Читать книгу Deze Liefde - Софи Лав - Страница 6

Met een brul als een misthoorn schudde Keira’s wekker haar de volgende ochtend op een belachelijk vroeg tijdstip uit haar slaap. Ze rolde om en schakelde hem uit. Toen merkte ze op dat de andere kant van het bed leeg was. Zach had hier gisteravond niet geslapen.

Ze stond op, wreef de slaap uit haar ogen, en blikte de woonkamer in. Geen Zach. Dus hij was gisteravond niet teruggekeerd, precies zoals ze had voorspeld. Hij was waarschijnlijk bij Ruth blijven slapen.

Keira duwde haar teleurstelling en verdriet weg en nam een snelle douche, waarbij ze vocht om niet in slaap gesust te worden door het warme water. Ze trok gemakkelijke kleding aan voor de lange reis.

Ze pakte haar tas en controleerde dat ze de tickets en het reisplan had dat ze van Heather had gekregen. Toen ze tevreden was dat ze haar papierwerk en paspoort bij zich had, verliet ze het huis en sprong achterin een wachtende taxi.

Terwijl ze door de vroege ochtend-straten van New York City reed, pakte Keira even een momentje om haar razende gedachten op een rijtje te zetten. Dit gebeurde echt. Ze was echt op weg naar het buitenland voor haar werk, iets waarvan ze altijd al gedroomd had. Ze had alleen zo graag gehad dat Zachary dit moment met haar had gedeeld, in plaats van afstand te houden.

Het was op de luchthaven van Newark net zo druk als tijdens spitsuur op de metro. Om 5 uur ’s ochtends beginnen was doodnormaal voor zoveel drukke carrièretypes, en Keira voelde een plotselinge opwelling van trots dat zij daar nu ook bij hoorde. Ze checkte haar bagage in en voelde zich een superster op LAX, met het hoofd fier opgeheven. Toen ging ze op zoek naar een cafeetje om wat haar ochtendkoffie te drinken en wat tijd te doden voor haar vlucht zou vertrekken.

Terwijl ze in het levendige cafeetje zat keek ze steeds maar weer op haar telefoon. Ondanks dat ze wist dat Zachary nog zou slapen, wilde ze wanhopig op een of andere manier met hem communiceren. Ze wist dat ze het juiste had gedaan door deze opdracht aan te nemen, en ze hoopte dat Zach het uiteindelijk ook zo zou zien. Of misschien was hun relatie werkelijk gedoemd te mislukken, zoals Bryn dacht. Misschien waren hun verschillende prioriteiten inderdaad een obstakel waar ze niet omheen konden.

Ze verzond een luchtig sms’je naar Zachary zonder iets te zeggen over hun ruzie. Ze hoopte dat hij misschien wat tegenover haar zou ontdooien als hij bij het ontwaken een lief berichtje zag.

Haar telefoon tinkelde en ze sprong op van opwinding, met de gedachte dat dit Zach was die antwoordde. Maar het was Heather, die wilde nagaan of alles volgens plan was verlopen en of ze op tijd was voor haar vlucht. Teleurgesteld sms’te Keira terug om Heather te laten weten dat alles in orde was.

Op dat moment hoorde ze de oproep tot boarden van haar vlucht. Ze goot snel het laatste beetje koffie achterover en begaf zich naar de gate. Ze beloofde zichzelf dat ze Zachary zou bellen zodra ze geland was. Er was een tijdsverschil van vijf uur tussen New York en Ierland, daar zou ze steeds rekening mee moeten houden tijdens haar verblijf.

In het vliegtuig nestelde Keira zich in haar stoel, en keek nog een laatste keer of Zach een teken van leven had gegeven. Maar er was niets, en de stewardess keek haar afkeurend aan toen ze haar haar telefoon zag gebruiken na de oproep alle elektronica uit te schakelen. Met een zucht schakelde Keira haar telefoon uit en stak hem in haar zak.

