Читать книгу Маёнтак Рыбы - Аляксандар І. Бацкель - Страница 18

у мяне ёсьць сябра, які раней піў са мною як фанатык, піў шмат, і нашмат болей за мяне, нават дзяўчына, зь якой ён пазнаёміўся і пражыў пяць год, зьявілася зь ім праз пітво, і яны разам у першы дзень знаёмства напіліся да такога стану, што палівалі адзін аднаго півам з бутэлек, ну амаль як гэта робяць гоншчыкі на п’едэсталах. потым на другі дзень яны раніцай прачнуліся ў цалкам залітым і сьмярдзючым пакоі і пайшлі па піва, у шапіку набылі чатырнаццаць літровых «Аліварыя Дзесяць». а потым мой сябра перастаў піць, рашуча паставіў кропку, і пачаў піць пігулкі для пячонкі і шмат паліць, зь дзяўчынай ён разышоўся, кнігі кінуў чытаць, больш ня слухае нашу любімую музыку, схуднеў і ператварыўся ў змрочны прывід, і ўсё па тым чыньніку, што ён ані грама, ані каліва сьпіртнога не ўжывае, і гэта ў яго даходзіць да вар’яцкай фобіі.

усё шкодна: шмат піць і ня піць увогуле, шкодна, калі градус алькаголю высокі, і шкодна, калі градус нізкі, але па аб’ёмах чалавек заліты па самае нёба.

сусед мой – чалавек адэкватны, калі цьвярозы, але цьвярозым ён бывае толькі раніцамі па сьвятах, калі трэба быць чыстым і прыгожым, да абеду, скажам так. увесь астатні час ён п’е, а жонка ягоная, жанчына ўва ўзросьце сарака з паловаю год, толькі і робіць, што вые на яго і б’е рыдлёўкаю альбо, там, граблямі альбо яшчэ чым-небудзь, што трапляе пад руку.

я сам п’ю, часам злоўжываю. сам гатую сідр і некаторыя наліўкі, якія лепей за ўсё ў мяне атрымліваюцца. але гатую толькі слабыя напоі, бо моцнае заўсёды падводзіць да мяжы несьвядомага эгаізму, незразумелага вычварэньня, да гнюснага стану шалёнага парсюка.

раней як было: налівачкі, пітны мёд ужывалі, квас хмяльны пілі. пакуль Мендзялееў не зьявіўся. але ў дадзеным выпадку хімік не вінаваты, і не вінаваты нават праз тое, што ён рускі. так, кепска й прыкра, што ў нас зьявілася гарэлка, але яна б зьявілася ў любым выпадку ў працэсе эвалюцыі. гаворачы пра алькаголь, варта зьвярнуць увагу на тое, што больш шкоды прыносіць злоўжываньне, і, вядома, самае гнюсная на сьвеце рэч – пладова-ягаднае віно, пасьля якога на раніцу чалавека адольвае неверагодна пачварнае і жудаснае пахмельле, такое моцнае й балючае, што іншага жаданьня, як яшчэ раз выпіць, няма. чарніла робіць чалавека жывёлаю, тупою нязграбнаю жывёлаю, але, здаецца, гэта пасуе сучаснаму грамадзтву.

я таксама, гатуючы наліўкі і сідр, трымаю дома колькі фляшак гарэлкі і чарніла, бо трэба час ад часу камунікаваць з асяродзьдзем, хаця б і па справах, і мне зусім ня хочацца, каб маё пітво называлі «бабскім пойлам». падавай ім сапраўднага, моцнага, мужчынскага.

і хто гэта выдамаў, пра гарэлку для мужыкоў?

некаторыя мае сябры вельмі хутка й лёгка адрубаліся ад якаснай наліўкі.

але я тут пра тое, што раней, да таго як зьявілася гарэлка, у нас, беларусаў, сьвяты праходзілі весела і яскрава, з танцамі й песьнямі, але цяпер сьвяты падобныя да змрочных вечароў, калі акуратна і чыста апранутыя госьці накідваюцца да адурэньня гнюсным пітвом, пасьля чаго становяцца як скот, быдла.