Читать книгу Телефонлы кәҗә / Коза и сотовый телефон - Алмаз Гимадеев - Страница 9

Гомәр – беренче номерлы әләкче. Белми идегезмени? Һә-әй, нинди генә әләкче әле! Берәү дә яратмый аны. Яратмасалар да, сыйныфташлары ияләнде инде үзенә. Нихәл итәсең, тумыштан килгән гадәт, бернишләтеп тә булмый! Әле соңгы атнада гына Гомәр сыйныф җитәкчесе Камәрия апасына Раифның спорт мәйданындагы окопта тәмәке тартуын әләкләде. Аннан соң Рөстәмнең акбур урлавын, физикадан контроль эштә Маратның Фәридәдән күчерүен, физкультура дәресендә Азатның Равиләне кочаклавын да җиткерде…

Нишлисең, гадәте шундый.

Гомәрләрнең авылы бөтен республикада тавык фермасы белән дан тота. Шуңа да, дүртенче сыйныфтан башлап, укучылар атнага бер тапкыр фермага эшкә йөриләр. Журналдагы исемлек буенча дүртәр-дүртәр итеп бүлеп чыкты аларны Камәрия апалары.

Бүген иптәшләре белән тавык фермасына эшкә Гомәр дә бара. Дөресрәге, Раиф, Азат, Марат алдан атлый, Гомәр алардан өч-дүрт адым артта сөйрәлә.

Малайларның бүгенге планнары шундый: фермадан күкәй урламакчы алар. Ләкин арада Гомәр бар шул. Нишләргә? Әләкченең артта атлавыннан файдаланып, Раиф сүз башлады:

– Болай итәбез, – диде ул, күзләрен ялтыратып, – фермада эшне бетергәч, чыгабыз да Гомәргә әйтәбез, «шулай-шулай, Гомәр дус, без кәрт сугарга водокачка артына киттек…» дибез. Ул кәрт суга белми, димәк, безгә иярмәячәк! Дөресме? Ә үзебез фермага кире керәбез дә, «фиют» күкәйләрне…

– Әгәр кәрт сугарга киттеләр дип әләкләсә?

Азат шик белдерде.

– Күкәй урлау белән чагыштырганда, кәрт сугу чепуха! Фермага кире кереп киткәнне генә күрмәсен.

…Кызыл кикрикләр командасының астын өскә китергәч, ягъни асларын җыештырып, ашарларына, эчәрләренә салгач, газетада укыган ысул буенча тавыкларны чалкан яткырып гипнозлап карагач, малайлар, фермадан чыгып, кайтырга булдылар.

– Ыслушай, Гомәр дус, – дип сүз башлады Марат, – теләсәң әләклә, теләмәсәң – юк, но без кәрт сугарга киттек!

Сүзне артык озайтып тормыйча, малайлар водокачка ягына борылды. Гомәр дәшми генә өенә атлады. Ул бераз китүгә, малайлар «выжт» абзарга!

Көтмәгәндә Гомәрнең каршына Камәрия апалары белән бригадир килеп чыкты.

– Әбәү, Гомәр, нишләп берүзең генә син? – диде сыйныф җитәкчесе, гаҗәпләнеп. – Кайда башкалар?

Шулчак Гомәргә әллә нәрсә булды. «Авыздан тартып алып әләкләргә кушалар! – дип уйлады ул, гарьләнеп. – Нәрсә, гомер буе «әләкче» кушаматын йөртерменме? Юк, җитәр! Юри, үч итеп әләкләмим әле менә!»

– Гомәр, дим, кайда бүтән малайлар?

– Алар, ни… Камәрия апа… Водокач… Алар… алар фермада, тавыкларны ашаталар!

Гомәр җиңел сулап куйды. «Тәки әләкләмәдем!» – дип сөенде ул.

Бригадир белән Камәрия апалары фермага кереп китте. Ә аннан соң… Аннан соңмы? Калганын сөйләп тору, мөгаен, кирәкмәстер. Малайларның күкәй салынган пакетларын шунда ук бушаттырдылар, колаклар борылды, күзләр яшьләнде…

Шулай итеп, бу юлы малайларны Гомәрнең әләкләмәве харап итте.