Читать книгу Οθέλλος - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 5

     Τι φαίνεται 'ς το πέλαγος από το ακρωτήρι;

     Δεν διακρίνω τίποτε. Βουνόν το κάθε κύμα·

     δεν ξεχωρίζω μεταξύ συννέφων και θαλάσσης

     ούτε πανί.

     Εις την ξηράν ο άνεμος μουγκρίζει.

     Τόσον πολύ τους πύργους μας δεν έσεισε ποτέ του.

     Εάν και εις το πέλαγος φυσά με τόσην λύσσαν,

     ποια τάχα ξύλινα πλευρά θα δυνηθούν ν' ανθέξουν

     εις τα βουνά οπού βουτούν! Να ιδούμεν τι θα γείνη;

     Θα γείνη μέγας σκορπισμός του τουρκικού του στόλου.

     Αν ημπορέσης να σταθής εις του 'γιαλού την άκρην,

     θα ιδής τα νέφη να κτυπά μ' αφρούς το κάθε κύμα.

     Η θάλασσ' ανεμόδαρτη, με χαίτην ορθωμένην,

     να καταβρέξη προσπαθεί τ' αστέρια, και να σβύση

     'ς τον Ουρανόν τους φύλακας του ακινήτου πόλου.

     Ποτέ μου τόσην ταραχήν 'ς το πέλαγος δεν είδα!

     Εάν ο στόλος των εχθρών δεν ήναι αραγμένος

     'ς απανεμιάν, δεν θα σωθή· τον έχω και πνιγμένον.

     Των αδυνάτων να βαστά 'ς ανεμοζάλην τόσην

     Νέα, παιδιά! Ο πόλεμος τελειωμένος είναι.

     Τους Τούρκους τους επρόκοψεν αυτή η τρικυμία,

     και τους χαλνά τα σχέδια. Βενέτικον καράβι

     απήντησε τα τουρκικά και είδε την ζημίαν

     και την φρικτήν καταστροφήν όλου σχεδόν του στόλου.

     Αληθινά;

     Ναι· είν' εδώ αγκυροβολημένον.

     Ο Μιχαήλ ο Κάσιος, του Μαύρου του Οθέλλου

     υπασπιστής, ήλθε μ' αυτό. Κι' ο Μαύρος ταξειδεύει

     και έρχεται διοικητής και στρατηγός της Κύπρου.

     Πολύ το χαίρομαι. Καλόν διοικητήν μας στέλνουν.

     Αλλά ο Κάσιος αυτός, ενώ παρηγορίαν

     μας φέρνει με την είδησιν πως 'χάθηκαν οι Τούρκοι,

     είναι ανήσυχος πολύ και καταλυπημένος,

     και τον Θεόν παρακαλεί να σώση τον Οθέλλον,

     διότι τους εχώρισε φρικτή ανεμοζάλη.

     Να τον φυλάγη ο Θεός! Εδούλευσα μαζή του

     και είν' ανδρείος στρατηγός, αλήθεια παλλικάρι!

     Ελάτε 'ς την ακρογιαλιάν τον Κάσιον να ιδούμεν,

     και εις τον ίδιον καιρόν να ρίξωμεν το 'μάτι

     έως εκεί που θάλασσα κ' αιθέρας δεν χωρίζουν,

     με την ελπίδα μη φανή το πλοίον του Οθέλλου.

     Και άλλο ίσως φθάσιμον κάθε στιγμή μας φέρη.

     Ελάτε!

     Σας ευχαριστώ, της Κύπρου παλλικάρια,

     που τόσον καλοδέχεσθε το όνομα του Μαύρου.

     Παρακαλείτε τον Θεόν να τον κατευοδώση,

     διότι 'χωρισθήκαμεν εις κίνδυνον μεγάλον.

     Είναι το πλοίον του καλόν;

     Γερόν το σκάφος είναι,

     και ο πιλότος του γνωστός, και άνθρωπος της τέχνης·

     εις τούτο την ελπίδα μου στηρίζω μέχρι τέλους.