Op dat moment kwam een groep op weg naar een vrijgezellenfeestje het vliegtuig binnen, luidruchtig kletsend. Keira kreunde. Dit ging een lange vlucht worden. Zeven uur, om precies te zijn, naar Shannon in County Clare. Het zou donker zijn wanneer landde, maar haar lichaam zou denken dat het middag was. Ze had gehoopt wat te kunnen slapen tijdens de vlucht, maar het rumoerige groepje mannen maakte aan die droom een einde.

Het vliegtuig begon te taxiën naar de startbaan. In een poging de luidruchtige vrijgezellengroep niet te hoeven horen, deed Keira oordopjes in en sloot haar ogen. Maar het was geenszins genoeg om hun luide gezever buiten te sluiten.

Het vliegtuig steeg op en Keira legde zich neer bij plan B: cafeïne. Ze wenkte de steward en besteld koffie, wetend dat dit de eerste van velen zou worden. Ze dronk het, geïrriteerd, op de achtergrondmuziek van het vrijgezellenfeestje.

Terwijl ze de lucht doorkruisten besteedde Keira wat tijd aan het doorlezen van Heathers reisplan en herinneringen.

Er zijn geen taxi’s, dus er wacht een huurauto op je op de parkeerplaats. Ik hoop dat je in een schakelauto kan rijden. En vergeet niet LINKS te rijden.

Het idee te moeten rijden met zo’n slaapgebrek baarde Keira zorgen. Ze had in geen tijden gereden, aangezien ze altijd de metro pakte. Schakelen was er nog een uitdaging bij. En aan de linkerkant rijden was nog mooier. Als ze enige kans wilde maken op het vermijden van een aanrijding, had ze een verdomd grotere hoeveelheid koffie nodig!

Je logeert in een traditionele Ierse kroeg en B&B, dus reken niet op een Hiltonbehandeling. Luxueus zal het niet worden.

Daar had Keira geen probleem mee. Sinds haar afstuderen was ze arme schrijfster geweest; hotels waren al jarenlang boven haar prijsklasse! Een maandje armoe ging wel lukken. Zolang niet verwacht werd dat ze in een buitenhuisje moest gaan plassen, was ze ervan overtuigd dat ze het meest eenvoudige verblijf wel zou overleven.

Je hebt de avond om gewend te raken voor het werk begint. We hebben een gids geregeld om je rond te leiden. Je gaat de koppelaar en eigenaar van het festival de volgende morgen ontmoeten. Het festival begint de avond daarop.

Tijdens het lezen van al die informatie begon Keira steeds enthousiaster te worden. De vlucht leek sneller te gaan dan ze verwacht had, wat waarschijnlijk te danken was aan de adrenaline die door haar lichaam raasde. En waarschijnlijk ook aan de onvoorstelbare hoeveelheden cafeïne.

Keira landde goedgehumeurd op Shannon. Ze stapte uit het vliegtuig, de kille, frisse septemberlucht in. Ze had glooiende groene heuvels verwacht, en akkers vol koeien en schapen, maar de luchthaven van Shannon was geen schoonheid. De omgeving was wat geïndustrialiseerd, met grote grijze gebouwen zonder enige architecturale flair.

Het autoverhuurbedrijf was al net zo grimmig. In plaats van met een warme Ierse begroeting werd ze ontvangen door een jongeman met een stalen gezicht die zwijgend haar boekingspapier aannam en haar, eveneens zonder een enkel woord, de sleutels overhandigde.

Keira pakte de sleutels en vond de auto op de parkeerplaats. Het was onmogelijk klein. Ze ging aan de rechterkant zitten en herinnerde zich Heathers herinnering dat ze aan de linkerkant moest rijden. Het duurde even voor ze zich weer bekend had gemaakt met het systeem van versnellingspoken en koppelingspedalen, en toen was ze weg, uit Shannon geleid door het navigatiesysteem. Het zou ongeveer een uur duren voor ze haar bestemming van Lisdoonvarna bereikte.

Zodra ze de hoofdweg verlaten had reed ze plotseling op kleine kronkelweggetjes zonder trottoirs, verkeersborden of straatverlichting. Keira greep het stuur nerveus vast en wijdde ieder greintje energie en concentratie aan het rijden op weggetjes die alsmaar smaller leken te worden.

