Читать книгу Trompie Omnibus 7 - Topsy Smith - Страница 10

Die vredemaker

Sarel wil net begin verduidelik wat hulle te doen staan toe hulle iemand in die gang wat na die kleedkamers toe lei, hoor aangehardloop kom. Die deur word hard oopgestamp. Dit is Rooie.

Hy kyk verbaas na die drie. Hulle kyk net so verbaas na hom. Dan kyk Rooie rond en lyk effens teleurgesteld.

“Ek dog hier’s ’n bloedbad in die kleedkamer,” brom hy. Hy was seker Trompie is besig om die aartsvyand goed op sy plek te sit – en Trompie het dit sowaar nie gedoen nie. Gerrit staan hier blakend gesond voor hom.

“Ou Kareltjie het my gestuur,” sê Rooie, “om te kom kyk hoekom julle so lank wegbly. Sy’s die dinges in.”

“Ons sal ons samespreking om ’n bevredigende oplossing te vind tot later moet uitstel,” sê Sarel op sy hoogdrawende manier.

Rooie kyk verbaas na hom. Hy weet glad nie waarvan Sarel praat nie en al het hy ook geweet, sou hy hom nog steeds nie verstaan het nie. Rooie wil vra of Trompie al vir Gerrit gefoeter het, maar besef dit sal ’n onsinnige vraag wees. Dit is mos duidelik dat Trompie nie vir Gerrit bygekom het nie.

“Het jy hom ten minste goed sleggesê?” vra Rooie darem.

Trompie skud sy kop. Die vier seuns stap terug klas toe en Trompie vertel kortliks vir Rooie wat gebeur het.

Rooie is vies. Hy voel Trompie behoort die aartsvyand nog steeds op sy plek te sit. Dan sal die nonsens met die petisie mos end kry.

“Waar kan ons vanmiddag vergader om die aangeleentheid te bespreek?” vra Sarel toe hulle naby die klaskamer kom.

Rooie wil graag by wees, en hy is seker Dawie en Blikkies ook. Hy stel voor dat hulle ná skool in sy buitekamer bymekaarkom. Gerrit, Trompie en Sarel is tevrede. Gerrit sê hy sal ook twee van sy vriende wat hom met die petisie gehelp het, saambring.

Die vier stap by die klas in.

“And where have you lot been?” Die onderwyseres kyk Trompie, Gerrit en Sarel kwaai aan.

“We hef talked a bit outside, Miss,” antwoord Trompie.

“I take it you have all read the pages I told you to read,” sê sy effens sarkasties, “and that you will be able to answer some questions on them.”

“Yes, Miss,” sê Gerrit met ’n goeie Engelse uitspraak.

“Yes, Miss,” sê Trompie bot. Hy het die goed nog glad nie gelees nie. Hy sal nie een enkele vraag kan beantwoord nie.

Hulle sit skaars of die onderwyseres begin met die vrae. Gerrit het aandagtig gelees toe Trompie sy aandag probeer trek het. Hy antwoord sy vraag sommer maklik in foutlose Engels.

Sarel het darem ’n paar bladsye gelees en gelukkig is sy vraag op daardie bladsye gebaseer en kan hy dit antwoord.

Dan kom Trompie aan die beurt. Hy staan met ’n sug op en kyk vinnig om na Dawie wat net agter hom sit. Dawie het die goed mos gelees en is slim. Hy moet help.

Trompie leun effens agteroor. Dawie sit vorentoe en kruip agter Trompie weg. Hy is gereed om die antwoord te fluister.

“What was the colour of Lancelot’s horse?” Trompie het nog nooit van Lancelot gehoor nie, laat staan nog dat die ou ’n perd gehad het. Hy leun verder agteroor.

Dan hoor hy Dawie se stem duidelik: “Wit.”

“White, Miss,” sê Trompie vinnig en glimlag breed.

“That’s right, Trompie. Now tell me, who was Merlin?”

Trompie is uit die veld geslaan. Merlin? Merlin? Dit klink vir hom soos ’n soort vis se naam, maar dit kan darem seker nie wees nie.

