Читать книгу Tienerharte 2: Hartbreker - Cecilia Steyn - Страница 5

’n BOODSKAP OP MY SELFOON ruk my aandag weg van die wetenskaphandboek voor my. Dis al weer van Tertius.

Hi daar, Annie, hoe lyk dit, is jy nie lus vir ’n milkshake nie?

Watter deel van ek-stel-nie-belang-nie verstaan hy nie? Buitendien, enigiemand wat my Annie noem behoort nie ’n dag langer op hierdie draaiende rots wat ons Aarde noem rond te loop nie.

Ek skud my kop. Orphan Annie se agterent. Stefan noem my Pepper. Dit kan ek nog verdra. Inteendeel, ek dink dis oulik. Soos rooipeper of Dr Pepper-koeldrank. Ek laat hom natuurlik net dink dit irriteer my.

Ek en Tertius het mekaar by ’n anti-Valentynsdans, vir mense wat haters van dié dag is, ontmoet. Dit moes tog ’n duidelike boodskap gestuur het. Hoekom anders sal ’n mens so iets bywoon?

Ek leer, en buitendien hou ek nie van ’n milkshake nie, jammer.

Eintlik kan ek nou doen met ’n lekker yskoue milkshake. Dit sal my dalk goed doen om vir ’n ruk uit hierdie koshuiskamer te kom. Ek moet erken, die koshuis is pragtig. Baie cool en modern. Ek en Ma was uit die veld geslaan toe ons die eerste dag hier instap.

Ek en Megan is nou bure. Ons kamers is reg oorkant mekaar. Ons sou verkies het om te deel, maar bure is seker beter as niks.

Op ’n Vrydagmiddag? kom Treurige Tertius se volgende boodskap.

Ja, ek skryf Dinsdag fisika.

Dis nie asof ek jok nie. Ek vang werk op wat ek nie gister geleer het nie. As ek en Megan nie gisteraand Stellenbosch toe gery het nie, sou ek ook nou ’n breek kon vat. Wat ’n mens nie alles vir jou vriendinne sal doen nie.

Oukei, sterkte.

Daar kom nie nog ’n boodskap van hom nie. Miskien begin hy die lig sien. ’n Meisie kan hoop. Dis nie dat ek nie lus is vir ’n milkshake nie, ek is net nie lus vir een saam met hom nie.

Ek spring van my bed af. Trek plakkies aan en gryp my karsleutels. Ek sluit my kamerdeur agter my.

“Megan, ek gaan gou ry. Ek’s lus vir ’n milkshake. Kom jy saam?” sê ek terwyl ek saggies aan haar kamerdeur klop.

“Kom in,” sê sy en ek maak die deur oop. Megan sit met gekruiste bene op haar bed met haar skootrekenaar voor haar. Sy en Dewald Skype al weer.

“Leer jy nie?” vra ek en skud my kop. “Julle het mekaar gisteraand gesien,” sê ek en lag. Die twee is smoorverlief, maar ek is bly vir hulle, hulle pas perfek by mekaar.

“Nee dankie, ek’s reg,” sê sy sonder om haar oë van die skerm af te haal.

“Hallo, Dewald,” sê ek en loer oor Megan se skouer en waai vir hom op die skerm.

“Hi, Ciska,” sê hy vriendelik.

“Goed, ek ry gou.”

My klein rooi Chevy wat my ma en stiefpa nommer een vir my gekoop het, staan buite onder ’n afdak. My ma is nou by stiefpa nommer twee. Na my pa se dood het my ma gou weer getrou en net so gou weer geskei. Nou is sy redelik gelukkig in haar derde huwelik.

Ek vermoed sy werk deur die astrologiese tekens om te kyk wie pas die beste by haar. Die gedagte laat my koud. Ek wil nooit van ’n man afhanklik wees nie. Vir my is die manplan nie ’n plan nie. Ek glo net daarin om onafhanklik te wees. Eerstens moet ’n mens met jouself gelukkig wees en dan, as die regte persoon oor jou pad kom, het jy vrede met jouself gemaak en hoef jy vir niemand te verander nie.

