Читать книгу Liefde onder die sterre - Susan Pienaar - Страница 3

Dis vroegoggend en Lisa Jordaan sit by haar lessenaar en blaai deur die nuwe seisoen se ontwerpeboek wat sy pas van die plaaslike ontwerper Angelo ontvang het. Haar twee boetieks spog altyd met die heel nuutste skeppings van die land se vooraanstaande ontwerpers, en dis aankopetyd. Langbroeke, jeans en bloese sal altyd gewild bly, maar sy hoor ál meer vroue in haar winkels kla dat mooi rokke vir die dag skaars is. Aandrokke is nooit ’n probleem nie. Angelo het gelukkig ’n aantal pragtige rokke wat kantoorgereed is.

Sy blaai terug na bladsy sewe. Die dagrokke word deur die wêreldbekende plaaslike model Tanya vertoon. Lisa kyk fyn om sekuur te kan bestel. Sy moet koelkop besluit: Die rokke moet de laaste een verkoop, en geen vrou wil ’n replika van haar uitrusting aan iemand anders se lyf sien nie. Rustig maak sy aantekeninge in die oop spasie rondom die foto’s, tik dan haar bestelling en stuur die e-pos vir Angelo se sekretaresse.

Dan sit Lisa agteroor en bestudeer die model Tanya se gesig. Net ’n jaar gelede was sy nog onbekend, maar deesdae pryk haar gesig op al wat glanstydskrif is se voorblad. Tillie dink Tanya is beeldskoon; Lisa is nie so versot op haar nie. Die verlange na Tillie spoel oor Lisa en sy laat sak die boek.

Lisa het die grootste deel van haar lewe by Tillie en dié se tannie Lien gebly, nes haar ouers dit voor hul dood in hul testament bepaal het. Talien is oorlede toe Lisa en Tillie eerstejaars op universiteit was. En nou is Tillie, wat soos Lisa se eie suster is, sowaar met ’n Karooboer getroud!

Dis ná maande steeds vir Lisa heeltemal onbegryplik dat Tillie hul pragtige Jakarandastad vir die dorre, vaal Karoo verruil het. Tillie en Nico het mekaar op Boer soek ’n vrou ontmoet, en ná ’n warrelwindromanse van ’n skamele paar weke is hulle sommer daar in die Karoo getroud, in ’n landdroskantoor, Tillie sonder trourok of sluier. Lisa kon darem betyds ’n mooi uitrusting na haar laat koerier.

Tillie en Nico is skaars vyf maande getroud en reeds is Tillie swanger. “Nie dat ons dit so beplan het nie,” het sy oor die foon gegiggel, “maar natuurlik wil ons die baba baie graag hê.”

Lisa het Nico al ontmoet toe die pasgetroudes Pretoria toe gekom het om Tillie se sake af te handel. Nico is aantreklik op ’n gewone manier, goedgemanierd, joviaal en ooglopend baie lief vir Tillie. Dis alles dinge wat in sy guns tel, maar die feit bly staan dat hy ’n Karooboer is wat Tillie duisende kilometers ver weggeneem het. Na ’n dorre, snikhete wêreld …

Lisa sal haar enigste reis deur die Karoo nooit vergeet nie. Sy was agt jaar oud toe sy alleen met die trein af Kaap toe is om by haar ouers, wat reeds met vakansie was, aan te sluit. Hitte-uitputting het haar soos ’n dooie laat lê terwyl die sweet haar behoorlik afgetap het. Sy het gesmag na ’n swembad, maar selfs die drinkwater op die trein was badwaterwarm. En al wat sy gesien het, ure lank, was droë grond, klein gevrekte bossies, windpompe en ’n paar verdwaalde volstruise. Aaklige plek!

Lisa skrik ligweg toe die foon langs haar lui. “Mona Lisa Boetiek, Lisa Jordaan.”

“Haai, Lisa!”

“Tillie! Dit moet telepatie wees. Ek dink nou net aan jou.” En toe die stilte vreemd rek: “Hoe gaan dit vandag met die pienkvoet-mamma?”

“Nie so goed nie, Lisa … ek …” Tillie sluk ’n klein snik weg.

“Tillie! Wat is fout, jong?”

“Ag … daar’s probleme … met die baba.”

Lisa haal diep asem. “Hoe erg? Was jy by die dokter?”

