Читать книгу Mroczna wieża. Tom 7: Mroczna wieża - Stephen King B. - Страница 10

1

Ojciec Don Callahan był niegdyś katolickim proboszczem w miasteczku zwanym Salem, którego nie ma już na żadnej mapie. Nie przejmował się tym. Takie koncepcje jak rzeczywistość przestały mieć dla niego znaczenie.

Były kapłan trzymał teraz w dłoni dziwny artefakt, figurkę żółwia wyrzeźbioną w kości słoniowej. Posążek miał lekko wyszczerbiony pysk, a na grzbiecie rysę w kształcie znaku zapytania, lecz mimo to był piękny.

Piękny i potężny. Trzymając go w dłoni, Callahan czuł jego moc, mrowiącą jak prąd.

– Jaki piękny – szepnął do stojącego przy nim chłopca. – To Żółw Maturin. Maturin, prawda?

Chłopcem był Jake Chambers, który pokonał długą drogę, żeby wrócić tutaj, na Manhattan, niemal do punktu wyjścia.

– Nie wiem – odparł. – Prawdopodobnie. Ona nazywa go sköldpadda. Ten żółw może nam pomóc, ale nie zabije bandytów, którzy tam na nas czekają.

Ruchem głowy wskazał Dixie Pig. Zastanawiał się, czy mówiąc „ona”, miał na myśli Susannah czy Mię. Kiedyś powiedziałby, że to bez znaczenia, gdyż obie były ściśle związane ze sobą. Teraz jednak uważał, że to ma albo niebawem będzie miało znaczenie.

– Będziesz? – zapytał Jake, co oznaczało: Będziesz dzielny? Będziesz walczył? Będziesz zabijał?

– O tak – odparł spokojnie Callahan. Wepchnął kościanego żółwia o mądrych oczach i zadrapanym grzbiecie do kieszeni na piersi, razem z dodatkowymi nabojami, po czym przez materiał poklepał figurkę, upewniając się, że jest bezpieczna. – Będę strzelał, póki nie skończą się kule albo póki nie padnę. Jeśli skończą się kule, a ja będę żył, będę walił… kolbą.

Pauza była tak krótka, że Jake nawet jej nie zauważył. A jednak w tym ułamku sekundy Biel przemówiła do ojca Callahana. Była siłą, którą znał od dawna, jeszcze z czasów dzieciństwa, chociaż później wątpił w nią przez kilka lat, stopniowo przestawszy rozumieć pierwotną moc. Lecz tamte dni minęły i Biel znowu była jego, dziękować Bogu.

Jake skinął głową i powiedział coś, co Callahan ledwie dosłyszał. Słowa chłopca nie miały żadnego znaczenia. Natomiast miały je słowa

(Gana)

być może zbyt wielkiego, aby zwać go Bogiem.

Chłopiec musi żyć, wibrował głos. Cokolwiek się tu zdarzy, cokolwiek się stanie, chłopiec musi żyć. Twoja rola w tej historii już prawie się zakończyła. Jego nie.

Przeszli obok umieszczonej na chromowanym słupku tabliczki z napisem (WSTĘP WZBRONIONY! WŁASNOŚĆ PRYWATNA). Miedzy nimi truchtał Ej, najlepszy przyjaciel Jake’a, z podniesionym łbem i kłami jak zwykle odsłoniętymi w szerokim uśmiechu. Na szczycie schodów Jake sięgnął do płóciennej torby, którą Susannah-Mia zabrała z Calla Bryn Sturgis, i wyjął dwa talerze. Stuknął jednym o drugi, kiwnął głową, słysząc metaliczny brzęk, po czym powiedział:

– Pokaż, co masz.

Callahan wyjął rugera. Kiedyś Jake zabrał tę broń z Calla New York, a teraz znalazła się tu z powrotem. Życie to krąg, i Bogu dzięki. Père na moment podniósł lufę rugera na wysokość prawego policzka, jakby szykował się do pojedynku. Potem dotknął kieszeni na piersi, z nabojami i żółwiem. Sköldpadda.

