Читать книгу Ena Murray Omnibus 39 - Ena Murray - Страница 11
Оглавление8
Die tweeling storm vorentoe en kom dan voor die vrou tot stilstand waar sy hulle glimlaggend staan en inwag.
Hulle kyk na mekaar – die twee paar kinderoë vas en reguit, en Lara besef dat sy op hierdie oomblik aan die strengste toets onderwerp word. Sy word geweeg.
Sy, op haar beurt, kyk na die twee eenderse gesiggies hier voor haar, en dit krimp binne-in haar saam. Baie vlugtig verskyn daar twee ander eenderse gesiggies voor haar ... Dan is dit of daar iets binne-in haar wyd oopmaak, en sy glimlag stralend.
Met kort gille van grenslose vreugde storm hulle in haar uitgestrekte arms in en sy druk die twee skraal lyfies teen haar vas, ’n arm om elkeen.
“O, tannie! Tannie!”
“O, tannie het gekom!”
“Stadig! Stadig! Julle verwurg my!” Sy maak haar laggend van die klouende arms los. “Ons moet eers my bagasie kry. Dan kan ons gesels.”
“Ons sal dit neem, tannie. Oom Dries kan die ligter goedjies dra. Hy is al oud.”
“Oom Dries?”
“Dis die oom met die taxi. Daar’s hy. Hier, oom Dries! Hier’s ons!”
Toe die ou oom hom by hulle aansluit, kyk hy nuuskierig na die mooi jong dame voor hom. Mag, maar sy is ’n beeld van ’n mens! “Dis tannie Lara, oom. En dis oom Dries, tannie.”
Lara glimlag vriendelik. “Aangename kennis, oom Dries. Ek het darem nie te baie goed nie. Net twee koffers en nog een kleintjie.”
Die tweeling gryp elkeen ’n groot koffer en oom Dries tel die kleiner een op. Toe hulle by die taxi kom, druk hulle Lara agterin en spring weerskante van haar in. Spontaan en kinderlik nestel hulle teen haar vas, en haar arms gaan werktuiglik om hulle.
Binne-in Lara Kirsten word dit vir die eerste keer werklik weer stil en rustig.
Vir die eerste keer voel sy weer dis die moeite werd om te lewe; besef sy dat daar tog nog baie mooi dinge in die lewe vir haar oorgebly het, ondanks haar groot verlies. Sy glimlag af in die bewonderende oë.
“Ek sien die klere pas toe darem,” merk sy op en hulle glimlag ingenome.
“Ons het dit spesiaal vandag aangetrek! O, dis die mooiste, mooiste klere wat ons nog gehad het! Dankie, tannie!”
“Ja, baie dankie, tannie,” beaam Bokkie ook en hulle druk van weerskante af op elke wang ’n soen.
“Ek is bly julle hou daarvan. Ek het toe vir my presies net so een gekoop.”
Hul oë rek verras. “Tannie bedoel tannie het vir tannie self ook so ’n langbroek en hemp gekoop?”
“O ja! Dis mos nou hoog in die mode! En dis lekker klere as ’n mens sommer net wil ontspan.”
Bokkie kry amper die piep van ingenomenheid. ’n Ma wat saam met hulle klinknaelbroeke gaan dra! O, heerlik! Heerlik! Waar is ou Snuffelpot nou? Sy trek mos haar neus vir daardie soort kleredrag op. Sê mos dames dra nie sulke klere nie. Haar blik keer terug na die deftige vrou hier langs haar. Dit wys jou maar net. Sy weet net mooi niks. Tannie Lara lyk ’n groter dame as wat sy ooit kan hoop om te wees, en tannie Lara het vir haarself ook sulke klere gekoop soos wat sy vir hulle present gestuur het.
“Tannie, daar is net een ding voordat ons by die huis kom ...” begin Tokkie half onseker.
“Wat is dit?”