Hy leun agteroor om te hoor wat Dawie sê. Sy hele sproetgesig is geplooi soos hy kamtig ernstig dink.

Dawie fluister: “’n Towenaar,” en omdat dit lyk of Trompie nie mooi hoor of verstaan nie, voeg hy by: “A magician.”

“Hè?” vra Trompie onderlangs.

“A magician,” fluister Dawie effens harder.

“Come on, Trompie, I’m waiting,” sê die juffrou ongeduldig.

“’n Wassemiekollit … ’n …” Trompie leun nog verder agteroor. Hy kan nie lekker hoor wat Dawie sê nie.

“A magician,” fluister Dawie weer.

Trompie ken nie so iets nie. Hy vergeet skoon dat Dawie vir hom in Engels fluister. Hy besluit om die woord maar te sê soos hy dit gehoor het en soos dit vir hom geklink het en dan vir die beste te hoop.

“’n Magieseun,” sê Trompie vinnig.

“A what?” Ou Kareltjie kyk hom verbaas aan.

“’n Magieseun,” sê Trompie en glimlag flou.

“And what’s that?”

“That thing you just said – that Me- … Me- …”

“Merlin?”

“Yes, Miss, ’n magieseun, a boy with a little stomach.”

Die klas bars uit van die lag. Die juffrou ook. Trompie weet nie waaroor almal so uitbundig skater nie, maar hy lag maar saam. Hy probeer nou die indruk skep dat hy dit met opset gesê het, net om hulle te laat lag.

“Oh, Trompie, you’re priceless,” sê die onderwyseres en vee eintlik die trane uit haar oë soos sy lag. “Merlin was a magician.”

O, is dít wat Dawie gefluister het, dink Trompie.

Hy probeer nou verduidelik dit is wat hy gesê het – “magician”. Dis die woord daai. Dit beteken mos ’n towenaar. Selfs hy weet dit.

Trompie se verduideliking help hom egter nie. Juffrou Carelse het heerlik gelag, maar sy voel hy moet gestraf word. Hy moet tweede pouse in die klas agterbly en die bladsye uit die boek King Arthur lees. Sy sal hom dan weer daaroor uitvra.

Trompie is baie ongelukkig, maar wat kan hy doen? Hy loop vandag sowaar al twee pouses mis. Met eerste pouse moes hy sinne uit sy duim sit en suig en met tweede pouse moet hy ’n Engelse boek oor konings, wit perde en towenaars lees. En dit terwyl hy saam met die ander buite in die vars lug kon gewees het.

Is daar dan geen regverdigheid in hierdie wêreld nie? Is pouses dan nie daar sodat uitgeputte kinders wat senuweewrakke is van al die harde skoolwerk ’n bietjie kan speel en ontspan nie? Hy sug swaar. Ja-nee, die wêreld is maar moeilik.

Tweede pouse lees Trompie die bladsye uit King Arthur en vind die verhaal nogal interessant. Daar is nog ’n paar minute van die pouse oor toe hy klaar is. Hy stap haastig buitentoe. Hy wil nie ’n senuweewrak word van al die skoolwerk nie.

Op die skoolgrond moet hy vir Blikkies, Dawie en Rooie vertel wat alles in die kleedkamer gebeur het. Blikkies en Dawie is net so teleurgesteld soos Rooie was. Hulle dink ook Trompie moes die aartsvyand bloedneus geslaan het.

Trompie sê nie veel nie. Gerrit het hom, soos Sarel sou sê, stof tot nadenke gegee. Hy het nie geweet so baie ouens beskou hom as ’n selfsugtige rugbyspeler nie. Hy kyk peinsend na sy drie vriende. Hy wil graag weet hoe hulle oor die saak voel.

“Dink julle ek is selfsugtig?” vra hy sommer op die man af.

“Hè?” Dit is natuurlik Rooie.

“Dink julle ek is selfsugtig op die rugbyveld? Wil ek te veel op my eie doen?”

Rooie, Blikkies en Dawie kyk na mekaar. Trompie wag vir ’n antwoord. Sy vriende aarsel. Trompie kan sien hulle voel ongemaklik en dit is vir hom duidelik hulle dink ook hy speel selfsugtig.

