Читать книгу Kringe in 'n bos: Skooluitgawe - Dalene Matthee - Страница 7

Kort ná sonop is hy aan die rand van die Bos en hy kry die karige plankgeboutjie sonder veel gesoek. Hy klop en wag. Die ou bruinman wat kom oopmaak, skrik en staar hom ontsteld aan.

“Baas Saul?”

“Ek kom leen die geweer, Maska.”

“Die geweer?” vra die oue agterdogtig. “Om wat te maak?”

“Ek het besluit dat Terblans nie Oupoot sal skiet nie. As iemand dit dan moet doen, sal dit ek wees.”

Iets soos paniek maak ou Maska se klein swart ogies wild. “Jy? Jý gaan hom skiet?”

“Ja.”

“Nee!” Dis ’n smeking om genade; hy steek sy hande voor hom uit en skud sy kop. “Nie jy nie. Asseblief, baas Saul …”

“Leen my die geweer.”

“Maar ek het net twee koeëls!” skiet hoop die ou man binne. “En niemand in hierdie bos sal vir jou ’n enkelte koeël bysit nie, hulle sal jou nie help nie, baas Saul.”

“Twee koeëls is genoeg. Het jy kruit?”

“Dit lyk vir my die rykmanslewe het jou kop saf gemaak!” ruk ou Maska hom skielik op. “Lyk vir my jy vergeet lat Oupoot Oupoot is! Lat al die slim van al die olifante …” Hy bly stil en staan ’n oomblik verbyster. In sy desperaatheid het hy die verbode naam gebruik en hy probeer dit vinnig regpraat: “… lat al die slim van al die grootvoete saam in sy kop sit. Laat Freek Terblans hom kom skiet en laat dit klaarkom.”

“Gee my die geweer. Freek Terblans sal hom nie skiet nie.”

“Baas Saul …” Die ou man slaan weer oor na pleit. “My hande het geweer gedra vir die Engelsman wat die slag hier kom grootvoete skiet het. Ons was vier man wat alles moes dra en as die een geweer leeg geskiet was, had ons die volgende een gelaai en reg vir die vat …” Saul weet die ou man probeer tyd wen deur te praat. “Ek het in my lewe nie ’n man gesien wat kan skiet soos daardie man nie, hy had grootvoete in ’n ander land ook geskiet … Maar toe kom draai die wind en ons staan onderkant die koei en toe sy storm, toe’s daar nie tyd vir goed of sleg skiet nie, toe’s dit net skiet! Weet jy hoe lyk ’n grootvoetkoei met ’n kwartpond lood in die long? Nee, jy weet nie. Weet jy hoe sy klink? Hoe sy die wêreld uitmekaar skeur terwyl sy in haar eige bloed versuip? Nee. Maar my oë het dit gesien. My ore het dit gehoor. Toe sy die bloed eers deur haar slurp begin spuit, was dit of sy blind word van woede en die Engelsman skree ons moet laai, maar ons kan nie …”

“Want julle sit in die bome en die gewere lê op die grond,” maak Saul vir hom die storie klaar. Toe hy ’n kind was, het hy ou Maska dit dikwels hoor vertel en altyd agterna die vreeslikste nagmerries gekry waarin dit hy was wat voor die bebloede woede moes uit en nie kon nie. Elke keer het hy in doodsangs wakker geskrik en hom met die wete getroos dat die Engelsman tog daarin geslaag het om die ou koei met ’n hartskoot te verlos.

“En sy was nie eers amper so groot soos Oupoot nie,” voeg Maska waarskuwend by.

“Leen my die geweer.”

“Jy kan dit nie loop doen nie!”

“Jy mors my tyd, Maska!”

“Moenie dit van my vra nie, baas Saul. Toe almal in hierdie bos jou wou stenig, het ek vir jou gepleit.”

