Читать книгу Ena Murray Keur 5 - Ena Murray - Страница 7

In die dae wat volg, neem Magriet se lewe ’n vaste patroon aan. Soggens ná ontbyt gaan stap sy ’n entjie totdat sy seker is dat hulle met Thero klaar is. Van omtrent nege-uur die oggend af tot omtrent twaalfuur gaan sit sy by haar. Dan maak Thero se gortsop en waterige pap hul verskyning. Dit verg natuurlik al Magriet se oorredingsvermoë om haar sover te kry om darem aan die oninteressante kos te proe. Hoewel die grootste gedeelte van die “onsmaaklike brousel”, soos Thero dit bestempel, maar weer terugkeer kombuis toe, slaag Magriet tog daarin om haar ’n paar monde vol te laat sluk – iets waarvoor almal, veral die twee dokters, Magriet baie dankbaar is.

Ná middagete moet Thero weer rus tot omtrent vieruur die middag. Dan is Magriet vry om te doen wat sy wil en hoewel sy hierdie tyd die eerste ruk maklik verwyl met lang wandelinge en interessante boeke, besef sy dat sy iets sal moet vind om haar mee besig te hou.

Om vieruur stap sy weer Thero se kamer binne en bly daar tot ná aandete. Om agtuur word Thero gereed gemaak vir die nag en dan keer Magriet terug na haar eie kamer om haar maar tot slapenstyd besig te hou met naaldwerk of lees. Ron loer dikwels in wanneer hy nie diens doen nie en dan is Magriet innig dankbaar vir sy geselskap. Daar ontwikkel ’n hegte kameraadskap tussen dié twee. Ron weet dat Magriet nie meer as vriendskap van hom verlang nie, en Magriet is heeltemal bewus van die feit dat haar pragtige niggie die jong dokter se hart volkome verower het. Daarom kan hulle mekaar se geselskap ten volle geniet sonder vrees vir dieper komplikasies.

Van dokter Fraser sien Magriet baie min, en sy is bly daaroor. Afgesien van die een keer dat sy hom koelweg vir die rose bedank het, het hulle mekaar nog nie weer van aangesig tot aangesig gesien nie. By daardie geleentheid het hy haar fronsend aangekyk, toe sy wenkbroue effens gelig en haar ewe ernstig verseker dat dit ’n plesier was, en haar geïgnoreer.

Oom Dirk en tant Estelle, Thero se ouers, het, nadat hulle die nuus ontvang het dat hul dogter maande lange behandeling op Abendruhe sal moet ontvang, laat weet dat hulle so gou moontlik self daarheen sou kom. Maar hiervoor het dokter Fraser ’n stokkie gesteek. Hy het hulle meegedeel dat ’n besoek hul dogter in hierdie stadium meer kwaad as goed sal doen; dat Thero die eerste paar weke alleen gelaat en van elke moontlike ontsteltenis gevrywaar moet word. Hulle moes maar hiermee vir lief neem en tevrede wees met die weeklikse oproepe van Magriet waarin sy hulle van Thero se herstel op die hoogte hou.

Twee weke gaan so verby en Magriet is weer, soos gewoonlik, langs Thero se bed getrou op haar pos om die lang vervelende ure vir haar niggie te probeer veraangenaam, toe Ron ook binnekom.

“Ons pasiënt raak elke dag mooier, nè, Magriet?” sê hy opgewek terwyl sy blik teer op die jong meisie in die bed rus.

Magriet speel saam hoewel sy onrustig voel. Die arme Ron. Hy is smoorverlief op Thero – en sy kan hom dit nie kwalik neem nie. Soos Thero daar bleek en klein in die wit hospitaalbed lê, besit sy ’n eteriese skoonheid wat geen man van vlees en bloed sal kan weerstaan nie. Soos Thero nou daar uitsien, sal sy die beskermingsdrang van die gehardste vrouehater opwek – en Ron is ’n doodnormale jong man, bitter jonk en onervare.

Hoewel Thero nog altyd vriendelik teenoor hom was, weet Magriet dat sy die jong man se openlike verliefdheid net amusant vind. Magriet is seker daarvan dat Ron nog gaan seerkry, maar daar is niks wat sy kan doen om dit te voorkom nie. Miskien moet sy dit tog waag om op ’n taktvolle manier dit vir hom aan die verstand te probeer bring dat hy nie te veel van Thero se kant moet verwag nie. Sy beskou sy geselskap net as ’n aangename tydverdryf solank sy hier in die hospitaalkamer afgesonder is. As sy hom onder gewone omstandighede moes ontmoet het, sou sy nie twee keer na hom gekyk het nie.

’n Oomblik later verskyn dokter Fraser ook skielik langs die bed. Magriet hou sy gesig onwillekeurig dop. Daar is egter niks op sy gelaat wat haar vertel dat hy meer as net professionele belangstelling vir sy pasiënt het nie. Wat Magriet wel opmerk, is dat Thero skielik alle tekens van verveeldheid verloor en opmerklik ophelder. Dit laat Magriet se gevoel van kommer verdiep.

