Читать книгу Melodie Omnibus 1 - Elza Rademeyer - Страница 7

Die nag kom die drome weer. Die weergalming van die skoot. Johny wat val. Die bloedstraaltjie by sy oor en mevrou Koen, van wie hulle die kamer gehuur het, se gille: “Jy’t hom geskiet! Jy’t hom geskiet!”

Manne van die gereg wat die kamer binnekom. Iemand wat langs Johny hurk en sê hy leef nog. “Bel ’n dokter en ontbied ’n ambulans.” Mevrou Koen wat sê sy het gehoor hoe maak hulle rusie. Iemand wat haar beveel: “Kom saam.”

Saam, waarheen? Maar sy vra nie, want haar stem is weg. En haar verstand duisel …

Toe sy wakker skrik uit die nagmerrie, probeer sy daardie nag en die daaropvolgende dae in meer detail onthou. Maar soos die vorige kere steek haar verstand vas.

“Wie het die sneller getrek?”

Sy weet nou nog nie hoeveel keer en wie almal dié vraag aan haar gestel het nie. Haar antwoord was elke keer: “Ek weet nie. Hy’t my hand vasgegryp, toe gaan die skoot af …”

Binne-in haar was alles dood. Haar kop was swaar. Te swaar vir haar nek. Selfs haar bene was anders. Lank en wankelrig. Dit het gevoel of sy op stellasies loop en enige oomblik gaan val.

Later het sy geglo alles is ’n nagmerrie. Die weergalming van die skoot, die gebeure in mevrou Koen se kamer, die tronksel met sy klein tralievenstertjie en die sleutel wat met ’n onaardse geluid in die slot knars … Sy sou wakker skrik en die son sou helder skyn.

Op ’n dag het daar ’n man in ’n netjiese pak klere by die tronk opgedaag en haar ondervra. Sy kan nie onthou hoe lank ná die voorval dit was nie. Die een dag was soos die ander, almal in mistigheid gehul. Hy wou alles weet. Wat tot die rusie tussen haar en Johny aanleiding gegee het; hoe lank hulle mekaar geken het; wie haar naaste familie is; of sy ’n bankrekening het …

Vraag op vraag, totdat hy uiteindelik geloop het. Sy het nie die vrae as buite verband beskou nie, want sy was nog nooit vantevore met tronk- en regsake deurmekaar nie. Sy het gedink dis inligting wat alle gevangenes móét gee. Eers later sou sy uitvind hy is ’n prokureur.

’n Dag of wat daarna het nóg ’n man in ’n netjiese pak klere haar met vrae bestook. Toe sê hy hy is ’n advokaat en hy gaan as haar regsverteenwoordiger optree. Sy het gesê sy’t nie geld om hom te betaal nie, hy moet loop.

Toe vertel hy haar dat iemand anders hom gaan betaal. ’n Anonieme persoon. En dat dié persoon nie net die regskostes sou betaal nie, maar ook aan die prokureur wat by haar was opdrag gegee het om ’n som geld in haar bankrekening te deponeer. ’n Bedrag geld wat sy as geskenk vir haar mondigwording moet aanvaar, al het sy amper drie weke gelede reeds verjaar.

Sy het steeds geglo dis ’n droom. Nêrens in die wêreld sou jy tog so ’n goeie mens kry nie. Sy het geen familie nie, geen ryk vriende of vriendinne nie. Dalk net êrens in die wêreld ’n biologiese pa …

Tydens die hofsaak het Joan na vore gekom en getuig dat sy en Johny vier maande lank minnaars was. Sy is ’n weduwee wat goed nagelaat was deur haar man. Sy het vertel hoe Johny haar oorrompel het met sy sjarme en gladde mond. Dit het aan die lig gekom dat hy haar net so bedrieg het soos vir Nadia deur haar te laat glo hy is ’n welaf sakeman.

Gedurende die vier maande wat hulle saam was, het hy haar finansieel só geruïneer dat sy weer moes begin werk. Hy het haar feitlik nuwe sportmotor – dieselfde motor waarmee hy destyds in George by Nadia opgedaag het – afgeskryf deur dit in sy dronkenskap om te gooi. Die juweliersware waarmee hy Nadia so beïndruk het, was uit Joan se voorraad gesteel.

Sy het hom weggejaag toe sy uitvind hy het haar geheime kode vir die kluis opgespoor en enorme bedrae geld uit haar bankrekening onttrek. Eers nadat sy hom weggejaag het, het sy agtergekom haar pistool is ook nie meer in die kluis nie. Sy het dit by die polisiekantoor aangemeld, maar niks weer daaromtrent gehoor nie – tot dit aan die lig gekom het dat dit háár pistool was wat afgegaan het tydens die rusie tussen Nadia en Johny.

Niemand het na vore gekom om vir Johny te getuig nie. Daar kon nie vasgestel word of hy ooit enige vaste werk gehad het nie, en waar hy aan die dwelms gekom het. Joan kon ook geen inligting oor sy herkoms gee nie. Dit was asof hy sommer net op ’n dag uit die lug geval en sy opwagting eers in Joan se lewe en daarna in Nadia se lewe gemaak het.

