Читать книгу Titus Andronicus - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 4

De jacht is reê, de morgen licht en klaar,

De velden geurig en de wouden groen.

De honden los! laat hen recht luide blaffen;

Wekt zoo den keizer en zijn schoon jong vrouwtje,

Alsook den prins; en laat den jachtgroet schallen,

Zoodat geheel het hof den roep weerkaatsʼ!

Mijn zoons, het zij uw taak, gelijk de mijne,

Voor den persoon des keizers goed te zorgen,

ʼk Werd in mijn slaap van nacht gestoord, ontrust,

Maar ʼt naadʼren van den dag gaf frisschen moed.

Veel goede morgens, uwe majesteit;

Vorstin, ook u recht vele en even goede: —

Ik zeide een jachtgroet aan uw hoogheid toe.

En lustig hebt gij dien geblazen, heer,

Voor jonggehuwde vrouwtjes zelfs wat vroeg.

Lavinia, wat zegt gij?

Ik zeg van neen;

Klaar wakker was ik reeds twee uur en meer.

Komaan dan, paarden, wagens voorgebracht;

En fluks naar ʼt woud. (Tot Tamora.) Vorstin, nu zult gij eens

ʼt Romeinsche jagen zien.

Heer, honden heb ik,

Die zelfs den fiersten panter op doen rijzen,

En klautʼren op het steilste voorgebergtʼ.

Ik paarden, die het wild alomme volgen,

En als een zwaluw scheren over ʼt veld.

(tot Chiron). Wij, Chiron, jagen niet met paard en hond,

Maar grijpen ʼt reetje en rukken ʼt op den grond.