Читать книгу Stippellyn - Erika Murray Theron - Страница 7

Halfeen die volgende Donderdagmiddag laat Lana die kliniek in die sorg van een van haar adjudante en gaan haal vir Therese by haar woonstel. Therese is geheel in swart geklee, van haar outydse hofskoene met die vierkantige hakke tot by die swart hoedjie met die kort sluier op haar kop. Hulle ry amper woordeloos na die begrafnisonderneming, parkeer, word deur ’n man in ’n donker pak begelei na ’n vertrek waar die oop kis op ’n lae trollie staan, twee knielkussings daar langsaan, brandende wit kerse by die kop- en voetenent. Iemand het ’n krusifiks in meneer Nicolić se gevoude hande gesit. Lana sien vir oulaas die nou onbereikbaar streng profiel en sy dink: Hy het finaal van sy liggaam vertrek.

Die priester kom hulle tegemoet in sy lang swart toga, ’n piepjong man met ’n bloesende gesig en witblonde hare. Hy neem Therese aan die arm, buig in vertroulike gesprek sy kop tot by hare, lei haar na die kis, help haar kniel. Lana se afskeid van meneer N is afgehandel, sy vind vir haar ’n plek in die reggesitte stoele waar daar al drie of vier mense plaasgeneem het. Op ’n smal tafel net binne die deur is ’n oop besoekersboek langs ’n groot bos wit Helleborus-blomme in ’n glaspot. Die besonderse blomme laat haar gemoed ’n bietjie lig. Daar begin nog mense aankom: ’n handvol yl, dun ou mans wat lyk asof ’n windstoot hulle sal omwaai, ’n tiental somber geklede ou vroue met pêrels en gehoorapparate en wankelende kieries. Mense uit Therese en haar man se lewe lank voor Lana hulle geken het. Hulle doop een vir een hul vingers in die bakkie wywater by die deur, maak die kruisteken, beweeg na die kis en kniel om die beurt versigtig en stram om te bid vir Ribar Nicolić se siel. Daarna gaan hulle met ’n soort voldoening hul name in die besoekersboek neerskrywe.

Toe daar niemand meer aankom nie, praat die priester: Dis nou die geleentheid vir dié wat wil om iets oor die oorledene te sê. Eers lyk dit asof niemand gaan reageer nie. Toe staan ’n ou man op om te praat, na hom ’n tweede, daarna ’n vrou. Lana verstaan nie wat hulle sê nie, herken nie eens die taal nie. Daar is ’n stilte, toe soen die priester die kruis onderaan sy rosekrans. “In die naam van die Vader, en van die Seun, en van die Heilige Gees,” begin hy in Engels. Hy maak die kruisteken, sy vingers begin geoefen oor die gebedekrale beweeg terwyl hy sy klein gehoor in die Rosekransgebed lei.

Lana word meegesleur deur die amper hipnotiese, sikliese ritueel van herhalings en stiltes vir bepeinsing. Hy werk, sê hy vir die oningewydes, deur vyf van die geheimenisse betreffende die openbaring en verheerliking en offerande van Christus. Die vyfde hiervan sluit hy met die Wees-gegroet-gebed af: Wees gegroet, Maria, vol genade, die Here is met u. Geseënd is u onder die vroue en geseënd is Jesus, die vrug van u skoot. Heilige Maria, Moeder van God, bid vir ons sondaars, nou en in die uur van ons dood. Hy slaan oor na Latyn. Dis woorde wat Lana goed ken omdat sy Bach en Verdi se requiems liefhet, musiek waarna sy na haar ma se dood oor en oor geluister het: Réquiem æternam dona ei, Dómine. Et lux perpétua lúceat ei. Requiéscat in pace. Amen. Anima ejus, et ánimæ ómnium fidélium defunctórum, per misericórdiam Dei requiéscant in pace. Amen. Dit spoel oor haar. Daar kom ’n gevoel van rus oor haar.

Toe dit verby is, staan Therese op. Mense begin na haar kom. Sy staan tussen hulle soos ’n koningin wat oudiënsie hou. Maar dis asof sy ’n bietjie dobber van uitputting. En môre se begrafnis lê nog voor … Lana bied haar arm aan. “Kom, ek neem jou huis toe.”

