Читать книгу Laatste verzen - Gezelle Guido - Страница 30

Hoe komt het, dat de lucht,

zoo hel, geleên

twee stonden amper, nu

vol duisterheên,

vol donkerte is? Hoe komt ’t

dat ’t gers, zoo net

een’ schreê te ruggewaard,

is al besmet

met onraad nu? Hoe ligt

alomme hier

gebroken handalaam

en drukpapier?

De zonne is blindgedoekt

en rookgeweld,

dat bitter is van bete,

omhooggesnelt,

of doolt de wegen langs,

en stinkt! Wat is ’t,

dat ’t overal, omtrent

mij, goort en gist

en geil is nu? Dat zacht

en zoete om gaan

en zijn de paden meer?

Dat ’t steen voortaan,

dat ’t tanden ongetemd,

dat ’t schorren scherp,

dat ’t kale keien zijn,

die ’k ommewerp?

Waar ben ik, meldt het mij:

verdoold in schijn?

– Wij naderen ’t gebied

daar menschen zijn!