Nadia se harde werk werp vrugte af. Sy is tevrede met wat sy vermag het toe haar eerste werksdag by dokter Louw aanbreek. Die binnemure wat so sleg gelyk het, het sy eiehandig geverf. Sy het die plankvloere blink geskrop en gepolitoer. Vir die buitemure se verf sal sy seker iemand moet aanstel. Sy sien nie kans om self die leer te bestyg nie.

Die werk in die spreekkamer is totaal nuut vir haar. Gelukkig is Santjie nog daar om haar touwys te maak. Op die tweede dag daag tant Jana op vir medikasie. Nadia onthou haar vaagweg. Sy was een van die vroue vir wie haar ma soms gewas en gestryk het. Dit raak ook gou vir haar duidelik dat die tante se geheue nie meer so goed is nie.

Maar Nadia skryf haar adres af en druk dit in haar handsak. Dalk sal dit die moeite loon om met haar te gaan gesels. Dit kan net wees dat sy iets onthou, of weet hoe dit gekom het dat Nadia die aangenome kind van Kerneels en Anna Pretorius geword het.

Toe sy ná werk by die huis kom, wag Dimitri haar by haar voorhekkie in. “Dis so ’n lieflike aand, ons kan dit nie vermors nie. Ek het lekker tjops van George af saamgebring, en die hout is klaar gepak. Gaan trek jou gemaklik aan, dan kom braai jy saam met my.”

Sy weifel lank voordat sy toegee aan sy uitnodiging. Hoe minder hulle met mekaar te doen kry, hoe beter. Maar as sy weier om sy uitnodiging aan te neem, gaan dit nie net onbeskof klink nie, dit kan hom ook agterdogtig maak.

“Goed, maar wat kan ek saambring?”

“Niks. Ek het vir ons ’n lekker vars mieliebroodjie gekoop en klaar ’n mengelslaai aanmekaargeslaan. Hulle sê wat nie doodmaak nie, maak vet. Ek glo darem dit sal nie doodmaak nie.”

Toe sy ’n rukkie later in sy agterplaas by hom aansluit, steek hy eers die vuur aan voordat hy ook op ’n stoel plaasneem. “Hoe hou jy van jou werk?”

“Ek sukkel maar nog ’n bietjie, veral om die regte pille en medisyne te vind tussen die hordes bottels op die rak, want ek wil nie elke keer vir Santjie vra nie. So die pasiënte moet soms geduld gebruik, maar ek leer vinnig.”

“En dokter Louw, hoe vind jy hom?”

“Ek het nog nie so baie met hom te doen gekry dat ek regtig ’n opinie oor hom kan lug nie. Hoe vorder jy met die bou van jou skuit?”

“Ons sal hom een van die dae kan gaan toets, daar op die dieper kant van die meer. Hoe ver het jy gekom met jou huis se dinge?”

“Die binnekant is klaar. Ek moet net iemand kry om vir my die buitemure te verf. Die tuin sal ek self probeer regruk.”

“Ek kan iemand aanbeveel om die verfwerk te doen. Hy’t my huis ook geverf. Sy naam is Thomas en hy’s betroubaar, jy hoef nie heeldag agter hom te staan nie.”

“Hoe kan ek met hom in aanraking kom?”

“Hy bly so ’n kilometer of wat buite De Meer. Ek sal hom sê om jou te kom sien.”

“Hoe gaan hy bedags hier kom? Moet ek hom gaan haal en wegbring?”

“Nee, hy’t ’n fiets. Jy moet maar net die verf koop en sê wat jy gedoen wil hê. Hy sal ’n tydjie besig wees, want die ou verf sal eers afgeskraap moet word.”

“Ek sal bly wees as jy hom sal vra om my te kom help. Maar eers later. Ek moet eers die verf gaan koop, en ek wil ook eers meer vertroud raak met die dinge by die werk.”

“Ek hoop dit gaan vir jou die moeite werd wees om al die verbeteringe aan te bring.”

“Hoekom sê jy so?”

“Ek het al ’n paar keer fluisteringe gehoor dat die ontwikkelaars van Vissersbaai hulle oë op De Meer ook het.”

“Wat beteken dit? Hulle kan tog nie ons huise onteien nie, kan hulle?”

“Nee, hulle sal ons uitbetaal, maar teen markwaarde. Nie teen die prys wat die huise vir ons werd is nie.”

“Waarheen moet ek gaan as hulle die huis onder my uitkoop? Ek kan nie ’n ander plek bekostig nie.”

Hy lig sy skouers. “Dalk is dit net praatjies.”

“En as dit waar is, wat gaan jý doen?”

“Eers baklei. En as dit nie werk nie, sal ek maar Vissersbaai toe verskuif. Maar daar gaan ’n ou betaal dat jy bars vir ’n huis.”

“Ek sal nooit ’n huis daar kan bekostig nie.”

“Dan kom trek jy maar by my in.”

“So nooit as te nimmer nie!”