Die volgende dag sit Lana in die Katolieke kerkie met sy houtpaneelwerk, ’n inherent waardige en vredige plek. Om haar is die sagte geruis van stemme, sy herken ’n paar mense van gister. By haar is een van die twee verpleegsters wat meneer Nicolić help verpleeg het; twee banke voor hulle sit Cornelia, opvallend in haar rooi viltbaret. Lana neem een van die gebedeboeke uit die rakkie aan die bankrug voor haar om die liturgie van die begrafnismis op te soek, en kyk eers op toe twee mense in die paadjie by haar verbykom. Sy sien eerste vir Therese, weer in pikswart geklee, ontroerend tenger in kontras met die man in die donkergrys broek en die blouerige tweedbaadjie langs haar. Dit moet dan die seun uit Londen wees. ’n Lang, benerige man, met ’n effens ongekoördineerde manier van beweeg, wat só bekend is dat sy oombliklik naar en lighoofdig van skrik raak.

Nee, dink sy, nee, wag eers, hierdie keer is dit onmoontlik. Hoe dikwels het sy nie al gedink sy herken hom iewers nie. Elke keer was sy verkeerd. Elke keer was sy skaam oor nóg ’n bewys van haar kwetsbaarheid en dwaasheid. Sy kyk die twee agterna, sien dat die man se baadjie oor sy rug span, dat die hare op sy kroontjie ’n bietjie dun begin raak. Hulle het gaan staan, hy wag dat Therese by die tweede bank van voor inskuif. Nou sien sy sy profiel: die goedgevormde kop, die donker, spikkelgrys hare wat oor sy voorkop val, sy geboë neus, die lyn van sy lippe.

Sy het ’n antwoord op die vraag waarom meneer Nicolić haar so aangegryp het. Hy het haar aan hierdie man herinner.

Dit ís Konrad Nichols. Twintig jaar later. Maar steeds Konrad.

Wat maak hy hier, asof hy ’n lid van die familie is?

Hy is ’n lid van die familie.

Nicolić. Nichols.

Sy het gedink hulle het nie vir mekaar geheime gehad nie. Sy was verkeerd.

Van die diens hoor sy niks nie. Veronica, die verpleegster wat langs haar sit, is Katoliek en sy doen kundig mee. Lana staan, sit, kniel soos die ander op een van die blou fluweelkussinkies voor haar. Die oop gebedeboek is in haar hand, maar sy word nie deel van die rafelrige spreekkoor wat op die priester se woorde antwoord nie. Sy sing nie saam nie. Sy kom eers behoorlik tuis in die werklikheid toe Konrad opstaan om een van die voorlesings te doen.

Hy staan agter die mikrofoon, steeds ’n bietjie gebukkend asof hy sy lengte wil wegsteek, sku vir ’n skare soos altyd maar. Hy praat Engels – goeie, Britse Engels. Sy pa was ’n besonderse mens, sê hy. Sy pa was iemand wie se bedoelings met ander altyd goed was, al kon jy soms sy oordeel bevraagteken. Iemand wat jy moes ag vir die manier waarop hy met verlies omgegaan het. Hy het verskeie kere in sy lewe alles verloor en weer nuut begin. Eerste gedurende die Tweede Wêreldoorlog in Kroasië. Daarna toe hulle na Wes-Duitsland en toe na Engeland is. ’n Derde keer toe hy en sy vrou met skaars ’n tas klere elk na Suid-Afrika verhuis het, waar hulle na hierdie laaste reis ook van voor af moes begin. Daarom het hy sy leesstuk uit Openbaring gekies:

And I heard a great voice out of heaven saying, Behold, the tabernacle of God is with men, and he will dwell with them, and they shall be his people, and God himself shall be with them and be their God. And God shall wipe away all tears from their eyes; and there shall be no more death, neither sorrow, nor crying, neither shall there be any more pain: for the former things are passed away. And he that sat upon the throne said, Behold, I make all things new.