Ek klim in my kar en ry stadig by die skoolhek uit. Vrydagmiddagverkeer in Kaapstad is erg. Ek begin stadig rem vir die verkeerslig wat so pas oranje geslaan het. ’n Wit bakkie draai skielik reg voor my in en stop morsdood in die pad. Ek trap rem, maar die bakkie is te naby en ek voel hoe my nek ruk van die stamp.

Die verkeer om ons beweeg verby asof hier nie nou net ’n ongeluk was nie. Ek klim uit en hou my selfoon bewerig in my hand om ’n insleepdiens te bel. Bedaar, Ciska, probeer ek myself kalmeer. Ek kan nou al my ma hoor. Sy gaan woedend wees.

“Pepper?” hoor ek ’n bekende stem sê. Ek draai verlig om.

“Is jy oukei?” vra Stefan bekommerd en vat aan my arm.

Met ’n groot sug laat sak ek my gesig in my hande en vryf oor my voorkop. Toe ek opkyk, kyk ek in Stefan se heuningbruin oë vas.

“Ek’s oukei, maar ek weet nie so lekker van my nuwe kar nie.”

Stefan los my arm en stap na die voorkant toe. Sy gesig trek op ’n plooi en ek wil nie eens weet wat dit beteken nie. Ek stap haastig om self die skade van nader te bekyk.

“Ek het gesien hoe die ou reg voor jou inry,” sê Stefan en stap na die bestuurder van die ander motor. Die bestuurder is toe al die tyd ’n vrou. Ek skat haar so in haar veertigs.

“Dankie, Stefan, maar ek sal self die gemors uitsorteer,” sê ek en probeer dapper klink. Daar is feitlik geen skade aan haar motor nie, want sy het ’n trekstang. Maar my kar lyk sleg. Daar is ’n groot, vet duik in die middel van my buffer.

Stefan ignoreer my opmerking en haal sy foon uit sodat hy die vrou se inligting kan stoor.

Ek sal seker ’n foto moet neem en vir my ma stuur. Gelukkig kan sy net oor die foon skree en hoef ek nie haar gesig ook te sien nie.

Stefan tik aandagtig op sy selfoon en skud sy kop af en toe terwyl die vrou praat.

“Goed, nou het ons mekaar se inligting,” sê Stefan en glimlag vir haar. “Jy was nie miskien besig op jou foon toe jy voor my vriendin ingery het nie?” ondervra hy haar soos ’n regte speurder.

Die vrou pers haar lippe saam. “Nee, natuurlik nie,” sê sy en staan met haar hande uitdagend op haar heupe.

“Dis nie wat daai ou nou net vir my gesê het nie.” Stefan wys na iemand wat langs die pad staan. Ek weet vir ’n feit ons het nie met hom gepraat nie. Stefan vat ’n vet kans.

Die vrou kom nader en praat in ’n sagter stemtoon. “Oukei, goed. Jy het my, maar kan ons asseblief net die gemors tussen ons uitsorteer. My man gaan my doodmaak. My foon is net drie weke gelede gekonfiskeer omdat ek gery en praat het op die dekselse ding. Mense bel mos tydig en ontydig.” Sy trek haar mond pleitend op ’n plooi.

Stefan kyk na my asof hy eers my toestemming moet vra.

Ek knik.

“Goed,” sê hy. “Wat stel jy voor?” vra Stefan vir haar.

Sy stem in om my motor te laat regmaak sodat ons nie die versekering hoef te gebruik nie. Dus sal nie my ma of die vrou se man hiervan hoef te weet nie. Ek is so dankbaar. My kar sal reg wees voordat ek Juniemaand vir my ma in Johannesburg gaan kuier.

