Читать книгу Trompie Omnibus 2 - Topsy Smith - Страница 7

Dié aand is Trompie buitengewoon stil by die huis. Hy dink diep – dit gaan harde werk kos om vir Rooie ’n fiets te kry!

Meneer Toerien sit en koerant lees. Mevrou Toerien sit en lees. Trompie se suster is fliek toe. Hy kan nie verstaan wat die kêrels aan Anna sien nie. Dis nou weer ’n jong boer van die distrik wat aanhoudend by haar kom kuier. Hy is glo ryk. Sy naam is Piet de Wet.

Trompie het nog nie veel met hom te doen gehad nie. Sy suster het hom die dood voor die oë gesweer as hy ooit by hulle in die geselskap kom sit. Asof hy wat Trompie is alewig moleste maak! Hy weet mos hoe om hom in geselskap te gedra.

Trompie dink daaraan dat hy miskien op die een of ander manier met hierdie Piet de Wet kan onderhandel. Hy is mos ryk, en Trompie het geld nodig – sommer baie geld.

“Trompie …”

“Ja, Pa?”

“Waaroor dink jy so ernstig?”

“Geld, Pa – groot geld.”

“So?”

“Ja, Pa. Geld is darem ’n snaakse ding. As jy dit het, kan jy enigiets koop, en as jy dit nié het nie, wel … dan het jy ook niks nie.”

“Dis reg,” sê sy pa glimlaggend, “maar dit is maklik om genoeg geld te kry vir wat jy nodig het.”

“Hoe, Pa? Hoe doen ’n mens dit?” Trompie is nuuskierig om te hoor wat die bankbestuurder gaan sê.

“Jy moet hard daarvoor werk!”

Die seun dink hieroor na. Dan sê hy: “Maar Pa, daar is dan mense wat hard werk en nog steeds nie geld het nie.”

“Dis mense wat meer spandeer as wat hulle verdien.”

“Nee Pa, nie almal nie. Rooie se pa het nie geld nie en ek dink nie hy spandeer meer as wat hy verdien nie.”

Mevrou Toerien kyk van haar leeswerk af op en glimlag. Sy wonder hoe haar man die bankwese en ekonomie aan Trompie gaan verduidelik.

“Kyk, seun,” sê hy, “Rooie se pa is nie ryk nie, maar hy is hardwerkend en eerlik en ek glo hy verdien genoeg as skoenmaker om vir sy familie te sorg.”

“Ek weet hulle ly nie honger of so nie, maar …” Trompie bly stil. Sy voorkop is geplooi. Meneer Toerien sit sy koerant neer. Hy ken sy seun. Iets is verkeerd.

“Wat is dit, Trompie?”

“Pa, hoekom het ek en Blikkies fietse, en Dawie kry een van die dae ook een – maar Rooie kan nie een kry nie?”

Dit is ’n moeilike vraag. Meneer Toerien aarsel eers en dan sê hy: “Rooie se pa verdien waarskynlik nie genoeg geld om vir sy seun iets so onnodigs soos ’n fiets te koop nie. Onthou, jy het joune ook maar net gekry omdat ek belowe het ek sal vir jou een gee as jy graad sewe slaag.”

“Ja, maar Rooie het ook deurgekom, so hoekom kry hy nie een nie? Dis onregverdig.”

“Miskien sal hy nog eendag ’n fiets kry.” Meneer Toerien tel sy koerant weer op.

“Ek gaan alles doen wat ek kan om te sorg dat Rooie ook een kry. Hy is my vriend, Pa weet.”

Dit is weer stil in die Toeriens se sitkamer. Trompie sit en dink. Dan sê hy skielik: “Pa, kan ek ’n rekening by Pa se bank oopmaak?”

Meneer Toerien lag. “Enige tyd. Maar wat gaan jy daarin sit?”

“Geld natuurlik!”

“En waar gaan jy dit vandaan kry?”

“Ek en Dawie en Blikkies gaan elke sent wat ons in die hande kry in die bank sit.”