Ένα πανί! Ένα πανί.

     Τι θόρυβος; τι τρέχει;

     Η πόλις όλη άδειασε· 'ς την άκρην της θαλάσσης

     ο κόσμος εσωρεύθηκε, κ' έ ν α π α ν ί φωνάζουν.

     Κάτι μου λέγει πως αυτό του στρατηγού θα ήναι

     το πλοίον.

     Κανονοβολούν χαιρετισμόν 'ς το Κάστρον

     Φθάσιμον φίλου είν' αυτό.

     Παρακαλώ πηγαίνεις

     να μάθης ποίος έφθασε; κ' ειπέ μας το.

     Πηγαίνω.

     Κι' ο στρατηγός, υπασπιστά, στεφανωμένος είναι;

     Διά την ευτυχίαν του! Επέτυχε μιαν νέαν,

     που ξεπερνά περιγραφάς, κι' ό,τι κι' αν 'πή η φήμη,

     κι' ό,τι να γράψη ημπορεί εξακουστόν κονδύλι.

     Χαριτωμένη και καλή κι' ωραία…

Ποίος ήλθε;

     Σημαιοφόρος είν' αυτός του Μαύρου· κάποιος Ιάγος.

     Κατευοδώθη γρήγορα με την καλήν την ώραν!

     Και πέλαγος, και κύματα, και η ανεμοζάλη,

     βράχοι που βράζει το νερόν, και άμμοι σωριασμένοι,

     προδόται που το άκακον παραμονεύουν σκάφος,

     τα πάντα, 'σάν να ήξευραν τι κάλλος διαβαίνει,

     την αγριάδα έχασαν που είναι φυσική των

     κ' επέρασεν απείρακτη η θεία Δυσδαιμόνα!

     Και ποία είναι;

     Είν' αυτή που σ' έλεγα, ω φίλε·

     του στρατηγού ο στρατηγός! Ο Ιάγος ο γενναίος

     την εσυνόδευσεν εδώ. Αλλά το φθάσιμόν της

     επρόλαβε τους πόθους μας κατά επτά ημέρας.

     Θεέ μεγάλε, φύλαγε και σώσε τον Οθέλλον

     εις τ' άρμενά του ας φυσά η δυνατή πνοή σου!

     Αξίωσέ τον εις αυτόν ν' αράξη τον λιμένα,

     της Δυσδαιμόνας την γλυκειάν αγκάλην ν' απολαύση,

     εις το σβυσμένον θάρρος μας νέαν φωτιάν να δώση,

     κι' όλον της Κύπρου το νησί να το παρηγορήση!

     Ιδού, κατέβη 'ς την ξηράν ο θησαυρός του πλοίου!

     Της Κύπρου άνδρες, πέσατε 'ς τα γόνατα εμπρός της.

     Κυρία, καλώς ώρισες. Η χάρις του Υψίστου

     εμπρός, οπίσ' , από παντού να σε περικυκλόνη!

     Ευχαριστώ σε, Κάσιε γενναίε. Του ανδρός μου

     τι νέα έχεις να μου 'πής;

     Δεν έφθασεν ακόμη,

     αλλά τον άφησα καλά, κ' ελπίζω δεν θ' αργήση.

     Φοβούμαι όμως… Διατί δεν ήλθετε συγχρόνως;

     Η Θάλασσα κι' ο Ουρανός επιάσθηκαν εις μάχην

     κ' εχώρισαν τον δρόμον μας 'ς το πέλαγος… Ακούεις;

     Ένα πανί!

Ένα πανί! Ένα πανί!

     'Σ το Κάστρον

     το χαιρετούν με κανονιαίς. Και τώρα φίλος είναι.

     Ιδέ τι τρέχει.

Είσαι συ; Καλώς μας ήλθες, Ιάγο.

Κυρά μου, καλώς ώρισες.

