Читать книгу Οθέλλος - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 3

     Εάν κ' εσκότωσα πολλούς 'ς την τέχνην του πολέμου,

     επάνω 'ς την συνείδησιν τρέχω, να μη κάμω

     με προμελέτην φονικόν. Το άδικον δεν θέλω,

     και ζημιόνομαι συχνά. Εννηά φοραίς ή δέκα

     να του τρυπήσω τα πλευρά με το σπαθί μου ήλθε.

     Καλά που δεν το έκαμες.

     Αλλ' εμωρολογούσε,

     και τόσα λόγια έλεγε προσβλητικά κι αχρεία

     κατά της ευγενείας σου, που μόλις ημπορούσα,

     με την ολίγην αρετήν κ' υπομονήν που έχω,

     να τον αφίνω να λαλή. Αλλά, παρακαλώ σε,

     ο γάμος έγεινε σωστά; Διότι, βεβαιώσου,

     τον αγαπούν τον γέροντα, και η φωνή του έχει

     και δύναμιν και πέρασιν 'σάν την φωνήν του Δόγη.

     Θα σας χωρίση. Ή αλληώς είν' άξιος να φέρη

     εμπόδια και βάσανα· και το σχοινί του Νόμου

     να το τεντώση ημπορεί με την επιρροήν του.

     Ας κάμη ό,τι αγαπά. Αι εκδουλεύσεις πώχω

     θ' αποστομώσουν ταις φωναίς και τα παράπονά του.

     Και δεν ηξεύρουν κάθε τι ακόμη. Όταν μάθω

     πως είναι τα καυχήματα τιμή, θα φανερώσω,

     ότι μ' εγέννησαν γονείς εις θρόνον καθισμένοι,

     κ' η τύχη που απέκτησα εδώ δεν μ' εξιππάζει!

     Κι' ας είσαι, Ιάγο, βέβαιος, πως αν δεν αγαπούσα

     την Δυσδαιμόναν την γλυκειάν, διά τον κόσμον όλον

     ποτέ μου την ελεύθερην και άστεγην ζωήν μου

     δεν την επεριόριζα εγώ, να την σκλαβώσω!

     Αλλά, τι φώτα είν' αυτά που έρχονται; Ιδέ τα.

     Θα είναι ο πατέρας της, κ' οι φίλοι του μαζή του.

     Σου δίδω γνώμην να κρυφθής.

     Όχι· να μ' εύρουν πρέπει.

     Ο χαρακτήρ μου, ο βαθμός, και η συνείδησίς μου

     με προστατεύουν αρκετά. – Αλλά δεν είν' εκείνοι.

     Μα των πολέμων τον Θεόν, δεν είν' εκείνοι· όχι!

     Είναι του Δόγη άνθρωποι, και ο υπασπιστής μου. —

     Καλή σας νύκτα κι' αγαθή, ω φίλοι. Τι ζητείτε;

     Σε χαιρετά, ω στρατηγέ, ο Δόγης και αμέσως

     επιθυμεί να σε ιδή.

     Τι τρέχει; δεν ηξεύρεις;

     Της Κύπρου είναι πράγματα, μου φαίνεται, σπουδαία.

     Του στόλου καταποδιαστά μηνύματα μας ήλθαν

     αυτήν την νύκτα δώδεκα, το έν μετά το άλλο.

     Πολλοί από τους άρχοντας εξύπνησαν ως τώρα,

     και όλοι συναθροίζονται 'ς του Δόγη. Σ' εζητούσαν

     επάνω κάτω, και αφού 'ς το σπίτι σου δεν σ' ηύραν,

     τρεις συνοδείας έστειλαν να σε ζητούν 'ς την πόλιν.

     Καλά λοιπόν που έτυχε να μ' εύρης συ. Δυο λόγια

     πηγαίνω μέσα να ειπώ, κ' έρχομ' ευθύς μαζή σας.

     Εδώ τι θέλει άραγε;

     Επήρεν εξ εφόδου

     μίαν φρεγάδα της ξηράς απόψε, και θα κάμη

     μιαν και καλήν την τύχην του, εάν του την αφήσουν.