Haar stem klink so bitter dat sy self skrik daarvoor. Sy kyk vinnig anderpad toe hy na haar kant toe kyk.

“Toe maar,” hoor sy hom egalig sê. “Dit sal nie gou wees nie, want ek kan ook nie ’n huis daar bekostig nie. En dit sal maar koud raak onder ’n bos.”

Nadia se senuwees is omtrent gedaan toe die ete verby is en sy kan teruggaan na haar huis. Die aand kan seker as suksesvol beskryf word. Maar daar was tye dat sy Dimitri se blik peinsend op haar betrap het. Dit het gemaak dat sy die hele aand op haar hoede was.

Die volgende oggend, net nadat dokter Louw by die spreekkamer opgedaag het, word hy na oom Jorsie Potgieter se huis uitgeroep. Maar dis nie lank nie of hy’s terug.

“Trombose. Daar is niks wat ek kon doen nie,” deel hy Nadia mee. “Hy was klaar oorlede.”

Oom Jorsie dood! Sy wou hom nog uitgevra het. Nou bly net tant Jana oor. Gelukkig dat sy haar adres het. Die gedagte dat haar anonieme siek weldoener haar biologiese pa is, wil haar nie verlaat nie. Maar hoekom wil hy haar dan nie sien nie? Het hy dalk ’n vrou en kinders wat nie van haar bestaan weet nie?

Die middag ná werk ry sy reguit na tant Jana toe, met die hoop dat die tante se verstand helder sal wees. Toe die tante haar dan ook dadelik herken as die meisie van die spreekkamer, skep sy moed.

Maar die tante is kortaf. “Wat wil jy hê?” vra sy. “Ek hét jou mos betaal vir daardie spul pille wat jy my gegee het. Ek het dit in harde kontant vir jou gegee.”

“Dis reg, ja, tante het. Ek het maar sommer net gou hier aangery om te kom verneem of tante beter voel.”

“Wel, die naarheid is beter. Maar is dit al waarvoor jy hiernatoe gekom het?”

“Ja. En om sommer so ’n bietjie te gesels, as tante tyd het. As u nie tyd het nie, ry ek maar verder.”

“Ek het altyd tyd vir gesels. Maar ek het nie tyd vir mense wat geld uit my wil maak nie. Kom sit, ek maak vir ons koffie.”

“Onthou tante nog die mense wat daar onder langs die meer gewoon het, Anna en Kerneels Pretorius?” vra Nadia toe hulle met die koffie voor hulle sit.

“Pretorius? Ek herinner my so iets, ja. Die man het soos ’n vis gesuip. En sy vrou het wasgoed gewas om hulle aan die lewe te hou.”

“Kan tante onthou of hulle kinders gehad het?”

“Ja, ’n dogtertjie. So ’n maer skepseltjie met vlegsels. Sy’t my alte veel aan ’n verskrikte hasie laat dink. Dis ’n skande hoe hulle haar behandel het. Ou Anna het altyd net twee stukke vis gekoop – vir haar en die ou suiplap. Dan het hulle vir die kind net ’n stukkie van die stertkante afgesny. Geen wonder sy was so maer nie.”

“Was dit hul eie kind, of het hulle haar aangeneem?”

“Daar was baie stories destyds. Maar ek het my nie daaraan gesteur nie. My oorlede man was ’n afgetrede bankbestuurder. Ons het ons nie opgehou met die armlastiges van die oewer nie.”

Dit word gou vir Nadia duidelik dat tant Jana geen verdere inligting vir haar kan gee nie. Sy vertrek dan ook sonder om die tante in te lig dat dit sý was wat destyds soos ’n verskrikte hasie gelyk het.

Toe sy by die huis kom, staan Dimitri in sy voortuin. “Is jy nie lus om saam met my te gaan stap nie?” vra hy nadat hulle mekaar gegroet het. “Kom ons gaan klim Slangkop uit.”

“Dis al laterig. Sal die donker ons nie vang nie?”

“Nee wat, dis nie só ver nie. Dis in elk geval volmaan, so ons sal nog die pad kan sien as die skemerte ons vang.”

“Dan moet jy my net kans gee om iets anders aan te trek.”

“Maak so. Ek wag hier buite vir jou.”

Sy moes eerder ’n verskoning uitgedink het, flits dit deur Nadia se gedagtes terwyl sy verklee. Dit gaan nie ’n goeie ding afgee as sy en Dimitri so baie in mekaar se geselskap is nie. Die een of ander tyd gaan hy agterdogtig raak, of sy praat dalk haar mond verby. Aan die ander kant, sy is lus vir stap. Wat sal sy tog nou die hele aand alleen in die huis sit en doen?

Dis nie lank nie, of hul voete sak so diep weg in die sand dat hulle nie anders kan as om te lag vir mekaar se potsierlike bewegings nie. Ná ’n rukkie trek hulle hul tekkies uit om kaalvoet verder te stap. Toe hulle by die punt kom waar die pad doodloop, neem hy haar aan die hand om haar oor die rotse te help na waar die groot rots oor die meer hang. Dog, tot Nadia se ontnugtering kom sy agter die hoogte vang haar.

