Читать книгу Светильник жизни - Борис Огнев - Страница 41

Поле маё, поле роднае!

Усе думкі пра долю тваю,

Ты з прыродаю ўвек згоднае,

Ты заглядваеш у душу маю.

Каласы твае золатам ззяюць,

Чуцен шолах у ветраны час,

І па ветры яны так зайграюць,

Што нябачна ніводнага з нас.

Ты ўзімку бясконца збялелае,

І края твае мне не відаць,

Над табою, як плямачка шэрая,

Птушкі ў вырай усе разам ляцяць.