Читать книгу Άλκηστις - Euripides - Страница 2

Ω του Αδμήτου ανάκτορα, που αν και θεός μεγάλος

εδέχθηκα να κάθωμαι στων δούλων το τραπέζι,

χαίρετε τώρα. Αίτιος αυτής μου της δουλείας

ήτανε ο Ζευς που σκότωσε με ένα κεραυνό του

τον γυιό μου τον Ασκληπιόν. Εγώ απ' τον θυμό μου

τους Κύκλωπας εσκότωσα, που την φωτιά δουλεύουν

και τηνε κάνουν κεραυνούς για τον πατέρα Δία.

Μα ο Ζευς δεν εσυγχώρησε αυτήν μου την αγρίαν

εκδίκησιν και μ' έστειλε εδώ να γίνω δούλος

ενός θνητού. Τότε κ' εγώ ήλθα σ' αυτόν τον τόπο

και του ανθρώπου έβοσκα τα βώδια, και το σπίτι

ως σήμερα επροστάτευα από κάθε δυστυχία.

Γιατί εγώ ο δίκαιος, άνθρωπο δίκαιον ηύρα

τον γιό του Φέρητος. Εγώ τον έσωσα απ' τον Άδη,

αφού της Μοίρες γέλασα. Εκείνες εχαρίσαν

σ' εμέ του Αδμήτου την ζωή, μα με τη συμφωνία

πώς κάποιος άλλος θα βρεθή για κείνον να πεθάνη.

Όλους τους φίλους ρώτησε ο Άδμητος και όλους

κρυφά τους ξέτασε αν δέχονται. Αλλ' όμως

όλοι αρνήθηκαν, κι' αυτός ο γέρος του πατέρας

και η μάννα που τον γέννησε, κι' αυτή αρνιέται ακόμη.

Και μόνο η γυναίκα του προσφέρεται θυσία,

και δέχεται για χάρι του να χάση τη ζωή της.

Τώρα μέσα σ' τανάκτορα ψυχομαχεί· γιατ' ήρθε

η μέρα που ήτανε γραφτό στον Άδη να κατέβη,

κ' η δούλες της τήνε κρατούν στα χέρια ως να πεθάνη·

τώρα κ' εγώ φεύγω μακρυά απ' ταγαπημένο σπίτι

μήπως η θέα του νεκρού την όψι μου μολύνει,

γιατί δεν κάνει ένας θεός νεκρόν να αντικρύζη.

Α, να κι' ο Θάνατος. Εδώ τον βλέπω να προβαίνη,

για να την σύρη γρήγορα στου Άδου τα παλάτια

την άμοιρη βασίλισσα. Πάνω στην ώρα φτάνει

γιατ' ήλθε πλέον η στιγμή που πρέπει να πεθάνη.