Читать книгу Wyjście. Naukowe wyjaśnienie Biblii wiersz po wierszu - Андрей Тихомиров - Страница 10

1 I rzekł Pan do Mojżesza: Idź do Faraona i powiedz mu: Tak mówi Pan: puść lud mój, aby mi służył; (trudno powiedzieć na pewno, co to znaczy Faraon, być może jest to Amenhotep IV, który stał się Echnatonem (czas jego panowania nie jest dokładnie znany, przypuszczalnie koniec XV – początek XIV wieku p. n. e., trudność polega na tym, że Kronika w Egipcie przebiegała według lat panowania faraonów i dokładnie określić, ile lat minęło od tego czy innego niezwykle trudne. Ponadto starożytny egipski» rok cywilny" nie pokrywał się ze słonecznym. Dzielił się na 3 Pory roku: «powódź»,» sadzonki»,» ląd», składające się z 4 miesięcy po 30 dni, co stanowiło 360 dni, do których dodano 5 dni świąt. Ponadto niektóre listy władców zostały celowo skreślone i przemycone, inne całkowicie zniknęły z oficjalnych list, co stało się z Echnatonem, wiele List nie wskazuje czasu panowania niektórych królów, ale podaje tylko ich sekwencję chronologiczną, różni królowie mogli również panować w różnych częściach Egiptu w tym samym czasie) lub ktoś inny. Amenhotep IV był najmłodszym synem Amenhotepa III. Jednak jego starszy brat Tutmozis zmarł jeszcze za życia ojca, w wyniku czego kolej sukcesji przeszła na Amenhotepa. Egiptolodzy nie są zgodni co do tego, czy Amenhotep IV był współregentem swojego ojca, który w ostatnich latach był ciężko chory, a jeśli był, jak długo. Początkowo historycy skłaniali się do wniosku, że Amenhotep IV był współregentem ojca przez dość długi czas, prawdopodobnie do 12 roku życia. Współcześni egiptolodzy Eric Cline, Nicholas Rives, Peter Dorman i in. skłaniają się ku wnioskowi, że jeśli miał miejsce okres wspólnego panowania, nie mógł on być dłuższy niż 2 lata. Donald Redford, Wiliam Marnein, Alan Gardner i Lawrence Berman zaprzeczają możliwości wspólnego panowania Amenhotepa III i Amenhotepa IV. W 2014 roku egipskie ministerstwo ochrony zabytków ogłosiło, że badanie inskrypcji na grobie Amenhotepa III dowodzi wspólnego panowania Amenhotepa III i Amenhotepa IV przez osiem lat. Niezależnie od możliwości wspólnego panowania, Amenhotep IV nie był przedstawiany w pomnikach stworzonych przez jego ojca. Matka Echnatona Taye (Erich Ceren, «wzgórza biblijne», M., Wydanie» prawda», 1986, s. 404—405) była córką mezopotamskiego króla Mitanni (Państwo Mitanni znajdowało się mniej więcej na styku obecnych granic Syrii, Iraku i Turcji, gdzie toczą się teraz walki z wojskami is). Mitanni było w połowie 2 tysiąclecia pne. e. jednym z najpotężniejszych państw. Analiza szeregu nazw własnych z Mitanni i okolic, w tym nazwisk członków dynastii królewskiej, ujawnia obecność elementów indoeuropejskich w Mitanni, spokrewnionych z plemionami indoeuropejskimi północnych Indii. Jeszcze wyraźniej wskazuje na to wzmianka w traktatach między Królestwem hetyckim (język hetycki – indoeuropejski) a Mitanni, między innymi także bóstwa indyjskie – Indra, Varuna i bracia bliźniacy Ashwin, pod jednym z ich imion-«Nasatya», a także obecność wielu indyjskich słów w hetyckim tłumaczeniu Traktatu o hodowli koni mitannian Kikkuli).

2 a jeśli nie zgodzisz się puścić, Oto Ja uderzam w cały obszar Twój ropuchami; (ropuchy najprawdopodobniej już zaczęły się pojawiać, A kapłan przeraża ich pojawieniem się).

3 a rzeka woła ropuchami, a oni wyjdą i wejdą do domu twego, i do sypialni twej, i do łóżka twego, i do domów sług twych i ludu twego, i do pieca twego, i do kwaśnicy Twej, (ropuchy wypłynęły z rzek i jezior, bo woda w nich się zepsuła, co z kolei wiąże się z przejawem wulkanizmu).

