Читать книгу Οθέλλος - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 4

     Αλλά τα νέα ως εδώ δεν συμφωνούν διόλου

     και φαίνονται απίστευτα.

     Τω όντι διαφέρουν.

     Τα πλοία εκατόν επτά εμένα με τα γράφουν.

     Σαράντα κ' εκατόν εμέ·

     Κ' εμένα διακόσια

     Αλλά και αν 'ς τον αριθμόν διαφορά υπάρχη,

     (και θα υπάρχη, επειδή συμπερασμούς μας γράφουν),

     απ' όλα τα μηνύματα εξάγετ' εκ συμφώνου

     πως ένας στόλος Τουρκικός κατά την Κύπρον πλέει.

     Ναι τούτο είναι πιθανόν και έρχεται 'ς τον λόγον.

     Των αριθμών τ' ασύμφωνον δεν με καθησυχάζει,

     αλλά τον βλέπω φανερά τον κίνδυνον εμπρός μου.

     Από τον στόλον μήνυμα.

     Τι νέα; τι μας φέρνεις;

     Οι Τούρκοι έκαμαν πανιά προς τα νερά της Ρόδου.

     Ο ναύαρχός σας μ' έστειλε την είδησιν να φέρω.

     Περί αυτής της αλλαγής τι λέγετε, αυθένται;

     Αδύνατον μου φαίνεται, κι' ούτε χωρεί 'ς τον νουν μου·

     των Τούρκων είναι τέχνασμα διά να μας γελάσουν.

     Αν λογαριάσωμεν 'ς αυτούς η Κύπρος τι σημαίνει,

     και πόσον περισσότερον την θέλουν απ' την Ρόδον,

     και πόσον ευκολώτερον τους είναι να την πάρουν,

     διότι και τα φρούρια της Ρόδου δεν τα έχει,

     και ούτε τόσην δύναμιν και προετοιμασίαν,

     αν τα ζυγίσωμεν αυτά, πιστεύω θα μας πείσουν

     ότι ο Τούρκος δεν 'μπορεί να κάμη τόσον λάθος,

     το πρώτον του και κύριον 'ς το τέλος να το κάμη,

     εκείνο δε που εύκολα μας παίρνει, να τ' αφήση,

     και ν' αψηφά και να ζητή ανωφελείς κινδύνους. 7

     Δεν το πιστεύω ούτ' εγώ 'ς την Ρόδον να πηγαίνη.

     Ιδού και άλλο μήνυμα.

     Αυθένται σεβαστοί μου,

     οι Τούρκοι, οπού έπλεαν προς τα νερά της Ρόδου,

     ενώθηκαν 'ς το πέλαγος με' τ' άλλα των τα πλοία.

     Τριάντα πλοία· κ' ήλλαξαν τον δρόμον ενωμένοι

     οι δύο στόλοι, και μαζή πηγαίνουν προς την Κύπρον.

     Και ο Μοντάνος, ο πιστός κι' ανδρείος στρατηγός σας

     με ταπεινούς προσκυνισμούς την είδησιν σας στέλνει,

     και πίστιν να του δώσετε παρακαλεί, αυθένται.

     Λοιπόν, 'ς την Κύπρον βέβαια πηγαίνουν! Ποιος ηξεύρει

     εάν εδώ ευρίσκεται ο Μάρκος ο Λουκίκος; 8

     'Σ την Φλωρεντίαν είν' αυτός ακόμη.

     Γράψετέ του

     ότι εδώ επιθυμώ αμέσως να γυρίση.

     Ιδού και ο Βραβάντιος και ο γενναίος Μαύρος.

     και έτεροι αξιωματικοί).

     Έλα, γενναίε στρατηγέ, και σ' έχομεν ανάγκην

     'ς τον Τούρκον να σε στείλωμεν, τον γενικόν εχθρόν μας.

     η γνώμη σου μας έλειπε και η βοήθειά σου.

     Εγώ, αυθένται μου, εγώ την ιδικήν σας θέλω.