“Bly nou van jou foon af wanneer jy bestuur,” sê Stefan vir haar.

Die vrou glimlag skaam en klim tevrede in haar motor en ry stadig weg.

“Is jy seker jy’s oukei?” vra Stefan besorg.

Lyk my Stefan is lus om vandag “ridder op ’n wit perd” te speel. Hy beter net nie dink ek moet hom vir ewig dankbaar wees nie. Ek het mos aangebied om self die gemors uit te sorteer. Ek moet erken ek sou dit dalk nie so goed soos hy kon doen nie.

“Ek is regtig oukei,” stel ek hom gerus.

“So, waarheen was jy op pad toe jy soos ’n maniak gery het?” vra Stefan, sy spierwit glimlag tergend.

“Ek het g’n soos ’n maniak gery nie,” antwoord ek vies, maar hy lag lekker. “Ek was op pad om vir my ’n milkshake te gaan koop, dit was soort van ’n noodgeval.”

“Nou wie is ek om tussen ’n meisie en haar milkshake te kom?” sê hy ernstig. “Kom ek stick jou, die suiker sal jou goed doen,” sê Stefan en wys in die rigting van sy Jeep wat langs die pad geparkeer staan.

“Oukei, maar net ’n milkshake,” sê ek onseker. Asof Stefan Bruwer in elk geval vir my iets meer as ’n milkshake sou aanbied. Soos sy hart byvoorbeeld. Nie dat ek enigiets van hom sal aanvaar nie. Ouens soos Stefan is gevaarlik. Vra my, ek weet. Hulle loop oor meisies se harte en besef nie eens watse chaos hulle agterlaat nie.

’n Mens sou dink een van die vereistes om by Maties te swot is om eers vir Stefan te date, soos die meisies na hom toe stroom. Maar Stefan is ’n cool ou. ’n Goeie vriend. Hy laat my op my gemak voel. Desember op Paternoster het ons nie op ’n goeie voet afgeskop nie, maar toe hy sien ek hou ook van PlayStation, en ek weet wat ek doen, het ons goed oor die weg gekom. Maar hy is net té lief vir meisies, die tipiese poppe.

Ek het ’n sewejaarplan en ek is trots daarop. Eerstens wil ek skool klaarmaak, dan universiteit toe om B Pharm te swot vir vier jaar. Daarna moet ek my twee jaar gemeenskapsdiens doen en dan eers sal ek weer ’n verhouding oorweeg. Buitendien is een geknakte ego genoeg om my ’n leeftyd te hou. Geen man sal ooit weer oor my hart dans nie, daarvoor sal ek sorg.

“Waar’s jou sleutels, dan trek ek gou jou kar uit die pad uit?”

Ek voel in my jeans se sak vir my sleutels, maar besef dis seker nog in die kar.

“Ek dink dis nog in my kar,” sê ek en Stefan stap oor die straat. Ek staan op die sypaadjie en kyk hoe hy my kar parkeer en weer oor die straat aangedraf kom.

Ek kan nie help om op te let hoe goed versorg Stefan altyd is nie. ’n Kruising tussen ’n jock en ’n metroman. Bruin hare in ’n moderne styl gesny, Levi’s wat perfek pas en ’n dun V-nek trui waarvan die moue opgetrek is. Sy sterk voorarms duidelik sigbaar.

“Goed, kom ons gaan,” sê hy. “Ek sal jou netnou weer hier aflaai, ons ry sommer met die Jeep.”

“O … oukei,” sê ek huiwerig, maar stap agter hom aan. Stefan druk die knoppie op sy afstandbeheer en die deure glip oop. Hy stap na die passasierskant waar ek moet inklim, maar voordat hy vir my die deur kan oopmaak, spring ek hom voor.

“Ek is nie ’n invalide nie, ek kan self my deur oopmaak,” keer ek.