Toe sy voor die aftree-oord stilhou, voel Lana steeds ontsteld en half duiselig. Sy gaan direk na die kliniek, waar ’n krisis opgeduik het – ’n operasiepasiënt wat daar aansterk, het akute asemnood ontwikkel. Sy hoef dus geen verskoning uit te dink om aan die begrafnistee in die saal te ontsnap nie. Sy gaan haar gewone bekwame gang, gee bevele, laat die dokter kom en staan langs hom by die pasiënt se bed totdat hy gestabiliseer is en daar weer kleur in sy wange is. Haar eie onrus is nie sigbaar nie, maar sy voel steeds beroer, sy kom net nie tot verhaal nie. Sy het jare se oefening om Konrad uit haar gedagtes te weer. Vandag is dit onmoontlik. Sy onthou sy rug toe hy by haar verbygekom en vorentoe gestap het. Die kwesbaarste, mees ontblotende deel van ’n mens omdat jy dit nie self kan sien en jou nie kan beskerm teen wat dit van jou vertel nie. Onder die stof van sy baadjie was hý. Sy vel, waarvan sy die landkaart van spikkeltjies en klein bruin moesies eens uit haar kop geken het, die knobbeltjies van sy ruggraat, die riffels van sy ribbes. Sy asem.

’n Paar uur later praat sy oor die foon toe iemand aanklop. Sy kyk op, en Konrad staan in die halfoop deur. Omdat haar gedagtes nog sonder ophou met hom besig is, duur dit ’n oomblik voordat sy besef dat dit inderdaad hyself is, en sy skrik amper so groot soos in die kerk. Sy sit die gehoorbuis neer en kom onwillekeurig op haar voete. Hy het ingestap, hier is hy voor haar tafel. Daar is geen formules vir só ’n herontmoeting nie. Wat is die prosedure? ’n Handdruk? ’n Klein sosiale omhelsing, selfs? Maar hulle staan stil, som mekaar op, sien van naby wat die jare aan die ander een gedoen het. Sy is nou vyftig, hy ’n bietjie ouer. Hulle is aan aparte geskiedenisse onderwerp. Aan die verlies van illusies. Pyn, ja seker. Na haar ma se dood het Lana gedink sy is nou verskans teen die laaste ding wat haar nog kon kwets. Wat sy nooit weer wou hê nie, was om stom en weerloos voor Konrad te staan.

“Hallo, Lana.”

Sy gryp na ewe banale woorde: “Middag, Konrad. My simpatie met jou pa se dood.”

“Ek het jou in die kerk gesien. Toe ek inkom en verbyloop, dag ek daardie vrou sit soos jy. Jou skouers, jou kop. En toe ek voor staan, sien ek ek was reg. Kan jy dit glo dat ons mekaar só raakloop? Na al die tyd?”

Dat hy so normaal optree, ontsenu haar. Miskien is destyds se gebeure vir haar met te veel emosie beklee omdat sy ’n vrou is. Miskien kon hy dit soos ’n kort episode in sy lewe behandel. Twintig jaar is ’n lang tyd, hy het vergeet hoe dit tóé tussen hulle was, besluit sy. Dalk omdat hy wóú, dalk omdat hy móés. Terwyl sy nie vergeet het nie. En nie kan waag om dit te wys nie. Sy voel kwaad omdat hy haar dwing om oneerlik te wees. Dit bring ’n klein, afwysende frons tussen haar wenkbroue. Onbewus vou sy haar arms, baken sy haar persoonlike ruimte af. Daar val ’n stilte tussen hulle. Die ongemak daarvan is veiliger en ook eerliker as sy hartlikheid van netnou. Sy wag dat hy eerste praat, en dié keer struikel hy tog ’n bietjie oor sy woorde.

“Ek wou jou kom bedank vir … vir wat jy vir my ouers beteken het. Ek kom nou van my ma af en sy’t my vertel hoe goed jy vir my pa was. Net die beste aandag aan hom, altyd, sê sy. Ook aan haarself, na hy dood is. Sy waardeer dit baie. Het jy geweet dat …?”

Dat meneer N sy pa was, bedoel hy. Sy hou haar stem neutraal, sy wil nie hê hy moet énige emosie daarin lees nie, veral nie verwyt nie: “Nee, ek het nie. Jy’t nooit oor jou ouers gepraat nie. Jy’t my nie vertel wat jou eintlike van was nie.”

“My oorspronklike van. Ek sou daarby uitgekom het, Lana. As daar tyd was. En kans was. Ook by hoekom ek dit verander het. Die vreemde spelling en die uitspraak maak dit moeilik in Suid-Afrika …”

“Dit was die rede?”

“Hoofsaaklik.”

Sy wag.

“Ek wou nie uitstaan nie.” Hy verander die onderwerp. “Ek het nie net gekom om jou te bedank nie, daar is nog iets. Ek wil jou ’n groot guns vra.”

