Читать книгу Светильник жизни - Борис Огнев - Страница 34

Зноў у дарозе, едзем мы кудысьці,

За акном лясы, палі і рэкі,

Дрэвы голыя, апала лісце,

Снегам агарнуліся палеткі.

Зноў зямля мільгае за акном,

Зноў кудысьці лёс мяне закінуў,

Думаецца толькі пра адно:

Што цяпер нашчадкам я пакіну?

Што магу пакінуць я цяпер?

Павучэнне цяжкае, не болей,

Гэты ціхі, сумны мой намер

Залятае ў думкі лепшай долі.

Зноў зямля бяляваю чаргой

Бачыцца наперадзе яскрава,

Сэрца закранае непакой:

Застанецца ль усё гэта таксама?