“Dankie. Net jammer dit het nie gehelp nie,” sê hy spottend. “Ek dink as hulle kon, sou hulle Freek vra om my ook sommer te skiet.”

“Dis nie nou tyd vir daardie klas praatjies nie! Draai om en loop klim op die skip – jy’s te lank al nie meer een van onse mense nie, baas Saul.”

“As jy nie vir my die geweer gee nie, sal ek een op die dorp loop kry. Maar Terblans sal Oupoot nie skiet nie, dit sê ek jou nou vir die laaste keer.”

“Jy was van altyd af eiewys en annerster.”

“Nes julle.”

“Wat?”

“Toe maar. Gaan jy vir my die geweer leen, of moet ek teruggaan dorp toe om een te kry?”

“As ek vir jou die geweer gee,” sê ou Maska radeloos, “sal jy my dan belowe lat jy by Gert Oog sal loop probeer om ’n paar koeëls te kry?”

“Dit sal nie nodig wees nie!” keer Saul ongeduldig. “Watter kant toe is hy? Oupoot?”

Die ou man haak eers die koeëlsak en kruitbus tydsaam van die draadhaak af. “Hulle sê hy skuil Homtini se kant toe,” sê hy amper onhoorbaar. En toe hy die geweer aangee, is daar ’n stil hovaardigheid in sy houding.

Minute later loop Saul Barnard die Bos in en dit voel vir hom hy loop agteruit in homself in. Die feit dat hy op pad is om Oupoot, koning-olifant van die Bos, te skiet, voel onwerklik en terselfdertyd die mees onvermydelike daad van sy lewe.

Die vorige dag nog was hy aan boord van die Pictor. Die driemasbark van 450 ton het, seile opgerol, stuurboordkant teen die houtkaai vasgemeer gelê en hy het aan die bakboordkant gestaan en die oorkantste oewer van die meer bespied … Was die gevoel van onrustigheid wat hy nie kon afskud nie, ’n voorgevoel wat hom wou waarsku dat die verlede nog nie heeltemal klaar was met hom nie? Nee. Dit was die haas in hom om weg te kom.

Gister. Die luggie uit die suidooste was ’n lafenis ná die bedompigheid van sy kajuit. Wes, waar die see deur die gat tussen die koppe kom, het die branders wit geskuim oor die rif en die gety die groot uitgestrekte meer binnegebring tot waar klein kabbels teen die houtromp van die Pictor kom aanklots het.

Twee spierwit seevoëls het laag oor die meer aangevlieg gekom; hy het hulle met sy oë gevolg tot waar hulle met ’n wye sirkel bokant die grootmas kom draai het soos klein wit seile wat van die maste losgekom het. Hy het hulle egter nie op hul noordwaartse vlug gevolg nie, maar sy rug gekeer gehou op die bedrywighede van die dek en die kaai.

Dit was ’n warm dag.

Drie varke, ses bokke, ’n klompie hoenders en ’n paar makoue het gehok en vasgemaak op die kaai gewag om gelaai te word: kos vir die lang vaart Engeland toe. Sterk hande en ratse voete het die varswatervate teen die laaiplank opgerol; regs van hom op die dek het ’n matroos seewater oor die vate met die botter en pekelvleis gegooi om dit koel te hou. Alles moes wag vir die hout om klaar ingelaai te word voordat dit in die ruim kon af.

Toe ’n sweep dorp se kant toe klap, het hy geweet dis nog ’n swaargelaaide wa met hout uit die Bos. Geelhout-dwarslêers. Venyn het in hom opgeskiet en die ongeduldigheid in hom aangeblaas. Vier dae lank was hulle al aan die laai, van lig tot donker, en die haas om weg te kom, het in hom opgelaai soos die hout in die skip se ruim. Hy was die eerste passasier wat aan boord gegaan het en daar was ’n dringendheid in hom om teen die boegreling te staan wanneer die skip die smal, gevaarlike deurgang tussen die koppe aandurf, die oop see voor hulle lê en die gevreesde rif onder hulle. Dit sou soos ’n geboorte wees. Die oomblik dat hulle deur was, sou hy vry wees van alles wat hy eenmaal liefhad: die Bos, die mense van die Bos, die dinge van die Bos. Van Kate. Van Oupoot. Die oomblik dat die boeg van die Pictor die oop see binnekloof en die seile bolstaan in die wind, sou hy hom finaal losmaak van nege-en-twintig jaar.