“Ek kan nie verder nie,” erken sy skaam toe hy agterkom sy rem terug. “Lyk my ek het hoogtevrees ontwikkel. My kop draai as ek afkyk.”

“Goed, kom ons sit sommer net hier op die rots, dan bekyk ons die dorp. Miskien onthou ons nog wie waar gewoon het.”

Dit word ’n lekker speletjie. Soms stry hulle, soms stem hulle saam, en wanneer hulle glad nie ’n huis kan eien nie, dink hulle sommer iets uit. Soos om te sê dis die dorp se pastorie, polisiestasie, poskantoor of brandweerstasie. Plekke wat nooit bestaan het nie.

Amper soos toe ons kinders was, dink Nadia by haarself. Tog jammer die horlosie kan nie teruggedraai word nie.

Hulle vertoef langer as beplan, want die sonsondergang is so aanskoulik dat dit hulle in verwondering vasvat. Dis reeds sterk skemer toe hulle teruggaan. Nadia sien nie die motor wat voor haar huis staan alvorens Dimitri haar daarop attent maak nie.

“Wie kan dit wees?” wonder sy verskrik. “Niemand weet mos ek is hier nie.”

“Daar staan ’n man op jou stoep. Wil jy hê ek moet saam met jou stap tot by hom?”

“Nee, dis nie nodig nie. Miskien is dit maar sommer iemand wat dink die huis is nog in die mark.”

“As jy nie gerus voel nie, roep my. Ek sal op my stoep talm vir ingeval jy hulp soek.”

“Dankie. Ek hoop nie dis nodig nie.”

Nadia is verras toe sy die persoon op haar stoep herken. “Advokaat Duvenhage! Wat … waar kom u vandaan? Het jy nuus oor my weldoener? Is hy … dood?”

“Stadig,” sê hy laggend. “Een vraag op ’n keer is genoeg. Nee, ek het nie nuus oor jou weldoener nie. Ek is op George vir ’n saak en het op die ingewing van die oomblik besluit om te kom hoor hoe dit met jou gaan voordat ek teruggaan Kaapstad toe.”

“Dit gaan goed met my. Ek werk lekker, en het my huis se binnekant ook al amper klaar na my smaak ingerig. Maar kom ons gaan in. U sal seker koffie of tee drink?”

“Koffie sal lekker smaak, dankie.”

“Wil u nie maar vir my sê wie die barmhartige Samaritaan is wat hom so oor my ontferm het nie?” vra sy terwyl hulle die koffie drink.

Hy skud sy kop glimlaggend. “Hoeveel keer gaan jy my nog probeer omhaal om jou te vertel?”

“En die weldoener se prokureur, wie is hy?”

“Los maar jou nuuskierigheid. Jy gaan niks uit my kry nie.”

Sy gee ’n suggie. “Vir hoe lank kan ’n terminaal siek persoon bly leef?”

“Dit klink kompleet asof jy die persoon wil dood wens.”

“Nee, allesbehalwe. Maar u kan tog seker verstaan ek is nuuskierig.”

“Ek weet nie hoe lank dit nog kan duur nie. Met deesdae se gevorderde mediese behandeling kan hulle dikwels ’n lewe met ’n hele paar maande verleng. Maar sê my: wat op aarde het jou laat besluit om jou hier op jou geboorteplek te kom vestig? Jy kon my met ’n veertjie omtik toe my pa vir my sê jy bly nou hier. Jou kinderdae hier was dan so ongelukkig.”

“Dit was so half op die ingewing van die oomblik dat ek tot die besluit gekom het.”

Hy lag toe sy hom vertel van die vorige eienaar se misverstand en die verrassend lae prys wat sy vir die huis betaal het.

“Eintlik is jy deksels gelukkig. Vir daardie prys sou ek hom ook gekoop het. Die natuurskoon hier is pragtig.”

“Ja, dis vir my verbasend dat die plekkie nog so ongeskonde is. Maar gelukkig vir my, verkies die meeste mense die see bo die meer. Het u al geëet, of kan ek gou iets vir ons saamflans?”

“Dankie, maar ek het nie soveel tyd nie. Die Kaap lê nog ver.”

Toe hy gereed maak om te ry, vra sy hom om haar groete aan sy pa oor te dra. “Sê vir hom ek het nog nie die son se hart gevind nie, maar ek is hard op soek daarna.”

“Die son se hart … wat bedoel jy daarmee?”

“U pa sal verstaan. Dra maar net my boodskap oor.”

Daardie nag kom die nagmerries weer. Nuuskierige blikke van ander gevangenes; mieliepap sonder melk; die hofsaal met sy jurie en die regter met sy streng gesig en deurpriemende oë. Die staatsaanklaer wat haar in ’n hoek wil dryf. Amper soos ’n kat-en-muis-speletjie – hy is die kat en sy die muis. Advokaat Duvenhage wat keer dat sy opgevreet word …

Nadia voel suf toe sy die volgende oggend werk toe gaan. Sy het nie weer geslaap ná die drome nie, want sy was bang die nagmerries teister haar verder. En nou is Santjie ook weg. Sy moet alleen die mas opkom.