Tokkie leun nader. Oom Dries is nou wel al meer as halfpad doof, maar darem. Baie geheimsinnig fluister sy hier teen Lara se oor: “Tannie, Pa het gesê ons moet vir tannie sê tannie moenie ... moenie die mense vertel hoe ... Pa en tannie mekaar leer ken het nie. Tannie weet mos – deur daardie hoekie-ding.”
“So?” Lara kyk op haar af. “Hoekom nie?”
Bokkie luister van die ander kant af. “Hulle hoef nie te weet nie. Tannie moet nie eens vir tant An vertel nie, hoor, tannie? Ons het haar vertel tannie en Pa het mekaar by vriende ontmoet.”
Lara knik en kan die geamuseerde glimlag nie keer nie. Sy glo goed dat die skoolhoof dit nie bekend sal wil hê dat hy ook eenkeer van daardie “hoekie-ding” gebruik gemaak het nie! “Goed. Ek sal niemand sê nie. Ek belowe,” sê sy plegtig, en die tweeling slaak elkeen ’n onhoorbare sug van verligting. Nou is alles veilig.
“Hier is ons, tannie. Daar staan tant An op die stoep.”
Soos oom Dries, sê tant An stilswyend aan haarself toe die tweeling, so trots soos twee poue aan weerskante van Lara, die stoeptrap opstap en haar voorstel: Mag, maar Henk het vir hom ’n mooi vrou uitgesoek!
“Ek is so jammer Henk is nie nou hier nie, mevrou. Hy sal tog ...”
“O, dis alles reg, tante. Ek gee glad nie om nie. Ek en die tweeling gaan hierdie tydjie baie geniet.” Sy glimlag gerusstellend. “Noem my sommer Lara, tante. Ek hoop u gee nie om dat ek u sommer dadelik tant An noem nie.”
“Natuurlik nie, me ... Lara. Ons is mos so te sê familie,” lag die ou tante en Lara frons liggies, ontspan dan weer. Dis waar. Sy het tant An al so goed leer ken deur die tweeling se briewe dat hulle wel so goed soos familie is.
Dis die tweeling se voorreg om Lara haar kamer te gaan wys, en hulle lag bly toe sy dadelik die pragtige bos asters raaksien. “O, waar kry julle dit? Dis pragtig!”
“Ons het dit spesiaal vir tannie se kamer gaan st ... e ... gekry. Dis tannie Babes wat sulke mooi blomme het. Sy het ons sommer ’n arm vol gegee. Sy het gesê ons moet vir tannie bring om by haar tee te drink,” verduidelik Bokkie.
Tokkie voeg by: “Ons moet gou daar gaan tee drink, hoor, tannie? Sy bak die lekkerste koeksisters van al Jagershoek se baasbaksters.”
Lara lag en daar waar dit so lank koud en dood was, is dit meteens weer warm en polsend en lewendig. “Dan sal ons regtig moet gaan!” Sy draai na hulle. “Maar sê nou eers vir my wie is Tokkie en wie is Bokkie.”
Hulle lag. “Ek is Tokkie en dis Bokkie, maar tannie sal nie onthou nie. Selfs tant An raak nog soms met ons deurmekaar en sy het ons so te sê grootgemaak.”
Lara skud haar kop. “O nee. Ek sal onthou. Ek is gewoond daaraan om eenderse dogters uit mekaar te ken. Ek het mos self twee gehad.” Weer voel Lara ’n verwondering in haar opstoot. Dit het nog altyd so intens seergemaak wanneer sy van haar kinders gepraat het. Maar nou ... Dis nog seer, nog baie teer, maar ... daardie verblindende, verterende pyn wat elke keer deur haar geskeur het, is hierdie keer nie daar nie. Sy kan selfs glimlag. “Moet dus nie dink julle sal my kan kul nie, hoor? Ek weet nou presies wie is Bokkie en wie is Tokkie. Wil julle my toets?”
