Читать книгу Η Επιστροφή - Danilo Clementoni - Страница 7

Ο Ατζάκι καθόταν ξέγνοιαστος στην σκούρα χειροποίητη πολυθρόνα του, που ένας παλιός του φίλος, Τεχνίτης, την είχε φτιάξει με τα χέρια του και θέλησε να του την χαρίσει μερικά χρόνια πριν, επί τη ευκαιρία της πρώτης διαπλανητικής του αποστολής.

«Θα σου φέρει τύχη» του είπε μια μέρα. «Θα σε βοηθήσει να ξεκουραστείς και να πάρεις τις σωστές αποφάσεις όταν τις χρειαστείς».

Πράγματι από τότε πήρε αρκετές αποφάσεις καθισμένος εκεί, και η τύχη επίσης συχνά ήταν με το μέρος του. Έτσι, πάντα φρόντιζε να ανασύρει αυτήν την γλυκιά ανάμνηση, ακόμη και μπροστά σε πολλούς κανόνες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την χρησιμότητά της, ειδικά σε ένα διαστημόπλοιο της κατηγορίας Μπούσεν-1, όπως αυτό στο οποίο βρισκόταν τώρα.

Μια λωρίδα μπλε καπνού έβγαινε με ταχύτητα απευθείας από το πούρο που κρατούσε μεταξύ αντίχειρα και δείκτη του δεξιού χεριού, ενώ με το βλέμμα, προσπαθούσε να περπατήσει τα 4,2 UA¹ που τον χώριζαν ακόμη από τον προορισμό του. Παρότι έκανε τέτοιου είδους ταξίδια εδώ και αρκετά χρόνια, η γοητεία του σκοτεινού διαστήματος που τον περιέβαλε και τα δισεκατομμύρια διάσπαρτα αστέρια, ήταν πάντα σε θέση να κατακλύσουν τις σκέψεις του. Το μεγάλο ελλειπτικό άνοιγμα που βρισκόταν ακριβώς μπροστά στο πόστο του, του επέτρεπε μια ολοκληρωμένη εικόνα της κατεύθυνσης του ταξιδιού και πάντα τον άφηνε έκπληκτο το πώς αυτό το τόσο μικρό δυναμικό πεδίο μπορούσε να τον προστατεύει από το δριμύ ψύχος του διαστήματος και να

εμποδίσει τον αέρα να διαφύγει ξαφνικά, αναρροφημένος από το απόλυτο κενό του εξωτερικού. Ο θάνατος θα έπρεπε να ήταν σχεδόν άμεσος.

Τράβηξε μια γρήγορη ρουφηξιά από το μακρύ του πούρο και άρχισε να εξετάσει την ολογραφική οθόνη μπροστά του, όπου εμφανίστηκε κουρασμένο και αξύριστο το πρόσωπο του Πέτρι, του συντρόφου του, που στην άλλη πλευρά του διαστημόπλοιου, επισκεύαζε το σύστημα ελέγχου των αγωγών φόρτισης. Διασκέδασε για λίγο στρεβλώνοντας την εικόνα, φυσώντας πάνω της τον καπνό που είχε ρουφήξει, δημιουργώντας ένα κύμα που του θύμιζε τόσο πολύ τις δαντελωτές κινήσεις των αισθησιακών χορευτριών, στις οποίες συνήθιζε να πηγαίνει όταν επιτέλους επέστρεφε στην πατρίδα του και μπορούσε να απολαύσει την ξεκούραση που του άξιζε. Ο Πέτρι, ο σύντροφός του στις ταξιδιωτικές περιπέτειες, ήταν τώρα πια σχεδόν τριάντα δύο ετών και βρισκόταν στην τέταρτη τέτοιου είδους αποστολή του. Η μεγαλοπρεπής και γεροδεμένη κορμοστασιά του προκαλούσε τον σεβασμό σε όλους όσοι τον γνώριζαν. Μάτια μαύρα όπως το διάστημα, μαλλιά σκούρα, μακριά και ατημέλητα που έφθαναν ως την πλάτη του, ψηλός, σχεδόν δύο μέτρα και τριάντα εκατοστά, στέρνο και μπράτσα δυνατά, ικανά να σηκώσουν έναν ενήλικο Νεμπίρ² χωρίς κόπο, έχοντας παρόλα αυτά ψυχή μικρού παιδιού. Μπορούσε να συγκινηθεί βλέποντας να ανθίζει ένα λουλούδι του Σόελ³ , μπορούσε να κάθεται με τις ώρες να αγναντεύει εκστασιασμένος τα κύματα της θάλασσας καθώς ξεσπούσαν στις ακτές του Κόλπου του Σαραάν⁴ που είχαν το χρώμα του ελεφαντόδοντου. Ένα υπέροχο άτομο, πιστό, έμπιστο, έτοιμο να δώσει και την ζωή του γι αυτόν χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν θα είχε ξεκινήσει το ταξίδι του ποτέ αν δεν είχε τον έμπιστο Πέτρι στο πλευρό του. Ήταν ο μοναδικός στον κόσμο που εμπιστευόταν τυφλά και δεν τον είχε προδώσει ποτέ.

