Читать книгу Gra luster - Andrea Camilleri - Страница 7

– Kiedy mówiłeś mi o Aloisim, coraz bardziej upewniałem się co do jednej rzeczy – ciągnął komisarz.

Fazio zmrużył oczy.

– Proszę powiedzieć.

– Kiedyś widziałem taki film Orsona Wellesa. Akcja jednej ze scen toczyła się w pokoju pełnym luster. Ten, który był w środku, nie wiedział, gdzie się znajduje, stracił zmysł orientacji i myślał, że rozmawia z kimś, kto stoi przed nim, a ten ktoś był jednak za nim. Wydaje mi się, że z nami chcą zabawić się w ten sam sposób, wpuścić nas do takiego pokoju z lustrami.

– Może pan mi to lepiej wytłumaczyć?

– Chcą, żebyśmy stracili zmysł orientacji. Robią wszystko, co tylko możliwe i nawet niemożliwe, abyśmy się nie połapali, kto był prawdziwym adresatem tego ostrzeżenia. Tak to objaśnię: już nie uważam, że bombę celowo przesunięto w stronę magazynu Arnonego, jestem przekonany, że tam właśnie ją zostawiono.

– Zaczynam rozumieć.

– Wysyłają anonim do Arnonego i jednocześnie puszczają plotkę o współpracy Tallarity z ludźmi z Narkotyków, co powoduje, że my znajdujemy się ciągle w punkcie wyjścia. Tańczymy tak, jak nam zagrają, jesteśmy jak psy na smyczach, które oni trzymają. Musimy od zaraz przejąć inicjatywę.

– Ale jak?

– Już ci tłumaczę. Kiedy powiedziałem ci, żebyś rzucił okiem na lokatorów budynku numer dwadzieścia sześć, przekazałeś, że mieszka tam tylko Carlo Nicotra i dwóch karanych. Dla ciebie, jako policjanta, tylko te trzy osoby wydawały się interesujące, mam rację?

– No tak.

– I tu chyba popełniliśmy poważny błąd.

– Jaki?

– Że poprzestaliśmy na tej trójce. A gdyby ta bomba była przeznaczona dla innego, niekaranego lokatora? Kogoś poza wszelkim podejrzeniem? O kim nic jeszcze nie wiemy? I robią wszystko, co możliwe, żeby utrudnić nam dostęp do niego?

Fazio przyjął cios.

– Ma pan rację.

– Ile rodzin tam mieszka?

– Dziewięć. Po trzy na piętrze.

– A my zajmujemy się jedną trzecią lokatorów. Dlatego…

– …dlatego już się do tego biorę.

Po wyjściu Fazia komisarz zajął się pocztą. Pierwszy list był zaadresowany do niego, a na kopercie napisano „do rąk własnych”.

Otworzył go i od razu się zorientował, że trzyma w ręku anonim, tym razem nie napisany ręcznie, ale na komputerze.

Cecè Giannino to pechowy złodziej. Ukradł to, czego nie powinien, i nie chciał zwrócić właścicielowi.

Zachciało mu się śmiać. To idealny dowód na to, co przed chwilą powiedział Faziowi. Zadzwonił do niego i poprosił, żeby przyszedł. Kiedy się pojawił, wręczył mu list.

– Przeczytaj. Dodali kolejne lustro.

Nawet Fazio się uśmiechnął.

*

Kiedy przyszedł do trattorii, był jedynym klientem z powodu wczesnej pory. Enzo oglądał telewizję nastawioną na Televigatę. Właśnie mówił dziennikarz numer jeden tej stacji, Pippo Ragonese, który nie lubił komisarza, za co ten hojnie mu się odwzajemniał.