Hulle drie stap ’n rukkie later saam die kamer uit. In die gang draai Ron na sy senior.

“Ek hou môreaand ’n partytjie in my woonstel. As jy lus het om te kom, is jy baie welkom, dokter.”

“Dankie, maar dokter Pienaar kom môreoggend assisteer. Indien hy lus voel, mag ek hom seker saambring, of hoe?”

“Maar natuurlik.” Hy draai na Magriet. “Die partytjie is eintlik om jou die geleentheid te gee om ons personeel beter te leer ken, Magriet. Dit sal gaaf wees as dokter Pienaar ook hier gaan wees. Dan kan jy sommer met die derde van ons driemanskap kennis maak. Jy sal van hom hou.”

“Ja. Van hóm sal sy hou,” laat dokter Fraser hoor en Magriet kyk vinnig na hom.

“Hoekom is jy so seker dat ek juis van hóm sal hou?” vra sy reguit.

Hy kyk op haar af, die wenkbroue weer opgetrek.

“Geen diepsinnige rede nie, juffrou. Jy soek altyd dieper betekenis in alles wat ek sê, nè? Ek het dit maar net gesê omdat ek nog niemand ontmoet het wat nié van Lukas Pienaar hou nie.”

Teen haar sin voel sy hoe sy bloos. Sy trek haar skouers onbewustelik agteroor op ’n wyse wat Emile Fraser al leer ken het. Die meisietjie maak haar al weer slaggereed, dink hy geamuseerd. Tergend praat hy oor haar kop met Ron: “Snaaks dat ek altyd juffrou Marais se veginstink wakker maak!”

Ron kyk glimlaggend af op die ontstoke gesiggie tussen hulle en sê versigtig: “Het jy nog nie die rose gestuur nie? Dalk help dit!”

“Helaas, my jonge kollega! Sy het net die dorings raakgesien! Ek het baie mooi om verskoning vir hul aanwesigheid gevra, maar ek wonder of ’n kaktusplantjie nie meer gewaardeer sou word nie.”

Magriet lig haar ken en kyk hulle beurtelings uit die hoogte aan.

“As julle jul grappie ten koste van my klaar geniet het, sal ek maar goeienag sê. Terloops, Ron, praat net as daar iets is waarmee ek kan help met die partytjie.”

Maar terwyl sy wegswaai van hulle af en na haar kamer koers kry, moet sy onwillekeurig glimlag toe die aandluggie Emile Fraser se hartlike lag na haar aandra. Werklik, ’n mens weet nie hoe jy dit met dié man het nie. Jy weet nooit wat om van hom te verwag nie. Thero sal darem ook hierdie keer agterkom dat sy ’n ander soort vis as dié waaraan sy gewoond was, aan die hoek het – dit wil sê, as Emile Fraser hom laat vang. En tog, hy is ’n mens – ’n mansmens boonop. Die een of ander tyd sal hy voor haar aanslae moet swig, en dat Thero wel sulke planne in die mou voer, is vir Magriet maar te duidelik.

Sy skud haar skouers ongeduldig asof sy die kommer van haar wil afskud. Sy het tog niks met hulle uit te waai nie. Hulle is al drie grootmense wat seker sonder haar hulp of inmenging hul eie heil kan uitwerk. En as een of meer in die proses seerkry, kan sy ook niks daaraan doen nie.

Solank sy self net buite die kring staan.

Tot almal se verbasing en verrassing gee dokter Fraser sy toestemming dat Thero, al is dit net vir ’n halfuur en as toeskouer, Ron se partytjie mag bywoon. Magriet het gedink dis net sy wat weet hoe bitter verveeld Thero is en sy het al gewonder of die afsondering en gedwonge niksdoenery nie meer kwaad as goed aan haar niggie doen nie. Maar dokter Fraser moet haar rusteloosheid ook opgemerk het – daarom sy verrassende voorstel. Hoe hy dit agtergekom het, weet sy nie, want Thero is altyd stralend wanneer hy die kamer binnekom. Sy wonder of daar iets is wat sy skerp arendsblik ooit ontgaan, en of hy dus ook bewus is van die feit dat sy pasiënt meer as net die gewone belangstelling in hom koester. As hy so iets agtergekom het, laat hy niks blyk nie.

Magriet maak vroeg die aand klaar. Haar spieël vertel haar dat sy baie mooi lyk. Sy was maande laas op ’n partytjie en sy sien werklik uit na die aand. Sy besef nou eers watter neerdrukkende uitwerking die afgelope weke ook op haar gehad het – veral die lang ure in Thero se hospitaalkamer waarin sy haar bes moes doen om die tyd vir die pasiënt aangenaam te laat verbygaan.

Dan stap sy oor na die hospitaal om Thero te help om haar ook gereed te maak. Hoewel dokter Fraser beslis geweier het dat sy haar mag aantrek, dink Magriet dat Thero beswaarlik meer indruk sou kon gemaak het met ’n rok as wat sy met die spierwit vollengte-kamerjapon maak. Sy lyk meer na ’n bruid as na ’n pasiënt! Hoewel dit vooraf gereël is dat Thero in ’n rystoel na die partytjie vervoer sal word, tel Ron haar sonder meer in sy arms op toe hy hulle kom haal en dra haar na sy woonstel, ongeag die geamuseerde blikke van die personeel in die gang.