“Miskien so ’n bietjie, Trompie, jy weet,” sê Rooie uiteindelik, “maar dis darem nie so erg dat die ouens sommer kan sê jy’s nie ’n goeie kaptein nie.”

Dawie en Blikkies stem saam met Rooie. Dit is glad nie so erg nie.

“Onthou, Gerrit hou nie baie van jou nie en jy ook nie van hom nie,” sê Blikkies. “Dis nie net omdat jy kamtig selfsugtig is dat hy die petisie opgestel het nie. Al was jy ook hóé ’n goeie kaptein sou hy nog steeds probeer het om iemand anders in jou plek te kry.”

“Van wanneer af is hy so bekommerd oor die A-span?” wil Rooie nou weet. “Hy’s dan self te vrot om ’n plek daarin te kry!”

Trompie sê niks, maar hy voel nie lekker oor die hele affêre nie. Volgens Sarel is daar baie seuns wat die petisie geteken het sonder dat hulle juis in die lekkers belanggestel het. Die lekkers was maar net ’n bysaak. Wat gaan Sarel vanmiddag voorstel? Hy wat Trompie is, wil so graag vanjaar weer die kaptein wees.

Net ná skool kom die seuns in Rooie se buitekamer bymekaar: Trompie en sy drie vriende, Sarel, Gerrit en twee van sy trawante. Die Boksombende groet Gerrit en sy vriende baie nors.

Sarel is welsprekend. Dit is mos op sy voorstel dat hulle bymekaarkom om te kyk of hulle ’n oplossing kan vind. Hy is dus die voorsitter. Hy begin deur te verduidelik dat dit verkeerd van Gerrit was om ’n petisie op te stel. Sarel voel dit was nie sportief van hom nie.

Trompie en sy manne knik hul koppe toe Sarel verder sê dit was dalk effens ongehoord van Gerrit om so links en regs lekkers uit te deel toe hy met die petisie begin het.

“Hy’t dit aspris gedoen,” brom Rooie.

“Hy sê dit was nie opsetlik nie,” sê Sarel saaklik. “Dit was bloot terloops dat hy lekkers gratis verskaf het. Ons moet sy bewering in goeder trou aanvaar.”

Die seuns luister oopmond na Sarel.

“Jissie, Sarel,” sê Dawie, “jy kan die taal darem maar gooi, hoor.”

“Ek wens hy wil ordentlike Afrikaans praat,” brom Rooie, “sodat ’n ou kan weet wat hy sê.”

Sarel verduidelik nou – en die Boksombende knik nie meer so heftig om te wys hulle stem saam nie – dat Trompie ook verkeerd opgetree het. Hy wou hom tot geweld wend en Gerrit slaan. Maar as ’n burger van ’n demokratiese land het Gerrit alle reg om ’n petisie op te stel as hy sterk oor ’n saak voel.

“Dis wat ek ook sê,” beaam Gerrit. Hy en sy twee vriende knik nou op hul beurt kop om te wys hulle stem volkome met Sarel saam.

“Die probleem is heel eenvoudig,” sê Sarel met ’n handgebaar. “Trompie is vasberade om die onder-16’s se kaptein te word en hy voel Gerrit se metodes om hom te dwarsboom is laakbaar. Gerrit se drastiese metodes om te verhoed dat Trompie kaptein word – ’n petisie en gratis lekkers – het heel waarskynlik die perke van goeie sportmanskap oorskry, maar Gerrit ontken dit. Hy beroep hom op sy reg as ’n burger van ’n demokratiese land. En moontlik het hy gelyk.”

“Wat de dinges gorrel die ou alles?” vra Rooie vererg. Hy kan nie kop of stert uitmaak van wat Sarel sê nie. Trompie is ook nie seker of hy alles so lekker volg nie, maar hy wil dit nie vir die ander wys nie. Hy skud sy kop net peinsend, asof hy baie diep oor Sarel se uitlatings nadink.