Tillie snuif en vertel dan met rukke en stote. “Ek het begin bloei … ons was gister by my ginekoloog in Kaapstad. Hy’t bloed getrek en ’n sonar gedoen en als, hy sê die fetus is nog oukei. Maar ek moet my baie, baie stil hou.”

“Ag hemel, en nou? Arme jy! Het jy pyn?”

“Nee, geen pyn nie, en die dokter sê dis ’n goeie teken. Ligte bloeding kom glo algemeen in die eerste trimester voor, glo in tien persent van swangerskappe.”

“Jy het my groot laat skrik, jong. So dan is dit seker nie nodig om te huil nie?”

“Ek is net skielik so ’n bietjie emosioneel. En die ding is, ek is verveeld en allenig. Nico boer, hy kan nie heeldag om my kloek en gesels nie. Dis … anders hier.”

“Ek kan dink.” Lisa het voorspel Tillie gaan vinnig eensaam raak op die plaas, maar sy probeer om nie te klink asof sy wil sê “ek het jou mos gesê” nie. Haar hart bloei vir Tillie.

“Eintlik bel ek om te hoor … uhm, jy’t belowe jy kom kuier, onthou jy? Wil jy nie sommer nou kom nie? Noudat ek meestal moet rus.”

“Hoe ken jy my, Tillie? Natuurlik maak ek ’n plan. Ek moes in elk geval lankal daar uitgekom het. Ek mis jou so!”

Bets, die boetiek se bestuurderes, steek in die kantoordeur vas toe sy sien Lisa is besig, maar Lisa wink haar nader. “Laat ek net gou met Bets gesels en hoor wanneer ek sal kan wegkom. Ek bel jou sodra ek weet, oukei?”

“Probeer tog om baie gou te kom. Seblief, Lisa.”

“Jy weet mos ek sal.”

Lisa sien Bets lyk vaagweg verontrus waar sy hier voor haar staan.

“Jammer, ek het gehoor jy gesels met Tillie. Gaan dit goed met haar?”

“Sy’t bietjie probleme met die swangerskap.”

Bets klik haar tong. “Ai, ek’s jammer om dit te hoor!”

“Ek moet by haar uitkom, sy’t my nou nodig. Sal julle als kan hanteer as ek vir ’n week of wat weg is?”

Bets knik dadelik. “Natuurlik, en jy’t boonop vanjaar nog niks gerus nie. Jy kort vakansie.”

“Maar dis November … ons is so besig met die feestyd op hande.”

“Nee wat, die twee temps begin môre.” Bets knik selfversekerd. “Ons sal regkom, regtig, Lisa.”

Bets is haar gewig in goud werd. Lisa dink hardop. “Die salarisse is reeds inbetaal. En soos jy sê, daar’s die temps. Gelukkig gaan ek nie landuit nie. Ek sal net twee vliegure en ’n bietjie ver wees, as julle my regtig nodig kry.”

Bets glimlag, knik en draai om. Sy’s byna by die deur uit toe Lisa onthou: “O, waaroor wou jy my sien?”

“Gits, ja. Ek wou hoor van die bestellings en –”

“Wag, laat ek eers net kyk of ek ’n plek op ’n vliegtuig kan kry, dan bespreek ons alles wat nodig is. Ek’s nou sommer haastig om weg te wees.”

“Als reg, dit kan wag.”

Lisa skakel Tillie se nommer. “Haai, maar jy’s vinnig! Ek hoop jy’t baie goeie nuus?”

“Hou vas aan ’n kussing: As ek plek op ’n vlug kry, kom kuier ek sommer môre al!”

“Jislaaik, dis fantasties! Baie dankie, Lisa!”

“Ek het gesê ás ek plek kry. Dis glad nie ’n uitgemaakte saak nie. Ek bel jou wanneer ek weet.”

“Oukei. Ek sal solank vir Kallie waarsku dat hy jou op die lughawe moet kom haal.”

Lisa frons. “Wie?”

“Kallie, Nico se neef. Hy boer hier langsaan op Arendsfontein.”

“Ai, Tillie.” Lisa sug, effens vies vir haar vriendin. “Ek weet nog nie eens of ek plek gaan kry nie. Hang tog net aan. En jy wéét ek haat gunste van vreemdelinge.”