“Dis baie mooi dat julle nou wil spaar,” sê sy ma.

“Nee Ma, ons wil nie spaar nie. Ons wil die geld net in die bank hou tot ons genoeg het om vir Rooie ’n fiets te koop.”

“’n Fiets is duur, Trompie. Julle drie sal lank moet spaar om een te kan bekostig,” sê sy pa.

“Ons wil dit hê voor die skool begin.”

“En waar gaan julle soveel vandaan kry?”

“Pa het mos gesê mens kry geld as jy hard werk. Wel, dis wat ons gaan doen!”

Sy ouers kyk mekaar verbaas aan. “Werk” is ’n woord wat nog nooit vantevore deel van Trompie se woordeskat was nie.

Vroeg die volgende oggend ry Trompie na Blikkies se huis toe. Sy maat spring op sy fiets en die twee rooi gevaartes sit af na Dawie toe.

Dawie het ’n buitekamer. Die drie seuns sit daar en gesels. Hulle het Rooie met opset nie gaan haal nie. Hy kan mos nie by wees terwyl hulle besluit hoe om geld te kry om vir hom ’n fiets te koop nie.

“My pa sê mens moet hard werk vir jou geld,” sê Trompie. Die ander twee trek suur gesigte. Werk is nou nie eintlik iets waarvan die Boksombende hou nie.

“Ek weet dis nie lekker nie,” sê Trompie, “maar wat anders kan ons doen?”

“Ons gaan ons moet dood werk om genoeg geld vir ’n fiets te verdien,” kla Blikkies sommer al by voorbaat.

Trompie sug ook by die blote gedagte daaraan en vertel dan maar vir sy maats dat sy pa die geld vir hulle in ’n bankrekening sal sit.

“Dis ’n goeie plan,” sê Dawie. “As ons net iewers geld in die hande kan kry.”

Trompie besluit om sake in sy hande te neem.

Hy haal sy klein sakboekie en ’n kort potlood uit sy hempsak. Al die transaksies vir Rooie se fiets moet in hierdie boekie neergeskryf word.

Trompie lek die potloodpunt, skryf sy naam bo-aan ’n bladsy, Blikkies s’n bo-aan die volgende en Dawie s’n bo-aan die derde. So ja, nou is alles in die haak.

Hy lek die potloodpunt weer en dan vra hy: “Hoeveel geld het jy, Blikkies?”

“Ek? Nie ’n sent nie. Ek het alles op kougom uitgegee.”

Blikkies byt ’n stukkie kougom tussen sy tande vas en trek dit met sy voorvinger en duim lank uit. Nou kan sy maats dit mos sien.

“Hoeveel het jy, Dawie?”

“Niks nie,” kom die antwoord, “maar ek kry môre weer sakgeld.”

“Ek ook,” sê Trompie.

Hy skryf tydsaam op Blikkies se bladsy: Niks geld nie. Op Dawie s’n skryf hy: Kry môre sakgeld, en op syne ook. Bo-aan ’n ander bladsy skryf hy: Totaal, en daaronder: Sal môre weet.

“Vandag het ons nog niks nie,” sê Trompie, “maar môre sal ons darem iets hê.”

“Wat help ’n ietsie hier en ’n ietsie daar?” sê Dawie. “’n Fiets is ’n baie duur ding.”

“Weet julle wat dink ek?” vra Blikkies skielik.

“Nee, wat?” wil Trompie weet.

“Ek dink ons moet eers na oom Jorrie se winkel toe gaan en uitvind presies wat ’n fiets kos. Miskien is dit goedkoper as wat ons dink.”

“Of duurder,” sê Dawie swaarmoedig.

Trompie steek sy hand op. Hy vra vir stilte. Hy dink. Hy kyk na sy skoenpunt wat al ingeduik is van al die klippe, blikke en graspolle wat hy so loop en skop.

