Читать книгу Ena Murray Omnibus 30 - Ena Murray - Страница 8

Christian Basson is dankbaar toe ’n ou vroutjie se gesig skielik in sy gesigsveld verskyn.

“Nickeytjie, wat is aan die gang?”

“Tant Hessie …” Hy laat haar begaan sodat sy haar teen die ou vrou kan werp. “Sy’s dood, tant Hessie! Mamma is … dood!”

Tant Hessie blik vinnig opwaarts na die lang, vreemde man. Sy kry ’n kopknik terug en haar arms gly om Nickey se rukkende skouers, haar knopperige ou hande streel die jong meisie se rug.

“Ag, my kind … Ag, waar dan heen, tot U alleen … Ag, Nickey-kind …”

Eindelik kry tant Hessie ’n verwese Nickey in die bed. Dankbaar en uitgeput kondig sy aan teenoor die vreemde man wat in Marie se stoel in die voorhuisie sit: “Sy slaap nou. Toetentaal uitgeput. Maar ek sal maar vannag hier bly. Ons kan die arme kind nie alleen laat nie.”

“Natuurlik nie. Dit sal wonderlik wees as tante hier kan bly. Ek sal ook maar bly.”

“Hier is net twee slaapkamers, meneer.”

“Dis alles reg, tante. Ek sal nie slaap nie. Ek sal sommer hier sit. U is seker Nickey is veilig? Ek bedoel, dat die ontsteltenis nie kwaad gedoen het nie?”

“Dis alles reg. As sy net vannag kan rus, sal môre nie meer so donker wees nie. Arme kind. Nou is sy heel wees … sy en haar ou babatjie.”

“Nee, hulle is nie. Ek gaan vir hulle sorg.”

Tant Hessie beskou hom, knik tevrede. Hy hoef nie te sê wie hy is nie. Daar is ’n ooreenkoms. Dan is dit goed so. Die onrus in die ou hart bedaar. Dis ook net reg dat hy na hulle sal kyk. Bloed bind.

“Dan gaan ek my maar ook ter ruste begewe. Daar is koffie in die fles op die kombuistafel. Nag, meneer. Roep maar as dit nodig is.”

Hy vergewis hom eers dat Nickey regtig slaap. Lank staan hy en afkyk op die jong gesiggie, so weerloos in die slaap. Dan gaan sit hy maar weer in die stoel, luister hoe die outydse horlosie teen die muur die minute aftik.

Vyf minuutjies … sy vra net vyf minuutjies om te sê wat nog altyd ongesê gebly het … wat al lankal gesê moes gewees het …

Hoekom wag ons altyd tot dit te laat is? peins hy in die naguur. Hoekom stel ons altyd uit om dit wat móét gedoen word, dit wat móét gesê word, te doen en te sê … Dan, op ’n dag, wil ons dit so graag doen, wil ons dit so graag sê … en dis net altyd te laat: vyf minuutjies te laat. Ons wag op die regte geleentheid … en op ’n dag ontdek ons die geleentheid is vir altyd verby.

Soos die kind wat wil sê sy is jammer oor die trane wat oor moederwange gerol het. Jammer oor die swaard wat deur jeugdige voortvarendheid deur die moederhart gedruk is. Spyt omdat onnadenkendheid aan haar kant soveel kere die moederhart verwond het.

En die baie dankies wat wag vir die regte geleentheid, dié een wat nooit kom nie: dankie vir die groot dinge, die groot opofferings wat ter wille van jou gemaak is, maar ook ontelbare dankies vir die ontelbare klein dingetjies wat jou lewe gemaklik, gerus, sinvol gemaak het. Die begrip in moederoë wanneer jy nie oor iets wil praat nie. Die koppie tee wat stil hier langs jou elmboog inskuif wanneer jy die knop in jou keel nie meer afgesluk kry nie. Daardie ekstra kombers wat in die nag die koue van jou afgeweer het. Daardie ekstra skeppie wat uit Ma se bord verdwyn en in joune beland. Daardie naatjie wat gister nog los was en wat vanoggend skielik vas is. Daardie rok wat jy vanaand wil aantrek en wat netjies gestryk teen die kas op jou wag. Daardie veilige gevoel hier binne wanneer die weerlig slaan en sy is skielik daar om jou vas te hou. Daardie klein dingetjies …