4 i na Ciebie, i na lud twój, i na wszystkich sług twoich wzniosą się ropuchy. (Ropuchy mogą pojawić się w dowolnym miejscu).

5 I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: rozciągnij rękę swoją z różdżką Twoją na rzeki, na strumienie i na jeziora, a wyprowadź ropuchy na ziemię Egipską. (Różdżka jest tutaj czerwonym śledziem, w rzeczywistości ropuchy są już w drodze).

6 Aaron wyciągnął rękę swą na wody Egipskie; i wyszły ropuchy i pokryły ziemię Egipską. (Tak robią wszyscy magicy).

7 to samo uczynili mędrcy swoim urokiem, i wyprowadzili ropuchy na ziemię Egipską. (Mędrcy egipscy też mogą czynić takie «cuda»).

8 i wezwał Faraon Mojżesza i Aarona, i rzekł: módlcie się do Pana, aby usunął ropuchy ode mnie i od ludu mego, a ja pozwolę ludowi [Izraelskiemu] złożyć ofiarę Panu. (Prędzej czy później ropuchy opuszczą to terytorium, szukając niezbędnej czystej wody).

9 Mojżesz rzekł do Faraona: wyznacz mi sam, gdy modlę się za Ciebie, za sług twoich i za lud twój, aby ropuchy zniknęły u Ciebie, w domach twoich, i pozostały tylko w rzece. (Pozornie modlitwa rozwiąże problem, w rzeczywistości chodzi tu również o rozproszenie uwagi, bogowie-de, słysząc apel do siebie, zmiłują się i usuwają ropuchy).

10 powiedział: jutro. [Mojżesz] odpowiedział: [będzie] według Twojego słowa, abyś wiedział, że nie ma nikogo takiego jak Pan, Bóg nasz; (potrzebna jest demonstracja, że Bóg Mojżesza i Aarona jest silniejszy niż wszyscy inni bogowie).

11 i odejdą ropuchy od ciebie, od domów twoich, od sług twoich i od ludu twego; tylko w rzece pozostaną. (Przepływy magmy prędzej czy później wyjdą na powierzchnię, a woda stopniowo się oczyści).

12 Mojżesz i Aaron wyszli od Faraona, a Mojżesz zawołał do Pana o ropuchy, które sprowadził na faraona. (Ropuchy powinny zniknąć).

13 i uczynił Pan według słowa Mojżesza: ropuchy wyginęły w domach, na dworach i na polach; (oczywiste jest, że po pewnym czasie ropuchy, które nie mogły znaleźć czystej wody, umarły).

14 i zebrali ich w stosy, a ziemia umarła. (Teraz ziemia zaczęła wydzielać różne zapachy i gazy z powodu licznych zwłok ropuch).

15 i ujrzał Faraon, że się ulżyło, i zatwardział serce swoje, i nie słuchał ich, jak mówił Pan. (Faraon nadal nie wierzy w Boga Mojżesza i Aarona).

16 I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: rozciągnij swoją laskę i uderz w palec ziemski, a stanie się muszkami po całej ziemi Egipskiej. (Różdżka jest ponownie czerwony śledź, w rzeczywistości muszki pojawiają się nad szczątkami ropuch).

17 tak czynili: Aaron wyciągnął rękę swoją z różdżką swoją i uderzył w palec ziemski, a muszki pojawiły się na ludziach i na bydle. Cały ziemski palec stał się muszkami na całej ziemi Egipskiej. (Samce muszek żywią się tylko sokami roślinnymi, samice większości gatunków są krwiopijcami, ale jednocześnie, podobnie jak samce, żywią się sokami roślinnymi, do rozwoju jaj samic konieczne jest wysysanie krwi. Dlatego w okresie godowym gromadzą się w masie wokół ludzi i zwierząt).

18 również mędrcy starali się urokami swymi produkować muszki, ale nie mogli. I były muszki na ludziach i bydle. (Jednak muszki są wszędzie).

19 I rzekli mędrcy do Faraona: to jest palec Boży. Ale serce faraona zatwardziało i nie słuchał ich, tak jak mówił Pan. (Faraon nie powinien wydawać się słaby w stosunku do obcych bogów).

20 I rzekł Pan do Mojżesza: wstań jutro wcześnie i staw się przed obliczem faraona. Oto on pójdzie do wody, a ty mu powiedz: Tak mówi Pan: puść lud mój, aby mi służył. (Kapłan uciska swoją linię, ponieważ potrzebuje żołnierzy do podboju).

