Читать книгу Маёнтак Рыбы - Аляксандар І. Бацкель - Страница 3

на днях прыяжджаў стары сябра, увечары, як звычайна, сядзелі каля вогнішча, пілі, гутарылі.

я не магу сказаць, што жыву далёка ад суседзяў, – акурат на той самай прыемнай адлегласьці, каб іх ня чуць і ня бачыць. але пра іх мне ёсьць шмат чаго распавесьці.

дык вось, суседзяў ня чую, ня бачу, але іхныя куры і нават некалькі індыкоў часам завітваюць у мой гарод, таму я сачу, каб не падкопвалі й не траплялі да мяне.

сядзім мы зь сябрам, п’ем, галоўнае – няма чаго есьці, і тут як наўмысна – у гародзе калупаюцца дзьве маладыя курачкі. сябра, доўга не разважаючы, кінуў у гарод першую рэч, якая трапілася пад руку, – бляшанае вядро!

такім чынам: на полымя паставілі рондаль з вадою, абварылі птушачак, зьнялі пер’е і ўжо пасьля патрашэньня – пасмажылі.

пер’е спалілі, вантробы таксама, як і галовы. сябра раніцаю зьехаў, а пасьля абеду да мяне суседка заходзіла, пыталася, ці ня бачыў я яе дзьвюх малых кур, дурніц, якія амаль штодзень зьбягаюць. я адказаў, што ня бачыў, а сам на ганку празь яе плячо вызіраў, ці нічога не пакінулі мы каля вогнішча.

вось яно, пытаньне сумленнасьці.

але, зь іншага боку, я нават і не пасьпеў бы ў той момант спыніць сябра ад забойства, увогуле не сачыў за ягонымі рухамі.