Dit word ’n interessante speletjie en tot die tweeling se verbystering het hierdie tannie van hulle inderdaad nie sommer net gepraat nie. Sy wys hulle elke keer reg uit, hoe hulle ook al omruil terwyl sy met haar rug na hulle staan. Hul bewondering bereik groot hoogtes. Hul nuwe ma is nie net mooi nie, sy is sommer baie slim ook, want net ’n baie slim mens kan hulle twee so dadelik van mekaar onderskei.
Dis die eerste ding wat tant An ook hoor toe hulle die kombuis binnekom om tee te drink. “Tant An, tannie Lara weet sowaar al wie is wie!”
“Ja, regtig, tant An. Ons het haar getoets!”
Tant An glimlag. “Kom sit, Lara. Jy kry meer reg as ek. Ek kon nog nooit heeltemal sê wie is wie nie.”
“Dis eintlik baie maklik, tante. Ek sal u later sê hoe om hulle maklik te onderskei,” sê sy tergend, maar daarmee is die tweeling nie tevrede nie.
“Ons wil ook weet. Ag, sê vir ons ook, asseblief!”
“Nou goed. Kom staan hier langs mekaar. Kyk, tante. Tokkie het ’n klein, fyn merkie bokant haar regteroog en Bokkie het nie. Sien, tante?”
“O, dis waar sy daardie tyd uit die boom geval het. ’n Stok het daar ingesteek,” laat Bokkie hoor, en tant An skud haar kop.
“Nee wat, kind, my oë is al te sleg. Ek sal elke keer eers my bril moet gaan haal. Maar solank jy hulle net kan onderskei ... Dit pas hulle soms baie goed dat niemand weet presies wie is wie nie.”
“Wel, ek weet beslis wie is wie en hulle moenie dink hulle sal vir my om die bos kan lei nie.”
Maar te oordeel na die tweeling se gelukkige gesiggies, gee hulle glad nie om nie.
Daardie aand spreek die tweeling hul bewondering telkens hardop uit terwyl hulle sit en toekyk hoe Lara haar klere uitpak en in die kas ophang.
“Dis baie mooier as ou Snuffelpot s’n,” laat Tokkie hoor.
Lara vra, geamuseer oor al die byname wat sy al vanaand gehoor het: “Wie is ou Snuffelpot?”
“Dis ... dis ons klasonderwyseres. Haar naam is eintlik Estelle Huizeman.”
Lara trek haar wenkbroue op. “Dis darem nie ’n mooi manier om van ’n mens se juffrou te praat nie, Bokkie.”
“Ja, maar tannie, sy ... sy snuffel oral rond. Daar is nie ’n plekkie waar sy nie al gekrap het nie. In ons kaste ...” Bokkie voel skielik Tokkie se waarskuwende blik op haar brand en sluk die res van die sin in.
“Ja? Wat van jul kaste?”
Tokkie dink vinnig. “Nee, sommer kaste in die klaskamer waar ons ou boeke bêre en so aan. Oe, tannie, dis darem ’n mooi rok daardie! Tannie moet eendag vir ons ook sulke mooi rokke koop.”
Lara draai terug van die kas, haar oë tergend. “Ek het dan gedink julle kan nie rokke verdra nie en is net lief vir klinknaelbroeke.”
Tokkie lag verleë. “Ja, maar as die rokke lyk soos tannie s’n ... En die klinknaelbroeke wat tannie koop, is mooi. Dit lyk anders as die seunsbroeke wat ons altyd gedra het.”
“En hoe kry tannie Lara tannie se hare so mooi? En waarmee was tannie hulle? Hulle blink soos ... soos opgevryfde goud,” vul Bokkie bewonderend aan, en Lara glimlag teer. Dis dingetjies wat meisies van hulle ouderdom al lankal by hul ma’s geleer het, maar ...
“Ons kan môre jul hare was, dan sal ek julle wys. Dis ’n spesiale soort sjampoe wat die hare voed en gesond hou. En dan blaasgolf ons jul hare nes myne.”
“Blaasgolf?”
