Читать книгу Trompie Omnibus 6 - Topsy Smith - Страница 8

Die snoepwinkel

Die volgende oggend begin Trompie-hulle met ’n reklameveldtog by die skool. Soos hy sê: “’n Mens moet adverteer.”

Hy en sy drie vriende vertel vir almal van die snoepwinkel en die lekker lekkers wat daar te koop sal wees. Hulle sê natuurlik niks van die feit dat dit net mooi dubbeld soveel as in die kafee sal kos nie. Trompie voel dit is onnodig om nou al oor dinge soos pryse te praat.

In die Afrikaanse periode rammel Trompie sy opstel gou af en kry dan kans om ’n advertensie te skryf.

Hy is verdiep daarin, maar vergeet nogtans nie om kort-kort vinnig te kyk waar die onderwyser is en wat hy doen nie. Gelukkig staan die onderwyser droomverlore by die venster en uitstaar terwyl Trompie die advertensie klaarmaak.

Hy lees dit gou weer deur:

Aandag, Kwaggaberg Hoër! Groot Nuus, Wonderlike Nuus!!!

Trompie Toerien en sy Boksombende begin môre ’n

SNOEPWINKEL!!!!

Bring julle geld! Ons gaan die Lekkerste Lekkers in die Hele Wêreld verkoop – elke pouse agter die fietsafdakke! Vergeet van die kafee! Kom koop by ons snoepie!!

As jy klaar gelees het – GEE AAN!

Trompie glimlag tevrede. Dan kyk hy op. Die onderwyser kyk nog steeds by die venster uit. Trompie gee die advertensie vir Rooie. Hulle het besluit elkeen gaan dit een keer uitskryf en dan sal hulle die vier advertensies in die klasse versprei.

Teen die einde van die skooldag weet almal van Trompie-hulle se snoepwinkel.

Daardie middag gaan Trompie en sy vriende met ’n groot tas na die Griek se kafee toe. Trompie het die vier se geld in sy beursie en hy voel hulle moet die praatwerk aan hom oorlaat. Hy is mos ’n sakeman. Hy wil probeer om die lekkers teen ’n spesiale prys te kry. Dis mos ’n groot transaksie hierdie.

Die Grootkaptein stap effens voor toe hulle by die kafee ingaan. Die groot, leë tas klap teen sy bene.

Hy groet die Griekse kafee-eienaar en sê met ’n diep stem wat volgens hom by ’n sakeman pas: “Ons soek lekkers – sommer baie, ’n hele tas vol.”

“O so?” Meneer Stavrinos ken Trompie-hulle al jare lank en sy wenkbroue is vraagtekens. “En waarmee gaan julle betaal?”

“Ons het baie geld.” Trompie haal sy beursie uit en sit die kontant op die toonbank neer. Die kafee-eienaar is nou baie vriendeliker.

“Nou goed,” sê hy glimlaggend, “sê maar net wat julle wil hê.”

Die vier seuns geniet dit gate uit. Hulle kies lekkers, hande vol daarvan. Hulle het nog nooit soveel op een hoop gesien nie – en dit behoort alles aan hulle!

Terwyl hulle besig is om te koop eet hulle natuurlik ook smaaklik.

Uiteindelik het hulle soveel lekkers as wat hulle geld kan koop. Daar is iets van alles – allerhande soorte, pryse, groottes en kleure. Die groot tas is byna vol en sou seker oorgeloop het as hulle nie so baie geëet het nie.

“Hoeveel kry ons ekstra?” wil Trompie weet toe die Griek die geld vat.

“Hoe bedoel jy, ekstra?”

“Dis mos ’n groot transaksie, Oom,” sê Trompie uitgeslape. “Ons behoort elkeen iets ekstra te kry.”

“Ek sien nie hoekom nie,” sê die kafee-eienaar, maar hy druk sy hand nogtans in die glaskas waar die suigstokkies is en bring vier te voorskyn wat hy vir die seuns gee.

“Dankie,” brom hulle afgehaal. Hulle het gedink hulle sou darem meer as net dit kry.

Die tas is swaar en die vier moet beurte maak om dit te dra.