Boonop mis dokter Louw se oë niks. “Het jy sleg geslaap?”

“Ja, ek het,” kan sy nie anders as om te erken nie.

“Hoekom? Wat het jou verhinder om te slaap?”

“Niks het my verhinder nie. Ek het net nie vaak geraak nie.”

“Mevrou Kotze het my netnou gebel,” sê hy met ’n suggie. “Haar tweeling voel nie wel nie. Hulle sal seker nou enige oomblik opdaag.”

Sy woorde is nog nie behoorlik koud nie, toe kom ’n vrou en twee kinders die spreekkamer binne. “Ek is Marda Kotze,” sê sy vir Nadia. “Wilhelm verwag my. Ek het hom so ’n rukkie gelede geskakel.”

“Hy’t my gesê, ja. Ek gaan hoor gou of hy gereed is om u te ontvang.”

“Ja,” sê dokter Louw sugtend. “Laat haar maar binnekom.”

Sy gesug raak vir Nadia duidelik nadat Marda en die tweeling uiteindelik die spreekkamer verlaat het. Dokter Louw vra vir haar: “Wat maak ’n mens met ’n vrou wat so ’n oorlas van haar maak?”

“In watter opsig?” vra Nadia, verbaas oor sy openlike afkeer.

“Sy bring haar twee blakend gesonde kinders vir ’n ondersoek, maar terselfdertyd moet ek sommer na ’n bytplek aan haar bors kyk. Die vorige kere was dit die gejeuk van ’n moesie op haar bobeen, ’n knop op die boud, nugter weet wat alles. Ek wil nie weet waar haar volgende kwaal gaan sit nie.”

Voordat sy haar kan bedwing, bars Nadia hardop uit van die lag. Net om verskrik haar lag terug te sluk toe sy agterkom dis háár stem wat sy hoor. Sy durf nie lag nie! Johny sal nooit weer lag of praat nie. Die skoot het hom alles ontneem.

“En nou?” vra dokter Louw. “As jy so skielik ophou lag en ineens lyk of jy op pad is na ’n begrafnis?”

“Ek is jammer. Ek wou nie regtig lag nie.”

“Maar jy het, en dit het goed gelyk. Daardie donker skaduwees in jou oë het vir ’n wyle gewyk. Jy moet meer lag.”

Die volgende middag toe hulle gereed maak om huis toe te gaan, kom steek dokter Louw by die ontvangstoonbank vas. “So, verlang jy nog nie terug Kaap toe nie?”

“Nee. Hoekom vra u?” vra sy versigtig. Bang hy gaan dalk sê hy benodig nie langer haar dienste nie.

“Ek wil net seker maak jy laat my nie skielik in die steek nie.”

“Wel, nee. As u tevrede is met my werk, sal ek nie maklik teruggaan of van werk verander nie.”

“Ek is bly om dit te hoor, want ek is van plan om hier te bly tot ek eendag oud en grys is. Dis ’n lieflike stil en rustige omgewing. Ek kan my kwalik voorstel daar was ’n tyd dat ek gewoond was aan die geroesemoes van ’n stad.”

“Ja, dis heeltemal anders hier as in ’n stad,” antwoord Nadia.

Sy wonder of sy hom sal uitvra na sy lewe in die stad. Maar sy besluit daarteen. Miskien wil hy net so graag van sy verlede vergeet as sy van hare.

Maar toe sê hy onverwags: “Ek beplan om so oor ’n maand of wat Johannesburg toe te ry om my dogtertjie te gaan haal sodat sy vir ’n paar dae by my kan kuier. Dink jy jy sal teen daardie tyd die spreekkamer vir ’n dag of wat alleen kan beman? As ek die Vrydag hier ry, behoort ek die Maandagaand terug te wees. Jy sal dus net Saterdagoggend en Maandag alleen wees. En indien daar buitenstyd ’n noodgeval opduik, natuurlik.”

“Ek is nie bang vir die spreekkamerwerk nie. Maar ’n noodgeval … Ek sal nie weet hoe om so iets te hanteer nie.”

“Hier woon ’n afgetrede mediese dokter in Vissersbaai wat vir my sal instaan. Dokter Strydom. Hy sal die noodsaaklike doen. Ons verwys in elk geval mos ernstiger gevalle George toe, of na die meer gespesialiseerde hospitale in Kaapstad of Port Elizabeth.”

“Ons kyk maar teen daardie tyd. Dalk het ek teen daardie tyd genoeg selfvertroue om die mas op te kom.”

“Ek is seker jy sal opgewasse wees vir die taak, want jy het verbasend vinnig geleer.”

Toe hy niks verder sê nie, maar aan die ander kant van die toonbank bly staan, vra sy huiwerig hoe oud sy dogtertjie is. Meer om die stilte te verbreek as uit nuuskierigheid of werklike belangstelling.

“Sy is ses. Jy weet natuurlik teen hierdie tyd dat ek ’n geskeide man is. Sulke dinge bly mos nie ’n geheim op klein plekkies nie.” Hy kyk op sy horlosie. “Die dag het nogal vinnig verbygegaan. Sien jou môre. Lekker rus.”