     Ούτε τα νέα του εχθρού, ούτε τ' αξίωμά μου

     δεν μ' έκαμαν την κλίνην μου ν' αφήσω. Δεν με μέλει

     διά συμφέροντα κοινά. Η λύπη η δική μου

     μου πλημμυρίζει την καρδιάν και ξεχειλίζει τόσον,

     που κάθε άλλην συλλογήν και λύπην καταπνίγει!

     Τι έπαθες;

     Η κόρη μου! Η κόρη μου, αυθέντα!

     Απέθανε;

     Απέθανε αλήθεια δι' εμένα!

     Την 'πλάνεσαν, την έκλεψαν, την 'χάλασαν με μάγια,

     με μάγια και με βότανα οπού πουλούν αγύρται!

     Διότι τόσον τρομερά να πλανηθή εκείνη,

     ενώ δεν είν' ούτε τυφλή, ούτε ο νους της λείπει,

     ποτέ δεν ήτο δυνατόν χωρίς να την μαγεύσουν…

     Όποιος κι' αν ήναι, που μ' αυτόν τον άνομον τον τρόπον

     επλάνεσε την κόρην σου από τον εαυτόν της

     κι' απ' τον πατέρα της, ιδού του Νόμου το βιβλίον

     γραμμένον μ' αίμα. Την πικρήν σελίδα διάβασέ την

     κ' εξήγησέ την μόνος σου, κ' εάν αυτός ο υιός μου

     ήναι ο πταίστης!

     Ταπεινώς σ' ευχαριστώ, αυθέντα.

     Ιδού ο πταίστης! Είν' αυτός, ο Μαύρος, οπού τώρα

     εδώ τον επροσκάλεσες, καθώς πληροφορούμαι,

     διά συμφέροντα κοινά.

     Αυτός; Πολύ λυπούμαι!

     Δεν έχεις τι ν' αποκριθής προς υπεράσπισίν σου

     'ς αυτά που λέγει;

     Τίποτε, παρά πως είν' αλήθεια!

     Μεγάλοι, παντοδύναμοι και σεβαστοί αυθένται,

     σεις όλοι, ευγενέστατοι και φίλοι άρχοντές μου,

     την έκλεψα του γέροντος αυτού την θυγατέρα,

     και την εστεφανώθηκα· αυτό είν' η αλήθεια·

     το έγκλημά μου είν' αυτό· αυτό και όχι άλλο!

     Χονδρά τα λέγω· εύμορφα να ομιλώ δεν 'ξεύρω·

     'ς ειρήνης γλυκομίλημα δεν είμαι γυμνασμένος.

     Απ' τον καιρόν που έκαμαν αυτά εδώ τα χέρια

     μόνον επτά ετών μυαλόν, ως προ μηνών εννέα,

     δουλεύουν εις τον πόλεμον και παίζουν με τα όπλα,

     κι' από τον κόσμον άλλο τι δεν 'ξεύρω τον μεγάλον

     παρά πολέμων πράγματα και των μαχών συμβάντα·

     ώστε κακά θα στολισθή η υπεράσπισίς μου

     εάν την κάμω μόνος μου. Αλλά, με άδειάν σας,

     μ' ολίγα λόγια στρογγυλά κι' αστόλιστα σας λέγω

     πώς ήλθε η αγάπη μας· τι βότανα, τι μάγια,

     (αφού ως μάγος σήμερα εδώ κατηγορούμαι),

     επλάνεσαν την κόρην του.

     Μια κόρη σεμνοτάτη,

     και ήσυχη, κ' εντροπαλή, που ως και την σκιάν της

     εντρέπετο! Και γίνεται τα πάντα ν' αψηφήση,

     την ηλικίαν, την τιμήν, τον τόπον της, την φύσιν,

     και τώρα να ερωτευθή μ' αυτόν, που εφοβείτο

     να τον ιδή; Πρέπει κανείς ή να μην έχη κρίσιν,

     ή να την έχη παλαβήν, διά να το πιστεύση,

     ότ' ημπορεί τους νόμους της η φύσις να πατήση,

     και τόσον να παρεκτραπή απ' την εντέλειάν της,

     εάν δεν ήναι Σατανά ενέργεια 'ς την μέσην,

     οπού να κάμη το κακόν! Λοιπόν και πάλιν λέγω,

     ότι αυτός με βότανα που ενεργούν 'ς το αίμα,

     με δύναμιν σατανικήν και φίλτρα μαγευμένα

     την 'πλάνεσε!