Dawie en Blikkies het hul groot tasse ná skool by die huis gaan haal en na Rooie se buitekamer toe gebring. Hulle neem die tas vol lekkers nou soontoe en verdeel die inhoud sodat almal ewe veel het om môre skool toe te dra.

“Wat van die etery?” wil Blikkies weet toe hy sien hoe Dawie al die vierde lekker in sy mond steek vandat hulle hier in Rooie se kamer is. Hy sit ook gou een in sy mond. Hy wil nie agter raak nie.

“Watse etery?” vra Trompie al kouende.

“Gaan ons nie ’n reël of iets hê dat ons net sekere tye van die goed mag eet nie? Anders gaan ons mos al ons wins opeet.”

Almal sit nou kou-kou hieroor en nadink. Elke slag as ’n lekker op is, word ’n hand weer in ’n tas gesteek en nog ’n lekker word in ’n mond gesteek en dan smaaklik gekou.

“Julle moet onthou,” sê Trompie uiteindelik, “ons gaan baie wins maak. So dit maak nie eintlik saak hoeveel lekkers ons eet nie. Ons kan dit bekostig.”

Trompie is nou baie gewild. Dawie se hand verdwyn weer in ’n tas om die soveelste lekker uit te haal en hy noem Trompie ’n sakeman duisend.

Die Grootkaptein glimlag trots en sê daar is nog iets wat hulle moet onthou – hulle hoef nou nooit weer geld uit te gee op lekkers vir hulleself nie. Die Boksombende hou baie van hierdie idee en eet lustig verder.

Dawie bereik later die stadium waar hy ’n lekker waarvan hy nie hou nie by die venster uitgooi en ’n ander een probeer.

Die volgende oggend voor skool kom die vier vriende by die boomstomp op die sypaadjie naby Trompie se huis bymekaar. Elkeen het ’n groot tas waarin sy skoolboeke en sy kwart van die lekkers is.

“Ons gaan vandag groot geld maak,” sê Trompie tevrede en hulle vat die pad. Die seuns ry langs mekaar, maar wanneer hulle naby die polisiestasie kom, ry hulle veiligheidshalwe netjies in ’n ry agter mekaar ingeval die sersant in die omtrek is.

Toe hulle hom by die hekkie gewaar, lig hulle beleefd hul pette en sê vriendelik: “Goeiemôre, Oom.”

“Dag,” bulder hy terug en wys waarskuwend vinger. Die seuns steur hulle nie veel aan hom nie. Hulle het mos niks gedoen wat hulle nie moes doen nie en hulle weet dit is al ’n gewoonte by die sersant om sy vinger vir hulle te wys.

Toe hulle verby die Griek se plek ry, sien die seuns twee skoolmeisies wat net by die kafee wil ingaan. Die een is Katrien wat langs Trompie woon en eens op ’n tyd so half en half sy meisie was.

“Haai!” skree Trompie.

Die meisies draai om.

Katrien is ’n sproetgesig met twee lang vlegsels wat agter by haar rug afhang. Op laerskool het sy voor Trompie gesit en dan het hy haar altyd geïrriteer deur die vlegsels te trek.

Katrien kyk fronsend na die seuns se groot tasse en sê: “Het julle vandag so baie boeke?”

“Ja, Katrientjie.” Trompie glimlag vriendelik. “Baie werk, jy weet.”

Sy kyk hom agterdogtig aan. Trompie se pet sit windmakerig skeef op sy kop en al is dit nog vroeg in die oggend lê sy kouse al klaar op sy skoene en sy hemp hang agter by sy broek uit.

“Wat wil julle hê?” vra Katrien.

“Ek het gesien julle twee wou by die kafee ingaan,” sê Trompie en vryf sy hande voor hom soos ’n ervare sakeman. “Toe wonder ek of julle gaan lekkers koop.”

Katrien en haar vriendin kyk na mekaar. Hulle wonder hoekom Trompie gewonder het of hulle lekkers gaan koop. Dit het mos niks met hom te doen nie.

“Ja,” sê Katrien ná ’n oomblik styf, “ons gaan lekkers koop. En wat daarvan?”

