Читать книгу Przejdź przez wodę, krocz przez ogień - Christian Unge - Страница 7

Czwartek, 6 czerwca, wieczór

SZPITAL IM. ALFREDA NOBLA, SZTOKHOLM

– Tętno nitkowate! – zawołał anestezjolog.

Cały gabinet się zakołysał. Tekla źle się czuła, pot lał się jej po plecach. Zastanowiła się, czy wyjść z pomieszczenia lub powiedzieć Tariqowi, żeby ją zastąpił. Usłyszała jednak głos Emila dobiegający od drzwi – przypominał głos dyrektora cyrku:

– Hampus idzie!

Wzięła głęboki oddech, zmrużyła oczy i przeniosła się do Jämtlandii. Pod dąb nad jeziorem. Do Simona i taty, którzy czekali, aż naleje im gorącej kawy z termosu. Szafranowożółte jesienne liście tworzyły pokrywę na skraju wody. Simon powiedział, żeby uważała na swoje palce pianistki. Tekla odparła: „Sam sobie graj na pianinie, idioto. Jeśli będzie trzeba, zagram na perkusji choćby stopami”. Tata uśmiechał się z papierosem w ustach. „Cicho, bo mama w domu zdąży zasnąć, zanim coś złowimy”. Jakby kiedykolwiek na nas czekała, pomyślała Tekla.

Pam! Anki zatrzasnęła szafkę z lekami.

Tekla otworzyła oczy. Zrobiła trzy szybkie kroki w stronę ugodzonego nożem członka gangu.

– Załóżcie dren. Najgrubszy jaki się da.

Uniosła koniec noszy.

– Intubuję – usłyszała w tle anestezjologa. Jego głos brzmiał, jakby przechodził przez metalową rurę.

Motocykliści obserwowali dramat w skupieniu. Ściskali broń. Tekla słyszała, jak jeden z nich rozmawiał z kimś przez telefon.

Właśnie wkładała sterylne rękawiczki, gdy do sali wszedł Hampus Nordensköld w towarzystwie jeszcze jednej pielęgniarki. Miał potargane włosy.

– Co się dzieje?

Tekla nie widziała dotąd, żeby był aż tak podniecony.

Niższy motocyklista z ogoloną głową podniósł rękę i nie pozwolił Hampusowi podejść do noszy.

– Jeden lekarz wystarczy. Sytuacja jest pod kontrolą.

Tekla z radością zauważyła, jak na twarzy Hampusa pojawia się wściekłość.

– Mógłbyś pójść do drugiego zabiegowego? – poprosiła. – Chłopiec z gaucherem ma sepsę. Załatw mu miejsce na OIOM-ie i znajdź ojcu jakąś leżankę. – Wyjrzała znad ramienia Hampusa i zobaczyła, że ojciec chłopca siedzi oparty o ramię swojej całkowicie zdezorientowanej żony. – Będzie spał cztery i pół godziny.

Jakby miał choć odrobinę pojęcia, czym jest choroba Gauchera, pomyślała o Hampusie. Ale mężczyźni wolą kłamać w żywe oczy, niż przyznać się do niewiedzy.

Urażony Hampus przeczesał włosy palcami i poszedł do drugiego gabinetu.

– Skalpel – poprosiła Tekla, kiedy rana została oczyszczona.

– Brak pulsu! – zawołała pielęgniarka anestezjologiczna lekko zdesperowanym głosem.

– Zatrzymanie akcji serca – oznajmił polski anestezjolog nieco bardziej lakonicznie.

Tekla już miała powiedzieć: „Zacznijcie uciskać”, gdy dostrzegła kątem oka, jak potężniejszy motocyklista zrobił trzy kroki i zaczął masaż serca. Idealny, w równym rytmie, na odpowiednią głębokość.

– Kontynuuj – wydyszał gangster.

Tekla wyjęła Cassandrze z ręki skalpel i zrobiła długie nacięcie wzdłuż żebra po lewej stronie klatki piersiowej. Potem przebiła się palcem nad kością do jamy opłucnej. Na brzuch pacjenta spłynęła krew i ściekła na jasnozielone linoleum na podłodze.

– Krew – powiedziała, jakby ktoś nie zauważył ciemnoczerwonej fontanny tryskającej z boku pacjenta.

Znów otworzyły się drzwi i do gabinetu weszła pielęgniarka oddziałowa.

– Przyjechało więcej harleyowców.

Dwóch motocyklistów popatrzyło na siebie ze zdziwieniem. Tekla miała wrażenie, jakby znalazła się na planie serialu Synowie Anarchii.

– Zastąp mnie! – krzyknął umięśniony motocyklista. Cassandra zostawiła kompresy i rzuciła się w stronę noszy, żeby kontynuować uciskanie. Niższy mężczyzna schował ręce za plecy, a potem wyciągnął pistolet. Wymierzył nim w wejście na oddział.

Kiedy wkroczyło kolejnych czterech mężczyzn, obaj obecni w gabinecie motocykliści wyluzowali. Jeszcze kilku z tego samego gangu. Rozmawiali gorączkowo, Tekla słyszała coś o Albańczykach i szczurach.