Jake skinął głową.

– Tam, w środku, jesteśmy razem. Zawsze razem, z Ejem między nami. Zaczniemy na trzy i nie skończymy, dopóki będziemy żyli.

– Nie skończymy.

– Właśnie. Gotów?

– Oczywiście. Bóg z tobą, chłopcze.

– I z tobą, Père. Raz… dwa… trzy.

Jake otworzył drzwi. Równym szeregiem weszli w półmrok przesycony słodkawą wonią pieczonego mięsa.

2

Jake szedł z przekonaniem, że idzie na śmierć, pamiętając o dwóch rzeczach, które powiedział mu Roland Deschain, jego prawdziwy ojciec. Bitwy trwające pięć minut rodzą legendy żyjące tysiąc lat. Oraz: Kiedy przyjdzie twój dzień, nie musisz umierać szczęśliwy, lecz powinieneś umierać z satysfakcją, gdyż przeżyłeś swoje życie od początku po kres, zawsze służąc ka.

Jake Chambers z satysfakcją rozejrzał się po Dixie Pig.

3

I ujrzał wszystko z krystaliczną jasnością. Zmysły miał tak wyostrzone, że czuł nie tylko zapach pieczonego mięsa, ale i rozmarynu, którym je natarto; słyszał nie tylko spokojny rytm swojego oddechu, lecz także miarowy niczym przybój szum krwi, płynącej w górę, w kierunku mózgu, i spływającej w dół, ku sercu.

Pamiętał również inne stwierdzenie Rolanda, że nawet najkrótsza potyczka, od pierwszego strzału do upadku ciała, wydaje się długa jej uczestnikom. Czas wydłuża się i rozciąga w nieskończoność. Jake pokiwał wówczas głową, udając, że rozumie.

Teraz rozumiał.

Przede wszystkim pomyślał, że jest ich zbyt wielu – po prostu za dużo. Ocenił, że jest ich około setki, w większości ci, których Père Callahan nazywał „siepaczami”. (Były wśród nich kobiety, ale Jake nie wątpił, że do nich również odnosi się to określenie). Tu i ówdzie dostrzegł postacie, które niewątpliwie były wampirami: znacznie szczuplejsze, a niektóre chude jak kije, o popielatoszarej cerze i spowite ciemnobłękitną aurą.

Ej stał przy nodze Jake’a, ze skupionym wyrazem lisiego pyszczka, cicho skomląc.

Unosząca się w powietrzu woń pieczystego nie była zapachem wieprzowiny.

4

Za drzwiami rozdzielamy się. Na odległość dziesięciu stóp… jeśli będziemy mieli tyle wolnego miejsca. Rozumiesz, Père? – tak powiedział Jake na chodniku i zbliżając się do podium maître d’, Callahan zaczął przesuwać się w prawo od chłopca, aby zachować zaleconą odległość.

Jake powiedział mu również, żeby krzyczał, najgłośniej i najdłużej jak potrafi, i Callahan już otwierał usta, żeby to zrobić, kiedy znowu przemówiła do niego Biel. Tylko jednym słowem, ale to wystarczyło.

Sköldpadda, powiedziała.

Callahan wciąż trzymał rugera na wysokości prawego policzka. Teraz lewą ręką sięgnął do kieszeni na piersi. Nie widział wszystkiego z taką krystaliczną jasnością jak jego młody towarzysz, lecz i tak dostrzegał wiele: jaskrawy pomarańczowo-szkarłatny flambeaux ścian, świece na każdym stole umieszczone w szklanych kloszach lampionów, upiornie żółtawo lśniące serwety. Na ścianie z lewej strony sali wisiał gobelin ukazujący rycerzy ucztujących ze swymi damami przy biesiadnym stole. Sprawiał wrażenie – Callahan nie był pewien dlaczego, gdyż słane przez obraz bodźce były nazbyt subtelne – że ci ludzie właśnie uspokajali się po jakimś gwałtownym wydarzeniu, na przykład pożarze w kuchni albo wypadku samochodowym na ulicy.