     Αν τόσον σου εχάριζε κ' εσένα με τα χείλη,

     όσον η γλώσσα της συχνά 'ς εμένα χαριτόνει,

     θα σου εφαίνετο πολύ.

     Καλέ, φωνήν δεν έχει.

     Ω! έχει, μα την πίστιν μου, και με το παρεπάνω!

     Εγώ το' ξεύρω πώς λαλεί όταν μου έρχετ' ύπνος.

     Εμπρός 'ς την ευγενείαν σου την γλώσσαν, εννοείται,

     την συμμαζεύει 'ς την καρδιάν, και μέσα της γρυνιάζει.

     Αυτά να λέγης αφορμήν δεν έχεις.

     Έλα, έλα·

     σεις όλαις εικονίσματα είσθ' έξω απ' το σπίτι,

     πλην μέσα αγριόγατοι, κ' η γλώσσα σας καμπάνα·

     όταν πειράζετ' άγιοι, διαβόλοι αν σας πειράζουν,

     και ακαμάτραις 'ς την δουλειάν, δουλεύτραις 'ς το κρεββάτι.

     Ω! Εντροπή, κακόγλωσσε.

     Αν σε γελώ τουρκεύω!

     'ς τον ύπνον σας δουλεύετε, και παίζετε 'ς τον ξύπνον.

     Δεν σ' έβαλα εγκώμιον να γράψης.

     Μη με βάλης.

     Τι θάγραφες, εγκώμιον αν είχες να μου κάμης;

     Παρακαλώ, Κυρία μου, μη μου ζητής επαίνους,

     και δεν αξίζω τίποτε εάν δεν ψεγαδιάζω.

     Εμπρός. Δοκίμασε. – Κανείς επήγε 'ς τον λιμένα;

     Επήγε· ναι, Κυρία μου.

     Διάθεσιν δεν έχω·

     τον εαυτόν μου απατώ την εύθυμην αν κάμω.

     Ας ήναι. – Λέγε μας λοιπόν· πώς θα μ' εγκωμιάσης;

     Κοντεύω. Αλλ' η έμπνευσις 'βγαίνει απ' το καύκαλόν μου,

     καθώς εβγαίνει ο ιξός απ' την προβιάν που πιάση·

     μου ξεκολνά και τα μυαλά και κάθε τι. Εν τούτοις

     η Μούσα μου κοιλοπονά. Να το ξεγέννημά της:

     Η κάτασπρη και γνωστική έχει ευμορφιάν και γνώσιν·

     το ένα είναι χρήσιμον το άλλο κάμνει χρήσιν.

     Καλόν εγκώμιον αυτό. Κ' η γνωστική και μαύρη;

     Αν ήναι μαύρη κ' έχη νουν, κ' εκείνη δίχως άλλο

     θα εύρη την μαυρίλαν της με άσπρον να ταιριάξη.

     Κακά τα πηγαίνομεν.

     Και η κουτή και ωραία;

     Ποτέ κουτή δεν ημπορεί να ήναι η ωραία,

     αφού κ' η κουταμάδα της θα φέρη κληρονόμον.

     Αυτά είναι παραδοξολογίαις να ταις ακούουν οι

     βλάκες εις το καπηλειόν και να γελούν. Και τι κακορρίζικον

     εγκώμιον έχεις να ειπής δι' εκείνην, η οποία είναι

     και κουτή και άσχημη;

     Κουτή γυναίκα κι' άσχημη δεν έχει, που δεν κάμνει

     τα ίδια τα καμώματα με ξυπνηταίς κι' ωραίαις.

