Читать книгу Saartjie Omnibus 5 - Bettie Naudé - Страница 10
3
ОглавлениеLynnekom se spoke (1)
Op pad terug huis toe ontmoet Saartjie vir Apie. By die betonplaveisel begin sy spring. Saartjie hop vinnig en sekuur tot by hul voorhekkie.
“Hoe weet jy jou voete het nie aan die strepe geraak nie?” vra Apie. “Dis mos donker!”
“Ek ken die blokke al só goed dat ek dadelik sal weet as ek op ’n gleuf trap,” sê Saartjie.
“Dis ’n simpel besigheid,” sê Apie. “Wanneer gaan jy dit eendag los?”
“Sodra ek weet daar sal nie iets vreesliks met my gebeur as ek dit los nie,” antwoord Saartjie.
Apie maak ’n paar minagtende sisgeluide deur die opening voor in sy mond. Dis die lafste affêre waarvan hy nog ooit gehoor het – om vir jare aanmekaar so van een blok na die ander te spring en nie soos ’n gewone mens oor die goed te loop nie.
“Weet jy wat?” vra Apie skielik toe hulle met die paadjie op huis toe stap.
“Nee, wat?” sê Saartjie ingedagte. Sy loop en dink aan hoe hulle weer vir Kris en Isabel bymekaar gaan kry.
“Bennie se nefie wat in Zimbabwe bly, kom volgende week hier vir hom kuier.”
“Hoe kry hy dit reg? Dis mos nie nou vakansie nie. Gaan hy dan nie skool toe nie?”
“Bennie sê die ouens in Zimbabwe se vakansies is anders as ons s’n. As ons vakansie het, het hulle skool en as ons skool het, het hulle vakansie. Dis snaaks, nè?”
“Hm,” sê Saartjie. “Wat’s Bennie se nefie se naam?”
“Peter.”
“O.”
“Bennie hou nie eintlik van hom nie. Hy sê die ou kan baie grootpraat, so nou wil hy vir Peter aan julle afsmeer.”
“Hoekom aan ons?”
“Omdat die ou so oud soos julle is. Hy sal makliker by julle inpas as by my en Bennie.”
“Hoekom smeer Bennie hom nie liewer aan Galpil-hulle af nie?”
“Hy gaan dit ook probeer. Solank ek en hy net nie vir die week met Peter opgeskeep sit nie.”
Galpil – of soos hy eintlik gedoop is, Lodewyk le Fras de Waal – is net so oud soos Saartjie-hulle en was nog altyd in dieselfde klas as die Drie Muskiete.
Galpil, Piet en Gert is gedurig bymekaar. Die meisies hou nogal van hulle, maar hulle sit ook partykeer vas. Saartjie dink Galpil sal glad nie ’n slegte ou wees nie as hy net sy nare gewoonte kan afleer om almal “ou perd” of “pêrre” te noem.
Dié aand krap Saartjie in ’n laai in haar kamer en kry uiteindelik die ou laken wat hulle gebruik het om Galpil-hulle so bang mee te maak. Sy haal ook twee lang, swart kouse uit. As sy dit onder die laken dra, sal dit mos in die donker lyk of sy in die lug sweef.
Saartjie weet waar Kris die rooi neus bêre en besluit om dit so gou as wat sy ’n kans kry te gaan deps. Kris sal dit seker nie eers agterkom nie en al vind hy ook uit mag hy nie kwaad word nie, want sy doen dit mos alles vir hom.
Die volgende oggend ná Sondagskool gesels die drie vriendinne weer oor Isabel en Kris se romanse – die romanse wat nie meer bestaan nie.
“Ek het Isabel vroeg vanmôre gesien. Sy’t verby ons huis kerk toe gestap,” sê Lina. “Maar weet julle wat? Sy lyk nie vir my so gelukkig met die wolf met die blink kar nie.”
“Hoekom nie?” wil Saartjie dadelik weet. “Het jy hom dan ook gesien?”
“Nee, hy was nie by nie, maar Isabel het vir my so treurig gelyk … so … Ek weet nie hoe nie.”
“Miskien was sy treurig oor die wolf nie by haar was nie,” stel Anna voor.
“Of miskien oor sy na Kris verlang,” sê Saartjie.