“Baas Saul?”

Dit het hom soos ’n vuishou teen die rug getref en hom laat omruk.

“Maska?”

“Middag, baas Saul.” Die verrimpelde Outeniekwa het onseker agter hom gestaan. “Ek het met die wa saamgekom en toe sê baas Gert dit lyk na baas Saul hier op die skip, toe vra ek die man daar onder of ek net ’n woord kan kom praat met baas Saul. Hoor of baas Saul gehoor het?”

“Wat gehoor het?” het hy kortaf gevra. Hy wou deur niks gesteur wees nie.

“Van Jozef se kind. Joram, sy oudste.”

“Wat van hom?”

“Geskep. Nag voor laas. Die grootvoete is dwarsdeur Jozef se skerm duskant Jim-Reid-se-Draai.” Hy het die skokgolf wat in hom opgestoot het, probeer keer; waar ’n olifant deur ’n skerm is, bly min oor. Maar hy wou nie langer van hierdie dinge weet nie! Niks van die Bos of uit die Bos het hom meer aangestaan nie. Nie eens die kind van sy eie broer nie.

“Het die kind baie seer gekry?” het hy nogtans gevra.

“Dood. Hulle sê die tand is voor by sy maag in en agter by sy rug uit. Hulle sou hom vanmiddag by Groot Eiland bêre. As dit nie was vir die hout wat op die skip moes kom nie, het ek ook gegaan.”

Hy sien die ou man se oë na iets in syne soek en draai weg. Niemand sal ooit weer in Saul Barnard se oë jammerte sien nie. Nie eens ou Maska nie. En die Bos het maar net ’n wederoffer gevat …

“Gaan baas Saul met hierdie skip saam weg?” Dit was ’n versigtige, agterdogtige vraag.

“Ja.”

“Ver?”

“Baie ver.” Hy het sy oë oorkant die meer teen die swartgroen koppe gehou. Die inkomende gety het ’n swerm modderlopers uit ’n sandbaaitjie opgejaag en hy het geweet ou Maska wag agter hom om te groet. Maar hy sou nie omdraai voordat hy nie elke moontlike teken van emosie onder beheer had nie.

“Hulle sê dis Oupoot wat dit gedoen het.”

Dit was of ’n tweede hou hom tref. Sy eerste gedagte was dat dit ’n slim set van die ou man was en hy het die waarheid in sy oë gesoek toe hy omdraai.

“Wat het jy gesê?”

“Hulle sê dis Oupoot se werk.”

“Dis ’n lieg.”

“Tien ander is glo saam met hom deur die skerm.”

“Dis ’n lieg en jy weet dit net so goed soos ek! Oupoot sou nie tien ander saamgeneem het as hy die kwaad wou doen nie. Nie hy nie.”

“Hulle sê sy spore was daar.”

“Hy mag vroeër die nag daar verbygegaan het. Waar tien vertrap het, kan jy in elk geval van niks seker wees nie en dit weet Jozef-hulle ook.”

“Ek sê maar soos baas Gert my gesê het.” Hy het weggekyk voor hy die laaste hou slaan: “Freek Terblans kom hom skiet.”

Die woorde het hard getref.

“Hy kom Oupoot skiet?”

“Ja. Baas Gert sê dis al man wat Jozef vertrou om hom te skiet. Hy’t ’n man oorgestuur Noetzie toe, na Freek toe, en hy’t laat weet hy sal hom Vrydag kom skiet.”