“Ja. Jy kam dit met ’n borsel terwyl dit nat is en terselfdertyd maak jy dit ook droog met ’n haardroër. Dan hang die punte so netjies omgekrul na onder. Ons sal miskien net so ’n bietjie aan jul hare moet knip om dit vorm te gee.”
“O ja, tannie!”
Lara word byna ingesluk deur die twee glimlagte. “Oe, dis lekker om tannie hier te hê! Ag, tannie moet sommer laaaaank by ons kuier, toe, tannie?” word gesoebat.
Lara frons effens. Dis een van die dinge waaroor sy nie helderheid het nie. Hoe lank verwag hierdie kinders se pa moet sy hier kuier? Sy veronderstel totdat hy terugkom ... of sou hy verkies dat sy voordat hy hier aankom weer weg moet wees?
Tant An kan nie anders as om op te merk hoe die tweeling die kuiergas aanhang en elke woord van haar indrink en elke beweging van haar bewonderend dophou nie. Die bietjie ontsteltenis wat nog in haar oorgebly het oor hierdie geheimsinnige vriendin van Henk, verlaat haar heeltemal. Daar bestaan geen twyfel nie. Die tweeling dink die son skyn uit haar uit, en hoe meer tant An haar sien en na haar luister, haar self ook dophou en sien hoe sy die tweeling beheer en heeltemal verower, weet sy dat sy nou maar met ’n geruste hart haar plek in die ouetehuis kan gaan bespreek.
Henk het hier ’n vrou uit een stuk. Enkele ure ná kennismaking weet sy dat Henk en die tweeling drie baie gelukkige mense is om Lara Kirsten deel van die gesin te kan maak. Nou kan tant An ook begryp hoekom Estelle Huizeman geen hond haaraf met hulle kon maak nie. Daar is net geen vergelyking tussen die twee vroue nie.
Toe die tweeling eindelik daardie aand oorreed word om te gaan bad en slaap – nadat die godin van volmaaktheid, in hul oë, van haar lekkerruikgoed in hul badwater gegooi en die tweeling vir die eerste keer die luuksheid van ’n borrelbad gesmaak het – sit tant An en die gas nog ’n kort rukkie en gesels.
Natuurlik kan tant An sterf van nuuskierigheid om die hele verhaal agter alles te hoor, maar sy voel darem ook aardig om sommer die vrou trompop te vra. Sy vis maar so verlangs uit en Lara dink eers goed na voordat sy antwoord, want sy wil onder geen omstandighede die baas van die huis in verleentheid bring nie. Daarom omseil sy baie vragies en wat sy wel vertel, laat tant An nie veel wyser word nie. Teen die end van die aand weet sy ook maar nog net soveel as wat sy aan die begin geweet het – dat hulle ’n paar maande gelede by vriende aan huis ontmoet het; dat hulle sedertdien korrespondeer en ... dis al.
Natuurlik verwys tant An glad nie na die tweeling se praatjies dat daar al trouplanne in die vooruitsig is nie. Lara en Henk sal self die nuus aankondig wanneer hulle so voel. Maar tant An se hart is warm en gelukkig daardie aand toe sy gaan slaap. Lara Kirsten is ’n waardige opvolger vir Marlene. Henk is ’n baie gelukkige man om vir ’n tweede keer in sy lewe ’n vrou van daardie gehalte te kry.
En, foei tog, dink tant An met medelye. Sy is nog jonk, maar het ook al deur diep waters gegaan. Tant An het stil gesit en luister toe Lara haar van die ongeluk vertel het en al meer oortuig geraak dat Henk nie ’n pasliker lewensmaat vir hom kon uitsoek as hierdie vrou nie. Sy moes, nes hy, al ’n lewensmaat aan die dood afstaan. Dis ’n soort smart wat hulle albei ken, ’n paadjie wat albei al gestap het. En Lara het self ook tweelingdogters gehad. Die tweeling sal dus ’n ma kry wat tweelinge verstaan. Dat sy beslis weet hoe om hulle te hanteer, is ook seker. Nee. Die ou tannie het geen vrese hoegenaamd meer oor Henk en die tweeling se toekomsgeluk nie. Dis veilig in Lara Kirsten se hande.
