Читать книгу Ena Murray Omnibus 34 - Ena Murray - Страница 4

1

Die eensame figuurtjie op die wye sandstrook se bewegings is stadig, een tree na die ander, sonder verandering van pas. Sy stap sommer net, die oë voor haar op die sand gerig, sonder om dit werklik raak te sien . . . ewe min as wat sy die ander rollende skuimsome van die inkomende gety opmerk.

Sy het gisteraand op die klein kusdorpie aangekom. Dit was donkermaan. Sy kon die see net ruik en hoor. Haar eerste nag by die see was baie donker . . . in meer as een opsig. Teen ligdag kon sy dit nie meer uithou in die vreemde kamer waarin sy so alleen tussen die vier mure die nagure lê en omtel het nie. Sy het na buite gevlug en begin stap . . . en stap . . . en stap asof sy van iets af wou wegstap . . . iets uit haar wou uitstap . . .

Die kop is vooroor gebuig. Die seebries speel met die kort, blinkbruin hare wat die skraal gesiggie omraam. Die kaal voete vind hul eie pad vorentoe asof hulle vanself weet dat hulle in die toekoms maar altyd die alleenpad sal moet stap, hul eie weg sal moet vind.

Dis eers toe die koue, nat skuimsome oor haar kaal tone spoel dat sy opkyk. Die see is nou teenaan haar, bo-oor haar voete. Die oë word gedwing om te fokus, om die grootsheid van die toneel voor haar waar te neem. Die see . . . Vir die eerste keer sien sy werklik die see . . . met oë wat dof kyk ná baie trane. Daar is ’n stem wat sy deur die druising van die branders herken.

“Was jy werklik nog nooit by die see nie? Het jy nog nooit die see gesien nie?”

“Nee. Net op prentjies en in flieks, natuurlik, maar nog nooit met die blote oog nie.”

“Dan gaan ons see toe vir ons wittebrood, my liefling. Daar is ’n idilliese klein plekkie aan die Suidkus, met ’n klein, intieme hotelletjie en ’n groot, wit strand met ’n wye, groot see daaragter. Ek sien jou al soos ’n kind in die branders baljaar.”

Sy kyk om haar rond, sien alles raak net soos dit vir haar beskryf is: die klein, intieme hotelletjie nou ’n spikkel daar ver teen die kranse, die ononderbroke sandstrook en die wye, grote see voor haar.

Iets soos ’n snik of ’n kreun versteur die lied van die branders en sy sak op haar hurke neer, voel hoe die water teen haar knieë vasspat, die helfte van haar romp deurweek laat.

Ek moet mal gewees het om hierheen te kom. Sy kyk om haar soos iemand wat skielik verbode terrein betree het. Wat het ek hier kom soek . . . alléén? Sy lig haar arms beskermend voor haar op toe ’n hoër brander as die vorige een teen haar aanstorm, bo-oor haar stort en die laaste stukkie droë klere aan haar lyf ook deurnat laat. Sy proe die sout smaak op haar lippe, vee die vog uit haar oë, weet nie of dit haar eie of die see se trane is nie. Sy voel die koue druppels van haar hare afdrup op haar skouers en bors, hoe dit hul pad vind verder af teen die ronding van haar borste.

Sy pers haar lippe opmekaar.

Ek sal nie huil nie. Ek het myself belowe ek sal nie huil nie! Die bietjie trots en selfrespek wat oor is, sal nie ook deur trane weggespoel word nie!

Toe spat die volgende brander teen haar vas en hierdie keer probeer sy nie sy nat geweld afkeer nie. Sy lig haar gesig liewer op sodat dit haar vol kan tref, want sy sal nie huil nie! Laat die see dan maar namens haar huil, dink sy toe die druppels oor haar stroom.

Sy knyp haar oë styf toe terwyl sy wag vir die volgende brander. Wat gaan ek doen? Wat hierna? Wat doen ’n meisie wanneer sy alleen van ’n kamma-wittebrood terugkeer? Gaan koop sy vir haar ’n trouring in ’n pandjieswinkel wanneer sy noodgedwonge moet terugkeer na haar ou werkkring, al die ou kantoorkennisse, die goed bedoelde geterg van die ander tiksters wat nuuskierig en onbeskaamd alle besonderhede oor die pas afgelope wittebrood uit haar wil trek? En gaan sy dan namiddae ná werk terug na daardie eensame woonstel, druk die deur agter haar op slot en weier om vir enige klop oop te maak, terwyl sy wonder of sy die paar trougeskenkies moet uitpak, in hul dose moet laat of, ter wille van die gewete, hulle moet teruggee? Maar as sy dit teruggee, sal sy moet sê hoekom . . .