“Ons neem dus aan,” gaan Sarel voort, “Gerrit se sterk begeerte om te verhoed dat Trompie die A-span se kaptein word, spruit bloot voort uit sy gevoel van lojaliteit teenoor die span. Gerrit wil die beste vir sy skool hê. Hy wil hê die onder-16-span moet die beker wen.”

“Hulle sál – as ek die kaptein is,” brom Trompie. Hy word moeg om na Sarel se woordevloed te luister. Die ou gorrel gans te veel.

Rooie luister glad nie eens meer nie. Hy sit en wikkel nou sy tone en probeer om hulle te beweeg sonder dat die groottone ook roer. Hy kry dit nie reg nie, maar dit is pret om te probeer.

Blikkies het aanvanklik na Sarel geluister, maar het nou ook afgeskakel. Hy trek ’n stukkie kougom lank en dun voor sy mond uit en ryg dit dan weer met sy tong in. Wat Sarel sê, is ver bokant sy vuurmaakplek. Hy probeer dit nie eens meer verstaan nie.

Gerrit is intelligent en luister belangstellend na Sarel se hoogdrawende uiteensetting van die probleem. Gerrit se twee vriende is nie besonder slim nie, maar hulle probeer die indruk skep dat hulle Sarel volg. Hulle luister aandagtig, al verstaan hulle nie juis veel nie.

Die slim Dawie geniet Sarel se uiteensetting. Hy verstaan alles en beny Sarel sy wonderlike woordeskat.

“My voorstel,” sê Sarel peinsend, “is baie eenvoudig.”

Trompie luister nou met hernieude aandag. Rooie hou op om met sy tone te speel en Blikkies ryg die stuk kougom wat voor sy mond uithang weer vinnig met sy tong in.

“Praat nou net sodat ons jou kan verstaan,” sê Rooie.

“Wat verstaan jy nie?” vra Sarel verbaas.

“Toemaar,” brom Rooie, “praat net Afrikaans, oukei.”

“Maar wat het ek dan anders gepraat?” wil Sarel vererg weet.

Rooie brom weer iets wat klink na newwermaaind en dat Sarel nie met hom moet sukkel nie.

Sarel verduidelik sy voorstel nou in eenvoudige taal: Hy voel daar moet net twee manne vir die kapteinskap genomineer word, naamlik Trompie en Ben ou Pen. Hy voel ook daar is niks mee verkeerd as die twee, of vriende van hulle, propaganda maak en stemme werf nie.

“Solank dit regverdig en op ’n demokratiese wyse geskied.”

“Daar gaan die ou al weer,” sê Rooie met ’n sug.

Sarel ignoreer hierdie aanmerking. Hy verduidelik die petisie gepaardgaande met die gratis lekkers laat ’n slegte smaak na, selfs by die ouens wat lekkers gevat en toe geteken het. Volgens hom – en hy sê hy het met baie van die ouens gesels – is hulle nou spyt hulle het dit gedoen.

“Maar hulle het die lekkers klaar geëet,” brom Gerrit.

Trompie voel nou beter. Dit lyk mos of van die ouens wat die petisie geteken het vir hom gaan stem.

Sarel verduidelik sy plan. Hy sê Gerrit moet grootmoedig wees en die lys vernietig. Hy moet vir die seuns wat dit geteken het, sê daar rus geen verpligting meer op hulle nie. Dan moet hy die stryd namens Ben ou Pen op ’n regverdige en demokratiese manier aanpak. En Trompie moet dieselfde doen. “Dit is dan ’n behoorlike en regverdige verkiesing,” sê Sarel.

“Hoe pak ons die stryd aan?” vra Trompie.

“Jy of jou verkiesingsbeamptes kan vergaderings belê, oral plakkate opsit en enige ander geoorloofde middele aanwend om die ouens te oorreed om vir jou te stem. Gerrit kan natuurlik dieselfde vir Ben ou Pen doen.”

Daar heers ’n paar oomblikke lank stilte in die kamer. Almal dink na oor Sarel se voorstel. Hulle hou van die idee om ’n verkiesing te hou. Dit behoort mos groot pret te wees.

“Dit lyk vir my orraait,” sê Trompie uiteindelik. “Hoe voel dié ou daaroor?” Hy wys met ’n vuil wysvinger na Gerrit.