Terence … As dit vir Nickey van enige troos sal wees, kan hy haar vertel dat dit nie net kinders is wat aan hul ouers so baie onuitgespreekte dankies verskuldig bly nie. Ook die ouer vergeet soms om vir die kind dankie te sê. Dankie, Terence, dat jy so mooi geleer het op skool. Dankie, Terence, dat my motor blink en skoon was toe ek vanmiddag vergadering toe moes ry. Dankie, Terence, dat jy daardie lekkende kraan reggemaak het. Dankie, Terence, dat jy by my kom bly het toe ek en jou moeder geskei is. Dankie, my seun, dat jy nie veroordeel het nie …

En daar is baie jammers ook. Jammer, Terence, dat ek nie genoeg tyd aan jou afstaan nie. Jammer, Terence, dat ek jou nie ’n gelukkige huis kon gee waarin jy kon opgroei nie. Jammer, my seun, dat ek dikwels ongeduldig met jou was toe ek geduld moes gehad het; dikwels van jou verwag het om dinge te doen waarin ek op jou ouderdom sou gefaal het. Jammer, Terence, dat ek jou net die waarde van geld geleer het, en nie die waarde van dié dinge wat geld nie kan koop nie. Pa is jammer, my seun, dat ek nie genoeg moeite gedoen het om jou vertroue só te win dat jy my met alles kon vertrou het nie, soos met die nooientjie van Bokmakieriestraat. Jammer, Terence, dat ek vir jou so ’n valse beeld voorgehou het dat jy dit nodig geag het om haar vir my weg te steek. Jammer …

Hy sug diep, en skielik wens hy dat dit moontlik was om ’n brief hemel toe te pos. Hoe wonderlik sou dit wees om al die onuitgespreekte dankies en jammers agterna in ’n brief daarheen te kon stuur. Net: sou die hemelpoort groot en wyd genoeg wees om al die ontelbare briewe te laat deurgaan?

Dis Christian Basson wat alles vir Marie Buys se teraardebestelling, soos tant Hessie verkies om dit te noem, reël en betaal. Dis ook sy arm wat Nickey ondersteun langs die oop graf terwyl Bokmakieriestraat se mense en die predikant toekyk. En die oë van Bokmakieriestraat se mense sien baie dinge raak. Mens skinder nie langs ’n oop graf nie, maar vanaand sal dit aan weerskante van hierdie straat gons. Want vandag daar by die graf is dit wat hulle vermoed het, bevestig. Nickey Buys is swanger.

En daardie motor waarmee sy aangery is graf toe, dié het hulle al tevore daar sien staan.

Ja, vandag daar by die graf het hulle verstaan hoekom Marie Buys se hart so skielik ingegee het, en hul harte het uitgegaan na haar in haar kis. Want een ding weet hulle: Marie Buys was ’n goeie, Godvresende vrou. Soos Hessie tereg kon sê, toe almal eindelik wegdraai: “Die aarde het ’n engel verloor.” En hoe waar toe die dominee uitwys: “Maar die hemel het een bygekry, tant Hessie.”

Terwyl Nickey in die kamer is om haar begrafnisklere uit te trek – nou sal daar éérs na die sente gekyk moet word – kyk tant Hessie die deftige vreemdeling bekommerd aan en sê reguit:

“Ek is bekommerd oor Nickey, meneer. Sy is ’n jong meisie en sy kan nie alleen hier bly nie. Ou vrouens soos ek is nie vandag se dae ons lewe seker nie. Wat nog te sê so ’n mooie kind soos sy. Die wêreld is boos.”

