Читать книгу Άλκηστις - Euripides - Страница 4

Τι να σημαίνη άρά γε αυτή η ησυχία;

Γιατί αυτή η σιωπή σ' τανάκτορα του Αδμήτου;

Δεν φαίνεται από δω κανείς να μας ειπή αν πρέπει

ν' αρχίσωμε τα κλάμματα, αν η βασίλισσά μας

απέθανε, ή και αν ζη ακόμα ή αν βλέπει

το φως του κόσμου η Άλκηστις, η κόρη του Πελία,

που τηνε ξέρομε όλοι μας ξεχωριστή γυναίκα

μέσα στης άλλες…

Στεναγμοί ακούσθηκαν και θρήνοι;

Ακούσατε καμμιά φωνή σπαρακτική να βγαίνη

ή να χτυπούν τα χέρια των εις το παλάτι μέσα,

όπως συμβαίνει πάντοτε, όταν κανείς πεθαίνη;

Ούτ' ένας δούλος φαίνεται στη θύρα του. Ω, είθε

να εφαινόσουν, συ, ω Παιάν, αλλού να μεταστρέψης

της συμφοράς τα κύματα.

Μα αν είχε πια πεθάνει,

γιατί αυτή η σιωπή;

Κι όμως έχει πεθάνει.

Κανείς δεν είδε τον νεκρό να βγάζουν…

Πώς το ξέρεις;

εγώ δεν έχω όπως συ καμμιά εμπιστοσύνη.

Εσύ τι τάχα σκέπτεσαι και έχεις τόσο θάρρος;

Μπορεί ποτέ ο Άδμητος να θάψη μια γυναίκα

– τέτοια γυναίκα! έρημη, χωρίς να μας καλέση;

Ίσως δεν έχεις άδικον. Στη θύρα εμπρός δεν βλέπω

νάχουν νερό απ' την πηγή, που πλύνουνε τα χέρια,

όταν πεθαίνη άνθρωπος στο σπίτι.

Την πλεξίδα,

δεν βλέπω εις την είσοδο να είναι κρεμασμένη,

που δείχνει πως εσκέπασε το πένθος ένα σπίτι,

ουδέ γυναίκες άκουσα τα στήθια να χτυπούνε.

Και όμως η ημέρα αυτή είναι ημέρα πένθους.

Τι θέλεις με αυτό να πης;

… Είναι ημέρα πένθους,

που η καλή βασίλισσα στον Άδη κατεβαίνει.

Σώπασε! Με τα λόγια σου μου σφίγγεις την ψυχή μου.

Όταν οι άνθρωποι οι καλοί τέτοια κακά τραβούνε,

εκείνος που έτυχε καλός να γεννηθή, λυπάται.

Του κάκου· στα πιο μακρυνά όλης της γης μας μέρη,

εις της Λυκίας τα Πάταρα, που είναι το μαντείον

του Απόλλωνος, ή στης σκληρές κι' άνυδρες Αμμωνιάδες,

στο άλλο μαντείον του θεού, αν την γυναίκα στείλης,

αδύνατον απ' το γραφτό της Μοίρας να γλυτώση

γιατί η ζωή της σώθηκε κ' η ώρα πλησιάζει,

που θε ναρθή ο θάνατος γοργά να τηνε πάρη.

Ούτε γνωρίζω πια θεόν κανένα να του πάμε

θυσίες, να συγκινηθή και να μας εισακούση.

Ένας μονάχα θάκανε το θαύμα, αν εζούσε

ο γυιός του Φοίβου Ασκληπιός· αυτός και πεθαμμένην

την άμοιρη βασίλισσα μπορούσε ν' αναστήση

κι' από τον Άδη εις την γην να μας την φέρη πίσω.

Γιατί πριν μ' ένα κεραυνό ο Ζευς να τον σκοτώση

πολλούς νεκρούς ανάστησε από τον κάτω κόσμο.

Μα τώρα πια, ελπίδα μια μας μένει ότι τάχα

ημπορεί να ζήση η Άλκηστις και να σωθή απ' την Μοίρα;

Ο βασιλιάς μας έκαμεν ό,τι έπρεπε να κάμη

και όλων των θεών οι βωμοί εγέμισαν με αίμα

και ζώα εθυσιάσθηκαν και τίποτε δεν μένει

αφ' ό,τι πάντα γίνεται σε τέτοιες περιστάσεις,

αλλά του κάκου επήγανε θυσίες και δεήσεις.

Μα να, μια υπηρέτρια απ'το παλάτι βγαίνει

και κλαίει και οδύρεται. Τι μέλλεται ν' ακούσω;

Από την όψι φαίνεται πώς δυστυχία μας φέρει.

Λέγε, τι κάνει η Άλκηστις, απέθανεν ή ζη;