Hy het te vinnig beweeg van die weersien tot die vra van ’n guns. Sy dink hy voel dit self aan: “As jy dink dis aanmatigend, moet jy sê. Ek weet nie heeltemal hoe om dit aan te roer nie.”

Hulle staan nog altyd, sy vra hom nie om te sit nie. Sy hoor die dreuning van haar bloed in haar ore. “Sê maar reguit.”

“Ek verstaan van my ma jy kry binnekort verlof, maar jy’t nie planne om weg te gaan nie.”

“Ek het twee weke verpligte verlof. Ek bly hier, ja. Daar’s goed wat ek by my huis moet doen.”

“Die ding is … Luister, ek wil oop kaarte met jou speel. My ma wil my suster gaan opsoek. Sy woon op ’n plaas naby Clanwilliam. Hulle het lankal min kontak. Ek kan nie dink dat dit goed sal afloop nie, but I can’t stop her. Sy’s oud. Sy hou nie van vlieg nie, en dit pas haar ook nie. Sy wil vir ’n week soontoe, en sy wil per motor gaan, sy laat haar nie daarvan afbring nie. Ek het haar vertel hoe ver dit is, ure se ry. Sy sê sy kan net so goed in ’n kar sit as in ’n stoel. Sy’t nie ’n beeld van haarself as bejaard nie, dit moet ek van haar sê.”

Sy uitspraak is ’n bietjie gekontamineer deur die jare se blootstelling aan Engels, hoor Lana. Sy sê: “Dis jonger mense wat oumense in hokkies sit. Ons sal seker ook eendag voel ons hoort nie daarin nie.”

“My ma sê sy wil ‘grondlangs ry’, sy wil veld en berge om haar sien, sy was jare lank net in kamers ingehok saam met my pa. Sy wil gaan, maar sy wil ook selfstandig wees. Sy’s nie een wat op vreemde mense wil staatmaak om haar te karwei nie. Ek kan haar nie self vat nie. Ek moet terug Londen toe. Buitendien, ek bestuur deesdae nie ver nie. Ek het probleme met my periferiese visie.”

“Ag nee!” Dis te laat om die sorgsaamheid in haar stemtoon te keer, dit het verby die versperrings van tyd en versigtigheid gewel. “Wie kyk daarna?”

“Ek’s by ’n goeie spesialis in Londen.”

“Dis goed. Wat wil jy my eintlik vra? Dat ek jou ma Kaap toe neem?”

“Ja, maar nie met jou motor nie, met hare. Dis ’n vyftien jaar oud Mercedes, maar dit makeer niks, dis min gebruik, it’s as dependable as a tank. Dit staan by hul vorige bure, my ma huur ’n garage by hulle. Die buurman kyk so nou en dan of die kar nog vat en so aan. Dalk doen hy nou en dan ’n bietjie meer daarmee as om net om die blok te ry, who knows. Ek sal dit natuurlik eers ordentlik laat diens.”

“Jou ma wil nie hê ander mense moet haar rondry nie, nou vra jy mý? Wat sal sy daarvan sê?”

“Op ’n manier was dit haar idee. Sy wás van plan om op eie houtjie te gaan. Sy’s oud, sy’t hartversaking, sy moes al jare gelede ophou bestuur het, maar sy glo vas sy kan nog daardie motor gaan uittrek en Kaap toe ry. Ek het rede by haar probeer inpraat, en op die ou end het sy besef sy kan dit nie alleen doen nie. Toe kom sy daarmee …”

“As jy rondvra, sal jy vir haar ’n bestuurder kan kry.”

“As dit net was vir in Pretoria rondry, ja. Dis nie die antwoord op wat sy nou wil doen nie. Sy’t pas haar man verloor, sy moet dít nog verteer. Eintlik hoort sy eers net te bly waar sy is, maar as sy nou wíl wat sy wil, moet sy ondersteuning hê. My ma het iemand nodig wat ’n oog op haar medikasie en gesondheid kan hou.”

Lana luister na sy oorredende stem. Hy het strenger geword as vroeër, ’n bietjie formeler. Moeër. Sy soek sy droë humor wat haar destyds so maklik laat lag het. Tog het sy presies dieselfde ervaring as toe sy hom die dag ontmoet het. Ewe sterk; na twee dekades as ’t ware opgewek uit die dood.

