Читать книгу Η Επιστροφή - Danilo Clementoni - Страница 8

Η Ελίζα Χάντερ προσπάθησε για ένατη φορά να σκουπίσει αυτήν την καταραμένη σταγόνα ιδρώτα, που από το μέτωπο εξακολουθούσε να γλιστράει αργά πάνω στην μύτη της, για να βουτήξει ύστερα στην φλογερή άμμο κάτω από τα πόδια της. Είχε περάσει ήδη πολλές ώρες γονατιστή με το Trowel Marhalltown⁶ της που δεν αποχωριζόταν, σκαλίζοντας απαλά τη γη, στην προσπάθεια της να φέρει στο φως, χωρίς να το χαλάσει, κάτι που φαινόταν να είναι το πάνω τμήμα μιας επιτύμβιας στήλης. Γύρω από το Ζιγκουράτ της Ουρ⁷ , όπου για σχεδόν δύο μήνες, χάρη στη φήμη της ως αρχαιολόγος και ειδικός γνώστης της Σουμεριακής γλώσσας, της έχε επιτραπεί να εργαστεί, είχαν βρεθεί αρκετοί τάφοι, από τις πρώτες ακόμα ανασκαφές, στις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά ποτέ, σε κανέναν από αυτούς, δεν είχε βρεθεί ένα τέτοιο τεχνούργημα. Λόγω του ιδιαίτερου τετράγωνου σχήματος και του μεγάλου μεγέθους του, δεν έμοιαζε τόσο με σαρκοφάγο, όσο με “καπάκι” κάποιου δοχείου, θαμμένου εκεί χιλιάδες χρόνια πριν, με σκοπό να προστατέψει ή να κρύψει κάτι –ποιος ξέρει τι.

Δυστυχώς, έχοντας φέρει στο φως, για τώρα, μόνο ένα κομμάτι του άνω μέρους, δεν ήταν σε θέση ακόμα να προσδιορίσει το ύψος αυτού του υποτιθέμενου δοχείου. Οι σφηνοειδείς εγχαράξεις που κάλυπταν όλη την ορατή επιφάνεια του καλύμματος, δεν έμοιαζαν με τίποτα που είχε δει ποτέ πριν. Για να τις μεταφράσει θα χρειαζόταν αρκετές μέρες και άλλες τόσες άγρυπνες νύχτες.

«Κυρία Καθηγήτρια».

Η Ελίζα ανασήκωσε το κεφάλι και, βάζοντας το δεξί της χέρι αντήλιο πάνω από τα μάτια της, είδε τον βοηθό της, Χισάμ, να έρχεται προς το μέρος της με γοργά βήματα.

«Κυρία Καθηγήτρια» επανέλαβε ο άνδρας «σας καλούν από την βάση. Ακούγεται επείγον.»

«Έρχομαι. Ευχαριστώ Χισάμ.»

Επωφελήθηκε από το αναγκαστικό αυτό διάλειμμα, για να πιει λίγο νερό που σχεδόν έβραζε, από το μπουκάλι που είχε πάντα δεμένο στη μέση.

Τηλεφώνημα από την βάση… Το μόνο που θα μπορύσε να σημαίνει είναι επερχόμενα βάσανα.

Σηκώθηκε πιέζοντας το παντελόνι για να τινάξει την σκόνη και κατευθύνθηκε προς την σκηνή που χρησίμευε ως βάση για τις έρευνες.

Σηκώθηκε, τίναξε το παντελόνι ξεσηκώνοντας αρκετά μικρά σύνεφα σκόνης και κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς την σκηνή που χρησίμευε ως βάση για τις έρευνες.

Άνοιξε το φερμουάρ που κρατούσε κλειστή την σκηνή και μπήκε μέσα. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να προσαρμοστούν τα μάτια της στην αλλαγή του φωτός, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να αναγνωρίσει, στην οθόνη, το μεγάλο πρόσωπο του συνταγματάρχη Τζακ Χάντσον, βλοσυρό, να κοιτάζει το κενό σε αναμονή της απάντησή της.