Magriet volg hulle op ’n afstand, terwyl sy met kommer die jong dokter dophou wie se gevoelens so onmiskenbaar is.

Dan is dokter Fraser ook skielik by hulle. “En wat gaan hier aan? Hoe lyk dit vir my jy loop met een van my pasiënte weg, Jooste?”

Ron raak laggend iets kwyt en dan stel Emile die middeljarige man aan sy sy voor.

“Ontmoet dokter Lukas Pienaar. Die meisie wat dokter Jooste soos ’n kosbare kleinood vashou, is Thero van Zyl. En daardie een,” en hy wink na Magriet wat onwillig nader kom, “is Magriet Marais, die …” Hy aarsel en twee paar oë ontmoet mekaar vlugtig. Magriet is seker hy wil sê “vuurvreter”, maar sy is reg vir hom. Laat hom dit net kwytraak!

“Die wat?” vra die vreemde dokter laggend.

Dokter Fraser voltooi die sin droogweg terwyl hy onskuldig vraend na Magriet se uitdagende ken kyk: “Die niggie, natuurlik.”

Magriet slaak ’n sug en draai na die vreemdeling. Daar is niks opvallends aan Lukas Pienaar nie, maar tog trek die vriendelike innemendheid wat van hom uitstraal ’n mens dadelik aan.

Ron herinner sy twee kollegas daaraan dat hulle beloof het om sy partytjie by te woon en Lukas Pienaar antwoord: “Ek wil net gou die pasiënte van môre gaan ontmoet. Ons sal beslis inloer.” Dan voeg hy skertsend by: “Dit wil sê as Magriet Marais, die niggie, versigtig sal wees met my ou rumatiekbene en pynende liddorings!”

Die twee dokters staan die optoggie ’n rukkie agterna en kyk.

“Oulike meisie daardie,” merk die ouer dokter dan op. Emile Fraser se wenkbroue lig op.

“Ek het nie geweet jy het nog ’n oog vir ’n mooi vrou nie, kollega.”

Lukas Pienaar laat nie op hom wag nie.

“Ek is miskien al oud, maar darem nog nie blind nie! Ek praat ook nie van die blonde pop in Jooste se arms nie. Sy is ’n beeldskone waspop, maar die niggie is ’n pragtige mens. Wat wou jy eintlik sê toe jy haar voorgestel het?”

“Ek wou sê die vuurvreter!”

Lukas Pienaar lag sy hartlike, vrolike lag.

“Sy was reg vir jou! Jy het jou net betyds bedink. Ja, sy is ’n lieflike kind. Thero van Zyl se skoonheid tref jou amper soos ’n skok. Maar die niggie se skoonheid is blywender, iets wat hoe langer hoe meer boei.”

Dokter Fraser se gedagtes het egter in ’n ander rigting koers gekry.

“In verband met meneer Bester, môre se operasiegeval …”

En aan die agterkant van die gebou is die partytjie reeds in volle swang. Magriet is verbaas om soveel jong mense daar bymekaar te sien. Sy het al opgemerk dat die grootste gedeelte van die personeel aan die ouerige kant is en sy het dit toegeskryf aan die feit dat Abendruhe so afgesonderd is. Maar vanaand ontmoet sy hier ook ’n paar jong mense, soos ’n paar van die verpleegsters, die rekenmeester en sekretaris van die hospitaal, asook twee pasiënte wat op vertrek staan.

Hulle is ’n vrolike groepie bymekaar en Magriet geniet die aand terdeë, totdat sy Thero se gesigsuitdrukking gewaar. Sy stap vinnig nader, effens skuldig omdat sy haar laat intrek het by die ander geselskap terwyl Thero doodstil in die een hoek moet sit. Sy is klaarblyklik so verveeld dat Magriet eintlik ongemaklik rondkyk of daar nie van die ander gaste is wat dit ook opgemerk het nie. Sy bid dat Ron nie nou na hul kant toe moet kyk nie. Dis egter ’n saak van onmoontlikheid om Thero se onvergenoegdheid en verveling so goed weg te steek dat Ron dit nie agterkom nie, sodat hy die ware toedrag van sake gou agterkom. Magriet sien die ongelukkigheid in sy oë en sy besef dat dit hom diep seermaak dat die meisie van sy hart so klaarblyklik geen belangstelling in hom of sy partytjie toon nie.

Skielik vererg Magriet haar bloedig vir hierdie bedorwe niggie van haar en neem haar op die plek voor om nie toe te laat dat Thero die aand bederf nie.

“Is daar dan nie belowe dat hier vanaand ook gedans gaan word nie?”

Sy pyl nou doelbewus op Ron af, haar stem opgewek. Ron sit sy glasie neer en glimlag, maar sonder sy ou spontaneïteit.

“Beslis, meisie. Kom ons gaan soek die eerste dansmusiek uit.”