“Ek weet nie wat dit is nie,” sê Lina, “maar julle weet mos hoe vrolik Isabel altyd is en hoe vriendelik sy ons altyd groet. Wel, toe ek vir haar ‘Haai!’ skree, het sy skaars geglimlag en gesê: ‘Môre, Lina.’ Toe loop sy weer stadig aan met haar oë op die grond.”
Saartjie en Anna frons. Dis darem vreemd. Hulle ken Isabel mos nie só nie.
“Ek verstaan dit nie,” sê Saartjie kopskuddend. “Isabel was nogal altyd vriende met ons, al ís sy nou al een-en-twintig. Onthou julle daai keer toe ons haar en Kris met modder betakel het? Toe draai Bennie en Apie teen ons en help vir Kris, maar Isabel het ons kant gekies! Onthou julle nog hoe’t sy Kris se gesig met die modder besmeer?”
Almal lag. Hulle onthou maar te goed.
Isabel is ook glad nie suinig nie. Die meisies onthou hoe sy al baie keer vir hulle ’n paar rand gegee het as hulle so skimp van al die lekker lekkers in die kafee, maar dat ’n mens geld nodig het om dit te koop …
“Weet julle wat dink ek moet ons doen?” sê Saartjie.
Anna en Lina kyk vol afwagting na haar. “Ek dink ons moet sommer nou vir Isabel gaan kuier! Dan kan ons haar mos goed deurkyk en uitvind hoekom sy so treurig is.”
“Ja,” sê Lina opgewonde, “én dan kan ons die wêreld daar deurkyk en sien wat ons moet doen om die wolf met die blink kar lekker bang te maak.”
“Weg is ons!” sê Anna ingenome. “Isabel gee mos altyd vir ons koeldrank en koekies as ons daar by haar kom.”
“Ek wonder net of ons vandag sal kry,” sê Saartjie. “Onthou, ek is nie nou meer haar kêrel se sussie nie.”
Anna glo dit sal niks aan die saak verander nie. Isabel is so gaaf dat sy hulle nog net soos altyd sal behandel.
Die meisies stem saam dat dit beter sal wees as hulle liewer niks sê oor die verhouding wat verbreek is nie. “Ons maak maar liewer of ons niks weet nie,” stel Saartjie voor.
Die drie stap vinnig met die hoofstraat af na waar Isabel en haar ouers woon. Isabel is meneer en mevrou Theron se enigste kind. Haar pa is ’n bankbestuurder hier in Lynnekom.
Toe hulle naby die huis met die groot tuine kom, gaan staan Saartjie skielik botstil.
“Sien julle wat ek sien?” vra sy en wys met haar vinger.
Anna en Lina kyk en snak na asem. Daar staan ’n groot, blink motor voor Isabel-hulle se huis!
Die Drie Muskiete kyk na mekaar en dan stap hulle vasberade nader. Hulle bekyk die motor aandagtig.
“Dis nie ’n Lynnekommer se kar nie,” sê Lina.
“Natuurlik nie,” sê Anna. “Ons weet mos wie s’n dit is. Dis daai nare ou s’n!”
Lina en Saartjie knik net kop. Dis beslis die vent wat Kris se meisie afgevat het se motor.
“Gaan ons nou nog kuier?” vra Anna huiwerig.
“Natuurlik!” sê Saartjie beslis. “Ons wil hom mos ontmoet om te sien of hy ’n bang ou is, of nie.” Dan voeg sy glimlaggend by: “En ek wil sien of hy ’n snor het.”
Die meisies stap by die hekkie in en met die tuinpaadjie op na die voordeur toe. Hulle is in hul beste klere uitgevat. Saartjie hou ’n gesangeboekie en Bybel in haar hand vas. Anna en Lina het elkeen ook ’n gesangeboekie. Hulle sit hul vroomste Sondaggesigte op.
Naby die stoep se trappies gaan staan hulle skielik stil en draai hul koppe effens om beter te kan hoor. Daar kom stemme van die somerhuisie langs die huis af.
Saartjie stap sonder om te huiwer soontoe. Anna en Lina volg kort op haar hakke.
Isabel en die man bly stil toe hulle die meisies met hul gesangeboekies na hulle toe sien aangestap kom. Isabel glimlag. Die man kyk vies na haar en brom: “Is dit ’n afvaardiging van die kerk?”
“Nee, hulle’s vriende van my,” sê Isabel en glimlag vir die drie.