     Ω, τι χονδρή αμάθεια! Το καλλίτερόν σου εγκώμιον

     είναι διά την χειροτέραν γυναίκα! Και τι θα έλεγες δι'

     εκείνην, η οποία πραγματικώς αξίζει, και δεν έχει να

     φοβηθή ούτε την κακογλωσσιάν;

     Εκείνη που είν' εύμορφη και όμως δεν το 'ξεύρει,

     που έχει γλώσσαν και φωνήν και όμως δεν φωνάζει,

     που δεν της λείπουν χρήματα αλλά δεν τα σκορπίζει,

     που λέγ' είν' εις το χέρι μου και όμως δεν το κάμνει,

     που αν και την επείραξαν δεν τιμωρεί, κι' αφίνει

     να φύγ' η δυσαρέσκεια και τ' άδικον να μείνη,

     που έχει γνώσιν, και τον νουν δεν έχασε ν' αλλάξη

     διά ουράν του σολομού κεφάλι της μουρούνας, 12

     που της περνούν συλλογισμοί πλην 'ξεύρει να τους

                                              [κρύπτη,

     που αν κανείς την κυνηγά το νοιώθει, πλην δεν στρέφει,

     τέτοια γυναίκα, αν ποτέ υπήρξε τέτοια, πρέπει…

     Να κάμη τι;

      'ς τους παλαβούς να δίδη το βυζί της,

     και να πωλή 'ς το καπηλειόν κρασί με το ποτήρι. 13

     Ω, τι μισερόν και ανούσιον συμπέρασμα! Μη τον

     ακούης, Αιμιλία, και ας ήναι και άνδρας σου. Τι λέγεις

     Κάσιε; Δεν είναι αδιάντροπα τα γνωμικά του;

     Τα λέγει ξάστερα, Κυρία μου· είναι καλλίτερος διά

     στρατιώτης παρά διά λογιώτατος.

     Την παίρνει από το χέρι… Μάλιστα! Λέγε τα

     σιγαλά. Με αυτήν την μικρήν αραχνιάν θα πιάσω εγώ

     μίαν μυίγαν μεγάλην μεγάλην, οπού την λέγουν Κάσιον!

      – Βέβαια, χαμογέλα, θα σε μαγκώσω με ταις

     νοστιμάδαις σου. – Τω όντι! Ωραία τα λέγεις! Αν με

     αυτά σου τα τσακίσματα σε κάμω να χάσης τον βαθμόν

     σου, καλά θα ήτο να μην είχες φιλήσει τόσαις φοραίς

     τα τρία σου δάκτυλα, καθώς ετοιμάζεσαι να ξανακάμης

     διά να μας δείξης την χάριν σου… Περίφημα! ωραίος

     ασπασμός! Χαριέστατος χαιρετισμός! Ωραία, μα την

     αλήθειαν!.. Τι; πάλιν τα δάκτυλα εις τα χείλη;

     Καλλίτερα δι' εσένα να ήσαν τόσα μασούρια γλυστηριού

     τα δάκτυλά σου…

Ο Μαύρος! Γνωρίζω την σάλπιγγά του.

     Αλήθεια!

     Να τον προϋπαντήσωμεν, να τον δεχθώμεν!

     Ιδού! έρχεται.

     Ωραία ηρωίνα μου!

     Αγαπητέ Οθέλλε!

     Μεγάλος είν' ο θαυμασμός, μεγάλη κ' η χαρά μου

     εδώ να σ' εύρω προ εμού φθασμένην, ω ψυχή μου!

     Αν κάθ' ανεμοστρόβιλος τέτοιαν γαλήνην φέρνη,

     μην παύης τότε να φυσάς αέρα, έως ότου

     απ' τον βαθύν τον ύπνον του τον Χάρον να 'ξυπνήσης

     κι' ας κουρασθή το σκάφος μου ν' αναιβοκαταιβαίνη

     εις του πελάγους τα βουνά, κι' από την κορυφήν των,

     ωσάν τον Όλυμπον 'ψηλά, να πέφτη – 'σαν να πέφτη

     'ς τον Άδην απ' τον Ουρανόν! Αν ήτο ν' αποθάνω,

     απέθνησκα μετά χαράς αυτήν την ώραν! Τόσον

     είν' η ψυχή μου ήσυχη κι' αναπαυμένη τώρα,

     ώστε φοβούμαι μη ποτέ η άγνωστή μου Μοίρα

     τόσην χαράν και ηδονήν δεν μου ξαναχαρίση!