     Τι πράγμα; δεν 'κατάλαβα.

     Γυναίκα 'πήρε.

     Ποίαν;

     Την θυγατέρα…

     Στρατηγέ, πηγαίνωμεν;

     Οδήγει.

     Ιδού, και άλλοι έρχονται να σ' εύρουν, στρατηγέ μου.

     Είν' ο Βραβάντιος αυτός. Φυλάξου· πρόσεχέ τον,

     και ήλθε με κακούς σκοπούς.

     Τι θέλετε; Σταθήτε!

     Να τος ο Μαύρος.

     Πιάσετε τον κλέπτην· πιάσετέ τον!

     Α, Ροδερίκε, είσαι συ; εγώ σε διορθόνω.

     'Σ ταις θήκαις μέσα τα σπαθιά, δροσιά μην τα σκουριάση!

     Τ' άσπρα μαλλιά σου δύναμιν μεγαλειτέραν έχουν

     από τα όπλα των.

     Ληστή, πού την κρατείς κρυμμένην

     την κόρην μου; την 'μάγευσες εσύ ο κολασμένος.

     Το πράγμα είναι φανερόν εις όποιον έχει γνώσιν.

     Αν δεν την αλυσόδενες με τα κρυφά σου μάγια,

     μια κόρη τόσον ευτυχής και τρυφερά κι' ωραία,

     που 'πανδρειάν δεν ήθελε, και ούτε είχε 'μάτια

     να ιδή τους πλέον εκλεκτούς γαμβρούς της Βενετίας,

     τον γενικόν περίγελων του κόσμου θ' αψηφούσε,

     και θ' άφινε την σκέπην της την πατρικήν, να τρέξη

     'ς ταις μαύραις αγκαλιαίς ενός καθώς εσέ, που φρίκην

     εμπνέεις, όχι έρωτα! Ο κόσμος ας το κρίνη

     αν φως δεν ήναι φανερόν, πως με φρικώδη μάγια,

     με βότανα και μέταλλα, που εξυπνούν την σάρκα

     και την νεότητα πλανούν, εμάγευσες την νέαν!

     Το πράγμα θα εξετασθή· αλλ' όποιος εξετάση

     θα το πεισθή χειροπιαστά! Λοιπόν σε συλλαμβάνω

     ως πλάνον, που μ' αθέμιτα κ' εμποδισμένα μέσα

     γελάς τον κόσμον! Πιάσετε τον πλάνον. Πιάσετέ τον! 6

     κι' αν τύχη κι' αντιστέκεται κακόν της κεφαλής του!

     Τα χέρια κάτω όλοι σας, κ' οι φίλοι μου κ' οι άλλοι!

     Σκοπόν αν είχα με σπαθιαίς απόκρισιν να δώσω,

     ανάγκην άλλος να το 'πη δεν είχα. – Πού να 'πάγω

     εις την κατηγορίαν σου απόκρισιν να δώσω;

     'ς την φυλακήν! 'ς την φυλακήν, ως που να έλθη ώρα

     'ς αρμόδιον κριτήριον ο Νόμος να σε κρίνη.

     Και αν σ' ακούσω, τι θα' πη ο Δόγης, οπού θέλει

     δι' υποθέσεις σοβαράς να με ιδή του Κράτους,

     και οι αποσταλμένοι του προσμένουν 'ς το πλευρόν μου;

     Αληθινά, συμβούλιον ο Δόγης έχει τώρα.

     Βεβαίως θα εμήνυσε κ' εσένα, ω αυθέντα.

     Μεσάνυκτα συμβούλιον! Κι' αυτός εκεί ας έλθη!

     Αυτό που έπαθα εγώ μικρόν δεν είναι πράγμα.

     Ως ιδικήν του προσβολήν κι' ο Δόγης θα το πάρη,

     κ' οι άλλοι μου συνάδελφοι, οι άρχοντες του Κράτους.

     Αν μένουν ατιμώρητα καμώματα τοιούτα,

     εις χέρια δούλων και ληστών θα πέση η Πολιτεία.