Ο συνταματάρχης αυτός, ήταν επίσημα ο υπεύθυνος της στρατηγικής βάσης αντιτρομοκρατίας της Νασσιρίγια, αλλά το αποτελεσματικό του έργο, ήταν αυτό του συντονισμού μιας σειράς επιστημονικών ερευνών που χρηματοδοτούνταν και ελέγχονταν από ένα εικονικό τμήμα με όνομα ELSAD⁸ . Αυτό το τμήμα το συνόδευε το μυστήριο που σχετίζεται συνήθως με τις δομές αυτού του τύπου. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε το σκοπό και στόχο όλης της επιχείρησης. Ήταν γνωστό μόνο ότι ο διοικητής επικοινωνούσε απευθείας με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κατά βάθος, την Ελίζα δεν την απασχολούσε και πολύ αυτό. Το αληθινό κίνητρο που την έκανε να αποφασίσει να δεχθεί την προσφορά να συμμετάσχει σε μια από αυτές τις αποστολές, ήταν ότι κάποιο στιγμή θα ήταν δυνατόν να γυρίσει στους αγαπημένους της τόπους, κάνοντας τη δουλειά που αγαπούσε μέχρι θανάτου και παρόλο, το νεαρό της ηλικίας της (τριανταοκτώ ετών), ήταν θαρραλέα και διακεκριμένη σε αυτόν τον τομέα.

«Καλησπέρα κύριε Συνταγματάρχα» είπε προβάλλοντας το καλύτερο χαμόγελο της. «Σε τι έχω την τιμή να σας εξυπηρετήσω;»

«Δρ. Χάντερ, σταματήστε αυτές τις επιτηδεύσεις. Γνωρίζετε πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο σας κάλεσα. Η άδεια που σας έχει εκχωρηθεί για να φέρετε εις πέρας το έργο σας έχει λήξει εδώ και δύο ημέρες και δεν μπορείτε πια να μείνετε εκεί.»

Η φωνή του ήταν σταθερή και αποφασιστική. Αυτήν την φορά ούτε η αδιαμφισβήτητη γοητεία της δεν θα αρκούσε για να της εξασφαλίσει μια περαιτέρω παράταση. Αποφάσισε λοιπόν να παίξει το τελευταίο της χαρτί.

Από τότε που η κατευθυνόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες συμμαχία, είχε αποφασίσει στις 23 Μαρτίου 2003 να εισβάλλει στο Ιράκ, με σκοπό να ανατρέψει τον δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν, που κατηγορούνταν ότι είχε στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής (κατηγορία εν τέλει αβάσιμη) και ότι στήριζε την ισλαμική τρομοκρατία στο Ιράκ, όλες οι αρχαιολογικές έρευνες, ήδη αρκετά δύσκολες και επίπονες ακόμα και σε καιρούς ειρήνης, είχαν τεθεί αμέσως σε αναστολή. Μόνο το επίσημο τέλος των εχθροπραξιών, που συνέβη στις 15 Απριλίου του 2003, είχε αναπτερώσει τις ελπίδες των αρχαιολόγων όλου του κόσμου, ότι θα μπορούσαν να ξαναπάνε σε έναν από τους τόπους από όπου, όπως λέγεται, είχαν αναπτυχθεί οι πιο Γηραιοί πολιτισμοί της ιστορίας και διέδωσαν, αργότερα, τον πολιτισμό τους σε όλη την υφήλιο. Η απόφαση, λοιπόν, του Ιρακινού κράτους προς το τέλος του 2011, να επιτρέψει ξανά τις ανασκαφές σε ορισμένες τοποθεσίες ανεκτίμητης ιστορικής αξίας, για “να συνεχίζουν να εκτιμούν την πολιτιστική τους κληρονομιά”, είχε μετατρέψει την ελπίδα σε βεβαιότητα. Υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και αφού είχαν προηγηθεί πολυάριθμες άδειες υπογεγραμμένες και συνυπογεγραμμένες από έναν τεράστιο αριθμό “αρχών”, κάποιες ομάδες ερευνητών, που επελέγησαν και εποπτευόταν από διορισμένες επιτροπές, θα μπορούσαν να εργάζονται, για περιορισμένο χρόνο, στις κύριες περιοχές αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, στα εδάφη του Ιράκ.

