Читать книгу Voor Nu en Voor Altijd - Sophie Love, Софи Лав - Страница 6

Emily liet haar handen over het zwarte zijdeachtige materiaal van haar jurk glijden, om de kreukels voor misschien wel de honderdste keer die avond glad te strijken.

“Je ziet er nerveus uit,” zei Ben. “Je hebt je eten bijna niet aangeraakt.”

Ze wierp een snelle blik op de half opgegeten kip op haar bord en keek toen weer naar Ben, die tegenover haar zat aan de prachtig gedekte eettafel. Zijn gezicht was verlicht door het kaarslicht. Hij had haar meegenomen naar het meest romantische restaurant van New York, omdat ze die dag zeven jaar samen waren. Natuurlijk was ze nerveus. Vooral omdat het kleine doosje van Tiffany’s dat ze weken eerder in zijn sokkenla had gevonden, er die avond niet meer had gelegen. Ze was er zeker van dat hij vanavond eindelijk een aanzoek zou doen.

De gedachte alleen al deed haar hart sneller kloppen.

“Ik heb gewoon niet zo’n honger,” antwoordde ze.

“Oh,” zei Ben, met een lichtelijk verstoorde blik. “Betekent dat dat je geen trek hebt in een toetje? Ik keek nogal uit naar de gezouten butterscotch mousse.”

Ze had bepaald geen trek in een toetje, maar vreesde ineens dat Ben de ring misschien in de mousse had verstopt. Het zou een wat oubollige manier zijn om een aanzoek te doen, maar inmiddels zou ze overal genoegen mee nemen. Het zou een understatement zijn om te zeggen dat Ben last had van bindingsangst. Pas toen ze twee jaar samen waren had hij het goed gevonden dat ze haar tandenborstel bij hem achterliet en pas na vier jaar had hij besloten dat ze bij hem in kon trekken.

Als ze het alleen al over kinderen had, werd hij zo bleek als een vaatdoek.

“Je mag de mousse gerust bestellen als je er zin in hebt,” zei ze. “Ik heb m’n glas wijn nog.”

Ben haalde zijn schouders op en wenkte toen naar de ober, die snel zijn lege bord en haar overgebleven stuk kip kwam weghalen.

Ben stak zijn armen uit en nam haar handen in de zijne.

“Heb ik al gezegd dat je er vanavond prachtig uitziet?” vroeg hij.

“Nog niet,” zei ze met een verlegen lachje.

Hij lachte ook naar haar. “In dat geval, je ziet er prachtig uit.”

Toen stopte hij zijn hand in zijn zak.

Het leek alsof haar hart ophield met kloppen. Dit was het dan. Het ging echt gebeuren. Al die jaren van zorgen, van het beoefenen van het geduld van een Boeddhistische monnik, zouden eindelijk hun vruchten afwerpen. Ze stond op het punt het ongelijk van haar moeder te bewijzen, haar moeder die ervan leek te genieten als ze tegen Emily zei dat ze een man als Ben nooit in het huwelijksbootje zou krijgen. Om nog maar te zwijgen over haar beste vriendin Amy, die er de laatste tijd een handje van had om Emily na een glas wijn te smeken geen tijd meer te verspillen aan Ben, omdat vijfendertig zeker niet “te oud is om de ware liefde te vinden”.

Ze slikte de brok in haar keel weg toen Ben het doosje van Tiffany’s uit zijn zak haalde en het over de tafel naar haar toe schoof.

“Wat is dit?” wist ze uit te brengen.

“Maak maar open,” antwoordde hij met een grijns.

Hij was niet op één knie gaan zitten, merkte Emily op, maar dat was oké. Ze had die traditie niet nodig. Ze had alleen een ring nodig. Wat voor ring dan ook.

Ze pakte het doosje, maakte het open en fronste.

“Wat … krijgen we nou…?” stamelde ze.

Ze staarde geschokt naar de inhoud van het doosje. Het was een klein flesje parfum.

Ben grijnsde, alsof hij zeer tevreden was met zijn aankoop.

“Ik wist ook niet dat ze parfum verkochten,” antwoordde Ben. “Ik dacht dat ze alleen maar veel te dure sieraden verkochten. Wil je dat ik het bij je op doe?”

Ineens lukte het Emily niet meer om haar emoties in bedwang houden en ze barstte in tranen uit. Al haar hoop viel in duigen. Ze voelde zich zo stom dat ze ooit had kunnen denken dat hij vanavond een aanzoek ging doen.

“Waarom huil je?” zei Ben fronsend, plotseling gekrenkt. “De mensen kijken.”

“Ik dacht…” stamelde Emily, terwijl ze haar ogen afdepte met het tafelkleed, “met het restaurant, en omdat het ons jubileum is…” Ze kreeg haar woorden er bijna niet uit.

“Ja,” zei Ben op koele toon. “Het is ons jubileum en ik heb een cadeau voor je gekocht. Het spijt me als het niet goed genoeg is, maar je hebt mij helemaal niets gegeven.”

“Ik dacht dat je een aanzoek ging doen!” riep Emily uiteindelijk terwijl ze haar servet op tafel gooide. De mensen om hen heen stopten met eten en het viel stil in de ruimte. Iedereen staarde haar aan. Het kon haar niets meer schelen.

De ogen van Ben werden groot van angst. Hij zag er nog banger uit dan die keer dat ze het had gehad over de mogelijkheid van een gezinnetje stichten.

“Waarom zou je willen trouwen?” zei hij.

Emily zag het op dat moment allemaal heel helder. Ze keek naar hem alsof ze hem voor de eerste keer zag. Ben zou nooit veranderen. Hij zou nooit over zijn bindingsangst heen komen. Haar moeder, Amy, ze hadden allebei gelijk. Ze had jaren gewacht op iets wat duidelijk nooit zou gebeuren, en dit minuscule flesje parfum was de druppel die de emmer deed overlopen.

“Het is voorbij,” zei Emily ademloos. Haar tranen waren ineens gestopt. “Het is echt voorbij.”

“Ben je dronken?” riep Ben vol ongeloof. “Eerst wil je trouwen en nu wil je het uitmaken?”

“Nee,” zei Emily. “Ik ben gewoon niet meer blind. Dit, jij, ik. Het is nooit goed geweest.” Ze stond op en liet haar servet op haar stoel vallen. “Ik ga verhuizen,” zei ze. “Ik slaap vannacht bij Amy en haal morgen mijn spullen op.”

“Emily,” zei Ben, die zijn hand naar haar uitstak. “Kunnen we hier alsjeblieft over praten?”

“Waarom?” snauwde ze. “Zodat je me kan overtuigen om nog zeven jaar te wachten voor we ons eigen huis kopen? Nog tien jaar voordat we een gezamenlijke bankrekening openen? Zeventien jaar voordat je er ook maar over na wil denken om samen een kat te nemen?”

“Alsjeblieft,” zei Ben zachtjes, met een blik op de naderende ober die zijn toetje kwam brengen. “Je schopt een scene.”

Emily wist het, maar het kon haar niets schelen. Ze zou niet van gedachten veranderen.

“We hebben niets meer om over te praten,” zei ze. “Het is voorbij. Geniet van je gezouten butterscotch mousse!” En met die woorden stormde ze het restaurant uit.