Читать книгу Wie met vuur speel - Деон Мейер - Страница 9

3

Sy het doelbewus getalm met die aantrek sodat hy moet wag. Maar die onsekerheid oor wat sy moet aantrek, het langer geduur as wat sy voorsien het. Wanneer hy aanklop, is sy nog glad nie gereed nie.

Sy kyk op haar horlosie. Presies sewe-uur. Sy glimlag.

“Dit is oop. Sit solank!” skree sy by die trappe af en hoor hoe die deur oopgaan. Sy dwing haarself om nie haastig te wees nie. Sy gooi die helderkleurige geblomde rok oor haar kop en trek dit reg.

Sy kyk in die spieël. Die vel op haar onbedekte arms en nek gloei in die lig. Die rok wys genoeg rondinge op die regte plekke, maar is dit nie ’n tikkie outyds nie?

Sy begin om die borsel deur haar dik bos hare te trek. En sy is weer bly dat sy geen grimering buiten ’n bietjie lipstiffie dra nie.

Toe sy by die trap afkom, sit hy gemaklik in ’n leunstoel deur ’n boek en blaai. Hy hoor haar en staan tydsaam op. Ragel sien sy word getoets wanneer sy oë haar vinnig van kop tot tone inspekteer. Maar sy weet sy slaag.

Hy beduie met die boek in sy hand. “Ek sien jy kan net nie van die boeke wegkom nie.”

“Ja. Ek is al van kleintyd so.”

Hy hou die voordeur vir haar oop. Die herfsaand is soel en warm. In die straat staan ’n silwer sportmotor. “ ’n Porsche. Ek is beïndruk.”

Hy maak die deur vir haar oop en sy buk laag om in te klim. As hy langs haar inklim, het sy al reggeskuif in die diep, gemaklike sitplek.

“Jy ken sportmotors?”

“Eintlik net boekkennis,” sê sy en hulle lag saam.

Die Porsche se neus kies koers Paarl toe, maar sy besef skaars waarheen hulle ry. Die gesprek vlot gemaklik wanneer hulle praat oor die koste van motors en die plesier wat goeie vakmanskap daaraan kan gee. Hy hou eindelik stil voor ’n restaurant op ’n klein wynlandgoed, ’n plek waar sy nog nooit was nie. Die eetplek is met ryk materiale en egte antieke meubels uit die sewentiende eeu versier, en die kelners dra kniebroeke.

Hy is ’n goeie gasheer. Sy sin vir humor, sy intelligente opmerkings . . . en die feit dat hy meer in haar as in homself belangstel.

“Vertel my die lewensverhaal van Ragel Bergh.”

“Het jy genoeg sakdoeke?”

“Ek sal die tafeldoek inspan as dit te erg raak.”

“Daar is nie veel om te vertel nie. Ek het in die Kaap grootgeword, op Stellenbosch biblioteekkunde geswot en nie met my universiteitsliefde getrou nie.”

“Daar moet meer wees,” sê hy terwyl hy haar wynglas vol maak. Voor sy kan antwoord, kom verneem die kelner wat hulle wil eet. Sy kies avokado gevul met garnale en ’n seekossous as voorgereg, terwyl hy ’n klein porsie smoorsnoek op rys bestel.

“Ek kan die eend in druiwesous aanbeveel,” sê Dirk terwyl sy kopkrap oor die hoofgereg. Hulle besluit albei daarop.

“Die boekwinkel. Hoe het dit gebeur?”

“Dit was my pa se skuld. Hy moes gaan werk toe hy veertien was, want daar was te veel monde om te voer en te min hande om te help met die inkomste. Hy het werk gekry as handlanger op ’n vistreiler toe Tafelbaai se hawe nog die vismekka van die Kaap was. Iewers op die boot het hy een stormnag ’n boek opgespoor – Hardy se Far from the Madding Crowd. En hy het nooit weer opgehou lees nie. Hy het geen formele kwalifikasie gehad nie, maar boeke het hom gehelp om sy eie treiler te koop. En later nog een, en nog een . . .”

“Klink na ’n indrukwekkende man. Ek sal hom graag wil ontmoet.”

“Hy is twee jaar gelede oorlede.”

“Ek is jammer . . .”

“Ek mis hom nog. Baie. Hy het gesorg dat ons van kleins af omring was deur boeke . . .”

“Ons?”

“Ek het ’n broer. Hy is ’n dosent in Semitiese tale op Stellenbosch.”

“Aaa, nóg ’n boekmens.”

Die kelner bring die voorgeregte en hulle proe oor en weer om te sien wie die beste keuse gemaak het. Dan hervat hulle die gesprek.

“Die boekwinkel?” vra hy.

“Jy is meedoënloos.”

“Nooit. Net nuuskierig.”

“Jou beurt kom nog.”

“Ek kan nie wag nie.”

Sy lag. “Ons kon elke verjaardag en Kersfees kies wat ons wou hê. Ek wou altyd ’n boek hê. Pa het my van vroeg af na Langstraat se boekwinkels geneem sodat ek self kon gaan uitsoek. Ek was onmiddellik mal oor die reuk van die boeke, die warm atmosfeer van die winkeltjies en die snaakse, interessante omies wat hulle besit het. Pa het my later begin leer dat ’n mens nie net die eerste beste eksemplaar koop van ’n boek wat jy wil hê nie. Hy het my vertel dat sommige boeke meer werd is as ander, dat boeke ’n belegging kan wees as jy weet hoe om te koop.”