Sy kyk hom agterna toe hy by die voordeur uitgaan en dink by haarself: Ja, dis net ’n wonderwerk dat háár geheim nog nie uitgelek het nie.

Nadat sy die spreekkamer gesluit het, ry sy reguit huis toe. Toe sy haar huis binnegaan, hoor sy Dimitri se getimmer in die buitekamer. En toe dit skielik stil raak, wonder sy of hy nie op pad is na haar toe nie. Dis nie dat sy wens hy wil opdaag nie, allermins. Maar tog sal dit die aand verkort, want sy is bang die nag bring weer drome. Hy daag egter nie op nie.

Toe maak sy maar vir haar iets om te eet en gaan klim in die bed, om tot laataand te lê en lees.

“Jy lyk beter as gisteroggend,” sê dokter Louw vir Nadia toe hy die volgende oggend die spreekkamer binnekom. “Ek neem aan jy’t beter geslaap as die vorige nag.”

“Ek het vas en droomloos geslaap, ja, dankie.”

“Dis môre Saterdag. Wat doen jy môremiddag?”

“Hoekom vra u?”

“Ek moet ’n draai gaan maak op George. Jy’s nie lus om saam te ry nie?”

“Weet dokter dalk iets van verf af?”

“Hoe nou?” vra hy verbaas.

Sy glimlag effens. “Ek moet gaan verf koop op George vir my huis se buitemure, maar ek het geen benul wat om te koop nie.”

“Die mense van die sal jou seker kan sê. Jy sal dus saamry?”

“As dokter nie sal omgee om die verf in u motor te laai nie.”

“Daar was al vreemder dinge as verf in my motor se kattebak. Ons kan so tweeuur se kant ry. Dit gee ons tyd om eers te verklee. Ek sal jou daar by jou huis kom oplaai. Ons kan sommer op die dorp aandete ook nuttig, dan spaar dit ons die moeite om by die huis vir ons te kom kosmaak.”

Saterdagmiddag toe sy by die huis kom, wag Dimitri haar in. “Die skuit is klaar. Sal ons hom vanmiddag gaan toets?”

“Nee, ek sal nie vanmiddag kan saamgaan nie. Ek gaan George toe om verf te koop.”

“Kan ek saamry? Dan toets ons môreoggend die boot.”

“Ek ry nie met my motor nie. Dokter Louw het my ’n geleentheid aangebied.”

“O. Weet jy watter verf om te koop?”

“Nee, maar die mense van die verfwinkel sal my seker kan sê.”

“Watter kleur wil jy die huis verf?”

“Ek sou ook graag wit mure met ’n groen dak en groen vensterrame wou hê, maar dan gaan jy dink ek na-aap jou. Sê jy watter kleure jy dink ek moet gebruik.”

“Dit sal mooi lyk as die twee huise eenders geverf is. Het jy ’n stukkie papier en ’n pen? Dan skryf ek die verf se name vir jou neer. En moet ek Thomas vra om te kom verf, of het jy iemand anders gekry?”

“Ek sal bly wees as jy Thomas sal vra. Hy kan sommer Maandag begin as hy nie op die oomblik met iets anders besig is nie.”

“Julle sal seker nie só laat terug wees nie. Dit behoort nog lig genoeg te wees om die skuit te gaan toets.”

“Ek glo nie. Dokter Louw het gesê ons moet sommer aandete ook daar op George eet.”

Hy lig sy skouers. “Goed, dan los ons dit maar vir môre.”

’n Rukkie later, op pad George toe, sê dokter Louw skielik: “Dit klink vreeslik professioneel om elke keer vir my dokter te sê. Jy kan my gerus buite die spreekkamer Wilhelm noem.”

“Gits, ek gaan sukkel daarmee. Maar ek sal probeer.”

“Jy’t vinnig die werk in die spreekkamer baasgeraak, so ek glo jy sal nie vreeslik hoef te sukkel met ’n naam nie.”

“Mag ek vra wat u laat besluit het om ’n spreekkamer hier in De Meer te kom open? Sou dit nie meer winsgewend op Vissersbaai gewees het nie?”

“Ek glo dit sou meer winsgewend op Vissersbaai gewees het, maar my geld was te min om ’n spreekkamer daar in te rig. Die huis op Vissersbaai waar ek nou woon, was pas klaar gebou toe ons skei. Die egskeiding het my sak geruk. Al wat ek toe kon bekostig, was die huis hier in De Meer waar ek nou my praktyk het. Maar wat het jóú laat besluit om ’n huis hier in De Meer te koop?”

“Ek het hier grootgeword.”

“O. Dis interessant.”

“Ek was ’n aangenome kind,” bieg sy. “Ek het in dieselfde huisie grootgeword wat ek nou gekoop het. Eintlik het ek teruggekom om te probeer vasstel hoe dit destyds gebeur het dat ek in die sorg van Kerneels en Anna Pretorius geplaas is, en om te probeer uitvind wie my biologiese ouers is.”