Ná die aandete het Saul en Frank Jefferson, kaptein van die Pictor, ’n paar rondtes kaart gespeel. Dit het egter nie die bitterheid wat in hom aan die toeneem was, gekeer nie – ook nie die gevoel dat hy stadig teruggesleep word na ’n vuur waardeur hy sy lewe lank geworstel het om te ontsnap nie.

“Jy is besonder stil?” het Jefferson teen nege-uur se kant opgemerk. Hulle het mekaar reeds ’n hele klompie jare geken; vroeër was die Pictor een van die skepe wat gereeld by die Knysnarivier aangedoen het en hulle het altyd mekaar se geselskap opgesoek. “Of begin jy aan jou weggaan twyfel?”

“Nee. Nie vir ’n oomblik nie.”

Ná nog twee rondtes het Jefferson weer probeer: “Kan ek ’n persoonlike vraag vra?”

“Vra gerus.”

“Dis baie opvallend dat jy nie meer baklei nie …”

“Baklei?” Die opmerking het hom verras.

“Nie met die vuiste nie, met iets binne-in jou … Nog sjerrie?”

“Nee dankie. Ek dink ek verstaan wat jy wil sê, en ek moet erken, jy verras my met jou waarneming. Jy’t reg, ek baklei nie meer nie. Kom ons sê ek het ’n eenmansoorlog gevoer en verloor,” het hy erken en sinies bygevoeg: “’n Oorlog wat nooit bestaan het nie oor dinge wat nooit bestaan het nie.”

“Jy het altyd die indruk geskep dat jy niks vrees nie, Saul Barnard. Jy skep dit nog, behalwe dat jy nie meer baklei nie. Dit beteken nie dat jy nie meer kwaad is nie.”

“Jou beurt om te deel,” het Saul die gesprek in ’n ander rigting gestuur.

Tienuur het hy die kaarte neergesit. “Ek is jammer, ek konsentreer nie.”

“Ek kom dit nog die hele aand agter.”

Hy het nie die lamp in sy kajuit opgesteek nie, ook nie sy klere uitgetrek nie, maar net so op die bank in die donker gaan lê en Maska se woorde teruggeroep: Freek Terblans het laat weet hy sal hom Vrydag kom skiet. Dit het om en om deur sy kop kom draai totdat die wrewel en bitterheid hom teruggejaag het dek toe.

Bokant Belvidere se koppe, aan die oorkant van die nagblink meer, het die ster-kruis kopkant afgeduik op sy baan: Alfa, Beta, Gamma, Delta, het hy een nag vir Kate die name van die vier punte geleer.

Die gedagte aan Kate het hom van die reling laat wegdraai en in die rigting van die voormas laat loop. Deur die takelwerk kon hy die stil dorpie teen die skuinste bokant die meer in die nagskemer sien lê. ’n Hond het êrens geblaf, ’n ander het antwoord gegee.

Kate.

Sy was ’n droom wat saam met baie ander drome vernietig moes word. Aan die begin sou dit die seerste seer wees wat hy saam met hom moes dra.

Agter by die kruismas het die waker van die skip gekug en bakboordkant die donker in gespoeg. Êrens in die uitgestrekte, digte Bos tussen die berge en die dorpie was Oupoot ook op wag. Het hy in Kom-se-Bos geskuil? Bokant Diepwalle? In een van Gouna se klowe? Het hy geweet dat die sandloper teen hom omgekeer was? Het hy geweet dat hy uitgesit was om skuld te betaal wat nie syne is nie? Oupoot sou nooit ’n enkele nag sy alleenheid gelos het om saam met ’n trop te loop kwaad doen nie. Nooit. Daarvoor is hy te slim en té lank al die leierolifant van die Bos. Jare gelede is daar ook sommer net aanvaar dat dit hy was wat Marais vermorsel het, ten spyte van die feit dat wat van Marais oor was, weke later per toeval gevind is en niemand meer kon sweer watter een vir die verwoesting verantwoordelik was nie. Oupoot moes die blaam dra omdat hy in die omgewing gesien is.