Christian Basson knik fronsend. Ja, hy worstel al sedert Marie Buys se dood met hierdie gedagtes. Noudat daar besluit is dat Nickey haar baba nie gaan laat aanneem nie maar hom gaan behou, is die probleem nog groter. As sy nie die kind wou behou nie, kon sy na ’n tehuis gegaan het. Dan sou sy ten minste veilige onderdak gehad het, en versorging. Dis buite die kwessie dat sy alleen in die huisie in Bokmakieriestraat sal aanbly. En hy het Marie Buys belowe hy sal na haar en haar kind omsien soos na sy kosbaarste besitting.

“Ek gaan haar hier wegneem, tante. Sy kom by my bly.”

Op daardie oomblik verskyn Nickey in die slaapkamerdeur en hy lees die uitdrukking in haar oë reg. “Jy kán nie hier aanbly nie, Nickey. Tant Hessie is reg, en ek sal nie toelaat dat jy aan gevaar blootgestel word nie.”

Haar stem is styf, en sy klink skielik so volwasse en so baie na haar ma dat ook tant Hessie vinnig na haar kyk. “Dis nie nodig dat u bekommerd oor my moet wees nie. Ek het gedink, as tant Hessie sal, kan sy by my kom intrek.” Pleitend kyk sy na die ou vrou.

“Maar natuurlik sal ek, kindjie.”

“Daar bestaan nie so iets nie,” sê Christian Basson kortaf, kyk haar skerp aan. Dis of Nickey saam met haar begrafnisklere ook haar afhanklikheid van hom van die afgelope drie dae afgegooi het. “Jy kom bly by my. Ek sit alleen in ’n groot huis en …”

“Dankie, meneer. Dis vriendelik van u, maar ek sal regkom.”

Haar oë kyk hom vas aan met oorgeërfde trots. So het haar ma daardie dag ook voor hom gestaan: Ons sal regkom. Regkom? ’n Ongehude, verwagtende kind van agtien in die harde lewe van vandag waarin sterker en meer ervare mense as sy daagliks struikel en val?

Hy beteuel sy humeur. “Ek het jou ma beloof ek sal na jou omsien.”

Dieselfde terugtrek van die skouers, dieselfde stywe ruggie. “Ek waardeer dit, meneer Basson, maar ek onthef u van daardie belofte.”

“Hoekom wil jy nie by my kom bly nie?”

Haar ooglede fladder, en dan kom die reguit antwoord: “Ons het nog altyd sonder aalmoese reggekom.”

Dis ’n rukkie stil. Sy stem is grof toe hy eindelik beheer daaroor kry: “Ek bied jou geen aalmoes aan nie, Nickey. Dis ék wat verleë is. Dis jy wat my ’n guns sal doen, nie ek vir jou nie. Kom bly by my in daardie groot alleenhuis … asseblief.” Hy sug, laat sy blik deur die klein vertrekkie dwaal. “Sedert ek die tyding gekry het dat Terence vermis word … Ek is saans bang om huis toe te gaan. Die een oomblik wil die mure my vasdruk en die volgende oomblik wil ek in die huis verdwaal. En daardie lang nagure waarin ek wag dat die telefoon moet lui … As ek dan net kan weet daar is nog iemand wat saam met my in daardie swart stilte asemhaal.”

Tant Hessie snuif bewoë en Nickey kyk weg. Dan kom dit onwillig: “Ek sal daaroor dink. Gee my tyd, asseblief. Dis nou nog alles te vars …”

“Natuurlik. Maar sal tant Hessie asseblief vanmiddag nog oortrek hierheen? Sy kan nie alleen hier slaap nie.”

“Natuurlik. Ek gaan my goedjies sommer nou haal. Meneer hoef nie bekommerd te wees nie.”

“Dankie, tante.” En toe tant Hessie uitstap: “Dan gaan ek maar.”

“Wil u nie eers ’n bietjie koffie drink nie?” vra Nickey.