“Hier is min van die ouer inwoners oor. Jy moet met tant Jana gesels. Miskien sal sy jou kan sê.”

“Ek het haar gevra, maar sy kon my niks vertel nie.”

Dis vyfuur toe hulle met die inkopies klaar is. “Nog ’n bietjie vroeg,” sê Wilhelm. “Maar as jy ook klaar is met alles wat jy wou doen, kan ons maar ’n restaurant gaan soek. Ten minste kan ons dan rustig eet.”

“Dis reg met my.”

Maar toe hy uitswaai en sy sien voor watter restaurant hy die motor wil parkeer, skrik sy haar yskoud. “Nee! Ek bedoel … nie hierdie restaurant nie. Kan ons nie op ’n ander plek gaan eet nie?”

Hy kyk haar dronkgeslaan aan. “Wat is fout? Was jy dan al vantevore hier?”

“Ja. Ek bedoel … Dié plek hou nie sulke aangename herinneringe vir my in nie.”

“Dis soms goed om ou herinneringe oop te krap, dit kan genesing bring.”

“Ek sal nogtans verkies om nie hier in te gaan nie.”

Hy lig sy skouers en skakel die motor aan. “Goed, stel jy dan ’n plek voor.”

’n Rukkie later, in ’n ander restaurant, kom sy agter haar optrede by die vorige restaurant het hom nuuskierig gemaak. Sy betrap telkens sy blik op haar. Nugter alleen weet hoekom sy nie haar mond gehou het nie. Dis hoogs onwaarskynlik dat daar nog van die kelners sal wees wat haar onthou of herken. Dog, dis ook nie onmoontlik nie.

“Jy verstaan seker nie hoekom ek nie by die ander restaurant wou ingaan nie,” besluit sy om gedeeltelik die waarheid te vertel, voordat hy dalk lastige vrae begin vra. “Ek het daar gewerk as kelner ná matriek. En daar was ander kelners met wie ek nie so goed oor die weg gekom het nie. Ek is nie lus om my nou opsetlik in hulle te gaan vasloop nie.”

Blykbaar is hy tevrede met haar verduideliking, want hy begin gewoonweg gesels sonder om weer die voorval op te haal.

Dis donker toe hulle by die huis kom. Hy help haar met die aflaai van die blikke verf, en toe hy daarmee klaar is, nooi hy homself vir ’n koppie tee. “Jy weet mos ek is verslaaf aan tee. As jy nie omgee om vir my te maak nie?”

“Natuurlik nie.”

Hy ry eers ná ’n tweede koppie tee.

En soos sy half en half te wagte was, daag Dimitri op kort nadat hy weg is. “Het jy toe die verf gekry?”

“Ja, ek het. Dit staan hier buite op die stoep. Wil jy sien of dit reg is?”

“Ja, skakel jou stoeplig aan dat ons seker maak, voordat ek Thomas vra om te kom verf.”

Hy drink eers ’n koppie koffie voordat hy opstaan om te loop. “Is dit nog reg vir môreoggend?”

“Ja, maar as die boot sink, kry jy my nie weer op hom nie.”

“Jy kan maar laat slaap, dan kom roep jy my wanneer jy gereed is. Soete drome. Sien jou môreoggend.”

Soete drome … As hy maar weet. Soete drome is haar lankal nie meer beskore nie. Net nagmerries.

Dog, vir ’n wonder slaap sy weer vas en droomloos.

En sy kan nie anders as om die volgende oggend hul bootvaart op die meer te geniet nie.

“Kan jy dink hoe lekker dit sou wees as ons in ons kinderdae so ’n skuitjie gehad het,” sê Dimitri.

“Ons sou baie slae gekry het, want ons sou hier op die water wou boer.”

Hy bring die skuitjie langs een van die rotse dieper in die meer tot stilstand. “Kyk daar by jou voete lê ’n tou. Gee dit vir my aan, asseblief.”

Toe knoop hy ’n lus in die tou en slinger dit behendig om een van die uitstaande rotspunte. Hy maak die ander punt aan die skuit vas. “So ja, nou is ons boot geanker. Ek sal eerste op die rots klim en jou uithelp. Moet net nie te veel ronddans wanneer jy opstaan nie.”

Hulle bereik die rots sonder om nat te word. Hy maak vir haar plek om voor hom tussen sy bene te sit, maar sy maak asof sy dit nie sien nie en neem liefs langs hom op ’n ongemaklike spits deel van die rots plaas.

“Jou skuitjie is toe dig. Dit lek darem nie.”

“Hm, ek sou erg teleurgesteld gewees het as hy moes lek. Die volgende ding wat ek gaan doen, is om vir hom ’n seilkap te maak sodat die son ons nie verskroei nie.”

“En sê nou jy vaar in die rivier af en die seilkap haak aan ’n boomtak vas?”

“Jy’s mos daar om hom los te maak.”

“Jy moenie …”

“Wat moet ek nie?” vra hy fronsend toe sy swyg.

“Staatmaak daarop dat ek elke keer saam met jou sal gaan nie.”