En Jozef het Freek Terblans laat weet om Oupoot te kom skiet. Freek, ’n man wat menige olifant met een stuk lood inmekaar laat kniel het. Wat die tande uitgekap en tussen die hout op sy wa versteek het om dit vir ’n flenter van ’n prys op die dorp te loop verkwansel. ’n Man wat nie aan ’n hart- of breinskoot glo nie, maar wat van die sykant af skiet om die massiewe rug tussen die blaaie te vergruis.

Dit was toe dat hy gesweer het dat Freek Terblans Oupoot nie sou skiet nie. Terblans se byle sou nie daardie tande uit hul kasse kap nie. Nee. Saul Barnard sou Oupoot skiet. Hy was dit aan Oupoot verskuldig om hom die vernedering te spaar om voor Terblans se geweer te kniel. Hy had nie ’n keuse nie. Dié allerlaaste taak moes hy op homself neem. Hulle het Oupoot reeds gehaat soos hulle hóm haat, en pleit om genade sou nie help nie.

Daarom loop sy voete weer oor die grond wat hy afgesweer het, hoor sy ore weer die loeries, is hy weer eens in die altyd skemer wêreld van die Bos, en daar sal Freek Terblans eers vir hóm moet skiet voordat hy op Oupoot sal kan aanlê.

Daar is vier dae oor na Vrydag toe. Die Pictor sal nie voor Maandag vertrek nie.

Saul Barnard, seun van die houtkapper Joram Barnard, is in die Bos ontvang en gebore en grootgemaak. Op die sewende dag van Januarie 1860 is hy kort duskant Krisjan-se-Nek onder ’n wit-els gebore omdat sy ma se tyd haar oorval het op pad Brandrug toe waar haar mense gekap het. Hy was die tweede seun. Jozef was toe twee jaar oud en sy pa moes hom in die fynruigte wegsteek totdat alles verby was.

Sy ma kon lees en skryf. Hulle had ’n Bybel en sy het vir hom en Jozef ook leer lees en skryf. Sy pa kon nie lees nie. Hy het gesê ’n man hoef nie te kan lees en skryf om hout te werk nie. En soos die ou olifantbulle die jong bulle leer, het hy hulle die dinge van die Bos geleer. Van die bome. Die verskil tussen ’n kalander en ’n upright, van die witpeer, die vlier, die rooi-els, die wit-els; van assegaai en hardepeer, ysterhout, kershout en kamassie. Sommige leer jy aan die lyf ken en ander aan die blaar. In die begin lyk ’n jong stinkhoutboom en ’n saffraan na dieselfde ding, totdat jy geleer het om steelkant van die stinkhoutblaar die twee harde knoppies te soek. Hulle het die struike van die onderbos leer ken, wat medisyne is en wat nie. Watter bessies jy kan eet, watter nie.

Hulle het die voëls leer ken. Hy en Jozef. Party aan die stem lank voordat hulle hulle in die digtheid van die Bos gesien het. Die kok-kok-kok van die groot loerie het jou ongeduldig gemaak omdat dit ’n roep sonder lyf bly, sodat jy op ’n dag loop wag sit het met jou oë in die bosdak totdat die groot groen voël geruisloos afgesweef het na ’n laer tak en die bloedrooi vere van sy vlerke ’n oomblik in die sonspatsels geblink het.