Stefan pers net sy lippe saam. Ek sien hy wil iets sê, maar bly eerder stil. Hy stap om na sy kant en klim in.

“Oukei, waarheen nou?” vra hy.

“Sommer JJ’s hier om die draai,” sê ek en beduie waarnatoe hy moet ry.

Buite JJ’s is die parkeerterrein nogal vol. Die stad woel soos ’n byekorf vandag.

Stefan ignoreer die ander mense wat staan en wag vir tafels en kry vir ons sitplek toe twee mense net opstaan om te loop.

“Ek dink ons het so pas iemand se tafel gesteel,” sê ek bekommerd.

“Ag wat, hulle sal daaroor kom, hierdie is mos ’n noodgeval, of hoe?” sê hy en glimlag vir my.

Die kelnerin bring vir ons spyskaarte. Ek skuif myne vorentoe sonder om dit oop te maak.

“Ek wil net ’n grondboontjiebotter-milkshake hê, asseblief,” sê ek vriendelik vir haar.

Haar bruin oë is heeltyd op Stefan gerig. Ek dink ek gaan naar word. Noudat ek so om my kyk, besef ek hoe vol verliefdes die wêreld is. Oral is mense wat hande vashou en in mekaar se oë staar of in hul maats se ore fluister. Arme Kupido werk behoorlik oortyd.

“Ek sal net ’n sjokolade-melkskommel vat, dankie,” sê Stefan en gee vir haar die spyskaarte terug.

“Dankie dat jy my netnou gehelp het, maar dit was regtig nie nodig nie,” sê ek verleë. Ek wil beslis nie hê Stefan moet dink ek kan niks vir myself doen nie.

“Geen probleem, ek is net bly ek was daar om te help.”

Stefan se selfoon lui en hy haal dit uit sy jeans se sak. Hy staar vir ’n oomblik na die skerm en druk dit dan dood. Hy trek sy hande senuweeagtig deur sy hare voordat hy sy elmboë op die tafel sit.

“Wat doen jy in elk geval in die stad vandag?” probeer ek ’n gesprek aanknoop.

“Ek …” sê hy toe sy selfoon weer begin lui en die gesprek onderbreek. Die naam Surette flikker op die skerm. Stefan druk dit net weer dood.

“Ek was op pad om ’n nuwe branderplank te gaan koop. Miskien kan jy saam met my gaan,” sê hy.

Ek antwoord hom nie. Ek dink nie ’n inkopiesessie saam met Stefan is ’n goeie idee nie. Ek moet buitendien gaan leer.

“Lyk my iemand soek jou dringend,” sê ek en beduie na sy foon wat so pas weer begin lui het. Meer soos iemand soek jou lyf seker dringend, maar ek sê dit nie.

“Ag, dis niemand belangrik nie,” sê Stefan en sit sy foon af.

“Hoe was die game gisteraand?” vra hy geïnteresseerd.

“Baie cool, as jy kans kry moet ons ’n bietjie aanlyn speel.”

Stefan knik. Die kelnerin bring ons milkshakes op ’n skinkbord en sit dit voor ons neer. Sy gooi amper Stefan s’n op sy skoot uit van senuwees.

“Shame, jy maak die girls se knieë lam,” sê ek en lag toe sy wegstap.

“Behalwe joune,” sê Stefan.

Sy opmerking vang my onkant.

“Beslis nie myne nie,” beaam ek en glimlag koeltjies. Maar ek voel hoe my wange in rooi vlamme uitslaan. Ek het myself belowe geen ou sal my ooit weer charm met ’n oulike glimlag of simpel praatjies nie.

Ek spot altyd en sê ék is die een vir my. Dit is presies hoe ek beplan om dit te hou.

“Hoe was jou date gisteraand?” vra ek kamma geïnteresseerd. Ek wil nie regtig weet hoe sy date met nog ’n bimbo was nie, maar ek haat ongemaklike stiltes.

