Читать книгу Millennium - David Lagercrantz - Страница 4

LISBETH SALANDER wyszła spod prysznica po siłowni. W korytarzu zatrzymał ją szef strażników, Alvar Olsen. Zaczął o czymś ględzić. Był podekscytowany. Dziko gestykulował i wymachiwał jakimiś papierami. Ale Lisbeth nie słyszała ani słowa. Była siódma trzydzieści.

Najgorsza pora we Flodberdze. O tej godzinie z hukiem przejeżdżał pociąg towarowy, ściany się trzęsły, klucze dzwoniły i rozchodził się zapach potu i perfum. Nigdy więzienie nie było tak niebezpieczne jak o siódmej trzydzieści wieczorem. To wtedy, w hałasie i w ogólnym chaosie, który panował tuż przed zamknięciem drzwi cel, dochodziło do najbrutalniejszych ataków. O tej godzinie Lisbeth Salander zawsze wędrowała wzrokiem tam i z powrotem po oddziale. Z pewnością nieprzypadkowo właśnie wtedy zobaczyła Farię Kazi.

Faria Kazi pochodziła z Bangladeszu, była młodą i piękną kobietą. Siedziała w swojej celi, na lewo od nich. Choć Lisbeth ze swojego miejsca widziała tylko jej twarz, nie miała wątpliwości, że ktoś ją policzkuje. Jej głowa odskakiwała raz za razem i mimo że ciosy nie były przesadnie silne, miały w sobie coś rytualnego, wyćwiczonego. Cokolwiek tam się działo, trwało już od dłuższego czasu. Widać to było w samym akcie przemocy, a także w reakcji. Nawet z daleka dało się wyczuć siłę, która dotarła do głębi i złamała wszelką chęć oporu.

Żadne ręce nie próbowały przerwać policzkowania, a w oczach nie było widać zdziwienia, jedynie cichy, stłumiony strach. Faria Kazi była za pan brat z przemocą. Lisbeth to zrozumiała, jak tylko przyjrzała się jej twarzy. Wynik tej obserwacji zgadzał się ze wszystkim, co zauważyła w ciągu tygodni spędzonych w więzieniu.

– Tam – powiedziała i wskazała celę Farii.

Ale kiedy Alvar Olsen się odwrócił, było już po wszystkim. Lisbeth czmychnęła do swojej celi i zamknęła drzwi. Na zewnątrz słychać było głosy, zduszone śmiechy i uparte dudnienie trzęsącego się pociągu towarowego. Przed sobą miała błyszczącą umywalkę, wąskie łóżko, półkę na książki i biurko, a na nim obliczenia kwantowe. Czy miała kontynuować? Nadal próbować znaleźć pętlową grawitację kwantową? Spojrzała na swoją dłoń. Coś w niej trzymała.

Papiery, którymi Alvar wymachiwał przed chwilą. Mimo wszystko była trochę ciekawa. Ale okazało się, że to jakieś bzdury – test na inteligencję z dwiema plamami po kawie na samej górze strony tytułowej. Prychnęła.

Nienawidziła być ważona i mierzona. Wypuściła kartki z ręki, na betonowej podłodze ułożyły się w coś w rodzaju pióropusza. Na krótką chwilę całkowicie zniknęły z jej pamięci. Wtedy znów pomyślała o Farii Kazi. Nie widziała, kto ją bił. A jednak dobrze znała odpowiedź. Nawet jeśli początkowo nie obchodziła jej atmosfera w więzieniu, mimo woli dała się wciągnąć w to życie i krok po kroku rozszyfrowywała widzialne i niewidzialne znaki. Wiedziała, kto rządzi na oddziale.

Oddział był znany jako B albo pawilon bezpieczeństwa. Uważano go za najbezpieczniejsze miejsce w więzieniu. Dla kogoś, kto przychodził w odwiedziny albo robił szybki przegląd, mogła to być prawda. Nigdzie indziej w więzieniu nie było tak wielu strażników, kontroli i programów resocjalizacyjnych. Jeśli jednak ktoś się przyjrzał dokładniej, dostrzegał, że coś tu nie gra. Strażnicy udawali twardych, władczych, a nawet współczujących. Tak naprawdę byli trzęsiportkami, którzy stracili kontrolę nad sytuacją i oddali władzę wrogowi – mafiosie Benito Andersson i jej sługusom.