Saartjie dink dit sal seker nie gepas wees om “Haai!” te skree nie, aangesien hulle hul Sondagklere aanhet en boonop nog gesangeboeke ook by hulle het. Sy knik daarom maar sedig met haar kop en sê: “Goeiemôre, Isabel.” Dan draai sy na die man en glimlag skielik breed. Sy was toe heeltyd reg! Hy hét ’n snor! Saartjie sê: “Goeiemôre, Meneer.”
Anna en Lina groet ook stywerig.
“Haai, julle ouens,” sê Isabel vriendelik. “Ek het julle lanklaas gesien. Kom sit hier by ons.”
Die man met die snor groet glad nie. Hy kyk net vies na die drie meisies.
Saartjie, Anna en Lina kom sit penregop op die bankie oorkant die twee grasstoele waarop Isabel en die vent met die snor sit. Hulle kyk belangstellend na “daai wolf met die blink kar” soos Lina hom noem.
“Hoe gaan dit met julle?” vra Isabel belangstellend.
“Goed,” sê Saartjie. Dan vra sy versigtig: “En met jou?”
“Nee, ons hou uit,” sê Isabel en dis amper of daar ’n treurige trek om haar mond kom.
Anna vang Saartjie se oog en trek haar voorvinger ongemerk oor haar bo-lip. Saartjie knik ongemerk met haar kop om te wys sy het dit reeds gesien.
“Jy moet ligloop vir hierdie vriendinnetjies van my, Theodor,” sê Isabel vir die man langs haar. “Hulle lyk vandag so sedig, maar hulle vang baie kattekwaad aan. Hulle laat Lynnekom se mense baie lag met hul kaskenades.”
“So?” sê die man net en streel sy snor. Hy kyk vies na die drie wat ewe fraai en fyntjies daar sit. Hy is duidelik nie ingenome met hulle wat juis nou kom kuier het nie.
Isabel is ook mooi uitgevat in haar Sondagklere, maar die vent met die snor lyk meer of hy gaan piekniek hou. Hy dra ’n wit broek en ’n helderrooi hemp. Om sy nek is daar ’n swierige serp. Saartjie kyk afkeurend na hom. Hy is glad nie reg aangetrek vir ’n Sondag nie.
Die Drie Muskiete gesels gewoonlik baie lekker met Isabel, maar vandag is daar ’n stroefheid wat almal aanvoel. Dis hierdie Theodor se skuld, dink Saartjie. Theodor … wat ’n aaklige naam!
Anna en Lina sit ook met suur gesigte asof hulle nou net kasterolie gedrink het. Dis baie duidelik dat die drie meisies niks van Theodor hou nie. En dis net so duidelik dat hy ook niks van hulle hou nie. Hy sit amper openlik na hulle en gluur.
As hy dink hy gaan ons bangmaak deur so woes te kyk, dink Saartjie, dan wag daar ’n verrassing vir hom. Sy sit gemaklik agteroor op die bankie soos iemand wat heerlik kuier. Anna en Lina skuif ook sodat hulle gemakliker sit. Hulle is nie van plan om gou te loop nie – veral nie omdat hierdie ou hulle so suur aankyk nie.
Isabel glimlag nog steeds vriendelik. Theodor is miskien vies, maar sy is bly die meisies het kom kuier. Dit lyk vir Saartjie of Isabel glad nie so baie van hierdie ou hou nie – in elk geval nie op die manier wat Kris dink nie.
“Ons het al tee gehad,” sê Isabel, “maar ek gaan gou vir julle koeldrank en koekies haal.”
“Moenie moeite doen nie,” sê Saartjie, want sy ken mos haar maniere, maar terselfdertyd stoot sy darem die bankie terug sodat Isabel kan verbykom.
“Dis nie moeite nie,” sê Isabel en voeg laggend by: “Gesels julle solank met die oom.”
Theodor kyk vies op en brom iets van hom wat niemand se “oom” is nie. Saartjie kry tot in haar tone lekker.
Daar is ’n ongemaklike stilte. Theodor kyk voor hom op die grond en streel kort-kort oor sy snor. Saartjie, Anna en Lina sit stip na hom en kyk.
Skielik knipoog Saartjie ondeund vir haar vriendinne. Hulle knipoog terug. Nou gaan hulle ’n bietjie pret hê!
“Oom?” sê Saartjie onskuldig en glimlag vriendelik.