     Να δώση πάντα ο Θεός ν' αυξάνουν με τα χρόνια

     κ' οι έρωτές μας κ' η χαρά!

     Αμήν, αγαπητή μου!

     Δεν έχω λόγια να ειπώ την ευχαρίστησίν μου!

     Είν' η χαρά τόσον πολλή, που πνίγει τον λαιμόν μου.

     Κι' αυτό, κι' αυτό…

Ω! πάντοτε αυτήν την αρμονίαν να κάμνουν αι καρδίαι μας!

Καλά τα 'πάτε τώρα· όμως αυτήν την μουσικήν εγώ θα την χαλάσω, ή να μην ήμαι άνθρωπος!

     Πηγαίνωμεν 'ς το Κάστρον.

     'Τελείωσεν ο πόλεμος· επνίγησαν οι Τούρκοι. —

     Τι γίνονται οι φίλοι μου οι παλαιοί της Κύπρου; —

     Εσύ θα γείνης του νησιού η χαδευμένη τώρα.

     Έχω πολλούς, που μ' αγαπούν εδώ, γλυκό μου μέλι.

     Απ' την χαράν μωρολογώ και λέγω αλλ' αντ' άλλων.

     Παρακαλώ σε, Ιάγο μου, καταίβα 'ς τον λιμένα,

     ξεφόρτωσε τα πράγματα, και φέρε μου 'ς το Κάστρον

     τον πλοίαρχον· πάσα τιμή και έπαινος του πρέπει·

     είν' άξιος θαλασσινός. – Ω Δυσδαιμόνα, έλα·

     και πάλιν καλώς ώρισες, αγάπη μου, 'ς την Κύπρον.

     Έλα να μ' ενταμώσης αμέσως κάτω εις τον λιμένα.

     Έλα εδώ. Αν ήσαι παλλικάρι – (αφού το λέγει ο λόγος

     ότι, όταν κανείς ερωτευθή γίνεται καλλίτερος από

     ό,τι είναι το φυσικόν του 14), άκουσέ με. Απόψε ο

     υπασπιστής φρουρεί εις την αυλήν του Κάστρου. Πρώτα

     και αρχή όμως πρέπει να σου ειπώ το εξής: η Δυσδαιμόνα

     είναι ερωτευμένη μαζή του.

     Μαζή του! Εκείνη; Αδύνατον!

     Δεν το πιστεύω απ' αυτήν· είναι τόσον καθώς πρέπει

     νέα.

     Κολοκύθια καθώς πρέπει! Το κρασί οπού πίνει είναι

     καμωμένον από σταφύλι. Αν ήτο τόσον καθώς πρέπει

     δεν θα έκαμνε την αγάπην με τον Μαύρον. Καθώς

     πρέπει, λέγει! Δεν την είδες πώς έπαιζε με το χέρι του

     Κασίου; Την παρετήρησες;

     Την είδα· και τι μ' αυτό; Ήτον απλή ευγένεια.

     Αν δεν ήτο λαγνεία, να μου κόπτης το χέρι. Ήτον

     ο κρυφός πρόλογος, η αρχή των αισχρών στοχασμών

     και της ασελγείας. Τα στόματά των εσίμωσαν τόσον,

     ώστε ανεκατώθησαν αι αναπνοαί των. Σιχαμένοι

     στοχασμοί, Ροδερίκε! Όταν αυτά τα ξεθαρρεύματα ανοίξουν

     μίαν φοράν τον δρόμον, δεν αργεί να έλθη και η κυρία

     υπόθεσις, το συσσωματωμένον συμπέρασμα. Πιςτ! Αλλά

     κάμε ό,τι σου λέγω εγώ· εγώ οπού σ' έφερα εδώ από

     την Βενετίαν. Απόψε να έλθης εις την φρουράν το

     σύνθημά σου το δίδω εγώ· ο Κάσιος δεν σε γνωρίζει·

     εγώ θα ήμαι κοντά σου· κύτταξε να εύρης αφορμήν να

     τον θυμώσης· είτε φώναζε δυνατά, είτε απείθησε εις την

     διαταγήν του, είτε όπως η περίστασις το φέρει.

