Читать книгу Светильник жизни - Борис Огнев - Страница 13

Найшлі хмары раніцою,

Кропнуў ціха дождж,

«Рубон!» – крыкнулі ўсе воі,

Старшы вой пабёг

Да князя, што слаўны ўсім

Сваёй сілай-волею,

Ён пабёг апавясціці,

Што дачка зняволена.

Разышліся аблокі,

Выйшаў князь на размову,

І ўпалі ўсе воі,

І сказалі па слову:

«Гэй, не слухай іх, князь,

Выбірай, лепш, Радзіму,

Бо цябе кінуць у гразь,

Выслухай жа дружыну!

Мечаносцам не вер,

Прыйшлі з аду яны,

Ад крывавых пацер

Адракаліся мы».

Не паслухаў іх князь,

Мечаносцам паверыў,

Упусціў гэту гразь

У белакаменны церам.

І кляліся яны крывёю сваёй,

Не крануць што ніколі нікога,

Узялі яны князя, вялі за сабой

Да епіскапа Рыгі астрога.

Каля месяца князь там сядзеў,

Прывадзілі дачку да яго,

І суцешыць яе князь хацеў:

«Не кранулі яны града майго».

І прыехаў князь Вячка

Горам разгублёны,

Не аддалі яму дочку

Рыцары шалёны…

Ён прачнуўся з новай сілай,

І прызваў дружыну,

І сказаў ён сваёй мілай:

«За Радзіму!»

Выйшаў з церама князь,

І, рыхтуючы вояў,

Стаў сячы рыжску мразь,

Адганяць ад пакояў.

Усіх пасёк ён, пабіў,

Не аставіў нікога,

Толькі воўк нема выў

Каля дуба старога.

2004