“Wat’s dit?” vra hy en kyk op na die drie wat met engelgesiggies na hom sit en kyk.
“Woon Oom hier in Lynnekom?”
“Nee,” kom dit kortaf. Die man streel weer sy snor.
Saartjie kyk na die ander twee. Hy is beslis nie ’n baie gesellige ou nie. Sy besluit dis nou die regte tyd om hom bietjie skrik te maak oor wat nog gaan kom.
“Lynnekom is ’n snaakse plek, Oom weet …”
Dit lok geen reaksie uit nie. Theodor bly met sy snor speel en kyk nie eers op nie.
“Weet Oom hoekom is dit so ’n snaakse plek?” vra Saartjie.
Die man kyk op en sug. Die kinders is lastig!
“Nee. Hoekom?”
“Omdat hier so baie spoke is!” Saartjie se oë is groot.
“Spoke?”
“Ja, Oom. Oom sien, Lynnekom is glo gebou op grafte uit die dae van die Anglo-Boereoorlog. Daarom spook dit vir ’n vale hier!”
“So?” Theodor se dik wenkbroue is die ene vraagtekens.
“Ja, Oom,” sê Saartjie en haar stem klink onheilspellend.
“Wel, ek glo nie in spoke nie, en ek is ook nie bang vir hulle nie – al ís daar sulke goed!” snou die man Saartjie toe. “Buitendien, ek is nie lus om nou na spookstories te sit en luister nie.”
Die man se houding maak dit baie duidelik dat hy niks verder te sê het nie. Hy sit net voor hom en uitkyk en streel sy snor.
Isabel daag uiteindelik met die skinkbord koeldrank en koekies op.
“Het julle lekker gesels?” vra sy.
Die meisies antwoord nie. Theodor sê net: “Huh!”
Die Drie Muskiete sit nou en smul aan die koekies en koeldrank. Hulle hou glad nie van Theodor nie. Saartjie besluit sommer daar en dan dat hulle hom baie banger gaan maak as wat nodig is. Dit sal hom miskien bietjie maniere leer.
Terwyl die drie so heerlik eet, loer Saartjie kort-kort na Isabel. Sy lyk glad nie gelukkig nie en daar is ’n hartseer kyk in haar oë.
Skielik staan Theodor op.
“Ek loop nou maar,” sê hy vies en kyk nors na die meisies. “Lyk my nie ons gaan vanoggend weer alleen wees nie, Isabel.”
Saartjie byt effens op haar onderlip en vee met die agterkant van haar hand oor haar voorkop.
“Is ons in die pad?” vra sy.
“Natuurlik nie, Saartjie!” sê Isabel opreg. “Bly hier. Ek stap net gou saam met Theodor tot by die hekkie.”
Die man stap vies saam met Isabel by die somerhuisie uit. Hy groet die meisies nie eens nie en hulle groet hom ook nie.
Ná ’n oomblik hoor hulle hoe hy vir Isabel sê: “Ek sien jou môreaand weer – so halfnege se kant. Ek hoop ons sal dan alleen kan kuier.”
Die meisies hoor nie wat Isabel antwoord nie.
“Ek hou niks van hom nie,” sê Saartjie eerste.
“Ek ook nie,” sê Anna.
“Ek wonder wat sien Isabel in hom?” sê Anna. “Dit moet seker maar die blink kar wees!”
“Moenie simpel wees nie!” snou Saartjie haar toe.
“Lyk hy vir julle soos ’n ou wat vir spoke sal skrik?” vra Lina.
“Daar is nie ’n mens in die wêreld wat nié vir spoke skrik nie,” sê Saartjie beslis.
“Toe jy van spoke begin praat het,” sê Lina, “het ek goed gekyk, maar ek kon nie sien dat sy broekspype bewe nie.”
“Wag maar tot hy die spoke sien,” sê Saartjie. “Mens is mos nie bang as jy net van spoke hoor nie. Maar as jy hulle sien, is dit ’n ander saak.”
Dan hoor hulle Isabel aankom en praat nie verder oor spoke nie.
“So ja, outjies,” sê sy en lyk bly dat Theodor uiteindelik gery het, “nou kan ons lekker gesels.”
Hulle sit heerlik en ginnegaap oor allerhande dinge. Netnou se stroefheid is nou heeltemal weg.