     Ο λόγος σου απόδειξις δεν είναι.

     Αντί με πιθανότητας και με συμπερασμούς σου,

     πρέπει εδώ με ασφαλείς, γνησίας αποδείξεις

     να έλθης εναντίον του.

     Δεν ομιλείς, Οθέλλε;

     Ειπέ μας αν μ' αφύσικα κ' εντροπιασμένα μέσα

     'φαρμάκευσες κ' εκέρδισες της κόρης την αγάπην,

     ή με πειθώ και με γλυκά και τιμημένα λόγια

     οπού ενόνουν δυο καρδιαίς;

     Παρακαλώ, αυθένται,

     'ς το Ναυαρχείον στείλετε να φέρετε την νέαν,

     κ' εμπρός εις τον πατέρα της η ίδια ας λαλήση.

     Αν ένοχον με κρίνετε απ' τα 'δικά της λόγια,

     τότ' όχι μόνον τον βαθμόν και την υπόληψίν μου

     να με καταδικάσετε να χάσω, αλλ' ακόμη

     και την ζωήν μου·

     Φέρετε εδώ την Δυσδαιμόναν.

     Οδήγησέ τους, Ιάγο μου· συ 'ξεύρεις πού την έχω.

     Λέγε

     Νομίζω και την κόρην μου αυτά θα επλανούσαν.

     Ω αγαθέ Βραβάντιε, μη τα παραξεσχίζης,

     αλλ' όπως πλέον ημπορείς εξοικονόμησέ τα.

     Κάλλια σπασμένα τ' άρματα, παρά γυμνά τα χέρια.

     Παρακαλώ, αφήσετε να ομιλήση πρώτα.

     Αν 'πή ότι τον ήθελε και τον ενοστιμεύθη,

     η κεφαλή μου να κοπή εάν κατηγορήσω

     εις το εξής τον άνθρωπον. – Πλησίασε, Κυρία·

     'ς αυτήν εδώ την ευγενή ομήγυριν που βλέπεις,

     που χρεωστείς υποταγήν προ πάντων. Αποκρίσου.

     Ω σεβαστέ πατέρα μου, το βλέπω πως εις δύο

     μοιράζεται το χρέος μου· διότι εις εσένα

     και την ζωήν μου χρεωστώ και την ανατροφήν μου.

     Κι' ανατροφή μου και ζωή μ' εδίδαξαν πως πρέπει

     να σε τιμώ. Ο κύριος του χρέους μου συ είσαι·

     είσαι πατέρας μου· αλλά, ιδού ο σύζυγός μου.

     Την ίδιαν την υποταγήν οπού σου είχε δείξει

     η μάνα μου, κ' επρόκρινε κι' από γονείς εσένα,

     τώρα κ' εγώ την χρεωστώ 'ς τον άνδρα μου, τον Μαύρον.

     Αρκεί· μαζή σου ο Θεός! 'τελείωσα· – Αυθέντα,

     αν αγαπάς, ας έλθωμεν 'ς τα πράγματα του κράτους. —

     Παρά παιδί, καλλίτερα να είχα ψυχοπαίδι! —

     Άκουσε, Μαύρε· πάρε την με όλην την καρδιάν μου,

     καθώς επίσης ήθελα με όλην την καρδιάν μου

     να μη την δώσω εις εσέ, αν δεν την είχες πάρει.

     Ως προς εσένα, χαίρομαι π' άλλα παιδιά δεν έχω,

     διότι τύραννον 'ς αυτά θα μ' έκαμν' η φυγή σου,

     να τα κρατώ 'ς τα σίδερα! – 'τελείωσα, Αυθέντα.

     Ας ομιλήσω και εγώ και ας ειπώ μιαν γνώμην,

     που ίσως χρήσιμη σταθή εις τούτο το ζευγάρι,

     ως σκαλοπάτι ν' αναιβούν 'ς την εύνοιάν σου πάλιν.

     Άμα που γίνη το κακόν κι' ούτ' έχει θεραπείαν,

     αν πάρης την απόφασιν ο πόνος τελειόνει.