«Αγαπητέ συνταγματάρχη» είπε πλησιάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την κάμερα, με τρόπο που τα μεγάλα σμαραγδιά της μάτια θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. «Έχετε απόλυτο δίκιο».

Ήξερε καλά, ότι να δώσει δίκιο εξ’αρχής στον συνομιλητή της θα τον έκανε πιο θετικό.

«Μα τώρα πια είμαστε τόσο κοντά».

«Κοντά σε τι;» βρόντηξε ο συνταγματάρχης ενώ σηκωνόταν από την καρέκλα και ακουμπούσε τις γροθιές του επάνω στο γραφείο. «Πάνε εβδομάδες που μου λέτε το ίδιο παραμύθι. Δεν προτίθεμαι πια να σας εμπιστευτώ, χωρίς να δω με τα μάτια μου κάτι χειροπιαστό.»

«Αν μου κάνετε την χάρη να με συνοδεύσετε απόψε σε δείπνο, θα χαρώ να σας δείξω κάτι που θα σας κάνει να με πιστέψετε ξανά. Τι λέτε;»

Τα κατάλευκα δόντια της που άστραψαν μέσα από ένα υπέροχο χαμόγελο, και το πέρασμα του χεριού της μέσα στα μακριά ξανθά της μαλλιά, έκαναν την υπόλοιπη δουλειά. Ήταν σίγουρη ότι τον είχε πείσει.

Ο συνταγματάρχης έσμιξε τα φρύδια του στη προσπάθεια του να κρατήσει το θυμωμένο του βλέμμα, αλλά ακόμα και αυτός ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σ' αυτήν την πρόταση. Η Ελίζα του άρεσε πάντα αρκετά και ένα δείπνο μαζί της του κέντριζε το ενδιαφέρον.

Στην πραγματικότητα, παρά τα σαράντα οκτώ του χρόνια, ήταν ακόμα ωραίος άνδρας. Αθλητική κορμοστασιά, έντονα χαρακτηριστικά, κοντά στιλπνά μαλλιά, βλέμμα δυνατό και αποφασιστικό στα έντονα γαλάζια μάτια του, με υψηλή μόρφωση και κουλτούρα, που του επέτρεπαν να ανταπεξέρχεται σε συζητήσεις ευρείας θεματολογίας, στοιχεία τα οποία, σε συνδυασμό με την αδιαμφισβήτητη γοητεία της στολής, τον καθιστούσαν ακόμα εξαιρετικά “ενδιαφέροντα”.

«Εντάξει» ξεφύσηξε ο συνταγματάρχης «αλλά εάν απόψε δεν μου φέρετε κάτι εντυπωσιακό, μπορείτε να μαζέψετε τα παλιοσίδερά σας και να φτιάξετε τις βαλίτσες σας». Προσπάθησε να μιλήσει όσο πιο επιβλητικά μπορούσε, χωρίς μεγάλη επιτυχία. «Στις 20:00 φροντίστε να είστε έτοιμη. Θα έρθει να σας πάρει ένα αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο σας» και έκλεισε απότομα την επικοινωνία, μετανιώνοντας λιγάκι που δεν την είχε καν χαιρετήσει.

Να πάρει, πρέπει να βιαστώ. Δεν έχω παρά μόνο λίγες ώρες μέχρι να βραδιάσει.

«Χισάμ» φώναξε βγάζοντας το κεφάλι από τη σκηνή. «Γρήγορα, μάζεψε όλη την ομάδα. Θα χρειαστώ όσο το δυνατόν περισσότερη βοήθεια.»

Κάλυψε, με γοργά βήματα, τα λίγα μέτρα που την χώριζαν από την περιοχή της ανασκαφής, σηκώνοντας πίσω της μια σειρά από συννεφάκια σκόνης. Λίγο αργότερα, όλοι μαζεύτηκαν γύρω της περιμένοντας τις διαταγές της.

«Εσύ, σε παρακαλώ, μάζεψε την άμμο από αυτήν εδώ την γωνία» διέταξε δείχνοντας την πλευρά της πέτρας που βρισκόταν πιο μακριά τής από όλες. «Κι εσύ, βοήθησέ τον. Και προσεκτικά. Αν είναι όπως νομίζω, αυτό το πράγμα θα μας σώσει το τομάρι.»