Solank as wat hulle daarmee doenig is, is dit stil tussen hulle. Toe die eerste vrolike klanke opklink, begin hulle dadelik dans. Dan, teësinnig maar asof hy homself nie kan keer nie, merk hy op: “Dit lyk nie asof Thero die partytjie juis baie geniet nie. Miskien was dit ’n fout om haar te laat kom.”

Magriet byt op haar onderlip en sê dan: “Sy is nog baie swak en natuurlik is dit vir haar moeilik om nie self aan die partytjie deel te neem nie – veral vir haar wat maar altyd die siel van so iets was.” Magriet kyk in Thero se rigting en sien die vies gesig wat haar niggie trek nadat sy ’n teugie van haar vrugtedrankie geneem het. Sy lag verleë, want sy weet Ron het dit ook gesien. “Dan, natuurlik, hou sy niks van daardie koeldrank wat sy nou daar vashou nie. Thero is aan iets sterkers gewoond.”

Ron kyk vinnig op haar af. Daar is ’n diep frons tussen sy oë.

“Sy mag geen alkohol inneem in haar toestand nie. Neem sy dikwels drankies?”

“Gewoonlik op partytjies – maar almal drink mos maar ’n drankie of wat op partytjies,” keer sy vinnig, maar die frons bly tussen sy wenkbroue.

“Soos ek van haar praat kon aflei, was sy omtrent elke aand op ’n partytjie. Met ander woorde, sy moet baie alkohol gebruik het. Sy het seker baie bewonderaars, nè, Magriet? Ek bedoel, ’n meisie soos sy sal seker nie veel aandag aan ’n … ’n jong doktertjie soos ek skenk nie, nie waar nie?”

Magriet kyk op na hom, maar hy kyk nie na haar nie. Hy staar somber oor haar kop in die rigting waar Thero verveeld sit en luister na die geklets en gelag om haar. Magriet aarsel en besluit dan dat die waarheid tog die beste uitweg sal wees.

“Ja, Ron. Sy het baie bewonderaars. Ek sê nie sy sal nie aandag aan ’n man soos jy gee nie, maar ek dink nie jy moet jou hart heeltemal op haar verloor nie. Ek sou nie graag wou sien dat jy … seerkry nie.”

Hy kyk af na haar en glimlag skeef.

“Hoeveel van Thero se verslae bewonderaars moes jy al troos, Magriet?”

Sy frons en verstyf in sy omarming.

“Ek weet nie wat jy bedoel nie. Ek is jammer as jy my verkeerd verstaan het of dink ek was voorbarig …”

“Dis ek wat om verskoning moet vra, Magriet,” sê hy vinnig. “Ek is seergemaak en toe haal ek dit op jou uit. Dis vriendelik van jou om my te waarsku en ek weet jy het gelyk. Ek is ’n sot om my hart op jou pragtige niggie te verloor, maar daar het jy dit.”

Magriet kry hom innig jammer.

“Miskien sal Thero nou begin verander, Ron. ’n Mens weet nooit nie. Wie weet, miskien is jy nog die een wat haar hart werklik gaan raak.”

Maar hy skud sy kop.

“Nee, Magriet, ek weet nou ek is nie die een wat tot haar hart sal deurdring nie – nie met ’n man soos Emile Fraser in die omtrek nie,” sê hy met bitterheid in sy stem, en Magriet kyk hom ontsteld aan. Dan kyk sy ook in die rigting waarin hy kyk en trek haar asem in. Emile Fraser en Lukas Pienaar het hul verskyning gemaak en die verandering wat skielik by Thero ingetree het, is te opvallend om ongemerk verby te gaan. Alle verveeldheid het soos ’n kleed van haar afgeval. Sy sit daar stralend; die oë blink en die aanloklike glimlag nooi dokter Fraser om langs haar plaas te neem. Sy lig die glasie koeldrank na hom op terwyl sy haar ander hand intiem op sy arm plaas.

Magriet weet nie wat om te sê nie. Sy voel ongemaklik en skuldig, asof dit sy is wat Ron in die gesig gevat het. Toe die musiek ophou, hou Ron haar terug en toe die volgende lied se klanke opklink, is sy verlig toe hy haar weer in die ritme inswaai. Vir geen geld ter wêreld wil sy nou na daardie hoekie terugkeer nie.

“Ek dink ek sal na jou wyse waarskuwing luister, Magriet. Ek besef nou ek het geen kans teen ’n man soos my kollega nie.”

“Maar … maar wie sê vir jou …?” stry Magriet nog teen haar beterwete.

“Dis tog so duidelik soos daglig dat jou niggie net oë vir dokter Fraser het. Sy het nie eens om die ontwil van goeie maniere probeer om haar verveeldheid vir my weg te steek nie, maar die oomblik toe Emile Fraser die vertrek binnekom, is sy sprankelend,” sê Ron beslis.

Op daardie oomblik klink Thero se klokhelder laggie deur die vertrek en Ron swaai Magriet in ’n wilde rondomtalie sodat sy uitasem teen hom moet aanleun om nie haar ewewig te verloor nie.