Blikkies en Dawie kyk afwagtend na Trompie. Hy sit doodstil. Hy dink diep. Dan helder sy sproetgesig op. Hy pluk sy pet van sy omgekrapte hare af en gooi dit hoog die lug in. Dan vang hy dit behendig en skree opgewonde: “Ek het hom, ouens, ek hét hom!”

“Wat?” vra Blikkies. “Jou pet?”

“Nee, man, ek het ’n plan. Ek het julle mos gesê ek sal iets uitdink.”

Die twee seuns sit nader aan Trompie. Sy oë skitter ondeund.

“Ons gaan sien oom Jorrie,” sê hy, “en ons koop die fiets op skuld.”

Blikkies en Dawie kyk hom verbaas aan.

“Ja, dis wat ons gaan doen, ouens!” sê Trompie opgewonde. “Ons vra vir oom Jorrie of ons die fiets kan afbetaal!”

Sy twee maats dink ’n paar oomblikke daaroor na, dan sê Blikkies: “En waar gaan ons geld vandaan kry om dit af te betaal?”

“Ons spaar elke maand dat dit klap sodat ons aan die einde van die maand genoeg geld het om die paaiement te betaal. Dis so maklik soos dit.” Trompie wonder hoe hulle dit gaan regkry, maar hy sê niks dáárvan nie.

Die seuns verkas dadelik na meneer Jordaan se fiets­winkel in die hoofstraat. Klein Dawie sit voor op die fiets by Blikkies.

Toe hulle by die winkel instap, sê Trompie: “Laat ek praat, ouens. Ek weet mos hoe besigheid werk.”

Meneer Jordaan sit agter ’n toonbank. Hy loer oor sy bril na die drie seuns.

“Môre, oom Jorrie,” sê Trompie vriendelik.

“Môre, Trompie,” sê die ou man. “Wat kan ek vir julle doen?”

“Ons wil ’n fiets koop, Oom. Een soos my pa vir my hier gekoop het.”

“Dis goed, ja. Ek het nog een. Hier staan hy.”

Met verlangende oë kyk die drie seuns na die fiets. “Rooie slaan sowaar dood neer as ons dié ding vir hom gee,” mompel Trompie.

Hy sien al hoe hulle vier met hul rooi fietse (Dawie en Rooie se fietse sal natuurlik ook moet rooi geverf word) die wêreld platjaag.

Maar dan sien Trompie die fiets se prys en sy oë rek. Dis ’n geweldige spul geld.

Hy maak keel skoon en glimlag vriendelik vir die winkeleienaar. “Ons het ongelukkig nie genoeg geld om dit kontant te koop nie, Oom.”

“Nie?”

“Nee, oom Jorrie. Ons wil dit asseblief op skuld koop.”

Meneer Jordaan haal sy bril af en maak dit skoon. Hy sit dit weer op en loer daaroor na die drie seuns. Hy weet Trompie se pa is die bankbestuurder en die ander twee se pa’s is suksesvolle sakemanne.

“Ek dink ons kan dit so reël, Trompie. Wil julle die fiets in paaiemente afbetaal?

“Net so, Oom.”

“Wel, ek sal dit vir julle maklik maak. Julle betaal ’n deposito en dan betaal julle die res oor ses maande af. Hoe klink dit?”

“Top, oom Jorrie, ons bring sommer binne ’n paar dae vir Oom die … die …”

“Deposito?”

“Ja, die deposito.”

Toe die seuns buite is, sê Trompie opgewonde: “Sien julle – dit was maklik.”

“Maar waar gaan ons die deposito vandaan kry?” vra Blikkies terwyl hy sy kougom van die een kies na die ander versit.

Dit ís nogal ’n probleem! Dawie demp Trompie se geesdrif nog verder wanneer hy sê: “Dit gaan ’n lelike storie afgee om vir ses maande daai paaiemente af te betaal.”

Toe die drie verby die bank ry, kyk Trompie ingedagte na die wit gebou. Dan rem hy en hou stil. Blikkies en Dawie maak ook so.