     Το να θρηνής ένα κακόν που πέρασε και 'πάγει,

     είναι ο τρόπος να ζητής νέον κακόν να φέρης.

     Ό,τι δεν έχει γλυτωμόν αν σου το πάρ' η τύχη,

     την τύχην την περιγελάς, υπομονήν αν δείξης.

     Ένας κλεμμένος που γελά κάτι απ' τον κλέπτην κλέπτει·

     αν όμως κλαίη του κακού, τον εαυτόν του κλέπτει.

     Την Κύπρον τώρα το λοιπόν ο Τούρκος ας την πάρη.

     Όσω γελούμεν, βέβαια χαμένη δεν θα είναι.

     Τα γνωμικά είναι καλά 'ς εκείνον οπού θέλει

     ν' ακούη ανακούφισιν και άλλο δεν τον μέλει.

     Αλλ' όποιος έχει τον καϋμόν δεν θέλει να του λέγουν

     υπομονήν να δανεισθή, την λύπην να πληρώση!

     Τα γνωμικά, είτε χολή ή μέλι, δεν αξίζουν·

     έχουν εξήγησιν διπλήν. Τα λόγια είναι λόγια,

     και δεν τρυπάτ' από τ' αυτί μία καρδιά καμμένη. —

     Παρακαλώ ας έλθωμεν 'ς τα πράγματα του Κράτους.

     Ο Τούρκος εκστρατεύει με μεγάλην δύναμιν εναντίον

     της Κύπρου. Εσύ, Οθέλλε, γνωρίζεις από κάθε άλλον

     καλλίτερα πού στέκει η δύναμίς της. Και μολονότι έχομεν

     εκεί άξιον τοπορητήν, η κοινή όμως γνώμη, ο μέγας

     αυτός Κυβερνήτης των πραγμάτων, αποζητεί εσένα διά

     μεγαλειτέραν ασφάλειαν. Ανάγκη λοιπόν να σκιάσης την

     λάμψιν της νέας σου ευτυχίας, με αυτής της εκστρατείας

     την ανεμοζάλην.

     Αυθένται μου, ο τύραννος, που λέγεται Συνήθεια,

     μου κάμνει απαλώτατον, 'σαν πουπουλένιον στρώμα,

     το σιδερένιον των μαχών ή λίθινον κρεββάτι.

     Τ' ομολογώ· εις την ζωήν την σκληραγωγημένην

     την φυσικήν μου την ορμήν κ' ενέργειαν ευρίσκω.

     Μετά χαράς τον δέχομαι κ' επάνω μου τον παίρνω

     τον νέον πόλεμον αυτόν κατά των Μουσουλμάνων!

     'Σ τους ορισμούς σας ταπεινώς την κεφαλήν μου κλίνω

     και μόνον τούτο σας ζητώ: να έχη η σύζυγός μου

     την πρέπουσαν περίθαλψιν, και ό,τι λάβη χρείαν

     διά να ζη ανάλογα με το αξίωμά μου

     και με το γένος της.

     Ας ζη, αν θέλης, 'ς του πατρός της.

     Εγώ δεν θέλω.

     Ούτ' εγώ.

     Και ούτ' εγώ δεν θέλω,

     να μ' έχη ο πατέρας μου εμπρός του, να με βλέπη,

     και να θυμόνη. Το αυτί 'ς την δέησίν μου κλίνε,

     ω Δόγη κραταιότατε, και άφες με να εύρω

     από την προστασίαν σου κι' από την δύναμίν σου

     την φύλαξιν και σκέπην μου.

     Τι θέλεις, Δυσδαιμόνα;

     Ότι τον Μαύρον αγαπώ διά να ζω μαζί του,

     τ' ορμητικόν μου κίνημα κι' αυτή η παραζάλη

     τρανά το διελάλησαν 'ς τον κόσμον. Την καρδιάν μου

     εγώ την αφιέρωσα 'ς την τύχην του ανδρός μου.

     Εις του ΟΘέλλου την ψυχήν το πρόσωπόν του είδα,

     και επιστεύθηκα το παν, και βίον και ψυχήν μου

     εις την 'δικήν του την τιμήν και την παλλικαριάν του.