Hoe sê ’n mens dit? Hier is jul geskenke terug, want ek is toe nooit getroud nie. Sommer net so? En dan die vrae wat op haar sal afstorm. Hoekom is jy toe nie getroud nie? Wat het dan gebeur? En sy sal moet erken, die wrede feit uitblaker vir ’n ieder en elk wat wil hoor: My aanstaande het my drie weke voor die troue in die steek gelaat ter wille van ’n ander meisie wat hom meer kan bied as ek. Net so. Blatant. Eerlik. Daar is nie ’n ander manier nie.

Maar waar was jy dan die afgelope tien dae? Ek was toe weg op my wittebrood . . . alleen. Die hotelbespreking was klaar gedoen, die deposito klaar betaal. Wat meer sê, dit was my vergoeding, die suiglekkertjie wat my gewese aanstaande my as vertroosting aangebied het: ’n vakansie by die see, want ek het mos nog nooit die see gesien nie. Sy kan selfs vir hulle uit die brief wat hy in die nuwe woonstel se posbus gelaat het, voorlees:

“ . . . en aangesien jy nog nooit by die see was nie en ek weet hoe jy na hierdie vakansie uitsien, raai ek jou aan om nogtans te gaan. Ek sluit die balans van die hotelrekening vir jou in. Gaan geniet ’n lekker vakansie by die see, en mag jy in daardie tyd insien dat ek jou eintlik vandag ’n guns bewys, en mag jy dit dan in jou hart vind om my eendag te vergewe.”

’n Lekker vakansie by die see in plaas van ’n wittebrood. ’n Suigstokkie vir die hartseer meisietjie, wat haar traantjies gou sal laat opdroog wanneer sy in die branders baljaar . . .

Wanneer sy in die branders baljaar . . . soos nou.

Weer is daar saam met die slag van die brander ’n ander geluid hoorbaar, maar of dit ’n lag of ’n snik is, sal nóg sy nóg die see ooit weet.

Die volgende oomblik word sy onderstebo in die branding getol toe die hoë brander haar tref. Instinktief gryp sy wild rond en verstil dan . . . en ’n vreeslike begeerte groei in haar dat die see haar in sy boesem sal terugtrek tot daar waar vergetelheid is, waar verguising en vernedering nie meer bestaan nie.

Maar nie alle begeertes word verwesenlik, nie alle wense vervul nie. Sy voel hoe haar liggaam die sand tref, hoe die brander van haar terugtrek om haar nat en koud agter te laat. En lewend. Sy het so gewens . . .

Dit moet wonderlik wees om dood te wees. Dan maak niks meer saak nie, niks maak meer seer nie. Wat ander voel, is nie meer van belang nie. Jy self kan niks meer voel nie. Jy hoef jou oor niks te bekommer nie, allermins oor wat die mense sal sê, of wat jy met trougeskenke moet maak as daar nie ’n troue was nie.

Sy sit eindelik sukkelend orent, swaai haar nat liggaam om sodat haar deurweekte klere om haar heupe wring, die dun bloesie aan haar bolyf kleef en haar twee koue tepeltjies styf staan, die hare in nat slierte oor haar gesig, die oë wasig soos dié van iemand wat vanuit ’n ver land teruggeruk is om weer die son teësinnig in die oë te kyk. ’n Bewende hand kom omhoog en beskut haar seer oë teen die skerp strale.

Daar is ’n blink straal wat haar haar oë ’n oomblik styf laat toeknyp. Maar die helder skittering is nog daar toe sy hulle oopmaak, en sy frons terwyl sy probeer uitmaak wat dit is wat die see saam met haar op die sand uitgespoeg het.

Die jong mondhoeke trek wrang toe sy orent sukkel. Ja, selfs die see wou haar nie gehad het nie! Sy buk en tel die leë drankbottel op. Die see wou jóú ook nie hê nie. Ons is ewe min werd!

Sy swaai haar arm om die bottel weer terug in die branders te gooi, maar bedink haar dan. Nee. Sy sal dit hou. ’n Mens bring altyd aandenkings van jou wittebrood saam. Sy kan gerus ook iets saamneem . . . ’n nuttelose, leë drankbottel waaraan mosselskulpe vasklou.