Hy luister met aandag, knik nou en dan. Sy blou oë verlaat haar gesig nie vir ’n oomblik nie. Ragel neem nog ’n slukkie wyn. Sy kan nie onthou wanneer laas sy so gemaklik in ’n man se geselskap gevoel het nie.

“Ek het nooit bewustelik daaraan gedink dat ek eendag my eie winkel sal hê nie. Ons voorligtingonderwyser het eenkeer op die ry af gegaan. My vriendinne wou almal die een of ander tradisionele, aanvaarbare beroep volg ná skool. Tot in daardie stadium was ek so besig om met puberteit te worstel dat ek nie geweet het wat ek wil doen nie. Maar toe dit my beurt is, verras ek almal – myself ook. Ek het gesê ek wil my eie boekwinkel hê.”

Die kelner bedien die hoofgeregte. Dirk se nuuskierigheid is steeds nie bevredig nie. “Hoe het jy joune in die hande gekry?”

“Ek en my broer het goed geërf. Ek het alles belê. Maar toe ’n kafee in Langstraat se deure sluit, het ek van die geld losgemaak, die huurkontrak oorgeneem en my winkel oopgemaak. Niemand het gedink ek sou dit maak nie. Bibliotekaresses weet van boeke bêre, nie van sake doen nie. Maar ek het geleer, ook op die harde manier. En dit gaan nie sleg nie.”

“Die manier waarop jy my by die veiling verwoes het, dui daarop dat dit meer as net goed gaan.”

“ ’n Man wat ’n Porsche ry, koop sulke boeke uit sy agtersak.”

“Daar was iets in jou houding daardie dag. Ek het besef ek moes kies tussen die Du Toit en my lewe.”

Ragel lag. “Jy is heeltemal reg. En ek het nou definitief genoeg oor myself gepraat. Ek weet nie eens watse werk jy doen nie.”

“Ek gaan jou net verveel. Dit is hoegenaamd nie so opwindend soos joune nie.”

“Dirk Buchner, ek sal daaroor besluit.”

“Transaksiemakelaar.”

“As jy nie uit jou eie gaan verduidelik nie, verbied ek die kelner om vir jou nagereg te bring.”

Dirk se glimlag is warm en gemaklik, soos die atmosfeer tussen hulle. Sy wil haarself keer om dit te veel te geniet, om te veel van hom te hou. As hy net nie so aantreklik, so selfversekerd was nie. As hy net nie so rég was nie . . . Maar hy begin praat, en sy vergeet van haar vrese.

“Ek gee oor. Enigiets vir malvatert en room. My werk is baie soos joune. Jy is in ’n sekere sin die middelman tussen iemand wat ’n boek wil koop en iemand wat dit wil verkoop. Ek doen dieselfde, maar nie met boeke nie. Ek hoor byvoorbeeld van iemand wat ’n groot klomp geld in aandele wil belê. En ek ken die beste aandelemakelaars. Ek bring hulle bymekaar en kry geld daarvoor. Maar dit is nie altyd aandele nie – soms wil ’n maatskappy skuldbriewe vir buitelandse valuta verkoop, of ’n groot maatskappy wil ’n kleiner een oorneem om sy belange uit te brei . . .”

“Dit klink heerlik.”

“Dit is ’n lewe. Ek geniet die risiko, van nie weet wat môre gaan gebeur nie. En die bevrediging wanneer ek twee partye gehelp het om ’n winsgewende transaksie te beklink.”

“Kan enigiemand dit doen?”

“As ék kan, kan enigiemand.”

“Jy is te beskeie.”

“Inteendeel. Ek het nie eens my graad klaargemaak nie. Wou eers prokureur word. Ek was besig met my klerkskap by ’n firma in Johannesburg. En toe ek eendag ’n kliënt moes besig hou terwyl die baas met middagete was, het hy toevallig gesê hy wil ’n paar honderdduisend belê. ’n Klerk se salaris laat ’n mens kreatief dink oor jou geldsake.”

“Hoe lank is jy al in die Kaap?”

“Net meer as ’n maand. Ek kon dit nie vroeër bekostig nie. Die groot geld is ongelukkig nog steeds in die noorde. Maar my kontakte is nou goed genoeg. Ek hoef nie meer te gaan soek na sake nie.”

“En jou belangstelling in waardevolle boeke?”

“Ek is nuuskierig oor enigiets wat ’n belegging kan wees. Dit was my eerste boekeveiling, soos jy seker agtergekom het. Miskien moet jy maar die geheim met my deel. Wanneer hou ’n mens op met bie?”

Dirk se vraag is só onskuldig dat sy nie eens besef hy het opgehou om oor homself te praat nie. Oor nagereg, koffie en likeurs is sý die een wat vertel van boeke, van haar jeugjare, haar drome vir die toekoms.

Terwyl die Porsche ná middernag weer terugdreun Kaap toe, is sy werklik spyt dat die aand amper verby is. By haar huis spring hy uit om vir haar die deur oop te maak. En dan die potensieel ongemaklike oomblik by die voordeur. Maar voor sy kan besluit hoe die afskeid behoort te verloop, leun hy nader en plant ’n soen op haar voorkop.

“Dit was heerlik. Baie dankie. Lekker slaap,” sê Dirk, en die Porsche is om die hoek voor sy tot verhaal kan kom.