Na vijftien minuten begon ze enigszins te ontspannen. Er was weinig verkeer, en dit kalmeerde haar een beetje omdat ze nu niet zo bang was voor een aanrijding. Ook de omgeving was bijzonder ontspannend, met eindeloze heuvels en akkers vol schapen. Het gras was het groenste dat Keira ooit had gezien. Ze draaide het raam omlaag om de frisse lucht op te snuiven, maar kreeg in plaats daarvan een stevige mestgeur naar binnen. Het raampje ging snel weer omhoog.

Er waren maar weinig verkeersborden om haar te leiden, dus ze was blij dat ze het navigatiesysteem had. Maar er waren geen lantaarnpalen, wat het rijden niet vergemakkelijkte, vooral met zoveel scherpe, blinde bochten. En de wegmarkeringen waren bijna volledig vervaagd. Keira was ook gedesoriënteerd door het linksverkeer. De moeizame rit werd nog verergerd door de enorme hoeveelheid tractoren die ze moest inhalen!

Toen werd de weg zo smal dat er slechts plek was voor een enkele auto. Keira belandde bijna frontaal in het tegemoetkomend verkeer en moest met piepende banden remmen. De auto fladderde naar de kant van de weg en schampte de heg. Keira stak een hand omhoog om haar excuses aan de chauffeur van de andere auto aan, maar die glimlachte slechts terug, alsof er niets aan de hand was, en reed een stukje achteruit om ruimte te maken zodat ze door kon rijden. Thuis in New York City had zo’n incident Keira een stevige scheldpartij opgeleverd. Ze begon al kennis te maken met de beruchte Ierse gastvrijheid.

Met haar hart nog altijd in haar keel van schrik over de bijna-aanrijding, wist Keira beetje bij beetje de andere auto te passeren.

Ze vervolgde haar weg behoedzaam, nog banger voor de weggetjes dan eerst. Ze hoopte dat het schampen van de heg niet in de verf van de auto te zien was – ze had zo’n vermoeden dat haar werk het haar niet in dank zou afnemen als ze terugkeerde met een torenhoge rekening van het autoverhuurbedrijf voor schade!

De laatste restjes enthousiasme die ze had bezeten voor ze aan de ellendige rit begon, waren aan het opdrogen. Adrenaline en koffie konden haar niet verder dan helpen. In plaats bewondering voor de natuurschoonheid, zag ze haar omgeving nu als karig en enigszins grauw. De enige levende wezens om haar heen waren schapen. Er waren wat oude stenen boerenhoeves die verlaten waren en afbrokkelden. Boven op de heuveltop zag Keira ook een verlaten kasteel tussen een paar bomen staan, en vroeg zich af hoe men zo’n historisch oud gebouw zo had kunnen laten verweren.

In haar hoofd begon ze aantekeningen te maken voor haar artikel, de cynische inslag die Elliot wilde indachtig. In plaats van de schoonheid van de kust, richtte ze zich op de grijze wolken. In plaats van het wonder van het weidse uitzicht op de oceaan vestigde ze de aandacht op het sombere rotsgebergte in de verte. Hoewel het enerzijds onvoorstelbaar mooi was, bedacht Keira dat het ontmaskeren van de romantiek van Ierland niet zo’n vreselijke uitdaging zou worden. Ze moest alleen weten waar ze moest kijken en hoe ze de zaken kon omdraaien.

Ze reed langs een handvol kleine dorpjes, omgeven door stenen muren. Eentje heette Killanaboy, en ze lachte hardop. Snel zond ze een foto van het naambord van het dorp naar Zach, en hoopte dat hij het zou waarderen.

Ze was zo afgeleid door het komische naambord dat Keira bijna het volgende obstakel op de weg niet opmerkte – een kudde schapen! Ze ging op de remmen staan en kwam net op tijd tot stilstand, waarbij de auto afsloeg. Het duurde even ze van de schrik bekomen was. Ze had daar een hele schapenfamilie omver kunnen maaien!

Keira pakte even een momentje om haar hartslag weer te doen kalmeren. Ze greep haar telefoon en maakte een foto van het groepje schapenbillen. Ze verzond het naar Zach met de titel: vreselijk druk verkeer hier.