In haar kamer lê Lara nog lank wakker en luister na die stilte om haar. Dis amper met verwondering dat sy terugdink aan haar gesprek met tant An. Dis die eerste keer dat sy so kalm oor die ongeluk en haar groot verlies kon praat. En terwyl sy daarvan vertel het, was dit met getemperde smart. Ook nou, terwyl sy haar dierbares weer in herinnering roep, is dit nie met daardie allesoorheersende, verskeurende pyn in haar nie. Ook nie met daardie wanhopige gevoel dat die lewe niks meer verder vir haar inhou of ooit sal kan inhou nie.
Nee. Weliswaar blink die trane in haar oë weer soos netnou toe sy tant An daarvan vertel het. Maar dis trane wat nie rol nie; trane wat opstoot uit ’n getemperde hartseer en ’n hart wat eindelik aanvaar en berus het. Hulle sal nooit vergeet word nie, en hulle sal altyd deel van haar bly – ’n mooi, soet, volmaakte herinnering in ’n spesiale hoekie van haar hart. En sy sal haar liewer nie meer in die toekoms blind staar teen die verlies van hulle nie, maar veel eerder met waardering en groot dankbaarheid die paar jaar koester wat sy bevoorreg was om hulle te kon hê.
Daar waar hulle nou is, het hulle haar nie meer nodig nie. Maar daar is ander wat haar nodig het, ander aan wie sy die warmte van haar hart kan gee. Dis in hierdie eerste nag in Henk Beukes se huis dat Lara ’n groot waarheid ontdek. Dikwels moet God jou dierbares se oë vir ewig sluit om joune oper te kry. ’n Mens is so geneig om selfsugtig te wees wanneer jy binne-in ’n gelukkige gesinskring staan.
Dis eers wanneer hierdie kring verbreek is dat jy die ander om jou raaksien wat jou ook nodig het, wat ook warmte en liefde en begrip soek. Lara besef in hierdie stil, nagtelike ure op Jagershoek dat ’n hart nooit só vol kan word dat daar nie meer plek is vir nog ander nie. ’n Hart is soos die hemel – dit kan nooit ’n punt van versadiging bereik nie. Ook kan dit nooit net met smart, hoe diep ook al, gevul word nie. Daar is altyd nog plek vir lewensblyheid en dankbaarheid.
En, wonderlik, vanaand in hierdie vreemde huis, ervaar sy vir die eerste keer nie daardie gevoel van alleenheid nie. Dis met ’n dankbare hart dat sy eindelik omdraai en rustig aan die slaap raak.
Toe sy die volgende oggend haar oë oopmaak, kyk sy vas in twee paar blou oë wat aan weerskante van haar bed sit. Sy glimlag lui vir hulle en met kort gilletjies spring hulle aan weerskante van haar in. Dis nie lank nie, of tant An is verplig om te kom kyk wat die oorsaak van die rumoer is. Dis ’n gegil en gelag en gekielie van die ander wêreld toe sy met die koppie koffie in die deur verskyn, en weer word haar hart warm. Hoe gelukkig lyk die kinders tog! Dis of daar sedert gister ’n lig binne-in hulle aangesteek is.
Die res van die oggend word bestee aan hare knip en was en ook tant An moet haar tevredenheid en ingenomenheid hardop laat hoor.
“Maar julle lyk dan nou gans anders, kinders! Soos regte dametjies!”
Terwyl die woord dametjies in die verlede hul nekhare laat rys het, glimlag die twee nou van oor tot oor, baie duidelik hoogs ingenome met die gedaanteverwisseling wat hulle ondergaan het. Hulle is dan glad mooi!
“Oe, ek wens Pa kan ons nou sien! Hy sal ons g’n herken nie!”