Toe Vlok hom op daardie winteraand saamgebring het huis toe, het sy hulle by die kombuis hoor inkom en van die stoof af omgedraai. “Lana, dis Konrad Nichols,” het Vlok gesê en sy het outomaties haar hand aan haar voorskoot afgevee voor sy dit na hom uitgesteek het, en toe Konrad dit vat, was die gewaarwording reeds daar, amper oorweldigend: Ek kén jou.

Wát bepaal dié soort affiniteit tussen mense? Dis sekerlik tog nie net verbeelding nie. Waaruit bestaan die seine wat die een uitstuur, hoe vang die ander dit op? Is dit ’n gekondisioneerde reaksie wat deur hormone bepaal word? Of deur geur – feromone? Is dit die produk van klank, van reuk, van temperatuur, van elektrisiteit – breingolwe dus? En is dit altyd tweerigtingverkeer? Sy het al iets vergelykbaars met vroue ervaar: van jou sou ek meer wou sien; as daar die geleentheid was, sou ons vriendinne kon wees.

Hoe vreemd, dink sy, dat sy hierdie instinktiewe aanvoeling nie net vir Konrad gehad het nie, maar vir sowel Ribar as Therese Nicolić. In Ribar se geval sonder dat ’n enkele gesprek met hom ooit moontlik was. Is dit net voorkoms? Sou erflike eienskappe ’n rol speel in dié soort herkenning? Is ’n mens geneties bestem vir sekere verhoudings?

“Sal jy dit oorweeg?” vra Konrad.

Haar gedagtes het so ver geloop dat sy ’n oomblik lank nie weet waarvan hy praat nie.

“My ma dink baie van jou, sy vertrou jou. Jy sal dalk ook kan help sorg dat sy nie daar by my suster-hulle in ’n emosionele draaikolk beland nie. Daarvoor is ’n kalm mens soos jy nodig, een met insig en common sense.”

Hy laat haar so prosaïes klink. “Ek dink nie ek moet my daarvoor inlaat nie, Konrad.”

“Ek weet dis baie gevra. Jy’t heeldag met verswakte oumense te doen. As jy vakansie hou, het jy seker nodig om jongmense soos jyself te sien.”

Don’t sweet talk me, dink sy. Tog glimlag sy skewerig vir die “jong”. Haar glimlag word nog wranger, want sy sien haarself asof van buite, besig met die vakansietaak wat sy eintlik beplan het. Sy staan in haar garage tussen swartsakke. Na watter liefdadigheid met die nagrokke, handsakke, skoene, klerehangers, ekstragroot wit bra’s, frokkies, die wye, geblomde oorhemde?

Dis of Konrad aanvoel sy kan moontlik toegee, hy raak meer oorredend. “Ek verwag nie jy moet dit verniet doen nie. Ek sal jou vergoed. Ek weet ek verdien nie ’n guns nie.”

Dalk kom haar antwoord te vinnig: “As ek dit doen, is dit as ’n guns vir háár.”

Hy raak stil, sy weet sy het hom te na gekom. “Daar’s net nog iets,” sê hy toe. Hy huiwer, druk toe deur. “Wat jy ook al besluit. Dis dalk beter om haar nie te sê ons ken mekaar van vroeër nie.”

“Ek kan nie dink hoekom ek sou wil nie, maar dis nie die punt nie. Hoekom nie?”

“Dis net … dat sy nogal partydig vir Phine was toe ons destyds geskei is. Dit kan jou en haar verhouding beïnvloed. Maar ek moes nie eens gevra het nie. Jy van alle mense verstaan die verskil tussen wat oop kan wees en …” hy soek die woord “… en privacy.”

Lana wil stilbly, maar sy kan nie, sy word deur welsprekendheid getref. “Ja, ek verstaan die verskil. Maar weet jy wat, daar’s nóg ’n verskil ter sprake. Privaatheid en dinge geheim hou is ook weer twee verskillende goed. Secrecy … Daar was so ’n fliek van Mike Leigh – het jy dit gesien? Secrets and lies. Dis oor wat geheimhouding aan mense doen. Aan families doen. Natuurlik het mense die reg op privaatheid! Daar’s biljoene van ons in die wêreld, ons klim oor mekaar soos sywurms in ’n boks, elkeen móét ’n plek hê waar ander nie kan inkyk nie. ’n Stukkie skaduwee oor jou kop sodat jy nie vergaan van al die lig wat op jou skyn nie. Maar geheimhouding is iets anders. Ek het swaar gekry daaronder, ek het nie baie geduld daarmee nie.”