Natuurlijk ontving ze geen antwoord. Gefrustreerd door zijn totale gebrek aan interesse stuurde ze dezelfde foto’s naar Nina en Bryn. Beiden antwoordden vrijwel direct met lachende emoji’s, en Keira knikte, tevreden dat tenminste iemand in haar leven aandacht schonk aan haar avonturen.

Keira bracht de motor weer op gang en haalde stapvoets het konvooi schapen in. Ze bekeken haar met alwetende blikken, en bijna bood ze hardop haar excuses aan. Het begon donker te worden, waardoor de rit zelfs nog benarder leek. Het hielp niet dat de enige gebouwen in verre omstreken kerken waren, terwijl plechtige standbeeldjes van de Maagd Maria aan de kant van de weg stonden te bidden.

Eindelijk arriveerde Keira dan toch in Lisdoonvarna, en was blij verrast door wat ze zag. Het leek in ieder geval op een plek waar mensen woonden! Er waren straten waar meer dan een huis stond, waardoor het als een stadje aanvoelde…bijna. Alle gebouwen, huizen en winkels waren klein en bijzonder, stonden vlak aan de weg, en waren in vrolijke regenboogkleuren geschilderd. Keira was blij eindelijk ergens te zijn dat leek op een gemeenschap, in plaats van enkele woonhuizen verbonden door wegen.

Ze ging langzamer rijden en volgde de wegbewijzering tot ze het adres zocht waar ze naar op zoek was, de St. Paddy’s Inn. De B&B stond vlak op de hoek van twee wegen, en was een donkerrood bakstenen gebouw van drie verdiepingen. Van buiten zag het er in Keira’s optiek erg Iers uit.

Ze parkeerde op de kleine parkeerplaats, sprong de auto uit en greep haar bagage uit de achterbak. Ze was bekaf en wilde naar binnen om uit te rusten.

Maar toen ze dichterbij kwam, besefte ze dat rust er niet in zou zitten. Want zelfs van hieraf kon ze de geluiden van vrolijke conversaties en luidruchtig debat horen. Ze kon ook het geluid van live muziek horen, van violen, piano’s en accordeons.

Een bel boven de deur tinkelde toen ze naar binnen liep. Daar zag ze een kleine, donkere kroeg met oud, rood behang en enkele ronde houten tafeltjes. Het was tot de nok toe gevuld met mensen, allemaal met een biertje in de hand. Ze keken haar aan alsof ze meteen konden zien dat ze hier niet hoorde, dat ze niet gewoon een toerist was, maar een Amerikaanse bovendien.

Keira was enigszins overdonderd door de cultuurshock.

“Wat kaan ik je inschenk’n?” zei een man met een sterk accent dat Keira nauwelijks kon verstaan. Ze draaide zich om naar de bar en zag er een oude man achter staan. Hij had een gerimpeld gezicht en uit het midden van zijn verder kale hoofd stak een toefje grijs haar.

“Ik ben Keira Swanson,” zei Keira, terwijl ze op hem af liep. “Van het Viatorum tijdschrift.”

“Ik kaan je niet hor’n! Luider praat’n!”

Keira verhief haar stem boven de live muziek en herhaalde haar naam. “Ik heb hier een kamer gereserveerd,” voegde ze toe, toen de man haar slechts aan keek met een niet-begrijpende frons. “Ik ben een schrijver uit Amerika.”

Tenslotte leek de man dan toch te begrijpen wie ze was en wat ze hier deed.

“Natuurlijk!” riep hij uit terwijl een glimlach zich over zijn gezicht verspreidde. “Van die krant met die chique Latijnse naam.”

Hij had een warme uitstraling, als een lieve grootvader, en Keira voelde zich weer ontspannen.

“Die bedoel ik,” bevestigde ze.

“Ik ben Orin,” zei hij. “Ik ben de eigenaar van de St. Paddy. Ik woon hier ook. En deze is voor jou.” Plotseling werd een pint Guinness op de bar voor Keira gekwakt. “Een traditioneel St. Paddy-welkom.”