“Dié ou” is nog besig om te dink hoe hy oor die storie voel. Sy voorkop is geplooi. Sy twee trawante hou hom dop. Maak nie saak hoe hy oor die besigheid voel nie – hulle sal dieselfde voel. Sy pa is mos die eienaar van die lekkergoedwinkel.

Gerrit voel nie meer so gelukkig oor die petisie nie. ’n Hele paar kinders het ook al vir hom gesê hulle is nou spyt hulle het dit geteken. Hulle voel dit is onregverdig om Trompie só in die rug te steek.

Dit laat Gerrit dink sy taktiek was miskien verkeerd. Miskien gaan ouens wat nie vir Trompie sou gestem het nie nou vir hom stem, net omdat hulle voel die petisie saam met die gratis lekkers is nie ’n regverdige manier om teen die ou te baklei nie.

Gerrit besluit dit sal die beste wees as hy Sarel se voorstel aanvaar. Daar is mos heelwat ouens wat dink Trompie is te selfsugtig op die rugbyveld om ’n goeie kaptein te wees. Met goeie propaganda kan hy nog baie ander ouens ook daarvan oortuig.

“Reg,” sê Gerrit, “ek sal saamspeel.”

“Reg,” sê sy twee handlangers feitlik gelyktydig.

“Nou gee die petisie hier.” Trompie steek sy hand uit.

“Nee,” sê Gerrit. “Ek sal die lys self tot niet maak. Dis nie nodig dat jy dit sien nie.”

Trompie wil baie graag weet wie almal die lys geteken het, maar Sarel – en hy is mos die voorsitter – stem saam met Gerrit. Hy dink dit is beter dat Trompie nie die petisie sien nie.

“Gee dit vir my,” sê hy vir Gerrit, “ek sal dit vernietig.”

Gerrit gee die lys vir Sarel. Trompie kyk met groot oë, maar Sarel hou dit sodat hy die name nie kan lees en selfs nie eens kan uitmaak hoeveel daar min of meer op die lys is nie.

Sarel skeur die papier in fyn stukkies op en gooi dit in Rooie se vullisdrom.

En só begin die groot verkiesingsveldtog.

Trompie en sy vriende bespreek hul plan van aksie. Rooie, Blikkies en Dawie is natuurlik Trompie se verkiesingsagente. Hulle moet ’n paar ander kinders ompraat om ook te help. Katrien is byvoorbeeld kunstig en skryf baie mooi netjies. Sy moet vir die plakkate verantwoordelik wees.

Laat dié middag stap Trompie gou na Katrien toe. Sy woon mos net langsaan hom.

Sy sit op die stoep agter ’n prieel en geskiedenis leer. Toe sy die hekkie hoor oopgaan, kyk sy op en sien Trompie met die tuinpaadjie opgestap kom.

Hy lyk presies soos die Kwaggabergers hom ken: sy sokkies lê op sy skoene en sy hemp hang agter by sy broek uit. Sy pet sit windmakerig skeef. Sy hande is diep in sy broeksakke en sy regterskoen se punt is ingeduik omdat hy gedurig na klippe, graspolle en blikke loop en skop.

Naby die stoep hang daar ’n groot dahlia-blom effens oor die tuinpaadjie. Trompie gaan staan en bekyk dit aandagtig. Die versoeking is groot om los te trek en die blom te skop dat dit hoog oor die huis trek. Hy is mos ’n baasskopper.

Trompie kyk versigtig rond. Hy sien nie dat Katrien vir hom sit en loer nie. Daar is ’n glimlag om haar mondhoeke. Dit is amper of Katrien Trompie se gedagtes kan lees. Sy weet hy gaan nou lostrek en daardie blom skop. Sy sit oorgehaal om hom skrik te maak.

Die Boksombende se Grootkaptein is seker daar is niemand in die tuin en ook niemand wat hom deur die huis se vensters dophou nie. Hy stap ’n paar treë agteruit en druk dan sy pet styf op sy kop vas. Sy plan is om vinnig te hardloop en dan los te trek. Hy begin net mooi hardloop toe Katrien met ’n growwe stem sê: “Haai! Wat maak jy daar?”