Sy kyk daarna, maar kan nie eens uitmaak watter soort drank vroeër daarin was nie. Dit moet leeg wees, want dit voel lig, hoewel die kurkprop stewig ingedruk is. Plek-plek het klein mosselskulpies daaraan vasgesuig. Sy neem dit versigtig aan die bopunt van die prop. Die mossels moet bly sit. Dis deel van die see, deel van haar eerste vakansie by die see, wat sy saam met haar wil terugneem wanneer sy na die werklikheid moet terugkeer. En weer speel die wrang glimlaggie om die mondhoeke. ’n Wittebrood met ’n drankbottel, en dan is dit nog boonop leeg!

Sy kyk weer na die see en vra woordeloos: Is dit al wat jy vir my te gee het . . . ’n leë drankbottel? En is dit al wat ek vorentoe gaan hê . . . ’n leë toekoms?

Sy is dankbaar dat sy haar kamer ongesiens deur ’n sydeur kan bereik. Sy stroop die nat klere van haar liggaam af en vryf haar droog met ’n handdoek. Sy sien weer die bottel raak waar sy dit op die spieëltafel staangemaak het, glimlag effens en praat hardop:

“Wat kyk jy? Jy sien nou self hier is niks wat ’n man so gaande kan maak dat hy saam sal wil kom wittebrood hou nie!” Sy bekyk haar naakte beeld ’n oomblik in die spieël. Maar sy het darem al slegter ook gesien. Sy kyk reguit in die spieëlbeeld van haar oë. As alles reg verloop het, sou sy op hierdie oomblik al ’n vrou gewees het . . . ’n ontwaakte vrou. Maar nou . . . nou straal haar maagdelikheid so helder na haar terug dat sy vir haarself skaam kry en vinnig wegdraai. Sy begin oorhaastig aantrek, want sy hoor die hotel se etensklok lui en sy voel skielik honger, vir die eerste keer in weke regtig honger. Dis seker die seelug wat haar aptyt gee.

Dis ’n goedige egpaar wat die hotel bestuur, en die vrou kook boerekos. Erika lê tot haar eie verbasing goed weg daaraan, voel ’n ander mens toe sy versadig is. En dis of haar vol maag haar skielik ook meer moed gee vir die lewe en die leë toekoms, in so ’n mate dat toe sy in haar kamer terug is, sy reg voor die bottel gaan staan, ’n vinger daarna uitsteek en weer hardop gesels:

“Jy gaan vir die res van my lewe by my wees, meneer Bottel. Jy is nou met my getroud, of jy nou wil of nie, verstaan? Ek gaan jou nooit weer onder my oë laat uitgaan nie, en wanneer ek ooit weer, ooit weer so mal word om op ’n man verlief te raak of om hom te vertrou, sal ek na jou kyk en onthou en weer my verstand terugkry.”

Sy klim in haar nuwe baaiklere – deel van die bruidsuitrusting wat sy oor soveel maande so sorgsaam byeengebring het – en gee vinnig pad uit die kamer. Dis al vir haar asof die bottel haar deur skrefiesoë tussen die mossels deur betrag.

’n Rukkie later loop sy met haar voete in die water, en hoe verder sy stap en hoe groter die probleme word wat vorentoe op haar wag, hoe verder skuif die bietjie nuwe moed wat die lekker ete haar gegee het, weg van haar af. Sy sit met probleme, en om te maak asof dit nie bestaan nie, sal nie help nie. Hierdie paar dae by die see wat haar gewese aanstaande so goedgunstiglik aan haar geskenk het, is maar net ’n blaaskansie voordat sy regtig in die diep kant gaan insak.

Benewens die feit dat sy sal moet terugkeer na daardie kantoor, aan almal vertel sy is toe tog nie getroud nie en hul geskenkies teruggee, is daar nog groter probleme wat daarna wag. Geld is die grootste daarvan. Die woonstel se huur is vir ses maande vooruit betaal, dít weet sy. Een maand daarvan is verby, want sy het voorlopig ingetrek om alles agtermekaar te kry. Daar is nog vyf maande oor . . . ’n dak oor haar kop vir vyf maande, wat haar gewese aanstaande ook by die kusvakansie ingegooi het as troosprys. Nie dat hy dit anders sou wou gehad het nie. Sy brief het dit duidelik gestel: Die woonstel is vir nog vyf maande betaal, soos jy weet. Dit sal ’n te groot gesukkel wees om die geld terug te kry, en ek weet jy kan met jou salaris nie die huur bekostig nie. Bly dus maar daarin totdat dit verstryk; dit gee jou darem kans om intussen na ’n ander plek te soek.