Hy kyk haar onverwags intens aan. “Hoekom nie? Is daar iemand wat jaloers sal raak op ons vriendskap?”

“Nee, natuurlik nie! Maar …”

“Hoekom dan nie? Het ’n man jou seergemaak, Nadia?”

Sy draai vinnig haar kop weg. “Nee. Of eintlik, ja. Dis hoekom ek nie betrokke wil raak nie. By geen man nie.”

“Ek verstaan. Maar jy sal dit van jou moet afskud. Jy sal nie jou teleurstelling te bowe kom as jy jou daarin bly koester nie.”

Sy loer onderlangs na hom. Sy gesig lyk ongewoon strak. “Dit klink asof jy self ondervinding opgedoen het.”

“Ja, ek het,” sê hy stug. “Maar ek het dit oor myself gebring.” Toe draai hy sy gesig plotseling na haar toe en glimlag skeef. “Ons gaan nie morbied raak nie, of hoe?”

“Nee, ons gaan nie,” sê sy, hopende dat haar glimlag meer natuurlik lyk as syne. “Die dag is te mooi vir somberheid.”

Toe stuur sy die gesprek in ’n ander rigting deur te vra wanneer hy met Thomas oor die verwery sal praat.

“Vanmiddag. Wil jy saamry, of het jy ander dinge om te doen?”

“Ek het niks aan nie, so ek kan maar saamry. Op die voorwaarde dat ons met my motor ry, want dis vir my wat hy die werk gaan doen.”

“Nes jy wil. Geniet jy nog jou werk?”

“Ja. Ek leer nog net hard om sommige mense se denkwyse te verstaan. Soos diegene met ipekonders wat sonder ’n afspraak by die spreekkamer opdaag en dan daarop aandring om onmiddellik die dokter te sien, ongeag die mense wat in die wagkamer hul beurt sit en afwag. Maar ek begin nou daaraan ook gewoond raak.”

“Ek moet erken, ek was maar skepties oor dokter Louw se koms hierheen. Maar dit lyk my ek was verkeerd, hy doen blykbaar goed.”

“Ja, dis nogal verbasend hoe besig ons is. Eintlik hou Vissersbaai se mense ons voltyds aan die gang.”

Hulle vertoef nog ’n hele rukkie op die rots, totdat hy opstaan en sê sy maag grom van hongerte. Hy klim dan ook eerste terug in die skuitjie. Toe kyk hy op na haar en sê sy moet spring, hy sal haar vang.

“Nee, die boot sal kantel en dan lê ons albei in die water. Roei liewer om die rots sodat ek hier agter kan afklim waar dit nie so skuins is nie.”

Dis terwyl sy so gly-gly teen die rots af seil dat sy onthou van die dag toe sy teen ’n rots uitgeklim en hy ewe ernstig vir haar gesê het daar is ’n gaatjie in haar broek. Sy moet dit heelmaak, want anders gaan die lekkers wat sy daar vir hulle wegsteek, uitval. Dié herinnering maak dat sy onwillekeurig bloos en liewer haar kop wegdraai toe hy haar in die skuit help.

Die aand toe sy gereed maak om te gaan slaap, kan sy nie anders as om te erken sy het die dag geniet nie. Hulle het iets ligs by Dimitri se huis geëet, en daarna vir Thomas gaan haal sodat hy haar ’n kwotasie vir die verfwerk kon gee. Nadat hulle hom teruggeneem het, het hulle in Dimitri se agterplaas ’n vleisie gebraai vir aandete. Hulle het oor ditjies en datjies gesels, sonder om een keer na die verlede te verwys. Hy het ook ’n pakkie foto’s gaan haal en vir haar gewys. Foto’s van sy ouers en grootouers in Griekeland.

Dis duidelik dat sy grootouers welaf mense is, dink sy by haarself. Die huis waarin hulle woon en die foto’s wat by die skeepsraffinadery geneem is … Dis geen wonder dat sy ma, wat in so ’n weelderige huis opgegroei het, destyds gesukkel het om hier aan te pas nie. Sy het lanklaas so ontspanne gevoel as toe sy in die bed geklim het. Maar in die vroeë oggendure gil sy haarself weer wakker. Verdere slaap vir haar is onmoontlik, dit weet sy sommer.

Toe staan sy op, maak vir haar ’n koppie tee, en gaan haal die koerantuitknipsels oor die hofsaak uit die laai. Sy sal dit verbrand. Miskien hou die drome op as sy dit verbrand.

Maar toe sy in die kombuis kom, sit sy dit besluiteloos op die tafel neer. As hier ’n houtstoof was, kon sy dit daarin verbrand het. Maar daar is geen manier hoe sy dit kan verbrand sonder dat dit ’n reuk sal afgee nie. En as Dimitri rook ruik, mag hy dalk besluit om te kom ondersoek instel.

Toe raap sy dit maar weer van die tafel af op om dit in die laai onder haar onderklere te gaan wegsteek. Sy sal eendag veld toe ry en dit ver iewers gaan verbrand. Net jammer sy kan haar herinneringe nie ook tot as verbrand nie.