Trompie vryf sy hande weer in die lug en loer vlugtig om te sien of sy vriende hom dophou. Dan glimlag hy sy breedste glimlag en sê vir die meisies: “Ek het die beste, lekkerste lekkers wat julle nog ooit geëet het hier in my tas – allerhande soorte lekkers. Koop liewer by my.”

Katrien en haar vriendin kyk na mekaar. Hulle sal by Trompie koop as hy het waarna hulle soek. Hulle het sy advertensie vir die snoepwinkel gister in die klas gelees.

“So?” sê Katrien laggend. “Jy begin jou snoepie sommer hier op straat?”

“Enige plek is ’n goeie plek om besigheid te doen,” antwoord Trompie met ’n grinnik soos hy dink dit ’n sakeman betaam. “Kom net hier om die hoek, dan wys ek julle hoe ’n yslike verskeidenheid lekkers het ek.”

Trompie voel dit is darem nie mooi om so reg voor oom Stavrinos se kafee te staan en lekkers verkoop nie. Dit is ook nie nodig om enigiets aan Katrien en haar vriendin te verkoop nie, want die seuns sal hul voorraad mos maklik in die volgende paar dae by die skool verkoop kry, maar Trompie wil vir sy vriende wys wat ’n goeie verkoopsman hy is. Hulle moet hom fyn dophou sodat hulle kan sien hoe dit gedoen word – hoe hulle die kinders by die skool sover moet kry om van hulle lekkers te koop.

Om die hoek van die kafee hou Rooie en Blikkies Trompie se fiets vas terwyl die Grootkaptein sy tas oopmaak.

“Ons wil drop hê,” sê Katrien.

“Vat soveel julle wil hê – solank julle dit kan bekostig,” nooi Trompie vriendelik. Hy wys die meisies moet self kyk. Hy glo kliënte koop makliker as hulle self kan sien wat te koop aangebied word.

“Sjoe!” sê Katrien en lyk behoorlik beïndruk. “Dis baie lekkers.”

“Ja-nee,” sê Trompie selfvoldaan. “Ons het iets van alles en ons lekkers is so vars soos die oggenddou.” Hy is dankbaar hy het hierdie uitdrukking eenkeer iewers gehoor.

Trompie vryf sy hande en glimlag vriendelik. Hy hoop sy vriende kyk mooi hoe ’n professionele verkoopsman te werk moet gaan.

“Dis julle gelukkige dag,” sê Trompie nou vir die meisies. “Ons het baie drop. Die lekkerste wat julle nog ooit in julle lewe geëet het. Onthou net, as julle vriende by die skool vra waar julle sulke lekker drop gekoop het, sê tog asseblief by Trompie-hulle.”

Katrien en haar vriendin knik. Hulle sal dit doen. Rooie, Blikkies en Dawie kyk glimlaggend na Trompie. Ja-nee, hy weet van verkoop. Hulle moet net soos hy maak – vriendelik wees en aanhoudend gesels – dan het hulle binne ’n paar dae niks meer lekkers oor nie en maak ’n vet wins.

“Drop, nè? Waar’s die drop? Die lekker swart drop …”

Trompie vroetel in die tas rond tussen al die verskillende lekkers.

“Wil julle droppype hê?”

Nee, skud die meisies hul koppe. Hulle wil van daardie lang, dun swart velletjies hê.

“Ek stem saam,” sê Trompie al soekende. “Die dun velletjies drop is die beste. En dit pas ook baie beter by meisies as daai pype. Hier’s hulle – die varsste drop in die hele wêreld!”

Trompie beduie trots na die dun droprepies.

“Hoeveel wil julle hê?” vra hy.

“Elkeen vyf rand s’n,” sê Katrien en gee haar geld vir hom. Trompie steek dit vinnig in sy broeksak.

“Reg,” sê hy en trek vyf repies van die bondel af. Hy gee dit vir Katrien en draai dan na haar vriendin.

“Ek het gesê ons wil elkeen vyf rand s’n hê,” sê Katrien.

“Nou ja, dis mos reg,” sê Trompie en trek vyf repies vir haar vriendin ook af.