21 a jeśli nie puścisz ludu mego, to oto wyślę na Ciebie i na sług twoich, i na lud twój, i do domów twoich much pieskich, a domy Egipcjan wypełnią się muchami pieskimi i samą ziemią, na której żyją; (Muchy są liczne w Egipcie i Judei, a jeden z ich gatunków, znaleziony przez najnowszych podróżników w pobliżu Nilu i zwany muchą abisyńską (zebub), jest również duży jak pszczoła i tak szkodliwy dla bydła i innych zwierząt, że pasterze często są zmuszeni opuścić swoje pastwiska i uciec z miejsc, w których pojawia się oznaczona mucha lub uciec przed użądleniem, rzucając się w piasek lub muł morski. Bydło jest zdumione przerażeniem na widok tych owadów; nawet słoń i nosorożec, chociaż ich skóra pokryta jest obfitą warstwą brudu, nie są w stanie obronić się przed użądleniem. Dokuka i niepokój powodowany przez te owady były tak silne, że Kananejczycy mieli nawet specjalne bóstwo, którego szczególnym zadaniem była ochrona ich przed muchami (Belzebub jest Bogiem much).

22 i oddzielę w tym dniu ziemię Hesem, na której mieszka lud mój, i nie będzie much pieskich, abyś wiedział, że jestem Panem wśród ziemi; (najprawdopodobniej nie było manifestacji wulkanizmu w Hesie, a kapłan o tym wiedział).

23 uczynię podział między ludem moim i między ludem twoim. Jutro będzie ten znak. (Dziel i rządź!).

24 tak uczynił Pan: wiele much pieskich wleciało do domu faraonów, do domów jego sług, i do całej ziemi Egipskiej: Ziemia zginęła od much pieskich. (Jak wiadomo, bardzo trudno jest odpędzić muchy, zwłaszcza jeśli są resztki jedzenia i odchody, muchy są również nosicielami ogromnego rodzaju chorób, w tym takich prawdziwych plagów ludzkości, jak dur brzuszny, czerwonka i bruceloza. Wiadomo, że w Fauście Goethego Mefistofeles nazywany jest Bogiem much. W sumeryjskiej legendzie o potopie ut-Pishtim złożył również ofiarę bogom, którzy z wdzięcznością wirowali nad dymem, latając «jak muchy». Starożytny egipski dowódca wojskowy Amenemheb za zasługi bojowe został odznaczony orderem «dwóch much». Wydaje się, że bogowie byli głodni ofiarnego zapachu, który służył im jako pokarm i wyrażali wdzięczność za odnowienie zwyczaju).

25 i wezwał Faraon Mojżesza i Aarona, i rzekł: Idźcie, ofiarujcie Bogu waszemu w tej ziemi. (Faraon wypuścił Żydów).

26 ale Mojżesz rzekł: Nie można tego uczynić, Albowiem dla Egipcjan odrażająca jest ofiara nasza dla Pana, Boga naszego: jeśli złożymy ofiarę obrzydliwą dla Egipcjan w ich oczach, to czy oni nas nie ukamienują? (Ofiara innej osoby, która jest regułą Taliona, nie przynosi ulgi).

27 pójdziemy na pustynię, na trzy dni drogi, i złożymy ofiarę Panu, Bogu naszemu, jak nam powie. (Trzeba iść na pustynię, co dowodzi, że przodkowie Żydów pochodzą z pustyń, byli koczownicy).

28 I rzekł Faraon: pozwolę wam złożyć ofiarę Panu Bogu wasz na pustyni, tylko nie idźcie daleko; módlcie się za mnie. (Faraon również chce dołączyć do» silnego" Boga).

29 rzekł Mojżesz: oto wychodzę od Ciebie i modlę się do Pana, a od Faraona odejdą muchy Pieskie, a od sług jego, i od ludu jego jutro, tylko Faraon niech przestanie oszukiwać, nie pozwalając ludowi ofiarować Panu. (Rozwiązanie wydaje się być znalezione).

30 i wyszedł Mojżesz od Faraona i modlił się do Pana. (Mojżesz już w pełni wierzy swojemu patronowi-przywódcy).

31 i uczynił Pan według słowa Mojżesza, i usunął muchy Pieskie od Faraona, od sług jego i od ludu jego: nie pozostał żaden. (Po pewnym czasie muchy opuszczają teren, zwłoki są zasypywane, woda oczyszczana).

32 ale Faraon zatwardział serce swoje i tym razem nie puścił ludu. (Więc uwierz po tym władcom, oni są tacy przebiegli!).