Читать книгу Błękit między niebem a wodą - Susan Abulhawa - Страница 7

Pod koniec lat siedemdziesiątych i w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku Izrael przyczynił się do powstania w Palestynie ruchu islamistycznego – później znanego pod nazwą Hamas – jako przeciwwagi dla partii Jasira Arafata[1] Al-Fatah, świeckiego rewolucyjnego ruchu oporu na kształt innych podobnych formacji, które w czasach zimnej wojny rodziły się na całym świecie. Zawarte w 1993 roku w Oslo porozumienie, podpisane przez Izrael i Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP), dało początek niekończącemu się „procesowi pokojowemu”, a Hamas stał się głównym narzędziem palestyńskiego oporu wobec wojskowej okupacji i nieustannego tłumienia przez Izrael dążeń rdzennych mieszkańców do autonomii. Po dwóch dekadach bezskutecznych negocjacji, w czasie których doszło do potężnej ekspansji wyłącznie żydowskich kolonii na ziemiach skonfiskowanych Palestynie i umocnienia systemu apartheidu na terenach okupowanych, Palestyńczycy wzniecili powstanie i przeprowadzili wybory, by wyłonić nowych przywódców. W 2006 roku, w wyborach uznanych za uczciwe i przejrzyste, członkowie Hamasu zdobyli większość w parlamencie Autonomii Palestyńskiej. Jednakże Izrael i Stany Zjednoczone, niezadowolone z wyniku wyborów, podjęły kroki, by obalić nowych przywódców. Podczas gdy Al-Fatah dalej kontrolował Zachodni Brzeg, Hamas przejął kontrolę nad Strefą Gazy. Nie potrafiąc odsunąć Hamasu od władzy, Izrael odciął skrawek śródziemnomorskiego lądu i obrócił go w to, co dziś znane jest jako największe na świecie więzienie na otwartym powietrzu. Odtajnione dokumenty, pozyskane po latach, ukazały mrożącą krew w żyłach precyzję, z jaką Izraelczycy obliczyli, ile kalorii należy dostarczać blisko dwóm milionom Palestyńczyków, by ich głodzić, ale nie zagłodzić.

1 W pisowni nazwisk i nazw własnych oraz wyrazów i wyrażeń pochodzących z języka arabskiego zastosowano transkrypcję polską uproszczoną, opracowaną przez Bogusława R. Zagórskiego. Przypisy pochodzą od konsultantki.