“Dieselfde as altyd,” is al wat hy sê en haal sy skouers traak-my-nie-agtig op.

Nadat ons ons milkshakes gedrink het, haal ek my beursie uit en sit ’n honderdrandnoot op die tafel neer.

“Vat jou geld, ek het mos gesê ek stick jou,” sê Stefan en skuif die noot terug.

“Nee, asseblief, dis my treat, omdat jy my gehelp het.” Ek vat die geld en skuif dit weer terug oor die tafel na Stefan.

Hy skud sy kop en skuif dit weer terug na my. Ek vat die noot en druk dit onder die rekening in voor ek dit vir die kelnerin in haar hande gee.

“Oukei,” sê Stefan, “as jy dit so verkies.” Hy lig sy wenkbroue asof hy nie heeltemal die konsep begryp nie. Ons staan op en stap deur die stampvol tafels na die uitgang toe.

“Ciska!” roep iemand. Sonder om om te draai weet ek wie dit is. Ek gryp Stefan se hand en hou dit styf vas voordat ek glimlag en omdraai.

“Tertius,” sê ek vriendelik en sit my ander hand op Stefan se borskas. Ek voel hoe Stefan versteen onder my skielike aanraking.

“Ek dog jy hou nie van milkshakes nie?” sê Tertius sarkasties. Hy kyk Stefan op en af en dan weer na my. “Nou verstaan ek hoekom jy my ignoreer.”

“Jip,” sê ek en hou my en Stefan se verstrengelde vingers in die lug sodat Tertius die prentjie mooi kan kry. Stefan se lyf ontspan en hy sit sy arm om my lyf. Hy verstaan hy moet saamspeel.

Tertius knik sy kop en sy lippe trek effens skeef. “Jy kon my net gesê het, Ciska, dit was nie nodig om te jok nie,” is al wat hy sê voor hy terugdraai na sy tafel toe. “Vroumense,” hoor ek hom mompel terwyl hy wegstap.

Buite JJ’s los ek Stefan se hand, maar hy klou nog my vingers vas.

“Jy kan maar los, dankie. Jammer daaroor.” Aarde sluk my in, maar ’n meisie moet op haar voete dink.

“Ek is nie,” sê Stefan en knipoog vir my. “Wie was dit?” vra hy geïnteresseerd, sy vingers steeds in myne verstrengel.

“Dit was Treurige Tertius en moenie enige idees kry nie,” sê ek vies en pluk my hand terug. “Dis nie asof ek in die ry gaan inval nie,” sê ek en storm deur die parkeerterrein na sy Jeep toe.

“Watse ry?” vra hy. Stefan draf om by my te bly.

Ek rol my oë. Asof hy nie weet nie. Stefan se oë lyk soos melksjokolade wat te lank in die warm son gelê het.

“Die ry van hier af maan toe om net een keer vir Stefan Bruwer te date,” lig ek hom in. Ek lag. “Jy kan begin toegang vra.”

Stefan lag net en druk die afstandbeheer van sy Jeep. Ek klim in en maak my veiligheidsgordel vas.

Stefan skuif agter die stuurwiel in. “Soos ek dit sien, skuld jy my. Ek het jou nou al twee keer op een dag gered,” sê hy met ’n ondeunde glimlag. Daai een wat die kuiltjie in sy ken nog meer prominent maak. “Jy kan my vanaand uitvat vir ete,” sê hy. “Om dankie te sê.” Hy peuter met die radio en Bob Marley se stem blêr deur die luidsprekers.

“Ekskuus?” vra ek verbaas oor sy arrogansie. “Nee, beslis nie. Ek sal eerder vir ’n wortelkanaal gaan as om saam met jou op ’n date te gaan.”

“Ek het niks van ’n date gesê nie, Ciska. Dis jou woorde daai,” roep Stefan bo die harde musiek.

Sy simpel glimlag kan beslis nie breër as wat dit op hierdie oomblik is nie.