Sy knik haar kop. Gaaf van jou. Dankie.

Die meubels is nog ’n probleem. Daar is ’n paar stukkies van haar eie en kleinighede soos ’n tafeltjie en stoel van die ander party, maar die res is nuwe meubels waarop net ’n maand se paaiemente betaal is. Wanneer dit nie meer betaal word nie, sal die mense hul meubels kom haal . . . en sy sal in ’n leë woonstel sit.

Sy tuur grimmig op die see uit. Hoekom nie? Jy het nou al ’n leë drankbottel, hoekom nie ook ’n leë woonstel nie? Jy sal gewoond raak aan al die leegheid. Mens raak als gewoond, vertel sy haarself.

Jy kan op die vloer ook slaap as dit moet, maar ’n leë maag sal nie sonder protes sulke omstandighede aanvaar nie. Ag, wel, jy gaan net op ’n brooddieet, Erika, vertel sy haarself. Dit behoort jou goed te doen, ’n bietjie vet om hierdie maer gebeente van jou. Net nie meer as twee snye op ’n dag nie, anders sit jy nog op ’n dag sonder klere ook. Jy was mos so gek om, soos alle meisies wat dolverlief is, die spaargeldjies wat jy met soveel moeite bymekaargemaak het op onnodige klere vir Die Wittebrood uit te gee. Hier sit jy nou op Die Wittebrood met ’n kas vol nuwe klere en ’n bra troostelose en leë toekoms voor jou. Het toe mos selfs ’n aandrok ook gekoop, verbeel jou. Prentjies in jou verbeelding opgetower van kersligaande en fosfor op die branders, vonkelwyn in die glasies en die bloed bruisend in die are terwyl die romantiese aand opwerk tot ’n ekstatiese klimaks van hartstog en . . .

Sy sluk, stamp haar voet teen ’n rots. Hmpff! Pleks jy destyds liewer jou kop teen een van die stad se lamppale gestamp het . . .

O, wel, as dit op die herrie kom, kan sy altyd van haar wittebroodsklere aan ’n tweedehandse klerewinkel gaan verkoop – dis nou wanneer die dag se sny brood soos ’n taai klont in haar keel wil vassteek en verseg om verder sy pad ondertoe te vind.

Sy giggel skielik, skrik en sit haar hand voor haar mond, kyk vinnig om haar, maar niemand is in sig nie. Sy het al weer ver van die hotel afgedwaal. Sy draai in haar spore om. Erika, jy moet jou regruk. Jy is óf besig om histeries te word óf hierdie keer heeltemal mal. Jy het jouself belowe jy sal nie toelaat dat hierdie ding jou onderkry nie. Toe jy daar verslae en verdwaas in die woonstel staan met die brief in jou hand, het jy hardop gesê toe jy eindelik weer tot jouself gekom het: “Dan gaan bars jy, Japie Basson! Dan gaan ek alléén op my wittebrood. Baie dankie!” En hier loop jy jouself nou so en bejammer dat jy vandag al wurg aan die stuk brood wat jy eers oor ’n maand sal moet sluk! Ruk jou reg, vroumens. Op die een of ander manier sal jy anderkant uitkom. Jy het nog altyd.

Ja, sy het nog altyd. Sy gaan sit op ’n rots en staar na die rustelose beweging van die see voor haar. Haar lewe het die eerste keer gekompliseerd geraak toe haar ouers albei op slag in ’n motorongeluk dood is. Toe het sy ontdek sy is moedersielalleen op die aarde. Daar was verlangse familie in Zimbabwe. Sy het nie eens hul name goed geken nie. Daar was net een plek waarheen sy kon gaan, waar ’n mens ’n moedersielalleen-kind kon neem: die kinderhuis.

Maar sy is daardeur en het haar later bekwaam as tikster en selfversorgend geword. En toe het sy Japie ontmoet . . . en verlief geraak . . . en hier sit sy vandag . . . weer moedersielalleen.

