Читать книгу Trylogia Czasu Żelaza - Angus Watson - Страница 17

Czytelnik winien pamiętać, że jest to powieść z gatunku fantasy, nie zaś książka historyczna. Jeśli pod jej wpływem czytelnik zainteresuje się epoką żelaza lub jeśli książka podsyci rozbudzoną już ciekawość, to świetnie, lecz raczej nie powinien uczyć się z niej na egzamin z historii.

Niech wolno mi będzie dodać, że wszystko, co napisałem o Rzymianach, jest właściwie zgodne z faktami historycznymi. Opis Rzymu, wszystkich głównych postaci Rzymian, wyjąwszy Felixa, oraz wszelkie kwestie polityczne i bitwy, o jakich pisałem w „Żelaznej wojnie”, również są w zgodzie z faktami. Cezar naprawdę stosował zaczeskę, on i Klodiusz Piękny przeżyli opisane przeze mnie przygody z piratami, Licyniusz Lukullus rzeczywiście kazał swoim niewolnikom przekopać się przez górę, by dostarczyć wody do zbiorników z rybami, a obywatele Rzymu naprawdę nazywali Klodię Metelli „Miedziakową Panią”, ale tylko wtedy, gdy nie było jej w pobliżu, ponieważ jej zemsta na mężczyźnie, który po spędzonej wspólnie nocy zostawił jej garść miedziaków, również była taka, jak opisałem w powieści. Jeśli dowiedziałem się czegoś o Rzymianach, badając ich życie w tamtych czasach, to tego, że nie trzeba koloryzować historyjek o nich, gdyż same z siebie są nadzwyczaj barwne.

Opowieść o poczynaniach Cezara w Galii również jest historyczna – a przynajmniej mniej więcej zgodna z jego pamiętnikami. Nie wymyśliłem sobie też żadnej z pomniejszych kampanii czy bitew, zmodyfikowałem tylko nieco prawdę historyczną, by pasowała do formy, jaką jest moja powieść, kilka zaś pominąłem, żeby ograniczyć tę historię do tylko trzech tomów. Szacuje się, że z około pięciu milionów Galów, którzy zamieszkiwali Galię na początku kampanii, Cezar zabił milion, a kolejny milion zniewolił. Jest to materiał do przemyśleń dla tych, którzy sądzą, że byłem niesprawiedliwy dla Cezara i dla Rzymian w ogólności.

Postacie i plemiona zamieszkujące Brytanię i Irlandię są praktycznie w całości zmyślone, ponieważ starożytni Brytowie nie znali pisma, a opowieści, które przekazywali sobie z ust do ust, nie przetrwały czterystu lat rzymskiej okupacji, która rozpoczęła się sto lat po czasach Duga i Lowy. W podręcznikach historii można się natknąć na opisy plemion z tamtych czasów, a nawet na imiona żyjących podówczas ludzi, ale ponieważ są one dalece niepewne, pozwoliłem sobie w całości je zignorować. Co się tyczy technologii – broni, budowy i zastosowania kół, sposobu, w jaki wznoszono osiedla i tak dalej – ta opisana w książce raczej mieści się w ramach zakreślonych przez historyków, lecz tutaj również pozwalałem sobie na dezynwoltury względem źródeł z uwagi na ich wątpliwość.

Książek i innych materiałów, z których korzystałem, jest zbyt wiele, by wymienić je wszystkie, wspomnę więc tylko o tych najprzydatniejszych. Mogę je ze spokojem serca polecić wszystkim czytelnikom chcącym pogłębić swoją wiedzę o epoce żelaza:

Baker S., Ancient Rome: The Rise and Fall of an Empire, Londyn, 1977.

Caesar J., The Conquest of Gaul, Londyn, 1982.

Carey B. T., Allfree J. B., Cairns J., Warfare in the Ancient World, Barnsley, 2005.

Cunliffe B., Iron Age Communities in Britain: An Account of England, Scotland and Wales from the Seventh Century BC until the Roman Conquest, Londyn, 2009.

Goldsworthy A., Caesar, Londyn, 2007.

Holland T., Rubicon: The Triumph and the Tragedy of the Roman Republic, Londyn, 2004.

Jiménez R. L., Caesar against the Celts, Boston, 1996.

Pryor F., Britain BC: Life in Britain and Ireland Before the Romans, Londyn, 2004.

Sage M. M., Roman Conquests: Gaul, Barnsley, 2011.