Trompie se regtervoet het reeds teruggeswaai om te skop toe hy die stem hoor. Hy skrik so groot dat sy voet net daar in die lug bly hang. Trompie kyk verskrik rond. Hy kan nie uitmaak wie se stem dit is of waar dit vandaan kom nie.

Hy staan nog ’n paar oomblikke so roerloos met sy voet in die lug. Dan gryns hy verleë, sit die voet op die grond neer en vra: “Wie’t gepraat?”

Katrien sit roerloos agter die prieel. Sy byt op haar onderlip om nie hardop te lag nie.

“Wie het gepraat?” vra Trompie nou harder. Hy draai sy kop effens skuins om beter te kan hoor as die persoon weer praat. Hy hoor egter net die voëltjies wat in die bome tjirp.

“Dis iemand wat probeer snaaks wees,” mompel Trompie en stap gou nader. Hy vermy die groot dahlia wat oor die tuinpaadjie hang en voel lelik ongemaklik. Wie kan dit wees wat op hom geskree het?

Toe Trompie by die stoeptrap opkom, bars Katrien uit van die lag. So dit was sy wat haar stem grof gemaak en vir hom geskree het. Hy stap vererg tot by haar.

Maar wanneer hy naby die laggende sproetgesigmeisie met die twee lang vlegsels kom, bedink Trompie hom. Dit help nie hy is vies omdat sy hom laat skrik het nie. Hy moet gaaf en vriendelik wees. Hy wil mos hê sy moet vir hom ’n guns doen.

“Hallo, Katrientjie,” sê hy vriendelik.

“Hallo, Trompie,” sê sy laggend. “Jy’t lekker groot geskrik, nè?”

“Nee wat, nie eintlik nie,” antwoord hy gemaak ongeërg. “Ek het mos geweet dis jy wat hier agter die prieel sit.”

“Jy het nie!” Katrien bars weer uit van die lag. “Jy het jou boeglam geskrik.”

Trompie wil-wil hom weer vererg, maar hy dink aan die groot guns wat hy haar wil vra. Sy moet die plakkate vir die verkiesingsveldtog maak.

Hy lag nou maar noodgedwonge saam met die lawwe meisiekind.

“Wil jy nie sit nie?” vra Katrien uiteindelik. Sy wonder wat Trompie wil hê. Hy kom mos gewoonlik net kuier as hy wil hê sy moet hom met sy skoolwerk help.

“Dankie, Katrientjie.” Trompie kom sit op die tuinstoel langs hare. Sy kyk hom agterdogtig aan. Hy noem haar mos nooit voor ander “Katrientjie” nie – dit is altyd net wanneer hulle alleen is en hy iets van haar wil hê.

“Wat leer jy, Katrientjie?” vra Trompie kamtig belangstellend.

“Geskiedenis – en jy beter ook begin. Jy weet mos ons skryf einde volgende week ’n toets.”

“Aag wat, dis nog lank voor dan. En ek kan in elk geval ook nie nou al begin leer nie,” sê hy terwyl hy swaar sug. “Ek het te veel probleme.”

Trompie staar sedig na sy ingeduikte skoenpunt en probeer lyk soos iemand met baie probleme. Hy sug sommer weer.

Hy loer kort-kort vlugtig om te sien watter indruk hierdie houding en sy gesug op Katrien maak. Dit lyk nie asof dit juis werk nie, maar uiteindelik vra sy darem die vraag waarvoor Trompie wag: “Watse probleme het jy?”

Trompie vertel haar alles: van hoe ’n goeie kaptein hy nog altyd was en hoe ’n klomp van die ouens hom nou met messe in die rug wil steek. Hy vertel haar van die petisie en die lekkers – Gerrit se gemene, onsportiewe daad – en hoe daar nou ’n verkiesingsveldtog gaan wees.

“Jy weet mos hoe ’n goeie kaptein ek verlede jaar was, Katrientjie, en nou wil hulle wraggies ’n ou soos Ben ou Pen kies. Kan jy dit glo?”