     Κι' αν απομείνω 'γώ εδώ, ειρήνης πεταλούδα,

     ενώ, αυθένται μου, αυτός πηγαίνει 'ς τους πολέμους

     θα μου φανή πως αφαιρούν από τον έρωτά μου

     τα δίκαιά του, κ' η ζωή βαρεία θα μου ήναι

     χωρίς εκείνον. – Άφησε μαζή του να με πάρη.

     Ω άρχοντες, αφήσατε παρακαλώ να γείνη

     το θέλημά της. Δεν ζητώ εγώ αυτήν την χάριν,

     διά να θρέψω μ' ηδονήν το ιδικόν μου πάθος,

     και ούτε της αγάπης μου την φλόγα να χορτάσω,

     πλην μόνον επειδή ποθώ να γείνη όπως θέλει.

     Και να φυλάξη ο θεός, 'ς τον νουν σας μη περάση

     πως θ' αστοχήσω σοβαρά κ' επίσημά μου χρέη,

     διότι θάχω 'ς το πλευρόν εκείνην. Εάν ήναι

     του Έρωτος του πτερωτού τα ελαφρά παιγνίδια

     να μου θολώσουν και τον νουν και την ενέργειάν μου

     ή να χαλάσουν ηδοναί την τέχνην της ζωής μου,

     τότε αγγείον μαγειρειού ας κάμουν αι γυναίκες

     την περικεφαλαίαν μου, και την υπόληψίν μου

     του κόσμου καταφρόνησις ας την καταμαυρίση!

     Εσείς αποφασίσετε· ας μείνη ή ας φύγη.

     Το πράγμα είναι βιαστικόν κι' αναβολήν δεν θέλει.

     Απόψε φεύγεις απ' εδώ.

     Με όλην την καρδιάν μου!

     Εις τας εννέα την αυγήν εδώ σας περιμένω. —

     Να ο σημαιοφόρος μου, αν ήναι ορισμός σας.

     Είν' άνθρωπος ενάρετος και της εμπιστοσύνης.

     Εις τούτον την γυναίκα μου θ' αφήσω να μου φέρη,

     και ό,τι η εκλαμπρότης σου νομίση αναγκαίον.

     Πολύ καλά. Σας εύχομαι εις όλους καλήν νύκτα.

Και, άρχον ευγενέστατε, εάν δεν ήναι ψεύμα, ότι δεν έχει ευμορφιάς η αρετή ανάγκην, τότ' ο γαμβρός σου κάτασπρος και όχι μαύρος είναι.

     Χαίρε, κι' αγάπα την καλά, γενναίε Μαύρε· χαίρε!

     Αν έχης 'μάτια κύτταζε, ω Μαύρε. Πρόσεχέ την·

     καθώς εμένα 'γέλασε, 'μπορεί να σε γελάση.

     Την παίρνω 'ς την ψυχήν μου! Ναι!

     Τώρα, πιστέ μου Ιάγο,

     την Δυσδαιμόναν μου εγώ 'ς εσένα την αφίνω·

     να βάλης την γυναίκα σου, παρακαλώ, κοντά της,

     κι' όπως καλλίτερα 'μπορείς 'ς την Κύπρον να τας φέρης.

     Έλα· μια ώρα μοναχή μου μένει, Δυσδαιμόνα,

     μια ώρα έννοιας κ' έρωτος μαζή σου να περάσω.

     Είμεθα σκλάβοι του καιρού.

     Ιάγο!

     Τι λέγεις, παλλικαρά μου.

     Ηξεύρεις τι θα 'πάγω να κάμω τώρα;

     Να πλαγιάσης και να κοιμηθής.

     Θα 'πάγω ίσα να πνιγώ!

     Αν το κάμης, δεν θα σε αγαπώ ύστερα. Τι ανοησία

     είναι αυτή;

     Ανοησία είναι να ζη κανείς, όταν η ζωή καταντήση

     βάσανον. Το μόνον ιατρικόν είναι ο θάνατος, όταν γείνη

     ιατρός μας ο Χάρος.