Sy begin terugstap hotel toe. Sy het nog nie eens heeltemal uitgepak nie. Sy kan dit ewegoed gaan doen en elke dag een van haar nuwe rokke aantrek, aangesien sy van hulle uiteindelik tog aan ’n tweedehandse winkel sal moet gaan verkoop. Wonder hoe die mense saans hier aantrek vir ete . . . Sal dit snaaks lyk as ’n alleenmeisie in ’n aandrok verskyn? Maar sy wil dit so graag net een keer aantrek voordat sy dit moet verkoop, want sy dink nog steeds dis baie mooi – al is die herinneringe wat daaraan kleef, nie so mooi nie.

Sy kom in die middel van haar kamer tot stilstand en staar geskok na die spieëltafel. Bruidegom Bottel staan daar, skoongevryf van alle mosselskulpe, haar blinkoog en aankyk.

“O nee!” Sy stap ontsteld nader. O nee! Nou is die bottel heel bederf! Hy lyk nou soos elke ander leë drankbottel, baie kaal. Die mens wat die kamer aan die kant gemaak het, het seker gedink sy bewys haar ’n guns, maar Erika kan huil van teleurstelling. Sy wou dit so graag behou het net soos dit was, skulpe en al.

En toe sien sy dit . . .

Sy frons, bring die bottel nader en draai dit stadig in die rondte. Die bottel is nie so leeg soos sy aanvanklik gedink het nie. Daar is iets binne-in: ’n stukkie papier waarop duidelik in drukskrif ’n naam en adres geskryf staan.

Sy sit ’n rukkie daarna en kyk, gee haar verbeelding vrye teuels. Kom dit van iemand wat gestrand is op ’n eensame eiland? Is dit miskien ’n noodroep om hulp? Sy skud die kop, glimlag vir hierdie wilde verbeeldingsvlug. Dis onwaarskynlik. Die adres, soos dit vir haar lyk, is te volledig. Miskien kom dit van iemand wat op ’n plesiervaart hier verby is en dit sommer vir die grap in die see gegooi het. Dit klink waarskynliker. Of . . . miskien kom dit van iemand wat eensaam is . . . soos sy . . . iemand wat sommer net êrens met iemand wil kontak maak omdat daar niemand naby is om mee te gesels, te vertel van alles nie . . . die hartseer, die alleenheid en miskien die vernedering wat ondergaan is . . . Iemand soos sy . . .

Mev. Collins, die goedige gasvrou, verskyn skoorvoetend in die halfoop kamerdeur.

“Jammer om te steur, maar ek wil net kyk of alles hier reg is. Ek het vanoggend ’n nuwe skoonmakertjie vir hierdie vleuel. Is alles reg hier?”

“Dankie, mevrou. Ja, alles is netjies, dankie.” Sy hou die bottel omhoog. “Kyk my vonds uit die see!”

Mev. Collins stap nader, kyk belangstellend. “En met ’n briefie daarin! Ek kan nie onthou dat so iets al ooit hier uitgespoel het nie. Dis interessant. Gaan jy skryf aan daardie adres?”

“Skryf?” Dááraan het sy nie gedink nie.

“Ja. Dis seker die rede vir die adres – dat die persoon wat dit miskien kry, van hom of haar sal laat hoor.”

“Ja . . . a . . .” Erika voel onseker. “Dink u ek moet reageer?”

Mev. Collins lag goedig. Die kind lyk vanoggend ’n bietjie beter. Gister toe sy hier aangekom het, het sy nie te goed gelyk nie. Sy was bleek en sonder belangstelling, en die ervare oë van die ouer vrou het die gespannenheid onmiddellik agtergekom.

“Hoekom nie? Jy het tog niks om te verloor nie. Miskien word jy nog ’n goeie vriend of vriendin aan die ander kant van die aardbol ryker,” borduur sy nou voort.

“Kom die bottel van die ander kant van die aardbol af?” vra Erika grootogig.

Mev. Collins neem dit by haar, bestudeer die adres binne-in. “Nee. Nie juis van die ander kant van die aardbol nie. Van die Comore af, as ek die handskrif reg verstaan. Dis ’n groep eilande.”

Erika raak al meer opgewonde oor haar vonds uit die see. “Van ’n eilandgroep af? Waar is die . . . e . . . hierdie eiland?”

“Ek is nie heeltemal seker nie. Ons kan in my man se atlas gaan kyk. Ek dink die Comore lê êrens hier teen die ooskus van Afrika op.”