Benito co prawda za dnia była przyczajona i zachowywała się wzorowo, ale po wczesnej kolacji, kiedy osadzone mogły ćwiczyć albo spotykać się z rodziną, przejmowała to miejsce i o żadnej porze dnia i nocy jej terror nie był tak potężny jak przed zamknięciem drzwi cel. Więźniarki krążyły pomiędzy celami, słychać było szeptane groźby i obietnice. Grupa Benito trzymała się po jednej stronie, a jej ofiary po drugiej.

TO OCZYWIŚCIE BYŁ WIELKI SKANDAL, że Lisbeth Salander się tu znalazła i że w ogóle trafiła do więzienia. Jednak okoliczności jej nie sprzyjały i, szczerze mówiąc, nie walczyła ze szczególnym przekonaniem. Dla niej to wszystko było niczym idiotyczny nawias i przez długi czas uważała, że siedzieć może równie dobrze w pierdlu, jak gdziekolwiek indziej.

Została skazana na dwa miesiące za bezprawne pozbawienie wolności i nieumyślne sprowadzenie niebezpieczeństwa powszechnego. To wszystko było konsekwencją dramatycznej sytuacji po zamordowaniu profesora Fransa Baldera. Działając na własną rękę, ukryła ośmioletniego chłopca z autyzmem i nie chciała współpracować z policją, bo uznała, że w śledztwie jest przeciek. I słusznie. Nikt zresztą nie kwestionował tego, że wykonała kawał dobrej roboty i uratowała dziecku życie. Mimo to prokurator generalny Richard Ekström z wielkim patosem wszczął śledztwo, a sąd w końcu się przychylił do jego stanowiska, choć jeden z ławników był innego zdania, zaś adwokat Lisbeth – Annika Giannini – doskonale się spisała. Ale ponieważ nie otrzymała żadnej pomocy ze strony Lisbeth, była bez szans.

Przez cały proces Lisbeth milczała z kwaśną miną i nie chciała się bronić. Zależało jej tylko na jak najszybszym zakończeniu całego tego spektaklu. Zgodnie z przewidywaniami trafiła do Björngärda Gård – zakładu typu otwartego, w którym miała sporo swobody. Pojawiły się jednak informacje, że istnieje zagrożenie – należało się tego spodziewać, biorąc pod uwagę, z kim zadarła – i dlatego została przeniesiona do pawilonu bezpieczeństwa w więzieniu Flodberga.

Nie było to znów takie dziwne, jak się nad tym dobrze zastanowić. Wprawdzie umieszczono ją w jednym miejscu z najgorszymi przestępczyniami w kraju, ale ona sama nie miała nic przeciwko temu. Przez cały czas otaczali ją strażnicy. I rzeczywiście od wielu lat na oddziale nie zgłaszano żadnych napaści czy aktów przemocy. Personel mógł nawet okazać całkiem imponujące statystyki dotyczące zresocjalizowanych osadzonych, choć pochodziły one z czasów przed przybyciem Benito Andersson.

LISBETH OD POCZĄTKU doświadczała prowokacji, co również nie było szczególnie zaskakujące. Była więźniarką znaną z mediów, plotek i informacji przesyłanych tam i z powrotem kanałami podziemnego światka. Zaledwie kilka dni wcześniej Benito wetknęła jej w rękę karteczkę z napisem „Przyjaciel czy wróg?”. Lisbeth wyrzuciła ją po minucie – i to tylko dlatego, że rozczytanie napisu zajęło jej mniej więcej pięćdziesiąt osiem sekund.

Nie obchodziły jej walki o władzę i zawierane sojusze. Skupiła się na tym, żeby patrzeć i się uczyć, a w ostatnim czasie nauczyła się aż za wiele. Wodziła pustym wzrokiem po półce z tekstami na temat kwantowej teorii pola, które specjalnie zamówiła, jeszcze zanim ją zamknęli. W szafie po lewej leżały dwa komplety więziennych ciuchów ze znaczkiem ZK – zakład karny – na piersi. Do tego kilka kompletów bielizny i dwie pary trampek. Na ścianach nie było nic, nawet jednego zdjęcia czy najmniejszej choćby pamiątki z życia poza murami. Urządzanie wnętrza interesowało ją tu równie mocno co w domu przy Fiskargatan.

W korytarzu rozpoczęło się zamykanie drzwi cel – zwykle było to dla niej wybawienie. Kiedy dźwięki cichły, a na oddziale robiło się spokojnie, Lisbeth pogrążała się w matematyce – próbowała pogodzić mechanikę kwantową i teorię względności – zapominając o całym świecie. Jednak tego wieczoru było inaczej. Czuła zdenerwowanie – nie tylko z powodu ataku na Farię Kazi czy panującego w tym miejscu totalnego zepsucia.