“Liewe land, Ron, jy kon my darem gewaarsku het,” kry sy dit uit.

“Kom ons vergeet van hierdie verspottigheid van my en geniet die aand, Magriet. Jy dans soos ’n droom en jy is ’n wonderlike maat. Ek is jammer as ek my soos ’n dikmond kind gedra het. Vergewe my maar.” Hy lag kortaf. “Dis seker maar groeipyne. Dit sal weer oorgaan.”

Sy glimlag moederlik na hom op. Die arme Ron. Die seer lê nog in sy oë, maar hy doen sy bes om dit weg te steek. Die minste wat sy kan doen, is om hom te help. Sy gooi haar kop uitdagend agteroor, intens bewus van die oë wat hulle vanuit die een hoek dophou. Laat hom dink wat hy wil, dink Magriet roekeloos. Dis hy wat gesê het Thero mag na die partytjie kom. Laat hy haar nou besig hou.

“Nou toe, kom, dokter Jooste. As jy wil tiekiedraai, ek is reg vir jou! Jy ken my nog nie!”

Ron se gesig is ernstig toe hy weer sy arm om haar slaan. “Miskien is dit waar die fout lê.”

“Wat bedoel jy?”

Hy kyk peinsend op haar af.

“Miskien moet ek jou beter leer ken. Miskien sal my oë dan oopgaan en sal ek besef, soos wat my verstand my al lankal vertel, dat jy ’n veel idealer vrou vir my sal wees as daardie bedorwe niggie van jou.”

Sy frons ontevrede en sê vinnig: “Asseblief, Ron, ons is goeie vriende en dis al.”

“Daar skort seker iets met my. Is die gedagte dat ons twee miskien op mekaar verlief kan raak so onaanvaarbaar vir jou?”

“Ron, luister, moenie ’n mooi vriendskap bederf nie. As jy wil hê ons moet vriende bly, moet jy hierdie soort praatjies onmiddellik staak. Ek is nie verlief op jou nie, net so min as wat jy op my is. Ons sal ook nooit op mekaar verlief raak nie.”

“Hoe kan jy so seker wees?”

“Ek is seker. Ek weet sommer net!” sê sy driftig.

Hy lag skielik en druk haar teen hom vas.

“Jy ontsien my gevoelens vanaand darem glad nie, nè? My manlike ego is aan flarde!”

Magriet glimlag.

“Jy is nou laf. Jy weet so goed soos ek dat jy ’n aantreklike jong man is met ’n belowende toekoms wat beslis na hartelus kan keur tussen die meisies van jou keuse. Maar Thero van Zyl en Magriet Marais is nie die soort wat jou gelukkig sal maak nie. Bly weg van hulle af.”

“Ek weet nie so seker nie, Magriet. Thero, ja. Sy is ’n onbereikbare ster. Maar jy … jy is iemand wat ’n man baie gelukkig sal maak as hy jou liefde kan wen. Jy weet, ek begin al meer oortuig raak daarvan …”

“En ek begin al sekerder raak dat jy te veel drankies agter die blad het. Dis tyd dat jy aan jou ander gaste ook aandag gee,” sê sy, en hy is verplig om haar te laat gaan.

Sy keer teësinnig terug na die hoek waar haar stola en handsak lê. Sy kyk nie na die man wat beleef opstaan toe sy haar by hulle voeg nie, hoewel sy sy blik deurdringend op haar voel.

Sy draai dadelik na die ouer dokter en vra tergend: “Hoe voel die rumatiek en liddorings, dokter?”

Lukas Pienaar lag lekker en trek vir haar ’n stoel nader. “Net een van Jooste se mengeldrankies en jy sal hierdie rumatiekbene en liddoringtone nie ken nie, juffertjie! Kom sit, dan gaan haal ek vir jou ook iets om te drink. Jy moet gedaan wees, want dit het gelyk asof my jong kollega daarop uit was om jou van jou voete af te draai.”

Sy bloos liggies en neem met neergeslane ooglede plaas. Vlugtig waag sy dit om op te kyk. Haar hart ruk. Emile Fraser is beslis ontevrede met haar. Wat het sy tog nou weer gesondig? Maar tot haar verligting is dokter Pienaar weer byna dadelik terug en sy skenk al haar aandag aan hom. Toe ’n stadige wals skielik deur die vertrek opklink, is hy dadelik op sy voete.

“Dis my dans hierdie, juffertjie. Mag ek, asseblief?”

Magriet vind Lukas Pienaar ’n gemaklike dansmaat hoewel hy prontuit erken dat die wals ál soort dans is wat hy al bemeester het. Die res van die aand slaag sy daarin om ver weg van die hoek te bly deurdat Ron en dokter Pienaar en ook van die ander mans haar nie toelaat om een dansnommer uit te sit nie. Sy is verbaas om te sien hoe laat dit reeds is toe Emile skielik opstaan waar hy die hele aand langs Thero gesit het sonder om aktief aan die partytjie deel te neem, en aankondig dat dit slapenstyd vir sekere mense is. Hy keer Ron voor toe hy en Magriet by hulle verbydans.