“Wat nou?” vra Dawie.

“Ek dink sommer aan iets.” Trompie kyk fronsend na die bank.

“Al weer,” sug Blikkies.

“’n Bank is mos ’n plek waar daar baie geld is, nè?”

“Dis reg,” sê Blikkies, “maar hoe gaan ons daarvan kry?”

“Wel, hulle leen mos vir mense wat dit nodig het geld – en ons het dit broodnodig,” sê Trompie.

Blikkies en Dawie aarsel nog, maar Trompie spring van sy fiets af.

“Kom,” sê hy. “Ons gaan by die bank geld leen.”

“En hoe gaan ons die skuld terugbetaal terwyl ons nog oom Jorrie se paaiemente ook moet afbetaal?” wil Blikkies weet.

“Moenie so oor alles kerm en kla nie,” sê Trompie kwaai. “Wil julle hê ons moet vir Rooie ’n fiets kry, of nie?”

Ja-nee, natuurlik wil hulle.

“Nou moet dan nie so baie teëpraat nie,” sê Trompie. “Ek weet mos van besigheid.”

Die drie stap by die bank in. Trompie trek sy kouse wat op sy skoene lê op. Blikkies en Dawie stryk hul hare ’n bietjie reg.

Die seuns loer oor die toonbank. Trompie maak keel skoon. Die kassier kyk verbaas na hulle. Trompie was nog maar min in sy lewe in die bank en die kassier het onlangs eers op Kwaggaberg begin werk.

“Wat kan ek vir julle doen?” Hy kyk agterdogtig na die drie vuil gesigte.

“Ek wil met my pa praat,” sê Trompie en hy probeer sy stem grof maak.

“Wie is jou pa?”

“Die bestuurder, natuurlik.”

“Is jy meneer Toerien se seun?”

“Ja, ek is Trompie.”

“Wag asseblief ’n oomblik.”

Die kassier beweeg na ’n deur langsaan en gaan daar in.

“Moenie so verskrik lyk nie,” fluister Trompie vir Dawie en Blikkies. “Maak of julle gewoond is aan banke.”

Trompie staan kastig ongeërg en rondkyk. Hy probeer soos ’n groot sakeman lyk.

“Julle kan maar ingaan,” sê die kassier. Trompie stap voor, dan Blikkies en dan Dawie.

Dawie loer oor sy skouer na die kassier. Die man kyk hulle vies agterna.

“Dankie, Oom,” sê Dawie en stap vinnig agter die ander twee aan.

Trompie klop aan die deur waarop daar “Bestuurder” staan.

“Kom binne,” hoor hy sy pa se stem. Die drie stap in. Hulle het hul pette in hul hande. Dawie maak die deur sag agter hom toe. Hy voel hoe die duur tapyt waarop hulle staan, sy voete kielie. Hy wens nou hy het vanoggend skoene aangetrek.

“Ja, Trompie?” vra meneer Toerien glimlaggend. Die drie seuns lyk tog te koddig hier in sy kantoor.

Trompie sluk een keer en dan sê hy: “Ons is hier om Pa amptelik te spreek.”

“So? Nou kom sit dan. Hierdie bank laat sy kliënte nooit staan nie.”

Die seuns gaan sit versigtig in die groot stoele voor die yslike lessenaar. Hulle sit op die punte van die stoele en lyk maar taamlik klein.

“Wat kan ek vir julle doen?” vra meneer Toerien. Sy oë vonkel en daar is ’n glimlag om sy mond.

“Ons wil geld leen,” sê Trompie manhaftig.

“Jy bedoel julle wil aansoek doen vir ’n lening?”

“Net so, Pa.”

“Wel, hoeveel bedra die voorgestelde lening?”

“Ekskuus, Pa?”

“Hoeveel wil julle hê?”

“Ons moet dit eers nog mooi uitwerk,” probeer Trompie die bedrag vaag hou. “Ons sal Pa môre kan sê hoeveel.”