“Kallie is mos nie ’n vreemdeling nie! Hy’s familie, ek sien hom gedurig. Anyway, ek vra hom liewer vroeër as later.”

“As hy familie is en jy sien hom so baie, hoekom hoor ek nóú eers van hom?”

“Ag, dis ’n lang storie, ek vertel jou anderdag. Kallie het ’n vliegtuigie, dis hoekom ek hom gaan vra om jou te kom haal.”

“Jy vra die man níks nie! Ek huur ’n motor op die lughawe, soos enigiemand anders.”

“Dis ’n helse lang pad, vyf ure se ry, en dis net tot op die dorp! Rooiklip is iewers tussen Britstown en Strydenburg, jy gaan verdwaal, jy weet nie waar die plaas se indraai is nie.”

“Ek sal ’n motor mét GPS huur, en ek sal vra as dit langs die pad nodig is.”

“GPS gaan jou níks help nie. Ons plaas wys nie op die ding nie. As jy my nie glo nie, vra vir Nico. Hy staan hier langs –”

“Nee,” keer Lisa gou. Sy gaan g’n met Nico stry nie. “Ag, nou maar goed,” stem sy vies in. “Ek bel jou later weer.”

“Ek kan nie wag nie! Baai!”

Lisa plak die gehoorbuis neer. Sy haat dit om in ’n blik gedruk te word. Vir haar is Kallie ’n blerrie vreemdeling. As Tillie haar nie nodig gehad het nie, sou sy liewer gebly het en op ’n dag sonder waarskuwing by hulle op Rooiklip uitgeval het, al moes sy iewers oorslaap omdat sy in haar glory in verdwaal het. Lisa haal ’n paar keer diep asem voor sy die lugdienste bel.

Dit neem ’n paar oproepe en tyd, maar sy kry plek op ’n SAL-vlug en doen ’n elektroniese inbetaling vir die kaartjie. Sy sal dit môreoggend voor sy vlieg gaan afhaal. Terwyl sy water drink, maak sy ’n drukstuk van bestellings en roep dan vir Bets oor die foon na haar kantoor.

“Jy is eintlik die een wat die hardste werk, veral as jy ’n paar weke weg is,” kom dit van Bets toe sy ’n ruk later opstaan om te loop.

“Ons werk ewe hard,” gooi Lisa agter haar aan terwyl sy ’n lughawependeldiens bel. Nadat sy gereël het dat sy die volgende oggend opgelaai word, bel sy Tillie weer.

“Hallo, Lisa, jy’s vinnig! Ek hoop nou regtig jy’t goeie nuus vir my?”

“Ja, jong, kalmeer tog. Ek was gelukkig om plek te kry. Die vliegtuig land môreoggend negeuur in Kaapstad.”

“Great stuff,” jil Tillie.

“Het jy toe die Kallie-ou gevra om my op die lughawe te kry?” Sy hoop die man het geweier.

“Jip. Hy’t gesê ek moet hom bel sodra ek die tyd weet.”

“Kom sy vrou saam?”

“Kallie is nie getroud nie.”

Lisa loer afgetrokke op haar horlosie. “Ek het nog ’n spul dinge om te doen. Dan sien ek jou môre.”

“Ek kan nie wag nie! Baai!”

Lisa frons ontevrede terwyl sy Silky Boetiek bel. Dié Kallie moet ’n lelike ou wees. Dalk stokoud ook. As hy jonk en mooi was, sou Tillie haar lankal van hom vertel het. Veral aangesien Kallie ongetroud is, en sy en Dewald nie meer verloof is nie. Die bestuurderes van Silky antwoord.

“Hallo, Ansu, Lisa hier. Jong, ek’s gou op pad na jou toe. Ek gaan ’n paar weke met vakansie.”

“Maar dis lekker! Wens dit was ek.” Lisa hoor vrolike stemme op die agtergrond. “Oukei, dan sien ek jou netnou, ons is vreeslik besig, baai.”

Toe sy en Ansu klaar gesels het, besluit Lisa om ’n pizza te gaan optel, daar’s nie vanaand nog tyd vir kos maak nie. Sy moet onthou om Tillie en Nico se foonnommers vir haar huishulp neer te skryf, en te kyk dat al haar rekeninge betaal is – dankie tog vir internetbankgeriewe – en notas vir die huishulp te los oor die plante water gee, ensovoorts, ensovoorts. Sulke skielike planne gooi ’n mens omver!