“En daardie ou ... e ...” Tokkie glimlag soet na Lara op. “En ons klasonderwyseres! Sy sal nooit glo dis ons hierdie nie!”
“O ja, ek het amper vergeet. Mevrou Van Wyk het gebel om te verneem of jy al aangekom het en gesê ons moet vanmiddag by haar kom tee drink. Maar julle drie moet maar gaan. Ek wil tog nie my storie vanmiddag oor die radio mis nie. Dit staan nou end se kant toe.”
“Dis die tannie wat die mooi asters het,” lig Bokkie in, en Lara glimlag.
“O ja! Dié een wat ook die lekkerste koeksisters hier bak!”
“Ja! Ons gaan, tannie, nè, tannie?”
“Ek sal moet gaan dankie sê vir die pragtige asters. Ja, ons gaan. Kom ons gaan kyk wat ons gaan aantrek.”
Al huppelende langs Lara gaan hulle die gang af en tant An skud haar kop. Ai, dis sommer of die huis skielik heeltemal anders is, voller en lewendiger. Sy klik haar tong. Henk moes ook nou net hier gewees het. Maar toe maar ... Oor ’n paar dae kom hy terug.
Babes van Wyk kyk verras na die aantreklike en smaakvol geklede dame voor haar toe sy haar voordeur oopmaak. Dan gaan haar blik na die twee gesigte wat skouerhoogte aan weerskante van die vreemde jong vrou staan, en sy moet nog ’n slag kyk voordat sy die tweeling herken. Haar verbasing en bewondering is openlik en eg.
“Maar ek het julle byna nie herken nie, julle twee japsnoete! Kyk hoe pragtig lyk julle! En waar kom julle aan daardie pragtige stelle langbroeke en hemde? Dis beslis nie hier gekoop nie.”
Die tweeling glimlag weer van oor tot oor. “Dis tannie Lara wat dit vir ons met ons verjaardag gestuur het, tannie. En dis sy wat ons hare geknip en só gemaak het.”
Babes van Wyk se blik keer terug na haar gas en hulle glimlag teenoor mekaar. “Dis wonderlik wat die een mens so maklik kan regkry terwyl die ander vergeefs probeer. Estelle Huizeman probeer nou al vir maande van hierdie twee iets maak, en hier kom jy en kry dit in een dag reg. En dit nogal met hul volle samewerking! Gee jy om as ek vir jou sommer Lara sê?”
“Nee, glad nie. Maar ... hoe bedoel ...?” Die waarskuwing in die tweeling se oë weerhou haar om verder op die saak in te gaan. Sy draai haar woorde vinnig om. “Ek wou nog baie dankie sê vir die pragtige asters in my kamer.”
Hierdie keer draai die tweeling hul volle blik weer na die gasvrou, en terwyl die monde besig bly met die koeksisters, pleit die oë openlik. Die bankbestuurder se vrou glimlag gerusstellend. “Die tweeling wou so graag blomme vir jou kamer gehad het. Hier is nog baie. Ek sal môre of so weer vir jou ’n klomp stuur.”
Die tweeling kyk mekaar verlig aan, en Lara maak asof sy niks agtergekom het nie.
“Gaan jy nog ’n hele rukkie hier kuier, Lara?”
“Dis nog nie seker hoe lank nie. Dit hang alles af ...”
Babes van Wyk glimlag en knik. Natuurlik. Sy verstaan. Henk Beukes moet eers terugkom en dan sal hulle natuurlik die finale reëlings vir die troue begin tref.
“Jy moet in elk geval weer kom kuier voordat jy teruggaan. Ons is almal so bly om jou hier te hê.” Weer voel sy die volle gloed van die tweeling se blou oë op haar en weer glimlag sy begrypend. Nee. Sy sal nie verraai dat die tweeling hul monde verbygepraat het nie! “ ’n Nuwe gesig is altyd baie welkom op Jagershoek. Ons is maar ’n klein klompie hier.”