“En wat is die doel van die lening?”

Die drie lyk dronkgeslaan. Meneer Toerien glimlag en sê: “Wat wil julle met die geld maak?”

“O,” sê Trompie, “hoekom sê Pa nie dis wat Pa wil weet nie? Ons wil vir Rooie ’n fiets koop.”

“So?”

“Ja, Pa,” Trompie kyk glimlaggend na sy twee vriende wat tjoepstil sit. Sy hele houding spreek van vertroue dat hy die nodige geld hier by die bank sal kry.

“En watter sekuritiet het julle?” vra die bankbestuurder.

“Sekuriteit?” sê Trompie. “Watse ding is dit, Pa?”

“Dit is iets wat ’n mens by die bank deponeer wat van groter waarde is as die bedrag van die voorgestelde lening – verkieslik ’n polis of aandele.”

“Maggies, Pa,” sê Trompie, “watse besigheid is dit nou alles?”

“Dis die reëls waarvolgens die bank werk.”

“Maar ons het nie sulke goeters nie, Pa.”

“Dan is ek bevrees ek kan julle nie help nie.”

Daar is ’n klop aan die deur. Die kassier kom in en sê iemand wil die bankbestuurder spreek.

Die seuns staan op.

“Ek sê nog, Trompie,” sê meneer Toerien, “as julle geld soek, moet julle daarvoor werk.”

“Ja, Pa,” antwoord die seun gedwee.

Trompie, Dawie en Blikkies se eerste poging om ’n deposito vir Rooie se fiets te kry, het lelik misluk.

Die volgende paar dae swem die seuns nie baie in die kloof nie. Hulle is ook nie so sorgeloos soos gewoonlik nie en van kattekwaad doen is daar skaars sprake. Al waaraan hulle dink, is hoe om geld te maak.

Trompie en Dawie skenk hul sakgeld soos afgespreek vir die Rooie-fonds. Trompie teken dit sorgvuldig in sy sakboekie aan en bêre die kontant in ’n blikkie in sy kas se laai.

Een oggend sit Trompie weer op sy bed en kyk na die geldblikkie. Die tyd word min. Hy moet hard dink. Hy stut sy kakebeen op sy vuis, leun effens vooroor en kyk stip voor hom uit. Dis mos hoe daardie beeldjie, “Die Denker,” in sy pa se studeerkamer sit. Die seun het in die verlede al baie só gesit en dan ’n oplossing vir ’n moeilike probleem gekry.

Hy sit doodstil. Hy besluit om tot by drie te tel, dan sal hy begin dink. Hy tel drie. Nou dink hy. Hy loer effens skuins na die groot spieël in die klerekas om te sien hoe dit lyk as hy só sit en dink. Hy lyk beslis soos ’n slim man. Hy wikkel sy neus op en af. Dan glimlag hy breed. Ja-nee, hy is sowaar ’n aantreklike ou.

“Trompie!” roep sy ma.

“Ja, Ma,” sug hy en staan op. Hy sit die blikkie weer terug in die laai.

Sy ma is in die sitkamer. Die buurvrou, Katrien se ma, kuier by haar.

“Trompie, die tannie wil graag hê jy moet vir haar suster ’n brief na die ander kant van die dorp toe neem …”

“As jy nie omgee nie,” sê mevrou Gerritse. “Jy het mos ’n fiets. Ek sal vir jou ’n ietsie daarvoor gee.”

Die seun lyk nou glad nie meer so nors soos eers nie.

“Seker, Tannie, seker,” sê hy en vryf sy hande.

“Jy kan nie geld neem vir so iets nie, Trompie,” sê sy ma. Sy hart sak in sy skoene. Gelukkig sê mevrou Gerritse: “Nee, wag, ek wil vir hom ietsie gee, want hy spaar my baie moeite.”

Trompie vat die brief en die “ietsie” en maak dat hy vinnig by die huis uitkom voor sy ma kan lol dat hy die geld moet teruggee.