     Καλά.

     Ο Κάσιος είναι αψύς και οξύθυμος. Ίσως σε κτυπήση.

     Κύτταξε να τον θυμώσης, ώστε να σε κτυπήση. Από

     το κτύπημα τούτο εγώ θα κάμω να σηκωθή η Κύπρος

     εις το ποδάρι, και να μην έχη ησυχίαν ενόσω δεν τον

     πετάξουν απ' εδώ τον Κάσιον. Και τότε θα σου εύρω

     τρόπον να συντομεύσης τον δρόμον του πόθου σου, φθάνει

     να έβγη από την μέσην το εμπόδιον αυτό.

     θα κάμω καθώς μου λέγεις, αν μου το φέρης βολικά.

     Σου το υπόσχομαι. Έλα εις ολίγον να μ' εύρης εις το

     Κάστρον. Τώρα πηγαίνω να ξεφορτώσω τα πράγματά

     του. Ώρα καλή.

     Έχε υγείαν.

     Ο Κάσιος την αγαπά· αυτό δεν τ' αμφιβάλλω.

     Ότι κι' αυτή τον αγαπά, απίθανον δεν 'μοιάζει.

     Ο Μαύρος, – πρέπει να το 'πώ και αν δεν τον χωνεύω, —

     είν' άνθρωπος ειλικρινής, κ' ευαίσθητος, και ίσιος,

     κι' άνδρα πιστόν και ακριβόν η Δυσδαιμόνα έχει.

     Αλλά κ' εγώ την αγαπώ· κ' εγώ, μα την αλήθειαν!

     Όχι με πόθον σαρκικόν μονάχα· (μολονότι

     δεν είμαι αναμάρτητος και απ' αυτό το κρίμα·)

     αλλά διά να κορεσθή και η εκδίκησίς μου.

     Διότι φόβος μου περνά ότι ο λάγνος Μαύρος

     εις το θρονί μου 'κάθησε· κ' εκείν' η υποψία

     μου τρώγει τα εντόσθια και μου τα φαρμακεύει,

     και ησυχίαν 'ς την ψυχήν ποτέ μου δεν θα έχω,

     πριν ίσα κ' ίσα γίνωμεν γυναίκα με γυναίκα!

     Ή, αν δεν γίνεται αυτό, τουλάχιστον να χώσω

     μιαν ζήλειαν τόσον δυνατήν εις την ψυχήν του Μαύρου,

     που ιατρικόν να μη χωρή! Διά να επιτύχω,

     (εάν αυτός, οπού τραβώ 'σαν σκύλον 'ς το κυνήγι

     όπου του δείξω μυρισθή και τρέξη όσον θέλω), 15

     πρέπει τον Κάσιον καλά 'ς το χέρι να τον βάλω,

     και να τον κάμω μισητόν 'ς τα 'μάτια του Οθέλλου.

     Διότι και ο Κάσιος τον νυκτικόν μου σκούφον

     φοβούμαι τον εφόρεσε. Κ' ενώ θα καταστρέφω

     μ' αυτά του Μαύρου και ζωήν, και νουν, και ησυχίαν,

     και τον τρελλαίνω εξ ενός, εξ άλλου θα τον έχω

     να μ' αγαπά, να με τιμά και να με ανταμείβη.

     Τα έχω μέσα εις τον νουν, αλλά συγκεχυμένα.

     Η πονηριά τα μούτρα της δεν θα τα ξεσκεπάση,

     παρ' όταν έλθη 'ς την στιγμήν το πράγμα να ξεσπάση.