Читать книгу Kobie regeer - Stella Blakemore - Страница 5

_____________

Kobie vat die leisels

Kobie moes nou na haar maats toe gegaan het, maar in plaas daarvan draai sy links van die voorste saal af en maak die deur van die kleintjies se speelkamer oop.

Hier is ’n klomp meisies tussen nege en tien jaar oud met die uitpak van boeke en speelgoed besig en hulle gesels oor die vakansie.

Net ’n groepie van omtrent tien kinders is nie besig nie. Hulle staan rondom Heloise en ’n meisietjie met swart krulle en blou oë en ’n gesig wat ongelukkig nie van die skoonste is nie. Die eienares van die gesig het lekkergoed geëet en baie daarvan sit om haar mond vas. Breggie Landsberg, die jongste meisie in die skool, kan nie maklik verleë gemaak word nie. Sy vertel op die oomblik vir die ander kinders iets wat hulle baie interesseer.

“En toe kom meneer Van Velde ook in met ’n ander man en toe hy juffrou Hattingh sien, glimlag hy en hy het ook vir my geknik, en naderhand het hy gesê my rok is die mooiste van almal daar, en …”

Kobie weet dadelik waarvan die kleintjie praat.

Dis natuurlik die bruilof van meneer Van Velde wat in die groot huis langs die skool woon. Hy is met juffrou Hattingh getroud – juffrou Hattingh, Maasdorp se populêrste onderwyseres – en omdat Breggie hulle so te sê bymekaar gebring het, het hulle haar blommemeisie gemaak.

Een aand die vorige kwartaal het Breggie – natuurlik teen die regulasies – oor die heining geklim om ’n tennisbal te kry. Daar het sy meneer Van Velde ontmoet en hom in ’n oomblik van verdriet getroos. Daarna wou hy die ander Maasdorpmense leer ken en op dié manier het hy met juffrou Hattingh in aanraking gekom.

“En toe dit tyd was om te eet, het hy my langs hom laat sit en ek het baie geëet. Die volgende middag het hulle met ’n skip weggegaan Engeland toe en ek het hulle gaan groet – Mammie het my geneem, en Heloise se ma het haar laat saamkom, nè, Heloise? Dit was pragtig daar op die skip! Daar was baie blomme vir hulle en juffrou Hattingh se ma het vreeslik gehuil, maar dis dom, want hulle kom oor ’n paar maande terug. Hulle wou eers langer wegbly, maar meneer Van Velde kan sy sake nie laat verwaarloos nie.”

Kobie kom vorentoe.

“Mag, Sonstraaltjie!” sê sy. “Jy lyk so trots, mens sou dink dis jy wat getrou het.”

Die kleintjies skree van geluk toe hulle haar sien en hardloop almal om haar te soen en haar hande vas te hou. Hulle is dol oor Kobie.

“Kobie – ag, soen my tog!”

“Dis nie reg nie! Jy het Lina twee maal gesoen!”

“Ag, Kobie het my nog nie gesoen nie!”

“Kobie, ek het ’n nuwe dansrok!”

“Kobie, kyk –”

Kobie steek haar vingers in haar ore.

“Nee wat! Bly tog stil! Ek soen g’n mens meer nie! Gaan staan ’n bietjie daar oorkant, sodat ek julle kan sien. Hoe gaan dit, Naatjie? En Lina? En Zantie? Julle lyk gesond genoeg.”

Sy kyk na Heloise en Breggie wat nog aan haar arms hang.

“Julle stoute kleingoed! Wag maar, ek sal met julle werk! Heloise, kom jy saam met my. Ek wil met jou praat.” Die koor begin weer.

“Ag nee, Kobie!”

“Moenie so gou weggaan nie!”

“Bly nog so ’n rukkie?”

“Later, my kinders, later.” Met die kleintjies so om haar voel sy lekker oud. “Op die oomblik het ek sake met my suster.” Sy vat Heloise aan die oor. “Kom, kind!”

“Ek kom ook!” sê Breggie beslis.

“Jy bly waar jy is,” sê Kobie. “Ek kan jou nog nie gebruik nie.”

Breggie lyk nors, maar sy gehoorsaam Kobie altyd.

In die gang kyk Kobie haar sussie aan. Onder die krul op haar voorhoof het Heloise se bruin gesiggie ’n mismoedige uitdrukking.