Maar Isabel is nie so opgeruimd soos gewoonlik nie. Sy sug een of twee keer swaar – net soos Kris, dink Saartjie. Is Isabel se hart dan ook gebreek?
Skielik vra Isabel terwyl sy haar stem ongeërg probeer hou: “En hoe gaan dit met die familie, Saartjie?”
“Nee, goed. Hulle wonder net almal hoekom hulle jou nooit meer sien nie.”
Isabel sit aandagtig na haar mou en staar. Sy trek kastig ’n rafeltjie af en begin dit dan stadig met haar duim en voorvinger in ’n bolletjie rol. Uiteindelik vra sy kastig terloops: “En Kris? Hoe gaan dit met hom?”
“Nee, goed dankie,” sê Saartjie en moet hard konsentreer om nie te glimlag nie. Sy kan sien Isabel brand van nuuskierigheid om meer van Kris te hoor, maar Saartjie sê niks nie. Sy dink by haarself sy sal wel antwoord as Isabel haar reguit iets vra.
Maar Isabel sien nie daarvoor kans nie. Sy dink aan haar en Kris se lang verhouding en die aaklige uitval wat alles beëindig het. Sy kan nog steeds nie glo Kris het alles so verkeerd opgeneem nie.
Die hele moeilikheid het begin toe Theodor eendag by die universiteit aangebied het dat sy saam met hom kan huis toe ry, want hy gaan Lynnekom se kant toe. Isabel was maar te dankbaar om nie weer bus te hoef te ry nie, en het dadelik die uitnodiging aanvaar. Kris was natuurlik woedend – onredelik woedend, volgens Isabel.
Sy sou saam met Kris bus gery het as hul lesings dieselfde tyd geëindig het. Dan sou sy nie saam met Theodor gery het nie! Maar hoekom moes sy alleen met die bus huis toe gaan as sy in Theodor se motor kon ry? Hoekom wou Kris dit nie verstaan nie? Daar is mos niks mee verkeerd nie.
Kris was bitter ontsteld. Hulle het ’n lelike uitval gehad en toe net daar hul mooi verhouding van soveel jare verbreek. Isabel sien Theodor deesdae baie, maar nooit meer vir Kris nie.
Isabel sug swaar en sê: “Ag, ekskuus, outjies, ek voel deesdae so treurig.” Sy probeer meer opgeruimd lyk. “Ek weet sowaar nie hoekom ek so sug nie!”
Ek weet – dink Saartjie – dis omdat jy net so baie na Kris verlang soos hy na jou! Saartjie sê dit natuurlik nie vir Isabel nie, maar sy is oortuig daarvan dat sy reg is. As sy nou sou vertel hoe baie Kris ook sug en dat sy hart gebroke is en dat hy soos ’n siek hoender by die huis ronddwaal, sal Isabel só bly wees dat hy ook sleg voel, dat sy dadelik na hom toe sal gaan. Dan sal hulle sommer dadelik opmaak en weer soos twee verliefde duifies wees.
Dit is natuurlik wat Saartjie-hulle wil hê. Maar hulle wil darem eers ook ’n bietjie pret hê. Dit gaan lekker wees om weer ’n slag spook te speel. En wat meer is: as Isabel sien hoe ’n papbroek Theodor is, sal sy hom nooit weer voor haar oë wil sien nie. Maar as sy nou met Kris opmaak, sal sy nog nie gesien het hoe bang is Theodor nie, en dan sal sy hom nog voor haar oë kan verdra, en dan sal daar een van die dae weer moeilikheid tussen haar en Kris wees. Nee, Lynnekom se spoke moet hul werk doen – en hulle moet dit ordentlik doen.
“Ek weet nie hoekom ons almal so ernstig is nie,” sê Isabel skielik laggend. “Dit lyk of ons by ’n begrafnis is.”
Saartjie, Anna en Lina lag, en dan staan Saartjie op. Die ander twee volg haar voorbeeld.
“Ons moet weg wees,” sê Saartjie vir Isabel. “Dankie vir die lekker koeldrank en koekies!”
Anna en Lina bedank haar ook en Isabel stap saam met hulle tot by die hekkie.
Saartjie bespied die omgewing onderlangs. Sy wil mooi kyk hoe en van watter kant af hulle na die somerhuisie toe moet aangesweef kom.