Later staan sy kaalvoet op haar nat grasperk en kom tot verhaal. Vroegaand het daar ’n hewige reënbui uitgesak wat die drukkende hitte ietwat verlig het. In die straat agter haar huis klink die gesuis van bande op nat teer op. Sy maak lysies in haar kop en hoop sy het alles vir haar kuiertjie ingepak. Soos altyd lok die swembad haar. Ja-nee, dis donker, sy spring sommer in …

Sy trek haar klere uit, duik in die water en swem vier keer op en af voordat sy gewigloos op haar rug dryf. Daar’s hy, nou ontspan sy darem … binne die huis skril haar landlyntelefoon. Sy swem onwillig kant toe. Sy het nou nie ’n handdoek nie, maar dit kan Tillie wees, sy moet gaan antwoord. Water stroom van haar hare oor haar nat lyf en sy moet mooi loop om nie op die gladde teëls te gly nie.

Sy antwoord. “Hallo?” Stilte. “Tillie?”

“Nee, dis ek, my meisie.”

Dewald! Die hemel weet wanneer hy haar eendag gaan uitlos. Sy is siek en sat vir sy praatjies.

“Verwag jy ’n oproep van Tillie?”

Dan probeer hy nog boonop uitvis oor haar sake. “Dis my besigheid.”

“Moenie kwaad wees dat ek bel nie, my meisie.”

“Hoekom pla jy my?” Dankie tog sy kon haar selfoonnommer verander.

“Ek is liewer as ooit vir jou, my liefie.”

Sy sug swaar. “Ag Dewald, dis nie liefde nie, jy wil seks hê, dis al.”

“Gaan jy my nooit die een enkele misstap vergewe nie?”

Haha! Een misstap? Sy glo glad nie dit was net die één meisie met wie hy haar verneuk het nie.

“Ek het jou lankal vergewe.” Lisa sê dit sommer om hom van haar af te kry – vergifnis was nooit ter sake nie. Sy was verlig toe sy die verlowing verbreek het, maar Dewald dring hom nou aanhoudend aan haar op.

“Kom ons probeer weer, asseblief, my meisie?”

Sy sal hom nóóit terugvat nie. Sy kry hom soms jammer, maar niks meer nie. “Nee, Dewald. Ons verhouding was ’n ramp en jy weet dit.”

Volgens Dewald is verloof so goed soos om getroud te wees. Sy het geweier om met hom bed toe te gaan voor die troue, en daaroor het hy herhaaldelik bitter teenoor haar uitgevaar. Sy was glo preuts en ver agter die tyd. ’n Meisie wat op ses-en-twintig nog ’n maagd is, is volgens hom abnormaal. Dié soort ding het hy haar voortdurend toegesnou.

Koud is sy beslis nie, dit weet sy seker. Dewald het haar warm gevry, maar sy het volstrek geweier om als vir hom uit te trek, en aan haar borste kon hy net deur haar klere vat. Sy wou darem iéts oorhou vir die huweliksnag. Op die ou end het sy afbrekende woorde die vuurtjie in haar geblus, en sy het besef haar verliefdheid, wat eintlik presies twee weke geduur het, is vir ewig verby. Skielik het sy soene haar gewalg.

“Jy’s vreeslik lank stil,” sny Dewald haar gedagtes af. “Beteken dit jy oorweeg dit om my nog ’n kans te gee?”

Sy moet die gesprek stopsit, nou dadelik. “Hemel, man, hoekom kan jy nie nee vir ’n antwoord vat nie?” Skielik kry sy koud so in haar nat onderklere. “Ek gaan nou neersit, jy mors my tyd.” Sy verbreek die verbinding en los die foon van die mikkie af.

In haar snoesige handdoekstofjapon mop sy later die water van die teëls op. Sy gaan haal half skuldig haar klere van waar dit buite op die plaveisel lê. Sy wil mos so laf wees, toe word sy gestraf met daardie oproep.

Sy gaan staan behaaglik onder die stort. Sy moet haar naels vanaand nog verf, môreoggend gaan daar nie tyd wees nie. Sy moet gereed wees wanneer die bussie haar kom oplaai, en dis vroeg.