A może któraś z dam urodziła dziecko, pomyślał Callahan, zaciskając dłoń na żółwiu. To zawsze dobry przerywnik między przekąskami a głównym daniem.

– Oto nadchodzą ka-mais z Gilead! – wykrzyknął ktoś z nerwowym podnieceniem.

Callahan był prawie pewien, że to nie mógł być ludzki głos. Wydawał się zbyt brzęczący. Dostrzegł stworzenie przypominające jakąś monstrualną hybrydę ptaka i człowieka. Stwór stał na odległym końcu sali, miał na sobie zwykłe dżinsy i gładką białą koszulę, lecz jego głowę pokrywały ciemnożółte i gładkie pióra, a ślepia były niczym krople smoły.

– Brać ich! – wrzasnął ten upiornie zabawny stwór, odrzucając na bok serwetkę.

Pod nią miał jakiś dziwny przedmiot. Callahan domyślił się, że to broń, chociaż przypominała coś, co można zobaczyć w serialu Star Trek. Jak też to nazywali? Fazer? Paralizator?

Nieważne. Callahan trzymał w dłoni znacznie lepszą broń i chciał mieć pewność, że oni wszyscy ją zobaczą. Zrzucił z najbliższego stołu tabliczkę z numerem oraz szklany klosz ze świecą, po czym ze zręcznością magika zerwał z blatu obrus. Najgorsza rzecz to zaplątać się w decydującej chwili w fałdy lnu. Następnie – ze zręcznością, o jakiej nawet nie marzył jeszcze tydzień wcześniej – wskoczył na krzesło i wszedł na stół. Znalazłszy się na nim, podniósł rękę, zaciskając palce na dolnej części skorupy żółwia, pozwalając tamtym dobrze się przyjrzeć.

Mógłbym coś zanucić, pomyślał. Może Midnight Becomes You albo I Left My Heart in San Francisco.

W tym momencie znajdowali się w Dixie Pig dokładnie od trzydziestu czterech sekund.

5

Nauczyciele spotykający się z dużymi grupami młodzieży na sali wykładowej lub w szkolnej auli powiedzą wam, że nastolatki, nawet świeżo wykąpane i czyste, roztaczają woń hormonów, tak intensywnie produkowanych przez ich ciała. Każda grupa zestresowanych ludzi wydziela podobny zapach i Jake swymi nadzwyczaj wyostrzonymi zmysłami tutaj też go wyczuł. Kiedy mijali podium maître d’ (głównego szantażysty, jak zwykł nazywać go ojciec Jake’a), zapach gości był jeszcze słaby – woń ludzi dochodzących do siebie po jakimś emocjonującym wydarzeniu. Kiedy jednak stwór na końcu sali krzyknął, Jake wyraźniej poczuł tę woń. Metaliczny zapach, dostatecznie przypominający odór krwi, żeby zwiększyć napięcie i jeszcze bardziej wyostrzyć zmysły. Tak, zauważył, że Ptak Dziwak zrzuca serwetę; owszem, zauważył ukrytą pod nią broń i wiedział, że stojący na stole Callahan jest łatwym celem. Jake przejął się tym znacznie mniej niż groźbą, jaką niósł głos Ptaka Dziwaka. Odchylił do tyłu prawą rękę, zamierzając rzucić pierwszy z dziewiętnastu talerzy i amputować głowę z rozdziawionymi ustami, kiedy Callahan podniósł w górę żółwia.