Katrien kyk fronsend na die vyf repies drop in haar hand.

Rooie, Blikkies en Dawie kyk na mekaar. Hier kom die moeilikheid waarvoor hulle die hele tyd bang was. Hul lekkers is gans te duur. Dit is dan dubbeld die kafee se prys!

“Haai!” sê Katrien woedend.

“Ja, Katrientjie?” Trompie kyk glimlaggend na haar.

“Jy het vir my net vyf repies gegee!”

“Dis reg, Katrientjie.” Trompie probeer verbaas lyk, asof hy wonder waaroor sy kwaad is.

Katrien se oë vlam en sy druk met haar wysvinger teen sy bors. “Drop kos vyftig sent stuk. So vir vyf rand moet ek tien repies kry – nie net vyf nie!” Die wysvinger word nou ’n vuis wat hard op Trompie se bors hamer.

“Jy’s ’n skurk!” roep Katrien se vriendin uit en sy slaan Trompie met die plathand op die rug dat hy so hik.

“Wag!” sê Trompie. “Moenie staan en rof word nie!”

Katrien en haar vriendin wag. Trompie se vriende wag ook. Hulle wil sien hoe hy uit dié penarie gaan kom. Hy moet nou wys hoe ’n goeie sakeman, of liewer verkoopsman, is hy regtig.

Trompie glimlag nog steeds vriendelik, al is dit nou stywer en meer gedwonge, en vryf sy hande weer in die lug.

“Wees nou redelik, Katrientjie,” sê hy. “Jy moet onthou ek …”

“Ek is nie onredelik nie!” val Katrien hom in die rede. “Drop kos vyftig sent stuk, so vir vyf rand moet jy vir my tien repies gee! Anders moet jy my geld teruggee!” Sy hou haar hand vies voor haar uit.

“Wag nou, Katrientjie,” sê Trompie en glimlag al hoe moeiliker. “Laat ek net eers verduidelik.”

“Daar is niks om te verduidelik nie!”

“Maar gee my net ’n kans.”

Katrien se oë vlam nog steeds en sy tik met haar skoenpunt op die grond. Sy is baie kwaad, maar sy sal hom ’n kans gee.

Trompie sluk en begin dan spraaksaam verduidelik. Hy vertel vir die twee meisies die lekkers wat hulle in hul hande het, is die beste drop in die geskiedenis van die wêreld.

Die twee kyk agterdogtig na die lekkers. Dit lyk vir hulle net soos die drop wat hulle gewoonlik in die kafee koop – en dit teen vyftig sent stuk.

“Dis so vars soos nog iets,” probeer Trompie verder. “Dis heerlik … ’n Smaak wat julle nooit, ooit sal vergeet nie. As julle net daaraan proe, dan …”

“Ons gaan nie daaraan proe nie,” val Katrien hom woedend in die rede, “want dis sommer ’n simpel storie! Jy gaan weier om dit terug te vat omdat ons dit dan kastig geëet het!”

“Haai nee, Katrientjie,” sê Trompie met ’n vroom gesig. “Ek sal mos nooit so iets doen nie.”

“Ek wil niks verder hoor nie!” Katrien stamp hard met haar voet op die grond. “Ons wil ons geld terughê. Nou dadelik! Anders sê ons vir die skoolhoof hiervan.”

Trompie snak geskok na asem. Hy kan vroumense maar net nie verstaan nie. “Ek sê jou, dis vars en lekker en …”

“Gee ons geld terug!” Katrien se hand is nou amper onder sy neus – en haar vriendin se hand ook. Sy het intussen betaal en wil haar geld nou ook terughê.

Dit lyk of Katrien lus is om Trompie te klap.

“Orraait, bly kalm. Dè, hier’s die geld. Maar julle weet nie wat julle mis nie.”

Trompie gee die meisies se geld vir hulle terug en die twee loop vinnig om die hoek en by die kafee in om drop te gaan koop – teen die gewone vyftig sent stuk.

Die Boksombende se Grootkaptein sit die lekkers verslae terug in sy tas.

