Читать книгу Poznaj siebie i zrozum innych - Alfred J. Palla - Страница 13

Jak długo dary duchowe miały służyć Kościołowi? Czy miały ustać ze śmiercią apostołów? Apostoł Paweł zaprzeczył temu, pisząc: „Tak iż nie brak wam żadnego daru łaski, wam, którzy oczekujecie objawienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, który też utwierdzi was aż do końca, tak iż będziecie bez nagany w dniu Pana naszego Jezusa Chrystusa” (1Kor 1:7–8). Słowa te implikują, że dary duchowe będą dostępne do drugiego przyjścia Chrystusa (1Kor 13:9-12), kiedy „dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej” (Ef 4:13).

Jak długo dary pozostają w naszym życiu? Czy to, co z nimi robimy, ma na to wpływ? Tony Campolo, znany mówca i pisarz chrześcijański, w jednej z książek opowiada o utalentowanym człowieku z darem ewangelizacji, który głosił Ewangelię przed wielkimi tłumami. Jednak wdał się w cudzołożny związek z pianistką, która akompaniowała chórowi. Pewnego wieczoru dyrygent chóru zastał ich in flagranti. Zaszokowany i zgorszony, aż krzyknął. Został jeszcze tylko jeden wieczór do zakończenia serii spotkań, dlatego dyrygent zgodził się poprowadzić chór po raz ostatni i zakończyć współpracę z tym kaznodzieją. Następnego wieczoru ewangelista miał olśniewające kazanie, a kiedy skierował apel, aby ludzie wyszli do przodu i oddali swe życie Chrystusowi, setki odpowiedziały na to wezwanie. Wówczas ów kaznodzieja pochylił się nad dyrygentem i aroganckim tonem wyszeptał: „Nieźle mi idzie, co?”.

Kaznodzieja posiadał dar ewangelizacji, a ludzie zebrani tego wieczoru szczerze doświadczyli obecności Boga w swoim życiu, mimo że mówca dopuścił się jawnego grzechu i nie okazał skruchy. Świadczy to, że Bóg może użyć każdego narzędzia ku swej chwale, tak jak użył chciwego proroka Bileama (Lb 22:34–35; Pwt 23:6) czy pałającego żądzą zbrodni króla Saula (1Sm 19:19–23). Przykład ten pokazuje, że posługiwanie się darami, nawet spektakularnymi, nie dowodzi bliskiej społeczności z Bogiem. Jezus dał w tej sprawie taką przestrogę:

W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie (Mt 7:22–23).

Apostoł Paweł zganił chrześcijan w Koryncie za ich nadużycia, a jednak napisał do nich: „Nie brak wam żadnego daru łaski” (1Kor 1:7), zachęcając do dalszego posługiwania się darami Ducha Świętego: „Gdy się schodzicie, jeden z was służy psalmem, inny nauką, inny objawieniem, inny językami, inny ich wykładem; wszystko to niech będzie ku zbudowaniu” (1Kor 14:26).

Słowa te świadczą, że dary duchowe nie wygasają, nawet w obliczu grzechów czy nadużyć. Do takiego wniosku skłania również analogia, w której apostoł Paweł przyrównał dary do członków ciała. Noga do końca życia pozostaje nogą, a oko okiem. Jednakże, tak jak chora noga może być osłabiona, a nawet amputowana, tak może się stać z nieużywanymi lub źle używanymi darami.

Kiedyś podczas gry futbolowej w lidze juniorów, wyskoczyłem wysoko do piłki, a zawodnik przeciwnej drużyny pochylił się, tak że przekoziołkowałem przez niego i spadłem z dużej wysokości, uderzając plecami o boisko. Nie wiedząc, że mam złamany obojczyk, dograłem do końca meczu, choć było to męczarnią. W parę godzin później założono mi gips, unieruchamiając całe lewe ramię. Kiedy po kilku tygodniach pozbyłem się gipsu, lewa ręka była chudsza i znacznie słabsza od prawej, która w tym czasie wykonywała podwójną pracę.

Tak jak ręka czy noga unieruchomiona przez kilka tygodni czy miesięcy staje się wyraźnie słabsza od tej, która jest w ruchu, tak bezczynność osłabia nasze zdolności i dary duchowe.

Większość darów można rozwinąć, ale niektóre z nich leżą poza kontrolą użytkownika. Cudu nie dokonamy, jeśli Bóg nie zechce, nawet mając dar czynienia cudów. W podobny sposób funkcjonuje większość darów spektakularnych, które z tego względu nazywamy „doraźnymi”, podczas gdy pozostałe dary możemy nazwać „dożywotnimi”, pamiętając, że one także mogą zaniknąć, jeśli ich nie używamy.