By die hekkie besluit Saartjie dit sal miskien goed wees om Isabel oor die spoke te waarsku, want netnou skrik sy só groot dat sy flou word of iets.
“Het jy gehoor dit spook deesdae so baie op Lynnekom?” vra Saartjie.
Isabel skud haar kop.
“Ja, dit gaan glo woes hier rond,” vertel Saartjie. “Maar ek het gehoor ’n mens moenie vir die spoke skrik as jy hulle sien nie. Hulle is glo onskadelik.”
So ja, nou voel Saartjie beter. Isabel is gewaarsku.
Isabel wonder waarom Saartjie nou juis van spoke praat, maar voor sy kan vra, groet Saartjie vinnig en die drie stap haastig weg.
’n Entjie van die huis af begin hulle giggel en dan lag hulle sommer hardop.
“Nou is Isabel gewaarsku,” sê Saartjie. “So as sy die spoke sien en haar verstand gebruik, sal sy sommer weet dis ons.”
“Ek hoop nie sy sê dit dan vir daai wolf met die blink kar ook nie,” sê Lina. “Dit sal alles bederf.”
“Sy sal nie,” is Anna se mening. “Julle weet, dit lyk nie of sy regtig so baie van daai nare ou hou nie – blink kar ofte nie!”
Saartjie en Lina stem saam.
“Dit gaan dinge baie makliker maak,” sê Saartjie. “Kom ons maak Snor sommer môreaand al bang. Hy het mos gesê hy kom halfnege – en dan gaan hy en Isabel seker weer daar in die somerhuisie sit …”
“Dis net die regte tyd,” sê Lina opgewonde, “want ons ouers gaan almal na daai vergadering in die stadsaal toe!”
Saartjie en Anna is verlig. Dit beteken dit gaan maklik wees om by die huis weg te glip!
Lina se huis is die naaste aan Isabel-hulle s’n. Saartjie en Anna sal hul ouers vra om hulle daar af te laai sodat hulle huiswerk kan doen. Sodra die volwassenes by die vergadering is, sal hulle gou die spookgewade aantrek en net skuins oor die straat by Isabel-hulle se tuin inglip. Dan maak hulle vinnig vir Theodor bang en verdamp weer. Teen die tyd wat hul ouers terugkom, sal hulle drie al weer hard besig wees met skoolwerk. Niemand sal eers weet hulle was vir ’n rukkie by die huis uit nie.
Só word die hele plan afgespreek.
Dié Maandagmiddag sit Saartjie en Anna al hul lakens en swart kouse in hul boeksakke. Saartjie het reeds toe sy van die skool af gekom het, en Kris nog by die universiteit was, in sy laai gaan krap en die rooi neus in die hande gekry.
Aan etenstafel vra Saartjie die aand ewe onskuldig: “Kan ek vanaand by Lina gaan huiswerk doen, Mamma? Anna gaan ook. Ons het wiskunde waarmee ons mekaar wil help.”
“Wat sê jy, Jan?” vra haar ma vir haar pa.
“Ja, dis in die haak,” antwoord hy. “Ons kan haar sommer op pad na die vergadering toe daar aflaai en haar dan ná die tyd weer daar kry.”
“Dankie, Pappa,” sê Saartjie. Sy het geweet dit sal nie ’n probleem wees nie.
“Wat van my?” vra Apie skielik en sy tongpunt speel deur die opening waar sy twee voortande makeer.
“Abraham!” sê sy ma kwaai.
“Ag, ekskuus, Ma.” Die tongpunt verdwyn vinnig. Sy ma hou nie van hierdie gewoonte van hom nie.
“Wat van jou?” vra dokter Baumann glimlaggend vir Apie.
“Kan ek by Bennie gaan huiswerk doen?”
Die ouers kyk na mekaar. Sy ma sê: “Jy gaan altyd na hom toe. Laat Bennie liewer ’n slag hiernatoe kom.”
Apie dink hieroor na en besluit dat hulle hier net soveel pret sal hê as by Bennie-hulle, want sy ouers gaan mos uit wees.
“Reg, Ma. Kan ek hom maar bel en vra?”
Sy ma knik en Apie vra om van die tafel verskoon te word. Hy wil sy maat sommer dadelik oornooi.
Die telefoon is op ’n tafeltjie in die een hoek van die sitkamer. Apie skakel Bennie-hulle se nommer en dan skree hy: “Hei, Ben-ou-Pen, is dit jy?”