“Dit lyk nie goed nie,” sê Blikkies en byt die stukkie kougom waaraan hy kou met sy tande vas en trek dit tussen sy duim en vinger ver voor hom uit. “Ons gaan al ons geld verloor.”

“Ons gaan nie,” brom Trompie. “Die meisiekinders is nou sommer simpel – en onthou, hulle was hier langs die kafee. By die skool is daar nie ’n kafee nie, so iemand wat daar lekkers wil koop, móét by ons koop – en móét ons pryse betaal!”

Noudat Trompie dit so verduidelik het, voel die ander beter. Blikkies sê hulle gaan darem hopelik nie al hulle geld verloor nie. Rooie gryp gou ’n lekker uit die tas voor Trompie dit kan toemaak en sê al verloor hulle ook al hulle geld, sal hulle mae darem ten minste vol lekkers wees.

Toe die vier by die kafee wegry, kom Katrien en haar vriendin uit met die drop wat hulle gekoop het.

“Kyk wat het ek hier,” sê Katrien. “Hier is tien repies vir vyf rand – en dis presies dieselfde as julle s’n!”

“Dis wat jy dink,” mompel Trompie.

“Ek weet nie hoe julle kan verwag om geld te maak as julle goed so belaglik duur is nie,” sê Katrien.

“Dis ons besigheid,” antwoord Trompie oor sy skouer. “Onthou, daar’s baie ouens by die skool wat ons lekkers sal koop! Nie almal is so vol nonsens soos julle twee nie!”

Die Boksombende trek vir die meisies skewebek en maak dat hulle wegkom. Hulle is glad nie meer so opgeruimd en optimisties nie. Hulle wonder hoe die snoepwinkel gaan vaar.

By die skool maak almal opmerkings oor die vier se groot tasse. Trompie-hulle lag net en vertel die kinders van die lekker lekkers wat daarin is. Hulle maak natuurlik ook ’n punt daarvan om te sê dat die lekkers pouses agter die fietsafdakke verkoop gaan word. Almal moet ’n draai daar kom maak, altans almal wat geld het.

Toe ’n onderwyser vraend na hul groot tasse kyk, sê Trompie onskuldig: “Baie werk, Meneer weet, baie werk.”

In die klas kou die vier vriende heerlik aan die lekkers elke keer wanneer die onderwyser uitgaan of wegkyk of as hulle ’n boek moet uithaal.

Die Boksombende gee niks van die lekkers vir die ander leerders in die klas nie. Soos Trompie sê, hulle is nie suinig nie, maar ’n goeie besigheid werk mos nie so nie! Hulle het die lekkers gebring om te verkoop, nie om dit weg te gee nie.

Toe die klok vir pouse lui, stap die vier met die groot tasse na die fietsafdakke toe.

’n Klomp seuns loop saam met hulle en Trompie glimlag van oor tot oor. Hier is hul kliënte al klaar. Hy hoop hulle het baie geld.

Trompie-hulle maak die tasse op ’n ou tafel agter die fietsafdakke oop.

“Kom kyk, ouens!” nooi Trompie die omstanders nader. “Hoe’s daai vir julle?”

Die kinders drom om die tasse saam en lek skoon hul lippe af. Daar is ’n groot verskeidenheid – allerhande soorte en kleure lekkers.

“Net kyk, hoor,” sê Trompie streng. “Nie vat nie.”

Die seuns kyk en hul oë is groot. Hulle het sowaar nog nooit so baie lekkers bymekaar gesien nie.

Trompie vryf sy hande voor hom en glimlag breed.

“Nou toe,” sê hy, “die snoepwinkel is oop. Julle kan maar koop. Moet net nie almal gelyk storm nie.”

Maar die kinders storm nie. Hulle staan net en kyk.

“Dié wat nie geld het nie, staan terug sodat die ander kan deurkom,” sê Trompie.

Maar niks gebeur nie. Niemand staan terug nie, want niemand wil deurkom nie. Dit lyk of die klomp net uit nuuskierigheid hier is. Hulle is nie kliënte nie.

Trompie kyk mismoedig na die omstanders.