“Jammer om jou plesier te bederf, dokter Jooste, maar dis reeds heelwat later as wat ek gesê het juffrou Van Zyl mag bly.”

Thero teken skerp protes aan. “O, Emile, jy’s ’n nare ding!”

Magriet se wenkbroue lig. Dan het hulle al tot op voornaamterme gevorder.

“Jammer, Thero, maar dis doktersbevele,” hou hy vol hoewel hy na haar glimlag.

Sy tuit haar lippe.

“Goed dan, as die grootbaas so sê. Maar Ron is die gasheer. Hy kan nie nou hier weggaan nie,” sê sy en Magriet snap dadelik wat sy wil hê.

“Hy kan ’n paar minute verskoon word. Ek sal solank die fort hier hou,” is egter die kalm antwoord.

Thero pers haar lippe saam. Sy besef dit sal nie help om verder te argumenteer nie.

Dokter Pienaar maak ook verskoning en Magriet neem dan ook maar haar handsak en stola toe Ron met sy onwillige bondel begin aanstap.

“Dis nie nodig dat jy ook saamgaan nie, juffrou Marais. Ron is seker mans genoeg om haar in die bed te sit. Ons het nog nie gedans nie.”

Magriet is te verbaas om te protesteer. Sy voel hoe ’n arm stewig om haar gaan en kyk verlangend na die deur waar Ron en Thero pas verdwyn het.

Hulle dans in stilte en toe Magriet die meeste van haar ergernis maar in stilte weggesluk het, besef sy dat haar dansmaat besonder grasieus en ligvoets beweeg vir sy groot gestalte. Maar sy is te styf in sy omarming en toe die musiek ophou, staan sy dadelik terug.

“Voel jy sleg?”

Sy kyk hom verbaas aan, die wind effens uit haar seile. “Nee. Hoekom?”

“Ek het maar net gewonder of jy jou dreigement van nou die middag gaan uitvoer en beswyk.”

Sy verstyf merkbaar, maar aangesien hulle omring is van mense, bly sy hom ’n antwoord skuldig en draai net haar rug kil op hom. Maar hy laat haar nie wegkom nie. ’n Hand sluit stewig om haar boarm en hy trek haar in die rigting van die deur.

“Kom.”

Sy rem terug. Sy wil dit nietemin darem nie so openlik doen dat dit die aandag van die ander mense trek nie, maar haar oë skiet vuur. Die volgende oomblik word haar handsak in haar hand gestop, die stola om haar skouers gehang en weer sluit die vingers stewig om haar boarm.

“Wat presies is die bedoeling hiervan?” fluister sy met ’n kil stemtoon toe die aandluggie aanwaai teen haar wange wat van woede gloei.

“Jy het nog nie my huis gesien nie, het jy? Ons is op pad daarheen om te gaan koffie drink.”

“Is ons? Werklik, dokter, jy matig jou darem baie aan. Ek is ’n gas van Ron, en ek gaan nie sommer ongesiens en sonder ’n woord van sy partytjie af verdwyn nie.”

“Jy het genoeg partytjie gehou vanaand. Ek sal môre self by Jooste verskoning maak vir ons twee se … e … skandalige gedrag. Maar ek kan nie langer wag nie. Ek moet môreoggend ná die operasie Simonsvlei toe. Ons sal nie gou weer die geleentheid kry om te gesels nie.”

“Ek kan regtig nie dink aan enigiets waaroor ons twee kan gesels nie, dokter. En los asseblief my arm.”

“Maar ék kan aan heelwat dink om oor te gesels, en ek kan jou arm nie los nie, want dit is donker en jy kan struikel.” Skielik doem ’n lae gebou voor hulle in die donker op en hy sê: “Dis jammer dis so donker. Jy moet eendag na my tuin kom kyk. Dis op die oomblik ’n lushof. Maar jy kan darem seker die geure ruik – veral dié van die rose … met die dorings!”

Magriet bewaar liewer die swye voordat sy dalk heeltemal uit haar humeur uit raak en laat haar nou gedwee deur die sterk arm na die voordeur lei. ’n Sagte grom uit die donker laat haar egter in haar spore verstyf. “Dis Baron,” sê hy. “Verskoon maar sy onvriendelike verwelkoming. Hy is nie gewoond daaraan dat ek dié tyd van die nag met vreemde dames hier aankom nie.”

“Werklik? Moet ek geëerd voel?”

“Nie noodwendig nie. Die ander het ek altyd so vroeg in die aand gebring.”

Sy trek haar asem skerp in en probeer haar arm uit sy greep loskry, maar sy vingers sluit met gemaklike krag net vaster.

“Kom nou, Magriet. Moenie kinderagtig wees nie. Dis te laat in die nag daarvoor.”

“Ek gaan nie hier in nie.”

“Moenie jouself vlei nie, juffrou Marais. Jy is heeltemal veilig!”