Katrien sit en dink hieroor na, maar sy weet so min van rugby af dat sy werklik nie weet of sy dit kan glo, of nie. Sy wonder weer wat Trompie van haar wil hê.

Hy vertel haar nou van die propagandaveldtog wat hy en sy agente van stapel gaan stuur.

“Die hele Kwaggaberg moet vol plakkate geplak word,” sê hy opgewonde.

“O,” sê Katrien net. Nou verstaan sy. Sy is natuurlik die een wat die plakkate moet maak. Almal praat mos altyd van haar netjiese drukskrif. Sy sê niks nie.

Trompie vertel haar van sy en sy agente se ander planne. Hy gaan die dag voor die verkiesing ’n groot vergadering hou en al die skool se onder-16-ouens toespreek. Hy en sy agente wil ook huisbesoek doen en by almal wat rugby speel en daarom stemgeregtig is, gaan kuier.

“As ’n ou sê hy gaan vir my stem, dan wens ons hom geluk met sy goeie smaak,” sê Trompie. “En as hy nie vir my wil stem nie, dan gaan ons hom – op ’n mooi manier natuurlik – probeer ompraat om van Ben ou Pen te vergeet en liewer vir my te stem.”

Katrien kan nie help om te glimlag nie. Trompie kan so geesdriftig raak oor dinge.

“Ons sal daardie Gerrit wys. Ons gaan hom op sy plek sit!” Trompie slaan met sy regtervuis in sy linkerhand om sy woorde te beklemtoon.

“Wie is ‘ons’?” vra Katrien.

“Ek en my agente en al my vriende natuurlik.”

Trompie voel hy het haar nou genoeg van sy planne vertel. Sy hoef mos nie alles te weet nie.

“Jy is natuurlik ook een van my vriende, Katrientjie,” sê hy en glimlag so aangeplak dat dit lyk of hy grynslag.

“Is ek?”

“Natuurlik, ja.” Trompie kyk haar aan met ’n houding wat sê besef-jy-wat-’n-groot-eer-is-dit?

Toe Katrien niks hierop sê nie, gaan Trompie voort: “Ek is seker jy sal ook graag met die verkiesingsveldtog wil help, siende dat jy so ’n goeie vriendin van my is, nè?”

“Hè?”

“Ek sê, jy wil natuurlik ook help, nè?”

“Ek het nie so gesê nie.”

“Nee, maar ek het.”

“O.”

“Ja.”

Trompie kyk vies na haar. Probeer die meisiekind miskien snaaks wees?

Katrien besluit in die stilligheid sy en ’n paar vriendinne moet seker maar die plakkate vir Trompie-hulle maak. Seuns is slordig en hulle sal dit net opmors.

“Sal jy die plakkate vir ons kan maak, Katrientjie?” vra Trompie nou reguit. Hy kyk met ’n smekende uitdrukking op sy sproetgesig na haar.

“Ek sal seker maar moet,” antwoord sy gedwee.

“Heng, dankie, Katrientjie!” Trompie gryp haar hand en skud dit om haar geluk te wens met haar verstandige besluit.

“Ek’s nou haastig,” sê hy dan saaklik. “Ek sê jou môre watse sêgoed jy op die plakkate moet sit. Ek en my agente hou vanaand vergadering.”

Dan is Trompie vinnig daar weg. Hy het nie tyd om hier te mors nie. Hy is ’n besige man. Daar wag baie werk.

Hy kom by die dahlia wat oor die tuinpaadjie hang en voel weer ’n byna onweerstaanbare drang om die ding te skop, maar hy hou hom in. Hy weet mos Katrien hou hom dop. As hy die blom skop, sal sy sommer weier om die plakkate te maak.

Trompie se ouers is nie vanaand tuis nie en Rooie, Blikkies en Dawie kom na hom toe. Hulle kan net ’n halfuur lank bly.

“Ons moet vinnig praat, ouens,” sê Trompie. Hy wou die vergadering eers ’n amptelike een van die Boksombende maak, maar dit neem te veel tyd. Dan moet hy die ouens eers tel om te kyk of al vier die lede teenwoordig is en dan moet daar oor feitlik elke ou dingetjie gestem word. Nee, hulle moet opskud.