Die bosloerie is ’n ander een. Kleiner as die groot loerie, net so mooi, maar dommer. As jy jou lippe tuit om te fluit, maar jy fluit nie, jy hoot-hoot-hoot deur jou lippe, lok jy hom van ver af nader, en as dit nie te ruig was nie en Jozef het reg gemik met die klip, had hulle loerievleis in die pot vir die aand. Soms het jou geluk by ’n bosduif gelê. Die kleinvoëls het met die tyd saam name gekry: lawaaimakertjies, piet-my-vrou, die pikswart byevangers met die swawelsterte, die bontrokkies, die kleinjantjies, die suikerbekkies. Die hele swetterjoel.

En die bokke. Die bosbok met sy bruin lyf en witspikkel-halsband – ’n ou ram word later amper swart van bruin en as jy een van hulle kwes, moet jy maak dat jy wegkom, want hy sal vir jou inhaal en jou op ’n ongemaklike plek bykom met sy horings. Hulle sê dis hoekom ou Anneries nooit getrou het nie. Jy leer die grysbok in die kruppelbos ken. En die mooiste bokkie van almal: die bloubokkie van die ruie onderbos. So klein, so lig van voet dat jy selde sy stippelspoortjies kry, miskien iewers waar hy oor die dryfsand langs ’n stroompie is of oor ’n sandplek in ’n voetpad. Afgeslag, het hy maar ’n groot hoender se vleis en sy wip moes jy fyn stel; nie net vir die bokkie self nie, maar ook vir die boswagter.

“Julle roei die goed uit!” is die tyding op ’n dag die Bos in gestuur. “Die man wat ons vang wat ’n bloubokkie vang, is in die moeilikheid!” Maar jy laat nie ’n houtkapper só maklik skrik nie.

“Die man wat ’n bloubokkie vang, se liksens sal afgevat word!” is ’n beter dreigement agterna gestuur.

Van toe af is die wippies en die boswagter fyn dopgehou. Sy pa het hulle belet om weer ’n bloubokkiewip in ’n voetpad te stel, al was dit die beste plek vir myle ver. Mens weet nooit watter dag die boswagter kies om rondom die kap van jóú byl te kom spaai nie. Toe het hulle maar in die ruigtes gesoek totdat hulle afkom op ’n hopie mis so groot soos gortkorreltjies, of bloubokkiepaadjie kry. Sy pa het geglo jy moet vir die kop stel, nie vir die pote nie. Jy buig ’n lekker jong boom af en bind ’n bloklynlus aan die punt sodat dit twee handhoogtes bokant die grond sal hang nadat jy die boom se punt geanker het dat dit net-net hou. Nou kom die bokkie wei-wei nader, sy kop is deur die lus voor hy weet waar hy is, die boom skiet terug en ruk die lus om sy gorrel vas, en die boswagter kan maar kom. Die bokkie sal bokant sy kop in die Bos verwurg hang en hy sal onder verby en dit nie weet nie.

En die grootmense het jou nog ’n ander ding van die bloubokkie geleer: hulle is anders as al die ander bokke in die Bos omdat hulle gal in hul koppe sit. Sowaar. Daarom is hul naam ook galkoppies. En dit sou ’n bloubokkie wees wat die eerste dink in Saul laat loskom het.

Maar voor dit alles en bo dit alles het hy en Jozef van die groot vrees wat in die Bos wandel, geleer. Van die olifante. Hy was klein toe hy vir die eerste keer die verskriklike bol mis gesien het. Seker so vyf jaar oud. Hy en sy pa en Jozef en oom Anneries was op pad na waar daar stinkhout gewerk moes word, en dit was die eerste keer dat hy volwaardig saamgeneem is om die eerste take van ’n boskind te leer: die werk om die skerm. Water aandra, vuurhout kap, vuur maak, die vuur oppas, die patats onder die as bak en uithaal voordat die olie uitkook, koffie maak.

Die bol het in die voetpad gelê.

“Is dit één olifant s’n, Pa?” Hy het verskrik vasgesteek; dit was so groot soos ’n jong os se kop!

“Stil!” het sy pa vinnig gekeer. “Jy noem nie sy naam in hierdie bos nie! Hy hoor vir jou en dink jy roep hom. Kom!”