Ná hierdie verdoemende woorde is Magriet sprakeloos. Die volgende oomblik word sy ’n donker vertrek binnegelei. ’n Oomblik later skakel hy ’n sagte lig aan. Dat Emile Fraser ’n man is met fyn ontwikkelde smaak, ly geen twyfel nie, besef Magriet toe sy baie teen haar sin aan haarself moet erken dat sy lanklaas so ’n rustige en smaakvolle vertrek gesien het.

“Wel?” Sy wenkbroue is vraend gelig terwyl hy haar staan en beskou waar sy weer op haar beurt die vertrek openlik staan en bestudeer.

“Ek sou dit nie kon dink nie,” sê sy sag. “Ek het eintlik verwag om alles in rooi aan te tref.”

Hy lyk eerlik verbaas. “Hoekom?”

“Om by jou humeur te pas.”

Hy lag saggies en wys na ’n stoel. “Hoekom dink jy so min van my?”

“Dis vir jou ’n rariteit dat iemand ’n swak dunk van jou het, nie waar nie, dokter Fraser? Jy is gewoond daaraan dat almal siek van bewondering vir jou is. Daarom kan jy nou net nie glo dat daar iemand kan wees wat dit durf waag om anders oor jou te voel nie, nè?”

Magriet weet nie wat haar makeer nie. Dis sommer asof die woorde vanself uitborrel. Maar dis sy eie skuld. Dis hy wat die katterigheid in haar uitbring. Sy weet net nie hoekom nie.

“Is jy so giftig teenoor my omdat ek die waarheid praat? Omdat ek nie doekies omdraai nie?”

“Jy praat nie die waarheid nie, dokter. Jy kom tot gevolgtrekkings voordat jy al die feite ken. Wat die doekies omdraai betref – ’n mens kan reguit wees sonder om ander te na te kom. Ek dink hulle noem dit ‘takt’. Ek twyfel of jy al van daardie woordjie gehoor het.”

“Die woordjie ‘takt’? O ja! Die lewe het my weer geleer dat dit ’n mooi benaming vir oneerlikheid is.”

’n Oomblik kyk hulle mekaar stil aan. Dan tel Magriet haar handsak op en kom orent.

“Ons twee sal mekaar nooit vind nie. Dis sinneloos om woorde heen en weer na mekaar te slinger. Goeienag.”

Maar hy is vinniger as sy en is reeds by die deur toe sy daar kom.

“Ek het nog nie klaar gepraat nie. Ek het nog nie eens begin sê wat ek wou sê nie.”

Magriet besef dat teëstribbeling haar nêrens sal bring nie. “Dan moet jy gou maak, dokter. Ek wil gaan slaap.”

“Dankie. Om tot die punt te kom: ek wil jou vra om Ron Jooste uit te los.”

“Ekskuus?” vra sy stadig, nie seker of sy haar eie ore kan vertrou nie.

“Jy het gehoor wat ek gesê het. Los Ron Jooste uit – ter wille van jou niggie.”

“Wat het Thero met die saak te doen?” vra sy reguit, heeltemal verward. Dis tog so duidelik soos daglig dat Thero geensins belangstel in die jong dokter nie.

“Jooste se gevoel vir jou niggie was baie duidelik vir almal om te sien totdat jy jou bes begin doen het om hom af te rokkel.”

“Wag so ’n bietjie!”

“O, ja, dis waar. Kyk dan na jou gedrag vanaand op die partytjie …”

“En hoe het ek my gedra?”

Hy is heeltemal koud gelaat deur die skaars onderdrukte woede in haar.

“Jooste het die hele tyd net met jou gedans terwyl julle mekaar met skaapoë aangestaar het en dit terwyl Thero hulpeloos moes sit en toekyk. Jy behoort jou te skaam! Die kern van Thero se herstel lê daarin dat sy iemand kry wat haar weer belangstelling in die lewe gee, iemand wat vir haar omgee en dit toon.”

“En Ron Jooste is na jou mening die aangewese man vir dié taak?”

“Hy is so goed soos enige ander. Natuurlik sal dit nie blywend wees nie, maar tot tyd en wyl …”

“O, jy maak my siek!” bars Magriet los. “Watter reg het jy om ander mense se lewens te reël? En nou wil jy jou nog die reg toe-eien om selfs hul gevoelens te beheer! Ron moet op Thero verlief raak net omdat jy sê hy moet en omdat Thero, na jou mening, iemand op die oomblik nodig het. Wanneer sy dan herstel het, kan Ron maar waai. Of hy in die proses seerkry of nie, traak jou nie. Jy sal nog ’n gesonde, herstelde pasiënt aan die wêreld teruggee … die knap dokter Emile Fraser!”

Sy is byna in trane van woede. Die gedagte dat hy haar daarvan beskuldig dat sy, Magriet, besig is om Thero van Zyl se kêrels af te rokkel, is om van histeries aan die lag te gaan. En hoe durf hy beweer dat sy ’n goedkoop flerrie is? Sy vervolg in ’n kil stem: “En ek was nie bewus daarvan dat ek Ron van Thero afrokkel nie.”

