Читать книгу Czterech mężczyzn na brzegu lasu - Stanisława Fleszarowa-Muskat - Страница 4

Nigdy nie przypuszczali, że – kiedy nadejdzie ten dzień – będą stali tu we trzech.

Ktoś coś mówił, ktoś ściskał im ręce, ktoś im dziękował – a oni myśleli tylko o tym, patrząc z małego wzgórza pod lasem na rozległą równinę, którą teraz drążyły koparki, przecinały taśmociągi i nieobeschłe jeszcze na słońcu grzbiety zwałowisk. Oni widzieli ją wciąż zieloną, taką, jaka była po kilku dniach nagłej wiosny, kiedy tu przybyli i na brzegu lasu rozbili obozowisko. Teraz w tym miejscu, gdzie stal ich barak, wznosił się okazały budynek dyrekcji kopalni, a nieco dalej, tam właśnie, gdzie rozpoczynało się pole Ziemby – pierwszy blok mieszkalny, obrzucony już do połowy różowym tynkiem. Cztery następne ciągnęły się wzdłuż nowej drogi, na której stał jeszcze potężny walec, a poza nim długi szereg samochodów gości zaproszonych na uroczystość otwarcia kopalni.

Zstępowali teraz wszyscy w dół za oprowadzającym, między hałdy i zwałowarki – a oni trzej zostali na wzgórzu i wciąż patrzyli na zieloną równinę, która tu przedtem była, której nie przestawali widzieć.

Przeżyli tu kilka twardych miesięcy, drążąc oporną ziemię, obnażając jej tajemnice – właśnie po to, żeby nadszedł ten dzień, kiedy miejsce sejsmografów zajmą koparki. Ale stali tu tylko we trzech... Jego nie było wśród nich i nie było tej małej dziewczyny, która pierwszego dnia sprzedała im mleko wiezione do miasta. I nie było człowieka, który przez całe życie tak bardzo pragnął tej ziemi, że nie potrafił już jej utracić.

Las stał jeszcze w tym samym miejscu co przedtem, zachowując swój niski brzeg podszyty dzikimi malinami i krzakami jałowca. Tak samo jak przedtem brzmiały w nim nawoływania wilg, a wiatr kołysał wysokimi gałęziami drzew, przesuwając plamy słońca na zielonych mchach. I zapach wionął ten sam od sosnowych pni. Tylko oni...