Maar hy sou bo-oor die grote bol moes trap en hy was te bang om dit te doen. Oom Anneries het eendag gesê tien osse saam is een groot olifant se lyf.

“Hy gaan ons trap, Pa!” het hy begin huil en agtertoe gestaan.

“Jy’s dom, man! Die mis is ten minste twee dae oud en teen dié tyd is hy seker al bo by Jonkersberg as jy my vra. Kom!”

Van ou grootvoete of ou dikbene of van onse voorouers mag jy gepraat het, maar nooit van ’n olifant nie. Net vreemdes het só onverskillig in die Bos kom praat.

En hulle het van die eerste wapen teen die groot vrees van die Bos geleer: die wind. Al roer daar nie ’n blaar om jou nie, soek jy ’n skerf blou lug bokant jou deur die blaredak en wag dat ’n wolkie verbytrek sodat jy kan weet watter kant toe om te hol as die takke Bos in breek.

Hy was nege toe hy vir die eerste keer alleen voor die groot vrees moes staan. Hulle het getrek en by Groot Eiland gaan huismaak. Sara en Magdalena was toe klein en Izak is kort daarna gebore. Wanneer daar ver van die huis af gekap is, het hulle ’n skerm gemaak en in die Bos gebly totdat die hout klaar was. Soms drie weke en langer. As hulle nie te ver van die huis af gekap het nie, het hulle donkervoordag opgestaan om ligdag by die hout te wees, heeldag gekap en laatmiddag weer teruggestap. Baie moeg.

Hulle het daardie keer by Witplekbos waenhout gemaak en alhoewel dit maar so twee uur se stap van die huis af was, het sy pa aan die einde van die eerste week besluit om skerm te maak en te bly tot die hout klaar is; die suiker was op, die koffie en twak was min en by die huis was die meel ook aan die opraak. Die hout moes uitgesleep en reggemaak word en op die dorp kom. Saul was toe nog nooit op die dorp nie en sy idee van die plek was taamlik vaag.

Teen die einde van die derde week het dit egter begin reën en dit was te nat om te kap of te saag. Al wat hulle kon doen, was onder die skerm sit en hoop dit klaar op. Oom Anneries was darem bly oor die reën; dit het hom kans gegee om voor te kom met sy speke. Ses wa-speke het vir die ou ’n bottel brandewyn, Cape Smoke, op die dorp geruil en hy kon die netjiesste speke met ’n dissel uit ’n stuk assegaaihout kap. Later jare het Saul dikwels gewonder hoeveel waens oor dié land kreun met ou Anneries se brandewynspeke in die wiele.

Ou Anneries. Toe Saul op ’n dag uitvind dat sy regte naam eintlik Andries van Huysteen is, het dit soos ’n vreemdeling geklink. Vandat hy sy verstand gekry het, het die ou maar by hulle gewoon en in sy pa se span gekap.

Dit het vyf dae lank gereën. Toe dit opklaar, was die kos so te sê op. Een van hulle sou moes huis toe om kos te haal. Hy of Jozef. Maar Jozef kon teen daardie tyd al sterk help by die hout en elke hand had net sy vat.

Die volgende dag het Saul se pa hom tot by die naaste voetpad geneem.

“Jy steel nie napad nie,” het hy die orders afgegee. “Jy hou met hierdie voetpad aan tot by die sleeppad en dan hou jy wes – sononder se kant toe, tot by die ou skerm, en daarvandaan vat jy weer die voetpad.”

“Ja, Pa.”

“En jy luister heeltyd vir die grootvoete.”

“Ja, Pa.” In sy hart het hy klaar besluit om hulle te wys hoe gou hy met die kos kon maak.