Keira was verrast. “Ik ben niet zo’n drinker,” lachte ze.

Orin zond haar een blik. “Wel terwijl je in County Clare bent, meissie! Je bent hier om plezier te maken, evenals de plaatselijke bewoners. Plus, we moeten een toast uitbrengen op je veilige reis! Met dank aan de Heilige Maria.” Hij maakte een kruisteken.

Keira voelde zich wat bedeesd toen ze de Guinness in ontvangst nam en een slokje nam van de romige vloeistof met een sterke smaak. Ze had nooit eerder Guinness geproefd en vond het niet erg lekker. Na een enkel slokje wist ze al dat ze nooit de hele pint op zou kunnen drinken.

“Mensen,” riep Orin naar de klanten van de kroeg, “dit is de Amerikaanse verslaggever!”

Keira kromp ineen toen de hele kroeg zich naar haar omdraaide en begon te klappen en juichen alsof ze een of andere beroemdheid was.

“We vinden het erg spannend dat je hier bent!” zei een vrouw met pluizig haar, die een beetje te dicht naar haar toe leunde en iets te breed glimlachte naar Keira’s smaak. Toen voegde ze met een ondertoon toe, “Misschien zou je die Guinness-snor willen afvegen.”

Met wangen die brandden van schaamte veegde Keira snel het schuim van haar bovenlip. Een seconde later drong een andere klant zich naar voren, anderen met haar ellebogen uit de weg duwend – niet dat iemand daar een probleem mee leek te hebben. Ze morste iets van haar drankje toen ze struikelde. “Ik kan niet wachten om je artikel te lezen!”

“O, bedankt,” zei Keira terwijl ze haar schouders ophaalde. Het was niet in haar opgekomen dat de mensen hier zouden willen lezen wat ze over hen schreef. Dat zou die cynische inslag er niet gemakkelijker op maken.

“Wat heeft je ertoe gebracht om journalist te worden?” vroeg de man naast haar.

“Ik ben alleen maar een schrijver,” zei Keira blozend, “geen journalist.”

“Alleen maar een schrijver?” riep de man uit. Hij verhief zijn stem en keek om zich heen om de aandacht van anderen te trekken. “Horen jullie dat? Ze zegt dat ze alleen maar een schrijver is. Nou, ik kan nog amper een pen vasthouden, dus wat mij betreft ben je geniaal.”

Iedereen lachte. Keira nipte nerveus aan haar Guinness. De Ierse gastvrijheid was zeer verwelkomend, maar eveneens een cultuurshock. Ze kromp ineen bij de gedachte aan de honderden manieren waarop ze deze tent in haar stuk zou kunnen neersabelen.

“Ik laat je je kamer zien,” zei Orin eindelijk, toen ze bijna de helft van de Guinness naar binnen had weten te werken.

Ze volgde hem een krakende, smalle trap op, en toen door een gang met versleten tapijt dat sterk naar stof rook. Keira liep in stilte, nam alles in zich op, en formuleerde snijdende zinnen in haar hoofd terwijl ze het ouderwetse interieur bekeek. De muren waren behangen met vervaagde foto’s van plaatselijke voetbalelftallen uit het verleden, en Keira grijnsde toen ze zag dat de meeste spelers dezelfde achternaam hadden, O’Sullivan. Ze nam stiekem een foto van een van de zwart-witte elftallen en stuurde die naar Zach met de ondertitel: Meneer O’Sullivan is kennelijk behoorlijk vruchtbaar.

“Alsjeblieft,” zei Orin, terwijl hij een deur opendeed en haar naar binnen leidde.

De kamer was afschuwelijk. Hij was wel groot, met een tweepersoonsbed en een enorm raam, maar vreselijk ingericht. Het behang was van een soort perzikkleur, met een vlekken die jaren van vieze handafdrukken deden vermoeden. Er lag een dun dekbedje op het bed, dat gewatteerd was maar niet op een lieflijk-boerenhuis-manier, maar meer op een zelfs-niet-te-gebruiken-door-de-tweedehandswinkel-manier.