Hy gaan lewer die brief dadelik af en jaag dan vir die vale deur die dorp terug. Hy is haastig om in sy kamer te kom. Hy wil die tannie se “ietsie” by sy en Dawie se sakgeld in die blikkie gaan sit. Elke bietjie help.

Toe Trompie tuis aankom, sit Blikkies en Dawie op die grasperk vir hom en wag.

“Ek hoop julle werk ook so hard soos ek om Rooie se fiets te kry,” sê hy en wys vir hulle die geld wat mevrou Gerritse vir hom gegee het.

“Vertel hom, Blikkies!” sê Dawie opgewonde.

Blikkies steek sy hand tydsaam in sy broeksak en gooi nonchalant ’n noot voor hom op die gras neer. Trompie staar verbaas na die geld.

“’n Tannie van my het gister by ons kom kuier en ek moes heeltyd vir haar dorp toe gaan en wanneer sy my nie rondgestuur het nie, moes ek by haar sit en gesels. Dit was aaklig, maar sy het vir my daai geld gegee,” sê Blikkies selfvoldaan.

Blikkies word gelukgewens. Trompie slaan hom só hard op die rug dat sy kougom by sy mond uitskiet. Die seun kyk verlangend daarna.

“Daai stuk is al gaar gekou en dis waaroor ek met jou wil praat, Trompie. Kan ek nie bietjie van my tannie se geld kry vir bietjie kougom nie?” vra Blikkies.

Hulle begin hieroor argumenteer. Trompie meen elke sent wat hulle drie kry, behoort vir Rooie se fiets gespaar te word. Blikkies hou vol dat ’n paar sent nie ’n groot verskil kan maak nie. Toe klein Dawie voorstel dat hulle elkeen iets moet neem om mee lekkers te koop, kan Trompie die versoeking nie meer weerstaan nie en hy stem in.

Hulle gaan na Trompie se kamer toe waar hy die nodige veranderinge in sy sakboekie maak en uitwerk hoeveel hulle nou nog vir die deposito kortkom.

“Nie sleg nie, glad nie sleg nie,” mompel Trompie toe hy die geld vir die soveelste keer tel.

Die seuns het nou weer moed en die volgende paar dae doen hulle by verskeie van die dorp se inwoners werkies – natuurlik teen ’n fooi.

Een van die groot kruidenierswinkels se werkers raak siek en Trompie, Blikkies en Dawie help ’n hele dag lank daar en lewer boonop bestellings af. Hulle wil graag die volgende dag weer gaan werk, maar word nie gevra nie. Die bestuurder het besluit die drie is te duur – hulle het op die een dag meer lekkers opgeëet as wat hulle verdien het.

Die oom van die tuindienste sê hy sal hulle betaal vir elke streepsak kraalmis wat hulle vir hom bring.

Die missoekery is nie ’n sukses nie. Trompie sê hy hou van werk, maar dit moet skoon werk wees. Die seuns gaan soek traag buite die dorp na kraalmis. Toe hulle eintlik ’n sak vol het, bestook Dawie die ander twee met die miskoeke. Hulle laat natuurlik nie op hulle wag nie en gooi terug. Naderhand word hulle moeg om gebukkend rond te hardloop en ammunisie te soek en gebruik toe sommer die ammunisie in die streepsak.

Vuil en met ’n leë sak is hulle later weer terug dorp toe. Hulle het baie pret gehad, maar uit ’n finansiële oogpunt beskou, was die oggend nie ’n sukses nie.

Nadat Trompie gebad het – hy moes, want sy huismense het hul neuse opgetrek toe hy by die huis inkom – gaan hy na sy kamer toe en tel weer die kontant in die blikkie. Hy het besluit om die geld nie in die bank te sit nie. Hy hou daarvan om dit elke dag te tel – en wanneer hulle genoeg het om die fiets te gaan haal, sal hy dit nie eers by die bank hoef te gaan trek nie.