Οι μηχανές του διαστημόπλοιου, ρυθμισμένες για πλεύση στο εσωτερικό του ηλιακού συστήματος, εξέπεμπαν το κλασσικό και καθησυχαστικό διφασικό βουητό.

Στα έμπειρα αυτιά του, ο ήχος επιβεβαίωνε ότι όλα λειτουργούσαν τέλεια. Με την οξεία ακοή του, θα μπορούσε να αντιληφθεί κάποια μεταβολή στους θαλάμους εναλλαγής ακόμα και αν ήταν μόλις 0,0001 Lasig, πολύ πριν το εξελιγμένο αυτόματο σύστημα μπορέσει να την συλλάβει. Αυτός ήταν και ο λόγος που σε πολύ νεαρή ακόμα ηλικία του είχε ανατεθεί να διευθύνει ένα διαστημόπλοιο της κατηγορίας Πήγασος. Πολλοί συνομήλικοι συμφοιτητές του θα είχαν δώσει το ένα χέρι τους για να είναι στη θέση του. Αλλά τώρα εκεί βρισκόταν μόνο αυτός.

Η ενοφθάλμια τοποθέτηση του O^COM έκανε την εκ νέου υπολογισμένη διαδρομή να εμφανιστεί μπροστά του. Ήταν απίστευτο πως ένα αντικείμενο λίγων μόνο μικρόμετρων είχε όλες αυτές τις λειτουργίες. Τοποθετημένο απευθείας στο οπτικό νεύρο, μπορούσε να προβάλει έναν ολόκληρο πίνακα ελέγχου, καλύπτοντας την εικόνα αυτού που βρισκόταν στην πραγματικότητα μπροστά του. Στη αρχή δεν ήταν βέβαια εύκολο να συνηθίσει αυτό τον διάολο και η ναυτία είχε καταφέρει να πάρει το πάνω χέρι περισσότερες από μια φορές. Όμως τώρα δε θα μπορούσε χωρίς αυτό.

Ολόκληρο το ηλιακό σύστημα γύριζε γύρω του με όλη την εκπληκτική του μεγαλοπρέπεια. Το μικρό μπλε σημάδι, κοντά στον γιγάντιο Δία, αντιπροσώπευε την θέση του σκάφους του και η λεπτή κόκκινη γραμμή, ελαφρώς πιο καμπυλωτή από την προηγούμενη που τώρα πια είχε σχεδόν εξαφανιστεί, έδειχνε την νέα τροχιά προσέγγισης στη Γη. Η βαρυτική έλξη του πιο μεγάλου πλανήτη του συστήματος ήταν εντυπωσιακή. Έπρεπε οπωσδήποτε να παραμείνουν σε μια απόσταση ασφάλειας και μόνο η δύναμη των δύο μηχανών Μπούσεν θα μπορούσε να επιτρέψει στο Θεός να ξεφύγει από αυτή την φονική αγκαλιά.