Hy kyk na haar en sy hart pyn. Hy wil bly. Hy wil nie nou met hierdie onstuimige gedagte teruggaan huis toe nie. Maar hy weet nie hoeveel koffie in die klein kombuisie oor is nie. Netnou is dit die laaste of voorlaaste skeppie. En hy durf nie een van die note in sy sak uithaal en op die tafeltjie neersit nie, want hy is reeds gewaarsku: Marie Buys se dogter kan sonder aalmoese klaarkom, dankie.

“Nee, dankie. Ek moet nou eers terug.”

Sy stap soos die goed opgevoede kind wat sy is saam met hom na die motor. “Baie dankie vir alles, meneer. Die hulp en … die betaal van …”

Hy onderbreek haar vinnig, want hy weet dat al is ’n mens opreg dankbaar, die “dankie” soms uitgedwing moet word: “Dit was my voorreg. Tot siens, Nickey.”

Hy is bly toe hy in die truspieëltjie sien dat sy reeds in die huis verdwyn het voordat hy by die afdraaistraat kom. Hy bring die motor tot stilstand en stap vinnig ’n ander huisie binne.

“Tante, u weet dat ek dit nie vir Nickey kan gee nie. Sy sal dit nie aanvaar nie. Asseblief, vat hierdie geld en koop as daar iets nodig is.”

Die ou vroutjie knik, ontvang die rol note. Nickey is trots, maar noudat sy alleen staan, sal sy nog leer dat trots nie ’n honger maag voed of rekenings betaal nie.

Daardie nag is dit vir Christian Basson asof sy huis regtig in ’n skrikwekkende plek verander het. In die nagure ontdek hy hoe hard ’n mens se eie asemhaling in ’n groot, donker plek klink. Dan hou hy sy asem op, en die stilte begin soos sonbesies in sy ore sing, tot hy van sy verstand af kan raak.

En Nickey leer die finaliteit van die dood ken. Verlede nag was haar ma nog bo die aarde. Vannag is sy in die aarde. Nooit weer sal sy in hierdie huisie gesien word nie. En nooit weer sal hierdie huisie dieselfde wees nie.

Tant Hessie voel dat sy die moederlike pligte op haar moet neem. Sy verstaan hoe Nickey voel. Sy bly self in Bokmakieriestraat. Dikwels is dit net jou trots wat jou die onoorkomelike laat oorkom. Maar dit het perke. En wanneer trots sy perke bereik het, leer jy nog ’n groot waarheid van Bokmakieriestraat ken: Dit help nie om die versene teen die prikkels te slaan nie.

“Jy moet aan jou kind dink, Nickey. Aan sy toekoms. Watter toekoms het hy in Bokmakieriestraat?”

Nickey kyk amper vyandig terug. “Daar is baie mense wat groot hoogtes in die lewe bereik het wat uit ’n plek soos Bokmakieriestraat gekom het, tante!”

“Toegegee, my kind. Maar met hoeveel smart en sukkel en opoffering, veral van die ouer se kant af? Jy weet ek praat die waarheid, Nickey. Kyk maar na jouself … Kom ons vergeet nou eers van die baba. Jy kan langs enige kind uit watter deftige straat van hierdie stad gaan staan. Daar kan kwalik iets beters uit daardie strate kom as wat uit hierdie huisie in Bokmakieriestraat gekom het …”

“Tante, nee!” Sy draai haar gesig weg, sluit haar oë asof sy in pyn verkeer. “Hoe kan tante so iets sê?”

“Ek kan dit sê, Nickeytjie, en ek sê dit in opregtheid en met volle oortuiging. My kind, een misstap in die lewe maak nie van ’n goeie mens sommer dadelik ’n slegte mens nie. Moenie so hard op jouself wees nie, Nickey. Dit was verkeerd wat jy gedoen het, maar kom wys my die mens wat nog nooit iets verkeerds gedoen het nie. Almal val soms, Nickey. Elkeen van ons. Niemand kan voor God gaan staan en sê ‘Ek het nog nooit gesondig’ nie. Daar is nie so ’n mens te kry nie.” Knopperige ou vingers streel die jong hande wat slap hang. “Nou die oggend in die kerk het dominee iets gesê wat vir my so mooi was. Hy’t gesê: ‘Om te val is verkeerd, maar ook menslik. Wat belangrik is, is dat jy weer opstaan en nie bly lê nie. Dis ’n groter sonde om te bly lê as jy geval het, as die val self.’ Moenie in Bokmakieriestraat bly lê nie, Nickey. Want jou kind gaan saam met jou hier bly en hy het nie skuld aan wat gebeur het nie.”