To się nie uda, nie tutaj, pomyślał Jake, lecz zanim zdążył do końca sformułować tę myśl, pojął, że to jednak działa. Świadczył o tym ich zapach, w którym nie było już agresji. Ci, którzy zaczęli wstawać od stołów – siepacze z ziejącymi czerwienią dziurami w czołach, wampiry spowite jaśniejszą i intensywniejszą błękitną aurą – gwałtownie usiedli z powrotem, jakby nagle przestali panować nad swoimi mięśniami.

– Brać ich, to ci, których Sayre… – Ptak Dziwak zamilkł. Jego lewa dłoń – jeśli takie paskudne szpony można nazwać dłonią – dotknęła kolby dziwnej broni i opadła. Błysk w ptasich ślepiach przygasł. – To ci, których Sayre… S-S-Sayre… – Znowu zamilkł. Po chwili pisnął: – Och, sai, cóż za piękną rzecz trzymasz w ręce?

– Wiesz, co to jest – odparł Callahan.

Jake szedł dalej i Callahan, pamiętając o tym, co młody rewolwerowiec powiedział mu na zewnątrz – pilnuj, bym za każdym razem gdy spojrzę w prawo, widział twój profil – zeskoczył ze stołu i ruszył naprzód, wciąż trzymając żółwia w górze. Niemal czuł panującą w sali ciszę, ale…

Była jeszcze jedna sala. Sądząc po dolatujących z niej śmiechach i ochrypłych wrzaskach, całkiem blisko, i trwała w niej uczta. Po lewej. Za gobelinem z biesiadującymi rycerzami i damami. Coś się tam dzieje, pomyślał Callahan, i zapewne nie jest to przyjacielska partyjka pokera.

Usłyszał przyspieszony i cichy oddech wiecznie uśmiechniętego Eja, jak sapanie małego silnika. I jeszcze coś. Głośny grzechot, któremu towarzyszyło ciche i szybkie szczękanie. Zimny dreszcz niepokoju przeszedł po plecach Callahana. Coś kryło się pod stołami.

Ej zauważył nacierające insekty i zastygł jak pies myśliwski, z podniesioną łapą i wyciągniętym pyskiem. Przez moment poruszał się tylko pokryty ciemną i aksamitną skórą nos, marszczący się, gdy Ej pokazywał ostre jak igły kły, wygładzający się i znowu marszczący.

Owady nacierały. Czymkolwiek były, Żółw Maturin w uniesionej dłoni Père Callahana nie robił na nich wrażenia. Gruby facet w smokingu z szerokimi klapami wykrztusił niemal pytająco do Ptaka Dziwaka:

– Nie mieli dotrzeć dalej niż tu, Meiman, ani stąd uciec. Kazano nam…

Ej skoczył, warcząc przez zaciśnięte kły. Ten pomruk nie przypominał żadnego z wydawanych przez niego zwykle dźwięków; Callahanowi kojarzył się z napisem w komiksowym dymku. Arrrr!

– Nie! – krzyknął zaniepokojony Jake. – Ej, nie!

Na okrzyk chłopca śmiechy i gwar za gobelinem ucichły, jakby ucztujący tam nagle zdali sobie sprawę, że w pierwszej sali coś się zmieniło.

Ej nie zwrócił uwagi na okrzyk Jake’a. Błyskawicznie zmiażdżył trzy owady, jednego po drugim. Obrzydliwy trzask pękających pancerzy odbił się głośnym echem w nagłej ciszy. Bumbler nie próbował jeść tych insektów wielkości myszy, tylko energicznym ruchem głowy cisnął je w kąt i wyszczerzył kły w złowrogim uśmiechu.

Pozostałe owady wycofały się pod stoły.

Jest do tego stworzony, pomyślał Callahan. Może kiedyś wszystkie bumblery to robiły. Tak jak niektóre teriery są szkolone do…

Ochrypły krzyk zza gobelinu przerwał mu te rozmyślania.

– Humes! Ka-humes!