Przyczyną była wizyta, którą sześć dni wcześniej złożył jej Holger Palmgren – jej kurator z czasów, kiedy to zdaniem społeczeństwa prawa sama nie była w stanie się sobą zająć. Wizyta była istnym przedstawieniem. Holger zwykle nie wychodził z domu, był całkowicie zależny od opiekunów i służących, którzy się nim zajmowali w mieszkaniu na Liljeholmen. A jednak nalegał, że chce przyjechać, skorzystał z transportu dla niepełnosprawnych i wjechał na wózku do więzienia, oddychając przez maskę tlenową. Atmosfera była miła. Rozmawiali o starych czasach, Holgerowi zebrało się na sentymenty, był wzruszony. Nie podobało jej się tylko jedno. Holger opowiedział, że odwiedziła go niejaka Maj-Britt Torell, sekretarka z Dziecięcej Kliniki Psychiatrycznej Świętego Stefana, w której Lisbeth przebywała jako dziecko. Torell czytała o niej w gazetach i przekazała mu papiery, które uznała za interesujące. Tymczasem zdaniem Holgera były to odgrzewane kotlety o przywiązywaniu pasami i okropnym traktowaniu w klinice.

– Nie musisz tego oglądać – powiedział.

A jednak dokumenty z pewnością zawierały coś nowego, bo kiedy Holger zapytał o tatuaż smoka, ona zaś opowiedziała o kobiecie z ognistym znamieniem, zapytał:

– Czy ona nie była z Rejestru?

– Co?

– Z Rejestru Badań nad Genetyką i Środowiskiem w Uppsali? Chyba go czytałem.

– To musiało być w tych nowych papierach – odparła.

– Tak myślisz? Może wszystko mi się pomieszało.

Możliwe, że wszystko mu się pomieszało. Holger był już stary. Tyle że ta informacja wciąż chodziła jej po głowie. Nie dawała jej spokoju, kiedy popołudniami uderzała w gruszkę bokserską w sali gimnastycznej i kiedy rankiem pracowała w warsztacie ceramicznym. Nie dawała jej spokoju teraz, kiedy stała w celi i znów patrzyła w podłogę.

Miała wrażenie, że test na inteligencję, który tam leżał, przeobraził się i przestał być jej obojętny, zaczął natomiast przypominać przedłużenie tego, o czym rozmawiała z Holgerem. Przez chwilę nie rozumiała dlaczego. Potem jednak przypomniała sobie, że kobieta ze znamieniem też dawała jej różne testy. Zawsze kończyło się to kłótnią i aferą, a w końcu nocną ucieczką z domu w wieku zaledwie sześciu lat.

Tyle że to nie ucieczka czy testy były najważniejsze w tym wspomnieniu. Najważniejsze było podejrzenie, które już zaczęło w niej kiełkować – że w jej dzieciństwie jest jakiś zasadniczy element, którego nie rozumiała. Doszła do wniosku, że musi się dowiedzieć więcej.

Wprawdzie wkrótce miała wyjść na wolność, gdzie będzie mogła robić, co zechce, ale miała haka na szefa strażników, Alvara Olsena. Nie po raz pierwszy odwracał się plecami, kiedy atakowano więźnia. Oddział, którym kierował, wciąż jeszcze traktowany jako duma więziennictwa, był w stanie moralnego upadku. Lisbeth zaczęła się zastanawiać, czy Alvar Olsen nie pomógłby jej w otrzymaniu tego, czego w tym miejscu nikt nie mógł mieć – połączenia z internetem.

Zaczęła nasłuchiwać. Z korytarza dobiegało mamrotanie – na przemian miłe słowa i przekleństwa. Potem trzasnęły drzwi, zadźwięczały klucze i rozległ się stukot kroków, ale i on po chwili ucichł. Słychać było tylko system wentylacyjny, który szumiał, choć nie działał. Było duszno, nie do wytrzymania. Lisbeth Salander popatrzyła na leżący na podłodze test i zaczęła myśleć o Farii Kazi, Benito, Alvarze Olsenie i o kobiecie z ognistym znamieniem na szyi.

Pochyliła się i pozbierała papiery, usiadła przy biurku i szybko spisała odpowiedzi. Kiedy skończyła, nacisnęła srebrny wewnętrzny alarm przy stalowych drzwiach. Alvar Olsen odebrał nerwowo i z ociąganiem. Powiedziała, że natychmiast musi z nim porozmawiać.

– To ważne – podkreśliła.