     Ω τον άνανδρον! Τον κόσμον τον είδα τέσσαραις

     φοραίς επτά χρόνους· και αφότου έμαθα να ξεχωρίζω τι

     θα ειπή φίλος και τι θα ειπή εχθρός, ακόμη δεν ηύρα

     τον άνθρωπον, ο οποίος να ηξεύρη ν' αγαπά τον εαυτόν

     του! Καλλίτερα να γείνω πίθηκος, παρά να καταντήσω

     να βάλω εις τον νουν μου να πνιγώ διά την αγάπην

     ενός χηνοπούλου!

     Τι θέλεις να κάμω; Το ηξεύρω κ' εγώ ότι είναι

     εντροπή να ήμαι τόσον ερωτευμένος, αλλά δεν είναι εις

     την εξουσίαν μου ν' αλλάξω.

     Δεν είναι εις την εξουσίαν σου! Κολοκύθια! Μόνοι

     μας γινόμεθα τούτο ή εκείνο. Το σώμα μας είναι περιβόλι,

     και περιβολάρης η θέλησίς μας. Θέλεις τσουκνίδα

     να φυτεύσης, ή μαρούλι; Θέλεις να σπείρης ύσσωπον, ή

     να φυτρώση θυμάρι; Θέλεις να έχης ένα μόνον είδος χόρτου,

     ή λογής λογής βότανα; Θέλεις να το ερημώσης με

     την ακαμωσιάν, ή να το κοπρίσης με τον ιδρώτα σου; Εις

     την θέλησίν σου στέκει ό,τι θέλεις να το κάμης. – Εάν

     η ζυγαριά της ζωής δεν είχε το βάρος του λογικού,

     ν' αντιζυγίζη τα αισθητήριά μας, αλλοίμονον πού

     θα μας εκουτρουβαλούσε το αίμα μας και η σιχαμένη η

     φύσις μας! Αλλά το λογικόν το έχομεν διά να μας

     δροσίζη τα αναμμένα αισθήματά μας, τας σαρκικάς ορέξεις

     μας, τα αχαλίνωτα πάθη μας. Εκείνο λοιπόν,

     οποίον εσύ ονομάζεις έρωτα, εγώ το ονομάζω φέλιασμα

     και παραβλάσταρον.

     Άλλ' αντ' άλλων!

     Ο έρωτας είναι ασωτεία του αίματος και χαλάρωσις

     της θελήσεως, σου λέγω. Έλα· σε θέλω άνδρα! Ακούς

     εκεί, να πνιγής! Πνίξιμον ταις γάταις και τα τυφλά

     γατόπουλα! Εγώ σου έταξα φιλίαν και εδέθηκα μαζή

     σου με σχοινιά σφιχτά και δυνατά. Αλλά δεν

     ημπορούσα ποτέ να σου σταθώ τόσον χρήσιμος, καθώς τώρα.

     Βάλε αργύριον εις το πουγγί σου, πήγαινε κατόπιν από

     το στράτευμα, κρύψε τα κάλλη σου με γένεια ψεύτικα.

     Σου λέγω βάλε αργύριον εις το πουγγί σου! Δεν είναι

     δυνατόν να βαστάξη πολύν καιρόν η αγάπη της Δυσδαιμόνας

     διά τον Μαύρον· – βάλε αργύριον εις το πουγγί

     σου· – ούτε η ιδική του δι' εκείνην. Ήρχισαν ορμητικά,

     και με τον ίδιον τρόπον θα τελειώσουν. Θα το ιδής! Βάλε

     αργύριον εις το πουγγί σου μόνον. Αυτοί οι Μαύροι

     αλλάζουν γνώμην εύκολα. – Παραγέμισε το πουγγί σου. —

     Η τροφή οπού τώρα του φαίνεται γλυκειά ωσάν ξυλοκέρατον,

     θα του φανή εις ολίγον άνοστη ωσάν ξυλάγγουρον.

     Κ' εκείνη θ' αλλάξη, επειδή είναι τόσον νέα.