«Ατζάκι» έκρωξε στον ασύρματο που βρισκόταν επάνω στην κονσόλα μπροστά του, «θα πρέπει να ελέγξουμε την κατάσταση των αρμών μέσα στον θάλαμο 6.»

«Δεν το έκανες ακόμα;» απάντησε αστειευόμενος, πράγμα που ήταν σίγουρο ότι θα έκανε τον φίλο του έξαλλο.

«Σβήσε αυτό το παλιοτσίγαρο και έλα να με βοηθήσεις!» φώναξε ο Πέτρι.

Το ήξερα.

Είχε καταφέρει να τον τσατίσει και το απολάμβανε πολύ.

«Eδώ είμαι, εδώ είμαι. Έρχομαι αμέσως, φίλε, μην αγχώνεσαι.»

«Κουνήσου, είμαι μέσα σαυτή την αηδία τέσσερεις ώρες και δεν έχω όρεξη για αστεία».

Δύστροπος όπως πάντα, αλλά κανένας και τίποτα δεν θα μπορούσε να τον χωρίσει απ΄αυτόν.

Γνωρίζονταν από παιδιά. Ηταν αυτός που τον είχε σώσει περισσότερο από μια φορά από βέβαιο στραπάτσο (ήταν πολύ πιο ψηλός από τους άλλους από παιδί ακόμα), ορμώντας στη μέση, ανάμεσα στο φίλο του και την κλασσική ομάδα τραμπούκων, των οποίων πάντα αποτελούσε στόχο.

Από παιδί ο Ατζάκι, δεν ήταν σίγουρα ο τύπος που, τα άτομα του άλλου φύλου στο μέλλον θα έκαναν τα πάντα για να τον γνωρίσουν. Ατημέλητα ρούχα, ξυρισμένο κεφάλι, αδύνατος, πάντα συνδεδεμένος στο Δίκτυο⁵ από το οποίο απορροφούσε εκατομμύρια πληροφορίες με μια ταχύτητα δέκα φορές πιο μεγάλη από το μέσο όρο. Ήδη στα δέκα του χρόνια, χάρη στην σημαντική απόδοσή του στις σπουδές είχε λάβει πρόσβαση επιπέδου Γ, με δυνατότητα να πλησιάσει γνώσεις απαγορευμένες σε σχεδόν όλους τους συνομήλικούς του. Το νευρωνικό εμφύτευμα N^COM, που του διασφάλιζε αυτό το είδος πρόσβασης, είχε ωστόσο ένα μικρό μειονέκτημα. Κατά την διάρκεια της φάσης απόκτησης, έπρεπε να υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση και δεδομένου ότι περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του έτσι, είχε σχεδόν πάντα μια έκφραση απουσίας, με το βλέμμα χαμένο στο κενό, τελείως αποξενωμένος απ’ όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του.

Η αλήθεια είναι πως υπήρχε η φήμη ότι, αντίθετα με όσα υποστήριζαν οι Γηραιοί, είχε μια μικρή υστέρηση.

Αυτόν δεν τον ένοιαζε καθόλου.

Η δίψα του για γνώση δεν είχε όρια. Aκόμη και την νύχτα παρέμενε συνδεδεμένος και, παρ’ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου οι δυνατότητες απόκτησης, ακριβώς λόγω της ανάγκης για απόλυτη συγκέντρωση, ήταν μειωμένες σε ένα μίζερο 1%, δεν ήθελε να σπαταλήσει ούτε μία

στιγμή από την ζωή του δίχως να έχει την δυνατότητα να αυξήσει τα αποθέματα του σε πολιτισμικές γνώσεις.

Σηκώθηκε με ένα αχνό χαμόγελο και κατευθύνθηκε στον θάλαμο έξι, όπου τον περίμενε ο φίλος του.