“O.” Sy voel effens teleurgesteld. Haar romantiese hart het gehoop dit kom van die een of ander eksotiese eiland in die Suidsee vandaan, ’n eiland soos Tahiti of Hawaii . . . of . . .

“Jy moet onthou jy sit op die oomblik aan die suidkus van Suid-Afrika, my meisie. Die ooskus lê ver en wyd hier op.” Sy glimlag goedig. “Kom. Kom ons gaan kyk in die atlas presies waar lê hierdie eilande.”

Mnr. Collins lyk ook belangstellend toe hulle hom in die klein kantoortjie aantref en hy die bottel sien. “Comore Islands,” lees hy en knik. “Ja, dis beslis die Comore. Dit lê hier bo in die noordelike bek van die Mosambiekkanaal, tussen die ooskus van Afrika en die noordelike punt van Madagaskar. Ja, hier is hulle,” en hy druk met sy vinger op die landkaart.

Erika leun nader, frons. “Dis dan net drie, vier swart stippeltjies, skaars land!” en sy kan haar teleurstelling nie verberg nie.

Mnr. Collins glimlag, soek verder. “Dit lyk so op die wêreldkaart, maar van nader lyk hulle só. Glad nie sulke stippeltjies meer nie.” Hy lees vlugtig vir haar ’n paar besonderhede: “Die Comore is van die mooiste in die eilandketting van die aardbol. Hulle is indrukwekkend in skoonheid en kleureprag. Op die hoofeiland, Grande Comore, is die wêreld se grootste krater, geleë in die hart van die beroemde vulkaan La Kartala, ’n piek van sowat tweeduisend vierhonderd meter wat steeds ’n aktiewe vulkaan is. Ander eilande van belang is Mohéli, Anjouan en Mayotte. In geen eilandgroep is daar so ’n konsentrasie van geure en speserye as in die Comore nie. Met reg dra hulle dan ook die naam Die Gegeurde Eilande oftewel The Perfumed Islands. Soms kan die besoeker van oorsee reeds die lieflike geur van die eilande ruik nog voordat hulle op die horison verskyn.”

“Dit klink idillies!” laat mev. Collins hoor.

Erika knik. “Ja. Dit begin al wonderliker klink. Lees nog, asseblief!”

Mnr. Collins gaan voort. “Die Comorane is net so kleurryk soos hul eilande. Hulle is ’n mengsel van Arabiere, Afrikane, Polinesiërs en die rasse van Madagaskar. Die oorgrote meerderheid is van die Islamitiese geloof en hulle praat ’n dialek, Comoraans, ’n mengsel van Arabies en Swahili, ’n Afrikataal. Die amptelike landstaal is Frans.

“Die eilandgroep bied die besoeker unieke diepseeduik en diepseehengel. Hy sal ook die eilandbewoners vriendelike en saggeaarde mense vind, en hul streng Mohammedaanse agtergrond maak van hulle wetsgehoorsame burgers. Hulle het ’n eenvoudige lewenstyl, maar ly geen gebrek nie, want vrugte en vis, wat ook die inkomstebron van twee derdes van hulle is, is maklik en in oorvloed bekombaar. Die Comore is ook die tuiste van ’n ‘lewende fossiel’, die selekant, ’n soort prehistoriese vis waarvan nog net hierdie een spesie oorleef het; en die ilang-ilang-blom, die groengeel bloeisel van die Maleisiese vla-appel, seldsaam en eksoties.”

“Ja? Wat nog?” por sy hom aan, maar hy skud die kop.

“Nee, dis al. Al wat hier nog genoem word, is dat die eilandgroep maar onlangs sy toeristebedryf begin ontwikkel het, hoewel daar op al vier die groot eilande reeds hotelle met goeie huisvesting beskikbaar is.”

Erika kyk weer na die bottel in haar hand. “Hoe sou die bottel juis hier beland het?”

“Met ’n seestroom. Dis al manier waarop dit hier kon kom as die bottel by dié Comore in die see gegooi is.”

Daardie aand sit Erika ná aandete in haar kamer, kyk deur die venster na die maanverligte strand, na die sterre so ver en so blink, na die maan soos ’n groot, ronde geelkoperplaat . . . en weer pak die eensaamheid, die intense alleenheid haar. As sy net met iemand kon praat oor wat gebeur het . . . iemand kon vertel van alles wat sy hier binne voel en ervaar . . .