“Ek is geneig om jou te glo. Miskien het dié soort ding al tweede natuur by jou geword en kom jy nie eens meer agter dat jy dit doen nie. Maar nou vestig ek jou aandag daarop, en ek verwag dat jy van hom sal wegbly.”

“Werklik, jy is verregaande vermetel. Ek …” Sy snak na asem.

“Ek stel nie belang in wat jy van my dink nie, juffrou Marais,” sê hy ysig. “Dit was ’n gemene, lae ding om te doen juis noudat Thero al jou liefde en begrip nodig het.”

“En jy? Jy wou haar nie eens ondersoek nie! As ek jou nie so te sê op my knieë kom smeek het nie, sou jy haar laat gaan het sonder om ’n vinger te verroer!”

“Jy verkeer onder ’n wanindruk, juffrou. Ek sou Thero nooit toegelaat het om hiervandaan te vertrek sonder dat ek alles in my vermoë gedoen het om haar te help om haar gesondheid terug te kry nie. Ek wou maar net die weerstand afbreek wat sy in haar opgebou het. ’n Mens kan net gesond word as jy wíl en daardie feit moes sy eers onder oë kry en erken alvorens ek haar kon behandel.”

Magriet kyk hom radeloos aan. Toe sy dus daardie dag by hom gaan smeek het om Thero te ondersoek, was hy reeds vasbeslote om alles vir Thero te doen. Sy kon maar haar asem gespaar het!

Sy voel skielik oneindig moeg en vee oor haar oë. Liewe land, die dag toe sy Thero beloof het om haar na Abendruhe te vergesel, het sy nooit gedroom dat sy in so ’n web van emosionele roeringe vasgevang sou word nie. Nog minder het sy verwag om met ’n man soos Emile Fraser kennis te maak. Sy staan op en neem haar handsak die tweede keer.

“Ek kan jou verseker, dokter, dat ek Thero nooit doelbewus leed sal aandoen nie. Ek is ook nie so verwaand om een oomblik te dink dat ek ’n man wat in my niggie belangstel van haar sal kan afrokkel nie. Jy het in elk geval my belofte dat ek nie tussenbeide sal kom as hulle … as hulle ’n wederkerige gevoel vir mekaar het nie.”

“Ek verwag meer as dit, juffrou. Ek verwag jou plegtige belofte dat jy Jooste geensins aanmoediging sal gee nie. Ek eis van jou …”

Weer begin Magriet se bloed kook.

“Jy het geen reg om enigiets van my te eis nie, dokter. Ron Jooste is my vriend. Ek weier om hom sonder rede aanstoot te gee net om jou belaglike wens te bevredig.”

“My wens om van jou niggie ’n gelukkige, gesonde mens te maak, is dus in jou oë belaglik.”

“O! Jy weet goed ek bedoel dit nie so nie!” Sy beur by hom verby na die voordeur. “Ek wens ek het nooit my voete hier gesit nie!” roep sy uit.

Hy kry haar aan die skouers beet en ruk haar taamlik hardhandig van die voordeur af weg.

“En ek is bly dat jy na Abendruhe gekom het. Ek sal nog van jou ’n mens maak. As jy dan altyd ’n man op sleeptou moet hê, gooi jou vangnette vir my uit. Ek het presies dieselfde as wat Ron Jooste het en ek is heel moontlik nog ’n beter vangs. My kollega is nog ’n bietjie onervare, gans te onervare vir ’n meisie soos jy!”

“O! Jou … jy …” stotter sy buite haarself van woede.

Hy hou haar magteloos aan die skouers gevange. Skielik lag hy openlik op haar af.

“Ek dink … ek dink …” stik Magriet die woorde uit, “ek dink jy is die gemeenste, inmengerigste, verwaandste …”

“Ensovoorts, ensovoorts,” murmel hy en skielik trek hy haar stywer teen hom vas en fluister laggend teen haar mond: “Ek dink dit gaan nogal interessant wees om jou belangstelling in Jooste na my oor te plaas!”

Sy lippe rus kort en hard op hare. Dan laat hy haar skielik gaan en gryp haar arm vas wat sy vinnig oplig.

“O nee! Daardie soen was nie ’n klap werd nie! Slaap lekker. En onthou om môreoggend ’n tas te pak vir sowat drie dae. Ons sal nie langer as dit weg wees nie.”

Magriet se oë knip vinnig asof sy sukkel om by te hou by sy gedagtegang en vra verward: “Waarheen gaan ons?”

Sy oë spot.

“Jy leer gou! Ons gaan Simonsvlei toe. Ons vertrek sodra ek seker is my operasiegeval van môre is buite gevaar.”

“Hoekom moet ek saamgaan?”

“Sodat ek jou in die oog kan hou, Grietjie. Jy dink tog seker nie dat ek jou drie volle dae lank vrye teuels hier sal gee nie.”

Magriet is aanvanklik te verstom om ’n woord uit te kry.

“Jy kan nie ernstig wees nie!” laat sy dan floutjies hoor.

“Ek is. Heeltemal. Ek vertrek môre vir drie dae na Simonsvlei en jy, Magriet, gaan saam – dis gewis!”