     Αφού τον χορτάση τον Μαύρον της, θα ιδή ότι η εκλογή της

     ήτο στραβή. – Βάλε λοιπόν αργύριον εις το πουγγί σου. —

     Αν θέλης και καλά να κολασθής, εύρε κανένα τρόπον

     καλλίτερον από το πνίξιμον. – Μάζευσε όσα περισσότερα

     χρήματα ημπορείς. – Αν η ευλογία ενός παππά, και

     ένας όρκος οπού επέρασε μεταξύ ενός βαρβάρου τυχοδιώκτου,

     και μιας πονηράς Βενετής, δεν είναι με το παρεπάνω

     δυνατά διά το μυαλόν μου και δι' όλα τα δαιμόνια

     της Κολάσεως, θα την απολαύσης! Λοιπόν, εύρε

     χρήματα. Να πάρη η ζάλη το πνίξιμον! Δεν είναι

     δουλειά σου να πνιγής. Κύτταξε καλλίτερα να κρεμασθής

     αφού χαρής τον πόθον σου, παρά να πνιγής πριν το καταφέρης.

     Και αν προσκολληθώ εις αυτήν την ελπίδα, θα μου

     παρασταθής πιστά;

     Μην έχης φόβον δι' εμένα. Πήγαινε να εύρης χρήματα.

     Σου το είπα πολλαίς φοραίς και σου το ξαναλέγω!

     Τον Μαύρον τον μισώ. Έχω λόγους να τον μισώ με την

     καρδιάν μου. Δεν πηγαίνεις και συ παρακάτω. Ας γείνωμεν

     και οι δύο μας ένα εις την εκδίκησίν μας. Αν κατορθώσης

     να τον κερατώσης, εσύ θα το χαρής, και εγώ

     θα το διασκεδάσω. Ο Καιρός είναι εγγαστρωμένος με

     πολλά περιστατικά, και θα τα ξεγεννήση! Εμπρός! Πήγαινε

     να εύρης χρήματα. Αύριον τα ξαναλέγομεν. Ώρα

     καλή.

     Πού θα σ' εύρω την αυγήν;

     Εις το κατάλυμά μου.

     Θα έλθω πρωί πρωί.

     Καλά· ώρα σου καλή. – Ακούεις, Ροδερίκε;

     Τι είπες;

     Δεν έχει πνίξιμον πλέον. Ακούεις;

     Ήλλαξα γνώμην. Πηγαίνω να πωλήσω τα χωράφια μου.

     Καλά. Παραγέμισε το πουγγί σου.

     Ας χρησιμεύη ο κουτός πουγγί μου να τον έχω.

     Θα ήτο κρίμα, κ' εντροπή 'ς την πείραν και 'ς τον νουν μου,

     να χάνω 'γώ την ώραν μου μ' αυτήν την καλοιακούδαν,

     χωρίς ή διασκέδασις ή κέρδος να μου μένη.

     Αλλά τον Μαύρον τον μισώ. Και τρέχει λόγος έξω

     πως έλαβε την θέσιν μου εις τα 'παπλώματά μου.

     Αν ήν' αλήθεια τ' αγνοώ· πλην κ' υποψία μόνη

     μου φθάνει, ώστε να φερθώ ωσάν να ήν' αλήθεια!

     Μ' έχει αυτός περί πολλού. Θα βοηθήση τούτο

     να γείνουν ευκολώτερα κοντά του οι σκοποί μου. —

     Ο Κάσιος είν' εύμορφος και νέος. Πώς να γείνη;

     Να πάρω και την θέσιν του και την εκδίκησίν μου

     με μιαν διπλήν κατεργαριάν. – Πλην πώς; Πώς να το

                                              [κάμω; —

     Με τον καιρόν εις το αυτί του Μαύρου να σφυρίξω,

     πως τάχα ξεθαρρεύονται πολύ, η Δυσδαιμόνα

     κι' ο Κάσιος. Το πρόσωπον, οι νόστιμοί του τρόποι

     'ς την υποψίαν έρχονται. Σου έχει ίσα ίσα

     εκείνα που χρειάζονται γυναίκας να πλανέση.

     Ο δε Οθέλλος είν' απλός, με την καρδιάν 'ς το χέρι,

     κι' όποιον ως τίμιος περνά και τίμιον τον παίρνει.

     Από την μύτην εύκολα 'σάν γάιδαρος τραβιέται.

     Το ηύρα! Το κοιλοπονώ! Η Κόλασις κ' η Νύκτα

     το τέρας τούτο εις το φως θα μου το ξεγεννήσουν!