“Dit is de kamer met het bureau,” zei Orin, glimmend van trots, terwijl hij gebaarde naar een klein houten bureautje onder het raam. “Zodat je kan schrijven.”

Keira bloosde. Inwendig was ze ontsteld dat ze in een hele maand in deze groezelige kamer zou moeten doorbrengen, maar ze wist een dankbaar, “Dankjewel” eruit te persen. En zij maar denken dat ze wel een maandje armoe zou kunnen leiden!

“Wil je even bijkomen voor je Shane ontmoet?” vroeg Orin.

Keira fronste verward. “Wie is Shane?”

“Shane Lawder. Je gids. Voor het festival,” legde Orin uit.

“Natuurlijk,” zei Keira, die zich herinnerde dat Heathers aantekeningen een gids hadden vermeld. “Ja, ik zou Shane graag willen ontmoeten.” Ze had geen enkele behoefte ook maar een minuut nog in de kamer te moeten doorbrengen, dus ze gooide haar tas op het bed en ging weer de krakende trap af.

“Shane!” riep Orin toen hij weer achter de bar stond.

Tot Keira’s verrassing antwoordde de violist. Hij plaatste zijn instrument op de grond – hoewel de groep muzikanten met wie hij speelde rustig doorging, alsof er niets was gebeurd – en kwam naar haar toe.

Vanonder zijn woeste baard kon Keira een strakke kaaklijn ontwaren. Sterker nog, zonder zijn haar, dat nodig geknipt moest worden, en zijn groezelige kleding, zou Shane een knappe vent zijn. Keira geneerde zich dat ze zoiets dacht, helemaal nu niet zo lekker ging met haar en Zach, maar toen dacht ze aan Bryns motto: Kijken mag.

“Je lijkt niet erg op een Joshua,” zei Shane terwijl hij haar de hand schudde.

“O, heeft niemand dat aan je gezegd?” zei Keira. “Er kwam iets tussen, dus ik ben in zijn plaats hierheen gestuurd. Sorry.”

Shane keek haar schalks aan. “Wat nou sorry? Ik breng liever dertig dagen door met zo’n mooie dame als jij. Niet lullig bedoeld tegenover die Joshua ofzo, hij zal vast een enorm lekker ding zijn, maar hij klinkt niet helemaal als mijn type. Man zijnde, weetjewel.”

Keira slikte. Ze had niet verwacht dat Ierse mannen zo recht voor hun raap zouden zijn. Maar ze dacht weer aan Zach, en herhaalde de mantra in haar hoofd dat ze alleen maar wat zat te kijken.

Terwijl Shane op de kruk naast haar ging zitten plaatste Orin een pint Guinness voor elk van hen op de bar. Keira kreunde inwendig. Zoveel alcohol kon ze niet aan!

Shane dronk diep van zijn drankje, en spreidde toen wat documenten over de bar.

“Het Festival van de Liefde duurt dertig dagen,” legde hij uit. “De meeste activiteiten vinden ’s avonds plaats, dus ik heb een programma gemaakt van plaatsen die we kunnen bezoeken terwijl je hier bent, zodat je een beter idee krijgt van het hele land. We beginnen met de Burren voor de bergtaferelen, dan de Klippen van Moher om naar de oceaan te kijken, en dan gaan we naar het volgende graafschap, Kerry, naar een prachtig landhuis in Killarney, en dan door naar Dingle.”

“Ik dacht dat je me alleen door het festival zou leiden,” zei Keira. “Niet door het hele land!”

“Als je overdag niet een beetje afstand neemt van Lisdoonvarna wordt je gek,” legde Shane uit. “De hoeveelheid mensen die komt en gaat, het wordt wat teveel.”

Keira lachte inwendig. Ze betwijfelde ten zeerste dat Lisdoonvarna tijdens het festival zo hectisch zou zijn als New York City op een doordeweekse dag.

“Er wordt enorm veel gedronken,” vervolgde Shane. “Sommige feestjes gaan door tot de kleine uurtjes van de volgende dag. Ik zeg sommige, ik bedoel de meeste.”

