdwenen. Er was maar een persoon die haar nu kon opvrolijken, en dat was Bryn. Ze zocht de contactgegevens van haar grote zus op en belde haar.

“Dag zusje,” zei Bryn toen ze opnam. “Je hebt de brunch gemist.”

“Ik was aan het werk,” antwoordde Keira. “Joshua heeft ons allemaal gedwongen naar kantoor te komen, volgens mij uitsluitend om mooie sier te maken tegenover Elliot met het hoofdartikel over Ierland dat hij zou schrijven. Maar hij slipte en…tja, hij brak zijn been.”

“Meen je dat?” riep Bryn uit, gillend van de pret. “Hoe krijgt hij dat überhaupt voor elkaar?”

Keira voelde nu al dat haar mistroostigheid begon te verdwijnen. Dat was de toverkracht van Bryn.

“Het was ongelofelijk,” zei ze. “Ik kon zijn bot zien. En toen blèrde hij over dat hij zijn dure broek had vernield!”

De twee zussen lachten samen.

“En wat gebeurde er toen?” vroeg Bryn, die precies het gefascineerde publiek was dat Keira in Zachary en haar moeder gezocht had.

“Hij werd afgevoerd op een brancard en ik realiseerde me dat de vergadering op het punt stond te beginnen – Elliot haat het wanneer mensen laat zijn – dus ging ik in de vergaderzaal zitten. En kennelijk is dat hem opgevallen, want hij heeft mij het stuk over Ierland toegewezen.”

“Dat meen je niet!” riep Bryn uit. “Echt waar? Mijn kleine zusje schrijft het hoofdartikel?”

Keira glimlachte. Ze wist wel dat Bryn niet helemaal begreep waarom dit zo belangrijk was voor haar, en dat minstens twintig procent van haar enthousiasme geveinsd was, maar ze waardeerde het. Het was de reactie die ze van Zach had willen zien.

“Jazeker. Het is geweldig. Maar ik moet morgen naar Ierland, dus mis ik Ruths bruiloft.”

“O pft. Nou en?” zei Bryn. “Dit is stukken belangrijker. Ik dacht sowieso niet dat je zo’n fan was van Ruth.”

“Ben ik ook niet. Maar ik ben wel een fan van Zach,” zei Keira, om Bryn duidelijk te maken waarom op het laatste moment naar Ierland vertrekken niet zo gemakkelijk was als het wel leek. “Ik heb hem nu echt overstuur gemaakt.”

Bryn blies haar adem uit. “Hoor es. Zus. Ik snap dat dit moeilijk is. En ik mag die gast, echt waar, meen ik. Maar je moet gaan! Je moet dit doen. Ik vind het rottig om te zeggen, maar je moet hoegenaamd niet bij een man blijven die je achterhoudt. Als je toegeeft aan zijn eisen ga je alleen maar een hekel aan jezelf krijgen.”

“En als ik niet toegeef krijgt hij een hekel aan mij.”

“Juist. Het is niet leuk om te horen, maar soms kan het leven de liefde in de weg komen te staan. Twee mensen kunnen uitstekend bij elkaar passen, maar het is er niet de juiste tijd voor.”

Keira voelde een steek in haar borst bij de gedachte dat ze Zachary ten bate van haar werk in de steek zou laten. Maar misschien had Bryn gelijk. Misschien was het niet de juiste tijd voor hen.

“Dus, wat ga je doen?” vroeg Bryn, Keira uit haar dagdromen schuddend.

Keira ademde diep in. “Weet je wat, ik heb al teveel shit gepikt bij het beklimmen van de carrièreladder om bij dit laatste obstakel op te geven. Ik kan dit gewoon niet afslaan.”

Keira voelde haar ambitie weer binnenstromen. Het vooruitzicht Zachary in de steek te laten verdroot haar, maar ze zag geen andere weg. Als ze deze kans afsloeg was het einde verhaal met haar carrière . Zo was het en niet anders.

Ze moest gaan.