“U is baie vriendelik, mevrou. Baie dankie. Ek sal sekerlik weer kom. Nou sal ons moet gaan voordat daardie bak koeksisters regtig alles op is!”
Babes van Wyk lag goedig. “Ag, laat hulle maar eet. Die arme goedjies het nie ’n ma gehad wat vir hulle sulke lekkernye kon bak nie. Wag so ’n oomblikkie. Ek gaan kry net ’n bakkie, dan sit ek die res vir julle daarin om saam te neem.”
Toe hulle weg is, glip Babes gou agterom na die bank. “Sy het toe gekom!” kondig sy aan en haar man en die res van die bankpersoneel luister met belangstelling. “Estelle Huizeman kan gaan slaap teen haar! En julle moet daardie tweeling sien!”
Onbewus daarvan dat sy die onderwerp van bespreking op die dorp geraak het, stap Lara en die tweeling terug huis toe. Die tweeling is twee tevrede mensies met mae knuppeldik van die heerlikste koeksisters en harte vol van die wete dat tannie Babes, en so sal ook die res van die dorp, ook van hul tannie Lara hou. Nee wat, hulle gaan sommer almal van nou af lekker hier saambly. Daar is net geen probleme meer nie.
Tant An het ook intussen haar stories oor die radio klaar geluister en sy en tant Sofie, haar buurvrou, staan sommer oor die draad tussen die twee erwe en gesels.
“Nee, mens, ek sê jou, ek weet self nie van wanneer af dié vryery aan die gang is nie. Sy is net so geheimsinnig. Laat niks blyk nie. En Henk het natuurlik die tweeling die dood voor oë gesweer as hulle hieroor uit hul beurt praat. Maar dat sy darem ’n agtermekaar vrou is, is seker. Henk is self ’n agtermekaar man, maar hy kan sy ou skoene agternagooi om haar te kry. En so ’n liewe mens! Nee, vrou, ek weet glad nie wanneer die trouery sal plaasvind nie, maar seker darem nie meer oor lank nie. Hy praat al ’n hele rukkie in daardie rigting, maar ek wis mos niks van hierdie vrou af nie. Dog hy praat van juffrou Huizeman.”
“Maar, An, vir wat sal die man dan nooit eens haar naam vir jou genoem het nie? As sy dan so ’n pragtige mens is, hoekom wou hy haar half wegsteek, soos dit lyk?”
“Ag, Sofie, moet nou nie weer stertjies aansit nie! Hoekom sou hy haar wou wegsteek? Jy is laf. Elke man sal trots wees om Lara as nooi te hê. Nee, man, dis maar nes Henk is. So ken ek hom al die jare wat ek hier by hulle bly. Praat mos nie. Hy is mos nie ’n man wat met sy hart op sy mou rondloop nie. Nee. Hou maar alles diep binne homself.”
“Ja, dis waar. Ek onthou nog soos die dag van gister hoe hy daar langs sy oorle vrou se ope graf gestaan het. Doodstil en wasbleek. Foei tog, ek is bly hy het nou weer ’n lewensmaat gekry. Die twee arme wesies sal nou ook weer ’n ma hê.”
So gaan die gesels die hele dorp deur en almal stem heelhartig met tant Sofie saam: dis goed dat Henk Beukes weer ’n lewensmaat gaan kry, en die twee wesies ’n ma.
Toe hulle tuis kom, keer Lara die tweeling in hul slaapkamer vas. Daar is ’n ligte fronsie tussen haar wenkbroue.
“Ek wil net graag duidelikheid oor ’n sekere puntjie kry, julle twee. Mevrou Van Wyk het vir my iets snaaks kwytgeraak. Wat het sy bedoel dat juffrou Huizeman al maande lank probeer om van julle iets te maak? Wat presies is juffrou Huizeman van julle?”
“Ons klasonderwyseres, tannie. Ons het mos ...”
“Dis nie wat ek bedoel nie. Is sy en jul pa baie goed bevriend?”