Stała z palcem w ciepłej klatce piersiowej, wyczuwając delikatne pulsowanie spowodowane masażem serca. Starała się skupić, chociaż pot ściekał jej do oczu i piekł jak ocet.

– Dren.

Hałas się nasilał.

Wzięła od Anki gruby gumowy wężyk i rotacyjnymi ruchami wprowadziła go do jamy opłucnej. Do worka, który Anki przed chwilą podpięła, popłynęła krew.

– Przywieźli krew zero minus?! – zawołała do pielęgniarki oddziałowej, która stała przyklejona do jednej ze ścian.

– Tak, mam ją.

– Zawieś i podłącz.

Tekla zerknęła przez ramię – Tariq Moussawi wciąż tkwił na posterunku. Ręce miał skrzyżowane. Wyraz twarzy mu się zmienił.

Po upływie minuty usłyszała, jak anestezjolog mówi do Cassandry:

– Przerwij na chwilę.

Przez kilka sekund w sali panowała głucha cisza. Członkowie gangu czekali w napięciu.

– Słaby puls – zakomunikował anestezjolog.

Tekla na moment zamknęła oczy. Zobaczyła przed sobą wilcze zęby szczęśliwego Simona i jego figlarne oczy.

Nagle usłyszała szczęk dobiegający z oddziału ratunkowego: metal trafiający na drewno, skrzypiąca guma. Potem do środka wpadli antyterroryści z bronią gotową do strzału.

*

Kątem oka widziała, jak policjanci powalają na ziemię motocyklistów i zakuwają ich w kajdanki. Starała się skoncentrować na przyszywaniu grubego drenu do klatki piersiowej pacjenta, w końcu założyła kilka nierównych szwów. Jeden z policjantów – dwa metry wzrostu i nieprawdopodobnie szerokie bary – podszedł do Tekli i ściągnął maskę z twarzy. Z powodu zamontowanej na hełmie kamery kojarzył się jej ze snowboardzistą. Zatrzymał się przy monitorze pokazującym pracę serca pacjenta – sto dwadzieścia uderzeń na minutę.

– Wszystko w porządku, pani doktor?

Tekla wzdrygnęła się na widok dużej broni automatycznej wiszącej na szyi policjanta, ale kiedy napotkała jego empatyczny wzrok, uspokoiła się. Spróbowała się uśmiechnąć.

– Przeżyje.

– Świetna robota. Zaraz zrobimy tu porządek i wszystko wróci do normy.

Między antyterrorystami przecisnęła się młodsza pielęgniarka i krzyknęła na całe gardło:

– Ogłoszono stan kryzysowy! Wieżowiec Söder torn eksplodował.

Tekla odłożyła kleszczyki chirurgiczne i igłotrzymacz na niebieską sterylną ściereczkę i popatrzyła, jak policjanci najpierw rozmawiają przez krótkofalówki, a potem między sobą. Atmosfera natychmiast zrobiła się gorączkowa. Tekla słyszała słowa „eksplozja” i „pożar”.

Postawny policjant znów do niej podszedł.

– Doszło do eksplozji w Söder torn i wybuchł gwałtowny pożar. Wzywają nasz oddział.

– A co z gangsterami? – spytała, przyklejając na drenie duży kryjący opatrunek. Anestezjolog podłączył drugą jednostkę krwi, ciśnienie ustabilizowało się na poziomie osiemdziesiąt na sześćdziesiąt.

– Patrol policji zabierze ich na komisariat na Torkel Knutssonsgatan.

– Teklo! – W tym chaosie rozległ się głos Cassandry. Trzymała w ręce telefon. – Ordynator chce z tobą rozmawiać.

Tekla ściągnęła zakrwawione rękawiczki i fartuch. Szybko upewniła się u anestezjologa, czy stan pacjenta jest pod kontrolą.

– Jest stabilny. Pojedziemy przez rentgen na OIOM.

Z drugiego gabinetu zespół anestezjologiczny zabierał właśnie chłopca na dziecięcy oddział intensywnej terapii.

Tekla wzięła telefon i przedstawiła się.

– Otrzymałem instrukcje, że koleżanka ma pokierować pierwszą grupą pomocy medycznej w związku z pożarem – oświadczył ordynator Leif Törblom głosem, który wydał się Tekli bełkotliwy. – Przygotowujemy sztab kryzysowy, ale musimy natychmiast oddelegować większą liczbę lekarzy na miejsce zdarzenia.

Tekla się rozejrzała. Nie pozostawało jej nic innego jak zrobić to, co kazał ordynator: włożyć kurtkę ratownika i pędzić do wieżowca na Södermalmie.

Opuściła gabinet zabiegowy, zatrzymała się przy umywalce i połknęła jeszcze jedną bombę, którą popiła letnią wodą. Na podjeździe dla karetek spotkała pielęgniarzy, Johana i Jessicę, którzy również zostali wysłani z pierwszą grupą pomocy medycznej.

– No to jedziemy – zarządziła.

Dostrzegła, że antyterrorysta o niebieskich oczach odwraca się i szuka jej spojrzenia, a potem wskakuje do srebrnej furgonetki i znika, udając się na miejsce pożaru. Męczyło ją jakieś dziwne uczucie. Kto udzielił ordynatorowi „instrukcji”, że to ona ma pokierować pierwszą grupą pomocy medycznej?