Callahan miał absurdalną chęć zawołać: Gesundheit!

Zanim zdążył wykrzyknąć cokolwiek, nagle jego myśli wypełnił głos Rolanda.

6

– Jake, idź.

Chłopiec ze zdumieniem spojrzał na Père Callahana. Szedł ze skrzyżowanymi rękami, gotowy rzucić talerzem w pierwszego, kto śmie się poruszyć. Ej znów truchtał przy jego nodze, chociaż nieustannie poruszał łbem na boki, wodząc ślepkami błyszczącymi z podniecenia na myśl o kolejnej potyczce.

– Pójdziemy razem – powiedział Jake. – Nic nam nie zrobią, Père! I jesteśmy już blisko. Prowadzili ją tędy… przez tę salę… a potem przez kuchnię…

Callahan nie zwracał na niego uwagi. Wciąż wysoko trzymając żółwia (jak latarnię w ciemnej jaskini), szedł w kierunku gobelinu. Cisza za nim była straszniejsza od krzyków i gorączkowych, ochrypłych śmiechów. Była niczym wycelowana broń. Chłopiec stanął.

– Idź, póki możesz – rzekł Callahan, siląc się na spokój. – Dołącz do niej, jeśli zdołasz. Tego życzy sobie twój dinh. Taka jest również wola Bieli.

– Nie zdołasz…

– Idź, Jake!

Siedzący w Dixie siepacze, przestraszeni lub nie widokiem sköldpadda, zaczęli mamrotać lękliwie, gdy usłyszeli te słowa, i trudno się dziwić, gdyż głos dobywający się z ust Callahana nie był jego głosem.

– Masz jeszcze szansę i musisz ją wykorzystać! Znajdź ją! Rozkazuję ci jako twój dinh!

Jake szeroko otworzył oczy, słysząc, że Callahan mówi głosem Rolanda. Opadła mu szczęka. Potoczył wokół oszołomionym wzrokiem.

Na sekundę przed tym, zanim gobelin po lewej został odgarnięty na bok, Callahan zauważył coś, czego mniej spostrzegawcze oczy zapewne by nie dostrzegły: będące głównym daniem pieczyste miało ludzką postać. Ci rycerze i ich damy jedli ludzkie ciało i pili ludzką krew. Obraz na gobelinie przedstawiał ucztę kanibali.

W następnej chwili prastare stwory przerwały swoją wieczerzę, odrzuciły na bok obsceniczną kotarę i z wrzaskiem wpadły do sali, szczerząc wielkie kły, które nie pozwalały im domknąć zdeformowanych pysków. Ich oczy były czarne jak smoła, a skóra na policzkach i czołach – a nawet na grzbietach rąk – porośnięta twardą szczeciną. Podobnie jak wampiry w jadalni, one również były otoczone poświatą, ale jadowicie fioletową, tak ciemną, że niemal czarną. Z kącików ich oczu i ust sączył się śluz. Wpadły z wrzaskiem i śmiechem, a wydawało się, że nie tworzą tych dźwięków, lecz wychwytują je wprost z powietrza, jak coś obdarzonego własnym życiem.

Callahan znał je. Oczywiście, że je znał. Czyż nie został niegdyś wysłany tutaj przez jednego z nich? Były to prawdziwe wampiry, pierwszego stopnia, ukrywane i teraz wypuszczone na intruzów.

Uniesiony w powietrze żółw wcale ich nie powstrzymał.

Callahan ujrzał wytrzeszczone, błyszczące ze zgrozy oczy Jake’a, który na widok potworów zapomniał o swojej misji.

Nie wiedząc, co wydobędzie się z jego ust, dopóki nie usłyszał własnego głosu, Callahan zawołał:

– Najpierw zabiją Eja! Zabiją go na twoich oczach i wypiją jego krew!

Ej warknął, słysząc swoje imię. Na ten dźwięk Jake jakby trochę oprzytomniał, ale Callahan nie miał czasu zajmować się jego losem.

