Читать книгу Sindikaat - Annerle Barnard - Страница 14

Bloemfontein,

laat Oktober

Dis onwettig, dit wéét hy. En wreed. Boos.

Pokerface, Paul, maan die stemmetjie in sy kop. Anders is hy voor die einde van die dag wurmkos. Ses voet onder. Pushing up daisies.

En dít rock nie. Nie op sestien nie.

Paul sluk-sluk aan die knop in sy keel, maak die Ouma-beskuitboks toe en sit dit terug op die kas. As hy nóú iets sê, gaan Hai aan sy stem agterkom dat hy twee en twee bymekaar gesit het. Hy probeer lyk soos ’n tiener by ’n vioolkonsert, proe aan sy koffie en draai om. Omdat hy bewe, hou hy die koffiebeker in albei hande vas. Sy hande brand, maar hy ignoreer dit en konsentreer net op stadig asemhaal, op nie die plot verloor nie.

“Not sure who baked these rusks but I think it might have been in the previous century. Not kosher.” Hy hoop Hai val vir sy act. “I suggest, you toss them.”

Karlien steek haar hand na die beskuitboks uit: “Laat ek sien, Paul,” giggel sy.

“Nope, Noag het dit van sy skip afgesmyt. Like seriously yesterday. En dit ruik soos versteende dinosourus. Jy wíl dit nie oopmaak nie.” Paul neem die beskuitboks uit haar hand en bêre dit weer.

“Sies vir jou, Paul,” kla Karlien.

Paul skud sy kop net effens. Rol sy oë, hoop sy vang die boodskap.

“May I rather have a banana, please, Hai?” vra Paul.

“Yes, sure.” Hai kyk skerp na Paul. Sy swart oë flits agter swaar ooglede. Chang se neef is beslis nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie. Paul sien die agterdog in sy oë.

“Paul is always hungry. He eats like a lion,” lag Chang vir sy eie grappie, onbewus van die skielike spanning in die lug. “Only Adriaan eats more than Paul,” spot Chang met Adriaan wat ’n pak jelly babies beetgekry het.

Adriaan grinnik net.

Paul sit sy koffiebeker op die kombuiskas neer, neem ’n piesang uit die bont vrugtebak op die kas en trek die skil af. Hy vat ’n hap, al is die honger wat hom na die swem vroeër vanmiddag beetgepak het, net so skielik weg soos dit gekom het. Die piesang proe soos ou velskoene. Dinosaur dung. Dit word dik in sy keel, wurg hom. Hy sluk. Sluk weer. Probeer dit binnehou. Hy vat die laaste hap en sluk so vinnig moontlik.

Hy mag nie naar word nie.

O, dis al die tyd sý hande wat so ruik, nie die piesang nie. Dit ruik na iets tussen sout en oud. Gedroogde dodo.

Vir wat moes hulle nou juis vandag na die blerrie motorfiets kom kyk het?

Hy stap na die wasbak toe, gooi Sunlight Liquid op sy hande, altans seker die Chinese weergawe. Die skrif op die bottel is onverstaanbaar. Hy draai die kraan oop en was sy hande hard en met mening.

Hy draai om, vee sy hande aan sy broek af en kyk op.

Karlien frons.

Paul gryp sy leë koffiebeker op die kombuiskas en dra dit wasbak toe. Hy sit die beker in die wasbak neer. Hy gooi die piesangskil, wat langs die koffiebeker gelê het, in die vullisblik en was sy hande nog ’n keer.

Toe hy omdraai, is Hai se oë steeds op hom.

“Anyway, thanks for the coffee, Hai. I have to go, girls,” sê Paul vir Chang en Adriaan. “The Maths teacher hates us and kills us with homework..”

Chang grinnik net: “You staying, Adriaan?”

“Nope. I also have to go struggle through Maths. See yah.” Adriaan skuif sy bril hoër teen sy neus op, gee ’n tree in die rigting van die deur.

Nog ’n man stap die kombuis binne, net toe Paul hom uit die voete wil maak. Chang stel hulle voor aan Yi, Hai se huismaat. Die derde huismaat is Ju-Long, vertel Chang, maar hy is tans in die Kaap. Ju-long het ’n invoer- en uitvoerbesigheid, verduidelik Chang.

Regtig? Wie gee om? Hulle kan haaie leer hekel sover dit hom traak. Hy moet hier uit.

Voordat hy iets verklap.

“Bye, guys,” sê hy. Klink hy darem vriendelik, of net benoud? “Very nice to have met with you.” Hy is reeds naby die voordeur. “If I don’t hit the road now, I’ll be grounded for all eternity.”

Meer ongeduldig: “Kom Karlien. Ons maak spore. Roer jou gat, Adriaan. Ek’s haastig.”

Hai begin om iets vir Yi te sê. Hy praat Chinees, of so neem Paul aan. Dit kan seker Hebreeus ook wees. Dis nou as Hebreeus bestaan uit kort, harde, afgekapte klanke.