“Dreig jy om haar juis te vertel?”

“Natuurlik dreig ek nie! Ek sal nie vir die grap my of jou of énigiemand se geheime uitlap nie. Ek’s juis ’n privaat soort mens. Maar partykeer is geheime soos swere wat maar liewer oopgesteek moet word.”

“En party is rowe wat eers moet droog word en afval. ’n Mens moet nie te gou daaraan begin krap nie.”

Is twintig jaar dan te gou? dink sy.

Daar is ’n stilte. Toe sê hy: “Dit voel asof daar geen tyd verbygegaan het nie.”

Nee, daar het baie dinge gebeur. Tog verstaan sy presies wat hy bedoel. Sonder dat ’n ratjie geknars het, seepglad, kommunikeer hulle soos tóé. Hulle wissel nie net woorde nie. Hulle voer ’n gesprek.

Hoe het sy hom nie gemis nie. Hoe wens sy hy het nie weer oor haar pad gekom nie.

“Hoe gaan dit met Vlok?” wil hy weet. Die onvermydelike, sosiaal verpligte vraag.

“Goed, dankie.” Beskerm sy haar privaatheid of is dit uit geheimhouding dat sy niks meer as dit sê nie? Dis oneerlikheid, weet sy. Dus dwing sy haarself ’n entjie verder: “Sover ek weet. Ek sien hom nie. Ons is nie meer by mekaar nie.”

“Hoe lank al?”

Sy hoef ook nie alles te vertel nie. “Lankal.”

Sy merk dat hy nie noem dat hy ook geskei is nie. “Weer geskei,” het Therese gesê toe sy daarna verwys het. Weerskante van hulle strek ’n niemandsland. Moerasgebied en woestyne. Die lokvalle van ongevoerde en onvoerbare gesprekke. Sover dan ook wat eerlikheid en openlikheid betref, dink sy.

Sy weet wat sy volgende vraag sal wees. En hier kom dit: “Jy het ’n gesin?”

Sy weet hy dink aan die laaste keer dat hulle mekaar gesien het. “Ons het ’n kind verloor.”

Hy is werklik geskok, sien sy. “Ek is so jammer,” sê hy lamlendig.

Sy help hom maar met ’n niksseggendheid: “Dis ook al lank gelede.” Toe vra sy: “En jy?”

“Nee.”

Daar is ’n ongemaklike stilte. Toe verander hy die onderwerp. “Lana? Will you consider … Sal jy dit asseblief ernstig oorweeg om saam met my ma te ry?”

“Wanneer moet jy weet?”

“Daar’s nie baie tyd nie, dis die probleem. Ek is net ’n bietjie meer as ’n week hier. Slaap tog net daaroor.”

“Ek sal. Maar …”

“Is jy op Saterdae besig?”

“Ek werk elke tweede naweek.”

“En dié naweek? Nie? Dalk kan ek jou en my ma môre vir ete kom haal. As dit goed is? Dan kan ons weer praat. Twaalfuur? Sy’s gewoond vroeg eet. Iewers wat sy sal geniet. Naby ’n park, of by water. Jy moet raad gee. En sê my waar jy woon.”

“By die Austin Roberts-voëlpark is daar ’n restaurant,” sê Lana. “Dis die soort plek waarvan jy praat, dink ek. Dis dalk beter om te bespreek, maar ek onthou nie die naam nie.”

“Ek sal uitvind.”

“Nou moet ek groet,” sê Lana. “Ek moet ’n dringende oproep maak.”

“Gee my net jou besonderhede, ek tik dit op my selfoon in.”

Toe hy tot siens sê, steek hy sy hand uit. Sy kyk af na hul hande, sien dat sy hemp ’n bietjie om sy maag trek. Hy het haar blik gevolg, glimlag effens: “A sedentary life style. Ek kry nie oefening nie. Ek behoort. ”

“Jy lyk goed, Konrad. Jy het min verander.”

“Jy ook. Dis regtig merkwaardig. Tot môre.”

Hy is weg.

Sy gaan sit agter haar tafel. Sy het vergeet wie sy moes gebel het.