“Wat staan julle soos ’n spul simpel bobbejane?” vra hy vies. “Kom koop! Dis die varsste en lekkerste lekkers wat julle nog ooit gesien of geproe het!”

“Ons het nie geld nie,” brom een vet seuntjie wat ’n entjie voor Trompie staan.

Trompie snork vies. Hy wil die japsnoet net uit die pad stoot toe hy hom bedink. Die outjie het nie vandag geld nie, maar hy kan miskien môre hê. Dit is nie goeie besigheid om moontlike toekomstige kliënte sleg te behandel nie.

“Is daar niemand wat geld het nie?” vra Trompie met ’n wye gebaar wat almal insluit.

“Ek het geld, maar ek wil nie lekkers koop nie,” sê ’n seun.

Trompie gee ’n laggie. “Hy’t geld, maar hy wil nie lekkers koop nie!” Dan kyk hy na die seun en vra: “Is jy besimpeld?”

Die seun en sy maat loop vies daar weg en Trompie lag hulle uit.

“Ek het geld. Ek wil iets koop,” sê ’n graadaggie skielik.

“Mooi so,” sê Trompie en wink hom nader.

“Kom kyk wat het ons alles,” sê Rooie en glimlag bemoedigend vir die kind wat huiwerig nader staan terwyl almal se oë op hom gerig is.

“Kom koop jou beursie leeg en jou maag vol,” sê Trompie.

“Jy sal nooit spyt wees nie,” sê Dawie. “Jou naam gaan verewig wees in die annale van ons beroemde skool. Jy is die eerste ou wat by ons snoepwinkel koop!”

“Ons eerste kliënt!” sê Blikkies en kyk trots na die seun wat nou nog meer verbouereerd lyk.

“Ek is bly daar’s darem iemand in die skool wat verstand het,” sê Trompie en gluur nors na die klomp wat daar staan om die snoepie se eerste transaksie te aanskou.

Trompie tik die graadaggie wat voor die oop tas staan vriendelik op die skouer.

“Lekker lekkers, nè?” sê-vra hy en vryf sy hande weer met mening voor hom in die lug. “So hoeveel wil jy hê?”

Almal staan nader om te hoor. Die outjie gaan seker baie koop.

Die snoepwinkel se eienaars maak dan so ’n ophef van hul eerste kliënt.

“Ek … ek …” begin die graadaggie stamel.

“Moenie skaam wees nie,” por Trompie hom aan. “Ons sal soveel as wat jy wil hê aan jou verkoop. Sê net hoeveel.”

“Ek dink ons moet vir hom ’n lekker present gee,” stel Dawie skielik voor, “want hy’s ons eerste kliënt.”

Trompie dink daaraan dat hulle darem nie bankrot sal gaan as hulle een lekker verniet weggee nie. En dit sal die skamerige outjie miskien aanmoedig om meer te koop as wat hy wou.

“Ek dink dis ’n uitstekende plan, Dawie,” sê Trompie. Die ander vennote, Rooie en Blikkies, knik hul koppe om te wys hulle dink ook so.

“Vat vir jou ’n lekker,” sê Trompie goedhartig vir die seun. “Enigeen wat jy wil hê – maak nie saak wat dit kos nie.”

“Sjoe, dankie,” sê die outjie. Hy krap die lekkers in die tas deurmekaar en kom met ’n sjokoladestafie te voorskyn.

Trompie-hulle kyk vinnig na mekaar. Vir wat kies die knaap een van hul duurste lekkers? Maar dit help nie om nou te wys hulle is snoep deur die lekker wat die kind so styf vashou terug te vat nie.

Daarom kondig Trompie aan: “Dis een van ons beste en duurste lekkers daai, maar jy kan dit hou. Dis met die komplimente van Trompie en sy vriende se snoepwinkel.”

“Sjoe, dankie,” sê die outjie weer.

Trompie voel dit is nou tyd vir die transaksie. “Nou toe,” sê hy saaklik, “hoeveel lekkers wil jy hê?”

“Hè?” Die graadaggie smul heerlik aan sy sjokolade.