Dit neem nie te lank om hul program van aksie op te stel nie. Trompie skryf die voorstelle puntgewys neer:

1.Plakkate – oral!!

2.Vertel vir almal Trompie is ’n goeie rugbyspeler – en ’n goeie mens! Ouens wat vir Trompie gaan stem, moet help en met die goeie werk aangaan en op hul beurt vir ander vertel hoe ’n goeie rugbyspeler en mens Trompie is.

3.Huisbesoek – Trompie se naam moet die volgende paar dae op almal se lippe wees.

4.As Gerrit weer begin met sy storie oor Trompie wat selfsugtig rugby speel, of lekkers uitdeel om ouens mee om te koop, moet die Trompie-kamp vir almal vertel hoe laag die opposisie gedaal het en hoe gemeen hulle is.

5.Trompie moet ’n vergadering van al die onder-16’s toespreek.

“Ek moet môre vir Katrien sê wat om op die plakkate te skryf,” sê Trompie. “Ons beter vinnig dink.”

Hulle sit in Trompie se kamer en elkeen het ’n potlood en ’n vel papier.

Dawie stel voor hulle moet plakkate hê vir die straathoeke, die kafee en die poskantoor en op hierdie plakkate hoef daar net te staan:

STEM VIR TROMPIE!

Maar Dawie voel daar moet ander plakkate ook wees, veral vir die kennisgewingborde by die skool, wat iets meer op het en nie so vervelig is nie. Trompie, Blikkies en Rooie stem saam met hom. Die vier vriende sit nou en dink.

“Dis jammer jy’s nie ’n vroumens nie,” sê Dawie en kyk peinsend na Trompie.

“Hoekom?” vra Trompie dadelik opgeruk.

“Want dan kon ons ’n plakkaat gehad het wat sê …” Dawie skryf dit met ’n groot glimlag neer en wys dit dan vir Trompie:

WIE’S DIE QUEEN TROMPIE TOERIEN!

“Moenie simpel wees nie,” brom Trompie. “Ek’s g’n niemand se ‘queen’ nie!”

Rooie is besig om vinnig te skryf. Toe hy klaar is, kyk hy op en sê: “Hoe lyk dié vir julle?” Hy glimlag breed en lees:

TROMPIE VIR KAPTEIN IS SO REG SOOS ’N PIL VIR PYN!

Trompie, Dawie en Blikkies dink dit is nogal glad nie sleg nie. Dit kan op ’n kennisgewingbord by die skool geplak word.

“Ek het een!” roep Trompie uit. Hy skryf dit opgewonde neer en lees dit dan trots:

HOMPIE KEDOMPIE – STEM VIR TROMPIE!

Die Grootkaptein se vriende wens hom geluk met sy digterstalent. Hierdie sêding gaan by baie plekke opgeplak word. Dawie voorspel dit gaan oor die volgende paar dae ’n soort slagspreuk in Kwaggaberg word: “Hompie Kedompie – stem vir Trompie!”

Dawie is eintlik die slim een, maar hy kan glad nie aan ’n gepaste slagspreuk dink nie. Uiteindelik kom hy darem met ’n poging vorendag. Dit is nie eintlik ’n slagspreuk nie, maar dit kan by die skool opgeplak word as Gerrit weer met sy omkopery begin. Dawie lees wat hy geskryf het:

MOENIE JOU GEBOORTEREG VIR ’N BORD

LENSIESOP VERKOOP NIE! MOENIE JOU STEM VIR LEKKERS VERRUIL NIE! STEM VIR TROMPIE!!

Blikkies het nou ook iets neergeskryf, maar dit is effens beledigend. Hulle besluit hulle sal dit net gebruik as Gerrit ouens weer met lekkers probeer omkoop. Blikkies se bydrae is:

WIE LEI BEN AAN SY NEUS? GERRIT DIE GESLEPE BEES!

Ná ’n halfuur moet Rooie, Blikkies en Dawie verdamp. Die vier vriende is hoog in hul noppies. Hulle het baie uitgerig. Môre begin hulle met die groot veldtog!