Keira dacht aan het rumoerige vrijgezellenfeestje waarmee ze de vlucht had gedeeld en vroeg zich af of ze de komende maand volledig verstoken zou zijn van slaap.

“Dit ziet er geweldig uit,” zei ze, terwijl ze het programma doorlas. “Maar ik heb iedere dag wat tijd nodig om te schrijven. Het kan niet allemaal lang leve de lol zijn.”

Shane grijnsde naar haar. “Je bent hier net, en nu al denk je aan werken?”

“Ik moet wel,” legde Keira uit. “Dit is enorm belangrijk voor me. Ik wil het niet verprutsen.”

“En niet verprutsen staat gelijk aan geen plezier?”

Keira was niet in de stemming om haar levensbeslissingen te verdedigen. Ze had daar al ruimschoots genoeg van na Zach en haar moeder.

“Het betekent alleen dat ik iedere dag wat tijd reserveer om te schrijven,” sprak ze hem tegen, met een ietwat snibbige toon.

Shane’s gezicht bleef evenwel vertrokken in een geamuseerde grijns. Hij nam een trage slok van zijn pint. “Jij bent een van die keurige types, of niet?” grapte hij. “Het werk gaat altijd voor.”

Keira keek hem meewarig aan. “Ik weet niet hoe het mogelijk is dat je me denkt te kennen,” zei ze. “Je kent me net vijf minuten.”

Shane bleef maar grijzen. Hij antwoordde niet, alsof de discussie al afgesloten was.

Keira werd gespannen. Hij was weliswaar een knappe vent, maar als hij zo doorging zou hij haar flink op de zenuwen werken. Ze wist niet of ze dertig dagen van plagerijen en drank en geen ruimte om te schrijven wel aankon.

Misschien zou deze opdracht moeilijker worden dan ze verwacht had.

*

Rond middernacht wist Keira zich eindelijk te excuseren. Ze was de tel kwijtgeraakt van de pinten Guinness die Orin en Shane hadden gedronken, maar ze waren gelukkig opgehouden met hun pogingen haar over te halen hen bij te houden. Desondanks tolde haar hoofd terwijl ze de trap opliep naar haar kamer.

Ze deed de deur dicht, maar het dreunende geluid van de muziek en vrolijkheid beneden hield niet op. Keira voelde zich gespannen, alsof ze te strak was opgewonden. Ze bekeek haar telefoon, maar zag geen bericht van Zach. Nu zou hij toch echt de kans hebben gehad om haar berichtjes te lezen. Dat betekende dat hij haar negeerde. Lekker volwassen, dacht Keira.

In ieder geval had ze berichtjes terug ontvangen van Nina en Bryn, met een hele rits aan vragen. Ze sms’te Nina – die het stuk zou redigeren – om haar te vertellen dat ze een propvol programma had en ze de eerstkomende tijd geen schrijfwerk kon verwachten. Naar Bryn sms’te ze een korte beschrijving van Shane’s lichaamskenmerken en wat emoji’s van vlammetjes.

Hij is wel een eikel. Een van die arrogante figuren die denkt dat het leuk is om je te pesten.

Bryns antwoord liet niet lang op zich wachten. Het IS ook leuk.

Keira lachte en stopte haar telefoon weg. De muziek beneden zou haar zeker een paar uren wakker houden, dus ze kon evengoed wat tijd op haar laptop besteden. Ze pakte het uit haar tas en begon een e-mail naar Elliot te schrijven met wat eerste ideetjes over de invalshoek van het artikel. Dankzij al die pinten Guinness merkte ze dat ze nog een sarcastischere toon aansloeg dan ze had verwacht.