“Wat hoor ek van jou en jou rapport?” vra Kobie vol belangstelling.

“Dit was te gemeen!” bars Heloise uit. “Hulle het my ’n vreeslike rapport gegee en ek was bang mammie sou kwaad wees, en ek dag dit sou ’n goeie plan wees om die ou ding maar te verloor. Maar net toe ek die handsak daarmee deur die treinvenster stoot, sien juffrou De Wet my en sy skryf vir Wessie die hele ding, en toe hoor mammie ook daarvan.”

“Waar kom jy aan sulke planne?” vra Kobie ’n bietjie jaloers. “As ek dink hoeveel ma my berispe het oor my rapporte!”

Heloise wil nie komplimente ontvang wat sy nie verdien nie.

“Die idee was Breggie s’n,” sê sy. “Maar ek wens nou ek het dit nie gedoen nie. As mammie die rapport gekry het, sou sy my berispe en laat studeer het, maar ek sou nie pak gekry het nie, en …”

“Moenie so dom wees nie!” sê Kobie. “Hoe kan jy sulke onsin praat? As ma dit gekry het, sou sy eers ’n halfuur geraas het; dan sou jy elke dag twee uur hard moes werk, terwyl ’n pak op die ergste net drie of vier minute kan aanhou – anders sou jy dood gewees het! Vergelyk nou vier minute met twee uur op ’n dag vir drie weke en sê my watter een die ergste is!”

“Ja,” sê Heloise onseker. “Maar …”

“Nou ja, jy weet natuurlik dat as jy hierdie kwartaal ’n slegte rapport kry, mammie ons almal by die huis sal hou, en jy weet dat jy by die huis dikwels pak kan kry?”

“J … ja …”

“Nou gaan jy jou hierdie kwartaal gedra,” sê Kobie met ongelooflike strengheid. “Ek sal sorg daarvoor. Ek gaan my oog op jou hou en as jy net een maal skeef trap, moet jy oppas!”

Heloise trek ’n spottende gesig.

“Jy kan lekker grootpraat!”

“So? Noem jy dit grootpraat? Ek sal jou sê hoe ek dit gaan doen! Elke keer wanneer jy ’n regulasie oortree, moet jy my vyf rand betaal.”

Heloise skater soos sy lag.

“Jy’s ’n mooi aap!”

“Ja, ek is. Elke keer as ek hoor jy het iets verkeerd gedoen, kom haal ek vyf rand by jou. En as jy parmantig is en dit nie wil gee nie, weet jy wat ek gaan doen?”

“Nee, en ek wil nie weet nie. Jy is nie my baas nie.”

“Dis wat jy dink. As ek ’n woord van jou hoor, gaan sit ek en skryf vir ma ’n pragtige brief, waarin ek haar vertel dat ek regtig nou probeer om ons albei reg te hou, maar jy wil glad nie luister nie en jy is stout en parmantig.”

“Jy sal tog nie so ’n ding doen nie!”

“Ja, ek sal. Ek sal enige ding doen om Ruth te help sodat sy universiteit toe kan gaan. As mammie hoor ek probeer om jou soet te hou, sal sy haar so lam skrik dat sy sal vergeet dat dit regtig Ruth is wat vir jou verantwoordelik is. En jy sal weer ’n afgedankste pak slae kry as jy huis toe gaan.”

“Kobie, moet tog nie!”

“Dan moet jy luister as ek met jou praat.”

“Maar wat gaan jy doen met al die geld wat jy van my vat?”

“Ek sal weet wat om daarmee te maak,” sê Kobie uit die hoogte.

“Ja, maar, Kobie –”

“Genoeg!” sê Kobie beslis. “Ek praat nie meer met jou nie. Ek het klaar gepraat.”

Heloise kyk haar suster verwonderd aan.

“Haai, as jy so praat, is dit kompleet soos mammie! Ek het nooit geweet jy kan so wees nie.”

Kobie dink ’n bietjie na, haar kop so effens skuins.

“Ek ook nie,” sê sy. “Maar nou dat ek die gesin begin regeer, verstaan ek hoe swaar ma kry.”

Heloise staan verstom.

“Is jy siek?” vra sy.

“Nee, ek is nie en ek sal alles doen wat ek jou belowe het.”

Kobie stap weg, baie tevrede met haarself, terwyl Heloise na Breggie toe vlug.