“Hoeveel rand se lekkers vir jou?” Trompie rol sy moue op. Die verkoopsman is nou in aksie.

Die seun neem eers weer ’n groot hap van die sjokolade en dan sê hy: “Vyftig sent s’n.”

“Hè?!” Trompie se mond val oop. ’n Hele paar omstanders begin lag.

“Ek het net vyftig sent,” sê die outjie met sy mond vol sjokolade.

Trompie en sy drie vennote kyk vies na die kind wat so heerlik staan en smul. Dit is nou te laat om die sjokolade terug te vat.

Wat ’n antiklimaks. Vyftig sent se lekkers!

“Het jy niks meer geld nie?” snou Trompie die seun toe.

Die graadaggie skud sy kop. Nee, hy het niks meer nie. Net vyftig sent, dis al. Hy wys nou met sy hand wat bruin van die sjokolade is die taai muntstuk wat hy die hele tyd styf vashou.

“Ons het nie lekkers vir vyftig sent nie,” sê Trompie vies.

“Wat van al daardie?” vra ’n matriekseun wat naby ’n oop tas staan en na die drop wys.

“Dit kos een rand stuk.”

“Een rand?” Die matriekkind lyk verstom.

“Ja.” Trompie sien hoe vies almal hom aankyk.

Hy vervies hom nou ook en voeg by: “En wat daarvan? Ek en my vennote moet lewe. Ons moet darem ’n wins ook maak.”

’n Klomp seuns loop laggend weg – en dan volg die ander. Hulle praat sommer hardop oor kullery en diefstal. Waar op aarde het jy al ooit gehoor dat ’n mens een rand vir ’n stuk drop betaal?

Trompie, Rooie, Blikkies en Dawie kyk mismoedig na mekaar. Die groot tasse met die wonderlike verskeidenheid lekkers in staan oop voor hulle. Hulle het niks verkoop nie en boonop ’n stuk sjokolade verniet weggegee.

“Ek sê vir julle,” sê Blikkies, wat so ontsteld is dat hy skoon vergeet om die kougom in sy mond te kou, “ons gaan al ons geld verloor.”

Dawie dink ook as dit so aanhou, gaan dit net ’n paar dae wees, dan is hulle bankrot. Hy kyk vies na Trompie.

“Hoe moes ek weet daai kind het net vyftig sent?” brom Trompie.

“Dit help nie om nou daaroor te stry nie,” sê Rooie. “Ons moet volgende pouse weer probeer.”

Die Boksombende stap terug klaskamer toe met die vol tasse nog net so swaar soos toe hulle dit na die fietsafdakke toe gedra het.

Hulle sit moedeloos in die klas en wonder of hulle besigheid sommer op die eerste dag al gaan misluk.

Toe die klok uiteindelik vir tweede pouse lui, dra die vier hul tasse weer af na die fietsafdakke toe.

Hierdie pouse is nog ’n groter fiasko as die eerste een. Toe het daar darem ’n hele klomp kinders opgedaag, al was dit net uit nuuskierigheid. Nou is daar niemand nie. Almal se nuuskierigheid is bevredig.

Trompie, Rooie, Blikkies en Dawie sit elkeen langs ’n oop tas en eet. As een lekker op is, steek hulle net hul hande in die tasse, vroetel rond, haal nog ’n lekker uit en begin weer kou. Soos Trompie mismoedig sê – hulle eet hulle kapitaal op. Maar daar is tog niks anders wat hulle met die kapitaal kan doen nie.

Aan die begin van tweede pouse het hulle elke keer as iemand naby die fietsafdakke kom vir die persoon geskree om te kom lekkers koop. Maar niemand het gekom nie. Nou nooi die vier niemand meer nader nie. Dis tog net tydmors.

“Weet julle wat?” vra Dawie peinsend.

Die ander drie stel nie regtig belang om te weet nie.

“Ons moet meer kapitaal kry!” kondig Dawie aan.

“Om wat mee te maak?” vra Trompie. “Nog lekkers te koop? Ons kan dan nie eens al hierdie verkoop nie.”

“Nee wag,” sê Dawie en lig sy hand vir stilte. “Ek het ’n plan.”