Żółw ich nie powstrzyma, ale przynajmniej zatrzyma tamtych. Kule się ich nie imają, ale…

Z uczuciem déjà vu – a czemu nie, przecież przeżył już to wszystko w domu chłopca, Marka Petrie – Callahan wsunął rękę za pazuchę rozpiętej koszuli i wyjął złoty krucyfiks. Krzyż stuknął o kolbę rugera, a potem zawisł poniżej broni. Emanował jasną, niebieskawobiałą poświatą. Dwa pierwsze stwory już miały złapać Callahana i wciągnąć go w tłum, ale cofnęły się, wrzeszcząc z bólu. Callahan zauważył, że ich skóra skwierczy i zaczyna się topić. Ten widok sprawił mu dziwną przyjemność.

– Precz ode mnie! – zawołał. – Tak nakazuje wam boża moc! Tak nakazuje wam moc Chrystusa! Tak nakazuje ka Świata Pośredniego! Tak nakazuje moc Bieli!

Mimo to jeden rzucił się na niego – zdeformowany szkielet w zbutwiałym, pokrytym mchem garniturze. Na szyi nosił jakąś ozdobę… czyżby krzyż maltański? Zamachnął się szponiastą dłonią na krucyfiks Callahana. Père w ostatniej chwili opuścił rękę, i szpony wampira przeszły tuż nad nią. Callahan bez namysłu doskoczył do stwora i wbił krzyż w czoło pokryte cienką i pożółkłą jak pergamin skórą. Złoty krucyfiks wszedł jak rozżarzony pogrzebacz w masło. Stwór w garniturze koloru rdzy wydał przeciągły krzyk bólu i zdumienia, po czym zatoczył się w tył. Callahan wyrwał krzyż i przez moment, zanim stwór przycisnął obie szponiaste dłonie do czoła, widział ziejącą dziurę. Potem gęsta, żółta zawiesina zaczęła przesączać się przez szponiaste palce potwora. Kolana ugięły się pod nim i runął na podłogę między dwoma stolikami. Jego kompani cofnęli się w popłochu, wrzeszcząc z wściekłości. Twarz stwora rozpadała się pod przyciśniętymi do niej szponami. Jego aura zgasła jak zdmuchnięta świeczka i w następnej chwili została po nim tylko kałuża żółtej, półpłynnej tkanki, wylewającej się niczym wymiociny z rękawów marynarki i nogawek spodni.

Callahan raźnie ruszył na pozostałych. Już się nie bał. I nie czuł wstydu, który jak cień towarzyszył mu od chwili, gdy Barlow odebrał mu i złamał krzyż.

W końcu jestem wolny, pomyślał. W końcu wolny, Bogu wszechmogącemu dzięki. A potem: Myślę, że to odkupienie. To wspaniałe, prawda? Rzeczywiście wspaniałe.

– Rzuć to! – krzyknął jeden z tamtych, zasłaniając rękami twarz. – Rzuć tę paskudną błyskotkę waszego nieudolnego Boga, jeśli masz odwagę!

Błyskotka nieudolnego Boga, akurat. Jeśli tak, to czemu się kulicie ze strachu?

Walcząc z Barlowem, nie odważył się odpowiedzieć na to wyzwanie, i to go zgubiło. W Dixie Pig Callahan pokazał krzyż stworowi, który śmiał to powiedzieć.

– Nie muszę dowodzić mojej wiary czemuś takiemu jak ty, sai – rzekł głośno i wyraźnie Père.

Zmusił prastare monstra do odwrotu. Wycofały się prawie do łukowatego przejścia, przez które wkroczyły. Na dłoniach i twarzach stojących przed Callahanem stworów pojawiły się wielkie, czarne, rakowate narośle, żrące niczym kwas cienką jak pergamin skórę.