Hai se stem is skerp. Hard. Dit pas nie by sy ronde gesig nie. Ook nie by sy breë glimlag van vroeër nie, die glimlag wat intussen heeltemal verdwyn het. Hai staar na Paul en kyk skielik na Chang, bly dan stil en glimlag soos ’n leeu wat bok ruik.

“Okay, chat soon. See you tomorrow, Chang.” Paul is haastig om by die deur uit te kom.

Toe Chang die motorhek agter hom toemaak, sug Paul verlig. Hy forseer hom om rustig en stadig tot by die hoek te stap, totdat hy seker is dat niemand hulle van Hai se huis af sal kan sien nie.

“Wat’s fout, Paul?” wil Karlien weet.

“Hel, Paul, maar jy’s flippen ongeskik. Eers vertel jy die mense hulle beskuit is vrot, toe wil jy waai terwyl Chang ons nog aan Yi voorstel. Wat’s jou storie, dude?” Adriaan se gesig is ’n donderwolk.

“Niks. Laaste by die huis is ’n drag queen!” Toe bail hy. Hy kyk om om seker te maak dat Karlien byhou. Sy is reg agter hom, draf gemaklik en met lang treë.

Paul krimp sy treë effens sodat sy langs hom kan inval.

Adriaan tel spoed op, sny by Paul verby. Hy sal Adriaan volgende keer weer wys wie’s baas. Hy bly langs Karlien. Sy’s fiks. Haar asem jaag nog nie eens nie en hulle pas is flink. Paul hoor sy eie asem jaag. Nie van onfiks nie. Van adrenalien.

Sy pa maak hom morsdood!

Om van Bossie nie eens te praat nie.

Dalk moet hy sy lippe zip en saggies by die huis insluip soos wat hy daar uitgesluip het. Miskien moet hy niks oor die beskuitboks sê nie en bid Hai reken hy is net nóg ’n onnosel, puisiegevreet-tiener.

Mag sy ontydige beskuitlus hom tog nie inhaal nie. Hy wil nóóit weer ’n beskuitboks sien nie.

Plaas dat Hai eerder vir hom gesê het die boks is leeg, toe hy vir beskuit vra, maar toe sê Hai hy sal kyk of hulle het en in plaas daarvan om vir Hai te wag, maak hy sommer die Ouma-boks reg agter hom oop. Maar hoe moes hy geweet het wat in die dekselse boks is?

Hy gaan sy lippe zip, hoop dit waai als oor.

Chang is ’n nice ou. As Hai sy bek hou … Sal Hai dit net los? Waarskynlik nie. Sy ma se broer, oom Schalk, werk vir die Valke en het al dikwels vertel van sake wat hulle oopgevlek het waarby die Chinese mafia betrokke was. Dié affêre is iets waarvan die Valke sal wil weet. Dan kán hy mos nie net stilbly, bloot net om sy eie bas te red nie, selfs al wil hy ook.

To snitch, or not to snitch?

Nope, hy gaan hom onnosel hou. Sy lippe zip. Dis die veiligste. Solank Hai sý bek hou, gaan hy ook soos die graf swyg.

Hy rek sy treë weer. Karlien tel ook spoed op. Hulle sprint tot by die huis. Adriaan staan reeds voor die hek en wag.

“Hallo, drag queen.” Adriaan se gesig is bloedrooi. Sy asem jaag.

“Sê jý vir mý, Kersvader.”

“Wil jy sê ek’s vet?” Adriaan voel oor sy six-pack en kyk af na sy gespierde bene.

“Nope,” mor Paul. “Daarvoor doen jy te veel sport. Maar jou kleur is ’n match.”

Karlien gaan staan. Sy kyk vraend na Paul, dan weer na Adriaan en weer na Paul: “Jitte, Paul. Het jy ’n spook gesien? Iets het jou ontstel.”

Karlien vee nat slierte hare uit haar gesig. Daar is twee rooi kolle op haar wange.

“Jammer, Karlien. Ek het net skielik besef waar die tyd staan, wou by die huis kom voordat Bossie na my begin soek.” ’n Flou verskoning.

Sy vou haar arms oor haar bors. Haar wenkbroue lig.

“Dis net ’n besetene wat so hol sonder dat iets hom jaag. Wat het in jou ingevaar?” Adriaan is steeds vies, sy aksent duideliker as gewoonlik.

“Jy’t ons gewen, Adriaan. Dan’s jy mos eintlik die besetene.” Hy probeer halfhartig die kwessie ontlont, maar wens eintlik Adriaan wil sy ry kry. Die atmosfeer is so dik soos stroop – hy kan doen sonder die ekstra drama.

Adriaan skud sy kop.

Paul maak die hek oop en wag dat Karlien en Adriaan ingaan voordat hy dit toemaak. Eintlik wil hy hulle by die hek instamp en die hek met mening toeslaan.

Toe hulle by die swembad verbystap, lui sy selfoon. Paul haal dit uit sy sak uit.

Hidden number, lees hy.

“Paul speaking,” antwoord hy terwyl hy na die hek terugkyk. Sy hart klop skielik vinniger.

Die stem aan die ander kant is diep. Swaar aksent.

“You’re dead.”