Stadig kyk Nickey op in tant Hessie se oë. Haar eie oë swem in trane. “Ek is … so verward, tant Hessie. Ek kan nie dink nie …”

“Jy weet wat jou ma sou gedoen het in so ’n geval, Nickey. Jy het die voorbeeld van haar gekry. Volg dit na.” Die jong meisie kyk haar vraend aan, en sy sê sag: “Jy moet bid, Nickey … dan sal jy lig ontvang.”

Nickey laat haar kop sak. “Weet tante hoeveel het ek al gebid? Soms voel dit vir my my dae en nagte gaan om in gebed.”

“Ek weet, my kind. Ek weet. Maar jy moet aanhou … en áánhou … tót jy die antwoord kry. En wanneer jy die lig ontvang, moet jy doen soos vir jou gesê word, al is dit nie soos jy wou hê nie. Ons weë is in sy Hand – selfs ook jou ongebore kind s’n.”

’n Rukkie later stap tant Hessie gou oor na haar eie huisie om haar paar malvatjies en drie roosbome nat te gooi, en sommer ook ’n stukkie muwwe brood in water op te krummel vir die ou rondloperkat. Dis nou gelukkig een ding van hierdie straat se katte: Hulle is nie vol fiemies nie.

Terselfdertyd help sy Nickey bid. Sy is ’n mooi een om vir Nickey te preek. Sy het laas nag met haar verstand lê en uitredeneer wat Nickey moet doen. Nickey moet by meneer Basson gaan bly. Alleen sal sy die mas nie opkom nie. Hoekom sal sy hier in Bokmakieriestraat sit en worstel om liggaam en siel aanmekaar te hou, terwyl daar aan die ander kant van die stad oorvloed wag vir haar en haar kind? En dit is mos ’n Basson wat sy verwag. Dis niks meer as reg dat die belangrike meneer Basson na sy kleinkind en dié se moeder omsien nie. Dis tog sy plig.

Maar nou begin haar gewete haar pla. Sy het nie rêrig hard genoeg gebid oor hierdie saak nie. Hoe weet sy dat die Liewenheer met haar saamstem wat die beste vir Nickey en haar kind is? Hoe weet sy dat dit nie die beste vir hulle is om in Bokmakieriestraat te bly tussen al die swaarkry en armoede nie? Want hoe weet sy wat Hessie Vermeulen is hoe dit miskien daar aan die ander kant van die stad gaan? Sy het die gedagte dat daar ook maar soms baie trane onder daardie deftige huise se dakke gestort word; dat daar dikwels ’n ander soort swaarkry by die duur voordeure insluip wat niks te make het met droë pap en gestopte onderklere nie. Nee, sy moet vir Nickey help bid.

Dis met deernis en jammerte en ’n seer hart dat die dominee die jong meisie eers ’n rukkie staan en beskou voordat hy homself aankondig. Hy moes homself eers vergewis dat dit wat sy oë by die begrafnis raakgesien het, wel so is. Maar daar kan geen twyfel meer bestaan nie.

Hy voel ’n skuldgevoel in hom opstoot, asof hy ’n direkte aandeel in haar toestand het. Die verskoning wat hy vir homself en die Here aangevoer het toe die skokkende besef hom daar langs Marie Buys se oop graf getref het, wil nie vandag steek hou nie. Dit is ’n veeleisende gemeente dié. Hy bly so besig met die skape wat maar altyd wegdwaal van die kudde, so aan die hardloop om hier te keer en daar te keer dat nie een heeltemal wegraak nie, dat daar nie tyd is om persoonlike aandag te gee aan die klein klompie wat soet in die spoor kraal toe stap nie.