Als je je ooit hebt afgevraagd hoe een tapijt ruikt waarin gedurende tientallen jaren oude Guinness is gestampt, dan kan je je hart ophalen in het St. Paddy’s Inn in Lisdoonvarna in County Clare. Als exotische Amerikaan wekte mijn komst een stortvloed aan verstikkende Ierse gastvrijheid op. Ik zeg verstikkend, want het is gewoon niet mogelijk om de overweldigende hoeveelheden alcohol af te slaan. Vandaar dus ook de bovengenoemde geur van oude Guinness in iedere groef van deze groezelige, bedompte, aftandse kroeg. Sterker nog, deze tent is zo doordrenkt van Guinness dat de tapijten, gordijnen en het behang allemaal plakkerig aanvoelen. Laten we maar zeggen dat het me niet zou verbazen als het water van mijn ochtenddouche (in de ouderwetse, pietepeuterige aangrenzende badkamer) er zwart met een schuimkraag uitstroomt…

Op die bijtende toon ging ze nog een tijdje door. Ze wist dat het gemeen was om de B&B en de vriendelijke mensen die ze tot nu toe had ontmoet zo van langs te geven, maar ze kon zichzelf gewoon niet tegenhouden.

Ze beëindigde haar schrijfwerk en verstuurde de e-mail. Elliot antwoordde vrijwel direct met een complimenteuze e-mail.

Ga zo door, Keira. Dit is goud!

Op dat moment ging Keira’s telefoon af. Het was Bryn. Keira zuchtte, beseffend dat ze vanavond geen werk meer gedaan zou krijgen. Ze sloot haar laptop en nam op. Intussen klom ze het bed in.

“Hoe is het?” vroeg ze aan haar zus.

“Ik heb net een waardeloze date gehad,” legde Bryn uit. “Dus ik dacht je even te bellen om wat meer te weten te komen over die lekkere gids.”

Keira lachte. “Nou ja, hij heeft teveel haar. En zijn kledingsmaak is om te huilen. Maar met een beetje schrobben komt hij wel goed uit de bus.”

“Ik denk dat je voor moet gaan,” zei Bryn.

Keira zoog de adem in, verrast door hoe bot Bryn was, zelfs voor haar doen. “Hoe moet het dan met Zach!” lachte ze.

“Hoe moet wat dan met hem?” antwoordde Bryn minachtend.

Keira kreunde. “Hij is mijn vriend,” herinnerde ze Bryn. “En zelfs als Shane zijn haren laten knippen en zijn hele klerenkast vervangt kan ik nog steeds geen vijf minuten in zijn gezelschap verkeren zonder hem te wurgen.”

Bryn lachte. “Dat gaat de komende weken wat lastig maken he?”

“Dat, en het feit dat mijn kamer boven een kroeg zit die geen sluitingstijd lijkt te hebben, maar wel een live band vierentwintig uur lang, zeven dagen per week.”

“Dat klinkt super,” sprak Bryn haar tegen. “Jemig Keira, je werkt zo hard dat je niet eens kan zien in wat voor gave situatie je verkeert! Je hebt me net verteld dat het feest nooit ophoudt en met een kreun.”

“Je klinkt net als Shane,” antwoordde Keira. “Als ik niet wil drinken of dansen of lol wil trappen dan hoef ik dat helemaal niet!”

Zij en Bryn beëindigden hun gesprek, en Keira merkte dat ze, ondanks al het lawaai van beneden, nauwelijks haar ogen open kon houden. Dus nestelde ze zich onder het dunne dekbed en legde haar hoofd te rusten op het bobbelige kussen. Er was nog altijd geen antwoord van Zach op haar komische sms’jes. Ze probeerde hem te bellen, maar de telefoon rinkelde en rinkelde maar.

Ze bekeek Instagram en zag foto’s van Zach op Ruths bruiloft. Hij zag er prachtig uit in zijn pak, maar zijn gezichtsuitdrukking was zo eenzaam. Hij leek ongemakkelijk daar zo alleen te staan, en ze schaamde zich dat ze daar niet met hem was geweest. Misschien had haar moeder toch gelijk. In je eentje naar een bruiloft gaan was duidelijk ontzettend gênant.

Terwijl ze in slaap viel, begon Keira te dromen dat ze op de bruiloft was met Zach. Alleen was het niet Zach, het was Shane, geschoren en strak in het pak. Hij was nog knapper dan ze zich had voorgesteld.

Keira schrok wakker. De zaken stonden er al moeilijk genoeg voor zonder dat ze verliefd werd op haar gids!

Ze duwde alle gedachten uit haar hoofd en viel eindelijk in een diepe slaap.