– Poza tym nigdy nie porzuciłbym starego przyjaciela. Mogę go jednak schować, jeśli chcecie.

I schował krzyż pod koszulę.

Kilka wampirów natychmiast rzuciło się na niego, szczerząc długie kły w namiastce uśmiechu. Callahan wyciągnął ku nim ręce. Jego palce (i lufa rugera) jarzyły się jak zanurzone w błękitnym ogniu. Oczy żółwia również rozbłysły światłem – cała skorupa lśniła.

– Cofnijcie się! – krzyknął Callahan. – Tak nakazuje wam moc Boga i Bieli!

7

Gdy straszliwy szaman stawił czoło Praojcom, Meiman, taheen, poczuł, że straszna, cudowna poświata żółwia nieco słabnie. Zobaczył, że chłopiec odszedł, i to go zaniepokoiło, ale przynajmniej poszedł dalej, a nie wymknął się na zewnątrz, więc jeszcze wszystko może dobrze się skończyć. Jeśli jednak chłopak znajdzie drzwi do Fedic i przejdzie przez nie, Meiman może mieć naprawdę poważne kłopoty. Sayre bowiem odpowiada przed Walterem o’Dim, a Walter odpowiada przed samym Karmazynowym Królem.

Nieważne. Nie wszystko naraz. Najpierw załatwić szamana. Napuścić na niego Praojców. Potem ruszyć za chłopcem, na przykład zawołać, że przyjaciel prosi go o pomoc, to może się udać i…

Meiman (Kanarek dla Mii, Ptak Dziwak dla Jake’a) ruszył naprzód i jedną ręką złapał Andrew – grubasa w smokingu z wyłogami – a drugą jego jeszcze grubszą flamę. Wskazał na stojącego plecami do nich Callahana.

Tirana gwałtownie pokręciła głową. Meiman otworzył dziób i syknął. Skuliła się i odsunęła od niego. Detta Walker już zostawiła ślady swoich palców na jej masce, która teraz wisiała w strzępach na szczęce i szyi. Czerwona rana na środku czoła otwierała się i zamykała, niczym skrzela zdychającej ryby.

Meiman odwrócił się do Andrew, po czym puścił go na moment, żeby wskazać szamana i upiornie wymownym gestem przeciągnąć szponami po swoim pokrytym pierzem gardle. Andrew kiwnął głową i odepchnął pulchną dłoń żony, która próbowała go powstrzymać. Jego ludzka maska okazała się na tyle dobra, że widać było, jak odziany w elegancki smoking stwór zbiera odwagę. Potem ze zduszonym okrzykiem rzucił się naprzód i ścisnął kark Callahana nie rękami, ale pulchnymi przedramionami. W tej samej chwili jego flama z wrzaskiem doskoczyła i wytrąciła kościanego żółwia z ręki Père. Sköldpadda odbił się od czerwonego dywanu, wpadł pod jeden ze stołów i tam (jak pewna papierowa łódka, którą niektórzy z was może pamiętają) na zawsze znikł z tej opowieści.

Praojcowie trzymali się w bezpiecznej odległości, tak samo jak wampiry trzeciej kategorii, ucztujące w sali biesiadnej, ale te stwory wyczuły słabość przeciwnika i ruszyły na niego, najpierw z obawą, potem z rosnącą pewnością siebie. Otoczyły Callahana, zatrzymały się, a potem rzuciły się nań hurmem.

– W imię boże nakazuję wam odejść! – zawołał Callahan, oczywiście bezskutecznie. W przeciwieństwie do wampirów, stwory z krwawymi ranami na czołach nie reagowały na imię boże. Callahan mógł tylko mieć nadzieję, że Jake nie przystanął i nie zawrócił, lecz razem z Ejem pognał jak wiatr do Susannah. Uratować ją, jeśli zdołają. Umrzeć z nią, jeśli nie. I zabić jej dziecko, jeśli nadarzy się okazja. Powinni byli zrobić to w Calla, kiedy mieli szansę.