Marie Buys en haar dogter was van sy staatmakers. Wat tant Hessie by die graf gesê het, het hy dikwels ook in sy gedagtes gesê: Marie Buys is ’n engel. En haar dogter was soos ’n blom in sy gemeente. Maar nou het die wind oor haar gegaan …

“Middag, Nickey.” Hy sien hoe sy ruk, verskrik opkyk. En dan sien hy die pynlike, selfbewuste blos wat oor die gesiggie speel, en sy hart pyn.

“Middag, dominee.” Natuurlik het sy hom verwag. Sy het geweet hy sou kom. Hy móés kom, want hy is nie blind nie, so min as wat die ander begrafnisgangers blind was. Die laaste ruk het sy haarself in die huis verskuil, maar met die begrafnis kon sy haar nie verder vir die opmerksame oë wegsteek nie. Sy weet egter ook dat hy nie net om dáárdie rede hier is nie. Onder normale omstandighede sou hy tog ook aan haar aandag moes gee. Sy is immers pas verlede jaar uit die skool, en haar ma is dood en daar is niemand anders om vir haar te sorg nie. Sy is ’n geval vir die predikant en die welsynmense, vanselfsprekend.

Toe alles vertel is wat moes vertel word, bely is wat moes bely word, is dit ’n oomblik stil.

“Tot tyd en wyl ons kan reëlings tref … Is hier iemand wat saans by jou kan kom slaap, of gaan slaap jy by iemand?”

“Tant Hessie kom saans hier slaap tot … tot ek weggaan.” Sy kyk moedig op. “Ek het klaar reëlings getref, dankie, dominee.”

“Jy bedoel … by ’n tehuis?”

“Nee. Ek gaan nie tehuis toe nie. Ek gaan my baba behou.”

“Behou? Maar, Nickey …”

“Ek gaan by Terence se pa bly.” Sy hoor die woorde in haar eie ore val, luister daarna asof iemand anders se tong dit geuiter het. Sy het nog nie finaal besluit nie. Of het sy? Is daar klaar vir haar besluit? Is dit maar net iemand anders se stem wat in haar mond gelê is?

“Dan gaan julle in die huwelik tree?”

In die huwelik tree …? Daar was nie sprake van so iets nie. Net dat sy skuiling en versorging vir haar en haar kind onder Christian Basson se dak kry tot hy gebore is. Daarna … Sy weet nie daarna nie …

“Terence doen grensdiens op die oomblik. Hy word vermis.” Dis die dominee wat nou stil is, wat luister: “Maar sy pa het gevra ek moet daar kom bly. Hy wil … sal vir … ons sorg tot …”

Dis ’n dankbare dominee wat afskeid neem. Dit bly ’n groot jammerte dat dit gebeur het. Aan die ander kant is daar ook baie stof tot dankbaarheid. Hy was selfs vir ’n oomblik verdwaas toe hy besef van watter Christian Basson Nickey praat. Daar is deesdae dikwels berigte oor hom in die koerante. ’n Gesiene man. Ryk. En bekwaam. Hy gaan in die komende verkiesing staan. En dis nou Nickey se aanstaande skoonpa … ás die seun terugkom. Maar al gebeur die ergste ook – dat hy nie terugkom nie – is die Bassons bereid om Nickey in hulle huis te neem en haar en haar kind te versorg en te beskerm. Volgens die foto’s langs die berigte is Christian Basson glad nie ’n ou man nie. Hulle behoort jonk genoeg te wees om kans te sien om die verantwoordelikheid te aanvaar. Hulle beoog natuurlik om die kleintjie self aan te neem en groot te maak as die seun nie terugkom nie. Met ’n geruste hart en sy gewete gesus stap die dominee aan na die oorkant van die straat. Nickey is geholpe. En een ding kan hy die Bassons vertel: hulle sal hulle nooit vir haar hoef te skaam nie, al kom sy uit Bokmakieriestraat.

