Читать книгу Laatste verzen - Gezelle Guido - Страница 27

Waar zat gij dan

gestoken gij,

verduisterd en

verdoken, gij,

o vriendenhert:

door vriendenhand

zoo waandet ge in

uw onverstand,

gekwetst en afgewezen?

’k En hadde u nooit

vergeten, ik,

geen weêrstand u

verweten, ik;

geen stroo u in

den weg geleid,

geen werk gedaan,

geen woord gezeid

dat kwetsend u kon wezen.

Nog meer als ik,

zijt gij, misschien

een vriendenherte,

en mij, misschien

spijts al hetgeen

ons beider liefde

in stukken smeet,

een ware vriend gebleven?

Dat vriendschap is

moet sterker zijn,

moet sterk alzoo

de kerken, zijn

gesteund op vast-

en dieper grond

als vriendenhand

en vriendenmond,

zoo nu, zoo na dit leven.

’t Is dit alleen,

dat scheiden ons

zoo bitterlijk,

dat beiden ons

kon drijven om,

gij hier, ik daar,

verre af en zoo

nabij malkaar,

te porren en te pogen

aan ’t gene ik wist,

of waande, dat

het was; en gij

hieldt staande dat

het niet en was;

niet anders als

een ijdel woord,

een vuil en valsch,

en opgesmukte logen.

Zoo ziet men ’t gene

op dezen dag

nog ijzervast

gevezen lag,

verworteld en

verwassen, eer

’t ooit morgen is,

met eenen keer,

ter stede, in stukken vliegen;

zoo komt men eere

en trouw vaneen,

zoo komt men man

en vrouw vaneen,

zoo vriendenherte

en vriendenhand

en volk intween te liegen.

’k Herbiede u dan

de vriendenhand,

het vriendenhert,

den vriendenband,

die, spannende en

weerspannig aan

ons beider bede,

is losgegaan,

nu weer aaneen te binden.

’k Herbiede u hulpe

en bijstand, in

den strijde, om weêr

den vijand in

te stormen: en

dat ongekleed,

dat edel Wicht

dat Waarheid heet,

te zoeken en te vinden.