Blykbaar het Ben-ou-Pen geantwoord, want Apie skree nou hy het gedog dis hy. Die res van die gesin kyk glimlaggend na mekaar. Saartjie en Kris vryf albei hul ore. Hulle kon nog nooit vir Apie laat verstaan dat dit nie nodig is om so hard oor ’n telefoon te skree nie. Hy wil dan altyd weet hoe anders die ou aan die ander kant sal hoor wat hy sê. ’n Mens moet mos skree.
Bennie moes gevra het wie dit is wat praat, want Apie skree nou: “Dis ek – Aap-ou-Skaap!”
Bennie vra seker hoe dit gaan, want Apie skree: “Nee, goed. En met jou, Ben-ou-Pen?”
Dit gaan seker met Ben-ou-Pen ook goed, want Apie skree nou hy is bly om dit te hoor.
Uiteindelik kom Apie uit by hoekom hy bel. Hy skree Bennie moet sy huiswerk bring en dit hier by hom kom doen. Al die grootmense gaan vergadering toe en dit sal lekker wees as hulle saam kan sit en werk.
Dan bly Apie stil. Bennie sê iets.
Apie skree weer: “Hoe kan jy nie weet watse huiswerk nie? Slaap jy heeldag in die klas? Bring net jou boeke. Ek sal jou wys watse goete ons moet doen.”
Apie is vir ’n oomblik stil en die res van die gesin se oortromme kry kans om ’n bietjie te rus.
Dan skree Apie weer: “Sal jou pa-hulle jou bring? Reg, Ben-ou-Pen, dan sien ek jou nou-nou. Ons gaan vet pret hê … eh … ek bedoel, ons gaan lekker huiswerk doen!” Apie plak die foon neer en kom sit weer aan tafel.
Hy vat ’n sluk van die warm sjokolade wat sy ma vir hom aangegee het. Dan sê hy: “Bennie kom.”
“Ons het so gehoor,” sê Saartjie droogweg en vryf haar oor – die een wat naaste aan die telefoon is.
Ná ete maak die Baumanns gereed om Saartjie by Lina se huis te gaan aflaai. Net voor hulle ry, sê Martha Baumann vir Kris: “Wat gaan jy vanaand doen?”
“Niks nie, Ma.” Kris sug asof hy die wêreld se probleme op sy skouers dra. “Wat is daar nou vir ’n ou om te doen?”
“Toemaar,” sê Saartjie gerusstellend, “onthou: elke wolk het ’n silwer randjie en as die nag op sy donkerste is, is die dag naby …”
“Dankie, Saartjie,” sê Kris suur, “maar dit werk nie in die regte lewe só nie …”
Toe Saartjie-hulle by Lina se huis kom, is Anna al daar. Saartjie se ouers laai haar gou af en ry verder.
Die drie meisies sit in Lina se kamer. Hulle is alleen in die huis.
“Nou kom, ouens,” sê Saartjie opgewonde, “laat ons sien hoe lyk ons.”
Hulle trek die lang swart kouse aan en gooi die wit lakens oor hulle sodat hulle net deur die gaatjies wat daarin geknip is, kan loer. Dan sit Saartjie Kris se groot rooi neus aan. Sy lyk vreeslik koddig en Anna en Lina skree soos hulle lag.
“Maar sal daai wolf met die blink kar die neus sien?” vra Lina.
“Dis effens maanlig,” sê Saartjie laggend. “Ek sal só staan dat hy dit moet sien.”
Lynnekom se spoke is gereed. Saartjie kyk op haar horlosie. Dis nou maar eers agtuur.
“Ons het nog ’n halfuur,” sê sy.
Die drie “spoke” gaan sit op die bed, maar dan sê Saartjie: “Hoekom sal ons nou hier sit en wag? Kom ons loop ’n ompad en kyk wat daar te siene is.” Haar oë vonkel ondeund.
“Hoe bedoel jy ‘kyk wat daar te siene is?’” vra Lina.
“Ons kyk of daar iemand anders is wat ons op pad na Isabel-hulle toe kan bangmaak.”
Anna en Lina is dadelik opgewonde oor Saartjie se voorstel. Wie sê nou nee vir ’n bietjie ekstra pret?
Soos een man, of liewer, soos een spook, staan die drie op en stap by die deur uit.