Sy kyk van die aandtoneel af weg, sien weer die bottel raak wat terug op die spieëltafel is. Al geselskap wat sy het, is ’n bottel uit die see . . .

Maar daar is ’n adres in . . .

Hoekom nie? Dit sal maklik wees om jou aan ’n onbekende, gesiglose mens, duisende kilometers van jou af, te ontboesem, veral nog as daar geen gevaar hoegenaamd bestaan dat jy ooit daardie mens in die oë sal hoef te kyk en van skaamte sal wil beswyk nie.

Gewoonte van jare weerhou haar egter daarvan om sommer dadelik haar pen te vat. Ontboeseming kom nie maklik by haar nie. Sedert haar kinderjare in die kinderhuis het sy geleer om wat hier binne broei, vir haarself te hou. Tog . . . Hierdie keer is dit anders. Daar sal niemand agterna kom wat met haar oor die pynlike geheime van haar hart sal wil praat of spot nie. Sy is in haar hart seker sy sal nie eens ’n antwoord terugkry as sy skryf nie. Die persoon wat die bottel in die see gegooi het, kan teen hierdie tyd selfs al dood wees. Die feit dat die mossel-skulpe al op die bottel begin groei het, bewys dat dit al vir ’n lang tyd in die see rondgedobber het. Nee. Sy het niks te vrees nie.

Sy voel self soos ’n leë bottel toe sy die pen eindelik neersit. Toe sy eers begin skryf, het die woorde vanself gekom, sommer uit haar gerol soos ’n stroom wat eindelik deurgebreek het en onkeerbaar voortspoed. En dit het alles met hom meegesleur, in so ’n mate dat dit vir haar voel sy is dolleeg gelaat sonder enige gevoel meer in haar.

Sy kyk na die pakkie geskrewe velle voor haar. Sy het in haar lewe nog nooit soveel geskryf op een slag nie. Die hotel se skryfblokkie is kant en wal vol, selfs agterop.

Maar dit het haar goed gedoen, besef sy. Dit was goed om haarself eindelik te kon ontlaai. Dis goed om dolleeg te voel.

Haar kop raak skaars kussing, toe slaap sy vir die eers-te keer in weke droomloos, nagmerrieloos, vas.

Die volgende oggend aan die ontbyttafel wil die Collinse weet of sy toe geskryf het. Erika voel ongemaklik, knik vaagweg. Vanoggend, in die helder lig met die son fel op die golwe, voel sy skuldig oor daardie lange ontboeseming van gisteraand. Dis nie haar aard om sulke intieme dinge oor haar persoonlike lewe en gevoelens oop te vlek nie, en dit vir ’n vreemdeling se oë op die koop toe! En geen vreemdeling sal daarin belangstel nie. Sy sal dit maar opskeur en vergeet van die adres in die bottel.

Maar die noodlot in die vorm van mev. Collins gryp hier in.

“Gaan haal dit gou, dan pos ek dit vir jou. Ek gaan nou dorp toe.”

“Ek . . . e . . . het dit nog nie geadresseer nie.”

“Maar doen dit dan gou. Ek sal wag.”

Sy staan steeds onseker met die pakkie velle in haar hand toe mev. Collins weer haar verskyning maak.

“Ek . . . dink die koevert is te klein,” bieg sy selfbewus en onbeholpe.

Die ouer vrou se wenkbroue lig. “Dit is ’n lang brief. Wat het jy alles geskryf?”

“E . . . sommer iets van . . . ons land . . . waar ek kuier en die bottel gekry het . . . en . . . sulke goed,” is haar vae antwoord.

“Gaaf. Bring dit. Ons het groot koeverte in die kantoor. Jy kan een kry.”

Mev. Collins is reeds die trap af op pad motor toe, toe Erika vinnig opspring en agter haar aan hardloop. Sy moet die vrou keer en die brief terugkry.

“Mevrou!”

“Ja?”

Sy sluk. “Ek . . . ek het u nie posgeld gegee nie. Ek . . .”

“Ag, vergeet dit. Dit sal nie ’n fortuin kos nie. Ek sal betaal.”

Erika kyk die motor magteloos agterna terwyl die inhoud van die brief voor haar verbyflits. Wat het haar besiel . . .! Van die Geagte Meneer/Mevrou af lê haar hele lewe voor vreemde oë oopgesprei. En dan het sy nogal ewe kordaat haar volle naam onderaan geteken: Die uwe, Erika Hough. Sy moet mal gewees het . . .