Dan moet hy Nickey uit sy gedagtes stoot en sy volle aandag aan die volgende geval gee. Dit is nou weer ’n ander storie. Vir hierdie geval is sy planne op. Aan homself – en natuurlik ook aan die liewe Heer, van wie jy niks van wegsteek nie – sal hy erken dat sy lus om verder agter hierdie verlore skaap aan te hardloop, op is. Of dan boomskraap, korrigeer hy vinnig. Want ’n dominee, al lyk hy soos ’n gewone mens, moet soms ’n supermens wees. Sy geduld mag nie opraak nie; hy mag nie kwaad word nie; hy mag nooit die handdoek ingooi nie. Vir oulaas sal hy vandag nog iets probeer doen. Maar as die man vandag wéér nie wil luister nie …

Het hy aan die woordjie “oulaas” gedink? Terwyl sy blou geslaan voor hom staan en ’n bang kind agter haar rok wegkruip? Daar kan nooit ’n oulaas wees nie. Dis ’n woord wat nie vir die Here bestaan nie …

Toe hy eindelik weer in die straat staan, kyk hy eers terug oor sy skouer, dan weer na die huisie aan die oorkant. Soos innige jammerte en meegevoel sy hart netnou in die huisie oorkant die straat gevul het, is dit frustrasie en teleurstelling en woede wat hy saam met hom uit hierdie huis dra. Hy moes nooit predikant geword het nie. Hy kry dit nie reg om altyd ’n supermens te wees nie. Hy is net ’n méns, ’n doodgewone mens wat probeer help. Hy sluit sy oë ’n oomblik agter die stuurwiel van sy motor. Hierdie Bokmakieriestraat … Dis hom oor.

Toe Christian Basson later die middag instap, ontvang Nickey hom kalm, kry dit selfs reg om vir die eerste keer in hoeveel dae effens te glimlag – ’n patetiese glimlaggie wat aan sy hart ruk. Maar hy glimlag vriendelik terug.

“Hoe gaan dit?”

“Goed dankie. Kom sit gerus. ’n Bietjie koffie?”

Hierdie keer knik hy dadelik ja en ontspan in die groot ou stoel. Snaaks dat hy in hierdie voorhuisie so lekker kan ontspan. Dis eintlik die enigste plek waar hy voel dat die opgewende veer binne-in hom ’n bietjie skiet gee. Hy glimlag vir tan Hessie toe sy ’n oomblik later by die voordeur instap.

“Waar loop tante rond?”

“Ag, meneer, so ’n ekstra broodjie hier oorkant gaan afgee … Ag, Nickey, jy moet net sien hoe lyk die arme Miems weer vandag,” spreek sy die meisie aan toe dié met die koffie inkom. “Nee, ek wil nie nou koffie hê nie, dankie, anders foeter die gal my weer vannag op. Ai, dat daardie Jan darem nie wil luister nie. Ek het hoeka weer dominee se motor vandag hier sien staan. Jan is nou al blink gelek soos hulle hom soebat om na een van die dronkskole toe te gaan.”

“Dronkskole? Wat …?”

“Meneer weet mos – daar waar hulle jou dranklus wegvat.”

“O!”

“Maar hy weier om te gaan. Ek sê vandag vir Miems, wat sal dominee hom aanmekaar kom soebat? Hy moet hom aan sy nek gryp en soontoe sleep!”

“Dit sal nie help nie, tant Hessie. ’n Mens kan net iemand help wat gehelp wil word.”

“Ja, dis nou ook weer waar, meneer. Wag, ek wil gou ’n bietjie sop vir vanaand gaan opsit. Verskoon my tog, hoor?”

“Seker, tant Hessie.” Christian Basson kyk voor hom op die vloer. Hy kan nie hier grootword nie. Op die een of ander manier moet hy haar oorreed. Dan kyk hy na haar. “Nickey …”

Sy knik vinnig. “Ja. Ek weet. Ek sal by u kom bly. Dankie.”

In die kombuis slaan tant Hessie haar hande saam in vreugde en dankbaarheid. “Ag, dankie, liewen Heer, dat U met my saamgestem het!”