Coś ugryzło go w kark. Wampiry zaraz zaatakują, nie zważając na krzyż. Rzucą się na niego jak rekiny, kiedy zwęszą zapach świeżej krwi. Pomóż mi, Boże, daj mi siłę, pomyślał Callahan i poczuł nagły przypływ sił. Uskoczył w lewo, gdy szpony wbiły się w jego koszulę, rozdzierając ją na strzępy. Na moment uwolnił prawą rękę, w której wciąż trzymał rugera. Skierował go w ruchliwą, spoconą, nienawistnie wykrzywioną twarz grubasa o imieniu Andrew i wbił lufę broni (zakupionej w odległej przeszłości do obrony domu przez ewidentnego paranoika i członka zarządu stacji telewizyjnej, którym był ojciec Jake’a) w krwawy otwór na czole stwora.

– Nieee! Nie odważysz się! – wrzasnęła Tirana i gdy sięgnęła po broń, przód jej sukni w końcu pękł, odsłaniając ogromne piersi. Były pokryte szorstkim futrem.

Callahan nacisnął spust. Ruger huknął ogłuszająco głośno w zamkniętej przestrzeni jadalni. Głowa Andrew rozpadła się jak pęcherz napełniony krwią, która opryskała stojących za nim kamratów. Ci zawyli ze zgrozy i oburzenia. Callahan zdążył jeszcze pomyśleć: To chyba nie miało być tak, a może? A także: Czy to wystarczy, żeby przyjąć mnie do klubu? Czy stałem się rewolwerowcem?

Może nie. Niedaleko, między dwoma stolikami, stał człowiek-ptak, na przemian otwierając i zamykając dziób. Wydęta gardziel zdradzała wzburzenie.

Uśmiechając się i brocząc krwią, Callahan podparł się na łokciu i wycelował rugera.

– Nie! – wrzasnął Meiman, bezradnie zakrywając twarz zdeformowanymi rękami. – Nie, nie możesz…

Mogę, pomyślał z dziecinną radością Callahan i ponownie wypalił. Meiman zrobił dwa chwiejne kroki w tył, potem jeszcze jeden. Zawadził o stół i upadł nań. Trzy żółte pióra zawisły w powietrzu i leniwie opadły.

Callahan usłyszał przeraźliwe wycie, w którym nie było gniewu czy strachu, lecz głód. Zapach krwi w końcu dotarł do nozdrzy potworów i nic ich już nie powstrzyma. Tak więc, jeśli nie chce do nich dołączyć…

Père Callahan, niegdyś ojciec Callahan z miasteczka Salem, skierował rugera w górę. Nie tracił czasu na poszukiwanie wieczności w ciemnej lufie, ale po prostu oparł ją sobie pod brodą.

– Hile, Rolandzie! – rzekł i wiedział,

(falą są, niesioną na fali)

że go usłyszano.

– Hile, rewolwerowcze!

Nacisnął spust, gdy prastare stwory rzuciły się na niego całą gromadą. Odór zimnych i żądnych krwi oddechów spowił go, ale nie pozbawił sił. Jeszcze nigdy nie wydawał się sobie tak silny. Najszczęśliwsze dni przeżył wtedy, kiedy był zwyczajnym wędrowcem, nie kapłanem, ale powsinogą. Teraz czuł, że wkrótce będzie mógł powrócić do tego życia i wędrować do woli, wypełniwszy swój obowiązek. To było przyjemne uczucie.

– Obyś znalazł swoją Wieżę, Rolandzie, zdobył ją i wspiął się na jej szczyt!

Kły starych wrogów, prastarych braci i sióstr stwora, który zwał siebie Kurtem Barlowem, wbiły się weń jak sztylety. Callahan wcale tego nie czuł. Z uśmiechem pociągnął za spust i uciekł im na dobre.