Trompie blaai deur die sakboekie waarin al die finansiële transaksies neergeskryf is.

Hy wens daar is nog iets wat hy kan skryf. Hy is mos ’n slim ou en hy voel nou lus om te skryf. Skielik besef hy die sakboekie het nog nie ’n titel nie!

Hy lek die potloodpunt en skryf dan sorgvuldig in drukletters op die buiteblad. Toe hy uiteindelik klaar is, trek hy groot strepe onder die letters. Die seun sit tevrede agteroor en lees:

SAKE OMTRENT ROOIE SE ROOI FIETS

Hy bewonder sy werk. Hy wens net hy het nog geldbedrae om in te skryf.

Skielik hoor hy ’n gefluit – die Boksombende se sein. Trompie hardloop venster toe. Rooie kom deur die tuin aangestap. As sy vriende vir Trompie kom kuier, spring hulle gewoonlik deur sy kamervenster.

“Hallo,” sê Rooie toe hy op die bed kom sit.

“Haai,” sê Trompie. “Help jy jou pa dan nie vandag nie?”

“Nee, hy’t gesê ek kan so bietjie rus.”

Rooie speel hierdie vakansie nie veel by sy drie maats nie. Sy pa het hom amper elke dag in die skoenmakerswinkel nodig.

Trompie ken vir Rooie. Hy kan sien sy maat brand om vir hom iets te vertel.

“Wat is dit?” vra hy.

“Kyk, Trompie,” sê Rooie en skuif nader, “ek weet jy en Blikkies en Dawie probeer alles om geld in die hande te kry. Die hele dorp weet julle soek werk omdat julle vir iets spaar. Maar hulle weet nie julle wil vir my ’n fiets koop nie. Is mos so, nè?”

Trompie knik. “Ons het al ’n hele paar rand bymekaar gemaak.”

Rooie glimlag.

Dan vra hy: “Hou jy die geld hier by jou, Trompie?”

“Ja, ek is die … tesourier.”

Trompie se oë peul amper uit sy kop toe Rooie ’n noot uit sy sak haal en dit op die bed neergooi. Rooie se hele gesig straal.

“Het … het jy by ’n bank ingebreek?” vra Trompie uiteindelik.

Rooie lag lekker.

“Nee, man,” sê hy, “laat ek jou vertel wat gebeur het. Vanoggend vra my pa vir my: ‘Wil jy nog so graag ’n fiets hê, seun?’ Toe sê ek: ‘Ja, Pa.’ Toe gee hy vir my dié geld en sê: ‘Jy het my die vakansie mooi gehelp. Bêre die geld iewers en wie weet, miskien is daar eendag genoeg om vir jou ’n fiets te koop.’ So nou wil ek hê jy moet die geld hou.”

“Ou Rooie,” sê Trompie opgewonde, “dis nog net ’n paar dae, dan het jy daai fiets!” Maar hy vertel nie vir sy vriend hoeveel geld hulle al het nie, en ook nie dat hulle die fiets op skuld gaan koop nie. Hulle wil Rooie mos verras.

Wanneer Rooie daar weg is, sit Trompie die noot in die blikkie. Hy tel die geld versigtig. Dan maak hy die nodige veranderinge in sy sakboekie. Hulle is amper daar!

Die seun sit ernstig en dink. Waar gaan hulle die laaste bietjie geld vir die deposito kry? En hoe gaan hulle elke maand genoeg bymekaar skraap om die paaiemente af te betaal? Hy trek sy skouers op asof hy hierdie nare gedagtes wil afskud.

Hy hoor sy ma en pa in die tuin praat. Sy pa sê iets en Trompie sit skielik penregop en luister. Die seun glimlag van oor tot oor. Hy kyk na homself in die spieël en sê: “Nou weet ek. Ons gaan die laaste bietjie geld kry sonder om daarvoor te werk!”

Hy hardloop by sy kamer uit. Hy moet met sy pa in die tuin gaan gesels.