Dit was nat. Op plekke is hy gly-gly af en anderkant weer hou-hou uit. Waar hy kon, het hy gedraf en die hele tyd sy ore rondom hom in die Bos gegooi vir die breek van ’n tak wat ’n olifant kon verraai. Olifante is altyd woelig in nat weer. En kort voor kwartdag was hy by die huis. Sy ma was een van hulle te wagte – nie hom nie – sy het geweet hulle kos sou nie vir reënweer uitkom nie en het patats gekook en askoek gebak.

Net ná halfdag was hy al weer op pad terug. In die sak oor sy rug was die gaar kos, ’n paar treksels koffie en genoeg rou patats om die hout op klaar te kry.

Hy het niks gehoor nie, nie ’n stok se kraak of ’n roersel nie. Niks. Hy was die voetpad anderkant die sleeppad skaars in toe hy opkyk en hom sien. Die olifant. Voor hom in die voetpad met sy broek na agter, en die wind was verkeerde kant! Die skrik het hom soos ’n bliksemstraal geslaan. Toe die slurp opkom en rondsnuif na waar die mensreuk vandaan kom, het hy agteruit begin strompel maar terselfdertyd geweet hy gaan nie wegkom nie. Die skurwe lyf was aan die omswaai en die krom, geel tande aan die omkom …

“As ’n grootvoet jou jaag, pluk jou baadjie of jou hemp uit en smyt dit neer,” het sy pa hulle geleer. “Hy sal dink dis jy en dit eerste vertrap. Solank hy sy mistake uitvind, hardloop jy of jy klim!”

Saul het die sak met die kos neergegooi en vinnig ’n wit-els gekies en geklim. Halfpad boontoe het die vrees hom sy arms om ’n dwarstak laat gooi en sy bene om ’n ander een laat vasknel. Toe hy afkyk, was daar twee olifante onder die boom: die grote wat hy eerste gesien het en ’n jonger een. Op die plek waar hy die sak neergegooi het, was hulle besig om die onderbos uitmekaar te trap en in sy angs het hy gebid dat hulle tog hul woede op die sak moes uittrap en van hom vergeet. Maar die jonger een het eerste die mensreuk teen die boom gekry en toe begin stamp om hom daar uit te kry. Die grote het ná ’n ruk kom help.

Hulle sê as ’n vuur wit brand, is hy op sy warmste; as vrees wit in jou brand, is jy op jou bangste. Dit het hy daardie dag geleer … Solank die wit-els hou, moes hy hou, het hy hom voorgeneem. Hy wou nie doodraak nie, hy wou nie onder hul pote beland en saam met die kos in die aarde in verflenter word nie. Hulle het met die koppe hul woede teen die boom uitgehaal terwyl hul pote die klam bos-aarde tot ’n pappery vertrap het en sloef-sloef uit die modder gesuig het voor elke nuwe aanslag teen die ou wit-els se stam. En elke keer het hy gedink: Met die volgende stamp skud hulle my uit en dan’s ek dood! Elke keer dat hy sy oë oopgemaak het, het dit gelyk of die skurwe boggelskofte nader aan sy voete is.

Hulle het hom daar probeer uitskud totdat die skemerte oor die bosvloer begin kruip het. Toe het hulle sommer net weggestap. Dikbos in en hy kon nie sien hoe ver nie. Hy het net die geswiep van die ruigte gehoor en toe was dit stil. Hy het gewag. Sy arms was styf en seer, sy bene bloedvel geskuur, en hy het nou eers agtergekom dat hy sy broek natgemaak het.

Toe dit nag was, het hy sy lyf versigtig in ’n ander mik ingewerskaf sodat hy beter sou kon klou wanneer hulle terugkom.

Hulle het nie weer gekom nie. Ligdag het sy pa gekom. Hy het teen die aand onrustig geword en voordag kom soek.

Hulle moes die hout op patats en die vleis van ’n bloubokkie klaar maak. Sy ma het by Magrieta, oom Gert Oog se vrou, vir hulle ’n paar treksels koffie geleen.