Читать книгу Helene de Kock Keur 3 - Helene de Kock - Страница 8

Die eerste paar weke van die nuwe kwartaal vlieg om. Maar nie sonder dat Danien van elke uitmergelende sekonde weet nie. Dis nie dat die skoolhouery onaardig is nie. Maar net dat sy heeltyd in twee geskeur voel.

’n Deel van haar gaan verheug op in die spontane wisselwer­king tussen haar en die kinders. Sy het ontdek dat sy dit geweldig geniet om met hulle te werk en om Frans en Duits vir hulle oop te maak.

’n Skugter graadtwaalf met ’n dik bril het dit sommer die eerste week al vir haar kom sê: “Juffrou maak dit vir ons lekker. Was u al in Frankryk en Duitsland?”

“Ja,” het sy huiwerig erken. “Ek was gelukkig genoeg om eenmaal saam met ’n studentetoer te kon gaan. Maar ’n mens hoef natuurlik nie oorsee te gaan om die wonder van ’n taal te ontdek nie, Pierre.”

“Nee, maar dit sal darem baie lekker wees om te gaan en self te verstaan wat die mense praat.”

“Dit is so, ja.” Die seun het tevrede by die klaskamer uitgestap. Op daardie oomblik het sy gewens dat sy die hele klas op ’n oor­sese toer kon neem net om die plesier daarvan te hê om hulle dop te hou. Sy kan haar so goed voorstel hoe baie die kin­ders só iets sou geniet … En dié gedagte het in haar agterkop bly steek.

Maar die hele aanpassing in die losieshuis, die hope nasienwerk en voorbereiding van elke dag, eis sy tol, en sy het nie veel kans om oor opwindende vooruitsigte te peins nie. Wanneer sy nog ’n tydjie het om haar eie gedagtes te dink, maal dit om die afgelope vakansie in Die Vallei. En sodra sy daaraan toegee, be­trek dit haar met ’n bedwelmende soetheid wat haar traag laat terug­keer na die werklikheid. Hierdie Desember het daar ’n droom waar geword; dit weet sy. Dalk bly dit net ’n herinnering; dit vrees sy.

Een Vrydagmiddag laterig vlug sy soos gewoonlik dié tyd van die dag na buite om in die ruim tuin van mevrou Breda se losies­huis te gaan sit. Mevrou Breda is ’n weduwee in haar laat sesti­ger­jare wat nie kans sien om die huis waarin sy meer as veertig jaar lank gewoon het, te verruil vir ’n ouetehuis nie, en daarom verhuur sy stelle kamers aan twee of drie loseerders. Danien was gelukkig genoeg om so ’n stel kamers op die boonste verdieping te huur, omdat mevrou Breda ’n vriendin van ’n vriendin van haar ma ken.

Sy hou van die ou dame en ook van die twee ander loseerders. Hilda Gouws is ’n onderwyseres by ’n buurskool en Henk de Jager ’n advokaat. Al twee aangename mense wat hul eie gang gaan sodat sy nog nie veel met hulle te doene gehad het nie.

Mevrou Breda verskaf ook nie maaltye nie. Elkeen sorg maar vir homself en het ’n ketel, ’n dubbelplaat en ’n elektriese braai­pan in ’n hoekie wat as kombuisie dien. Maar vanaand het Danien nie lus om vir haarself kos te maak nie. Later, besluit sy, waar sy by ’n outydse visdammetjie onder ’n groot denneboom sit, sal ek dalk honger wees. Maar nie nou nie. Nou wil ek net sit.

En soos elke maal as sy stil word, kom die snerpende verlange na Alfons. Ál troos wat sy het, ál warmte waaruit sy krag kan put, is om elke oomblik van hul saamwees op te roep en dit stadig, stadig oor en oor te beleef. Soms, soos nou, kom sy agter dat sy stip na die silwerringetjie aan haar regterhand staar en met haar vingertoppe oor die fyn kettinkie om haar hals voel. Haar mond trek in ’n huilerige laggie toe sy onthou hoe sy dié versierinkie moes wegpraat.

“Waar kom jy daaraan?” wou Anel weet. “Het Paul jou sowaar nóg iets gegee?”

“Maak dit saak as hy het?” wou sy ontwykend weet.

“Nee, natuurlik nie,” het Anel op haar nugter manier geant­woord. “Ek vind dit juis baie lief van hom as hy dit gedoen het. Dis net dat jy twee maal sal moet dink voordat jy so iets aanvaar en hom dan so koelweg behandel, Danien.”

Waarop Danien haar net stom aangekyk het. Sy wou tog werklik nie blatant ’n leuen vertel nie. Gelukkig het Anel nie verder aangedring om daaroor te praat nie, maar aan die kyk in haar mooi, sagte oë kon Danien sien dat sy veel meer vermoed as wat sy verwoord. Dis dalk sy wat ook met Jacomien gepraat het om liefs nie na die silwergoedjies uit te vra nie, want sy het dit net bewonder en niks verder gesê nie.

Natuurlik was dit Frans wat sy vinger sekuur op die ding gelê het. “Moenie dink jy kan ooit vir my oogklappe aansit nie, sus,” het hy een oggend op die strand gesê toe almal al in die water was, en net hulle twee nog onder die sambrele lê en lees het. Sy het haar boek versigtig toegemaak en regop gesit om die sand van haar bene af te vee.

“Danien, praat met my,” het Frans gesê, en op sy elmboë orent gekom, sy oë geskreef teen die blinkwit oggendson.

“Wat moet ek sê?” wou sy kamma ongeërg weet.

“Wie het vir jou die silwerhangertjie en ring gegee?”

“Ek het dit sommer self gekoop, jong,” het sy gladweg gejok. Te gladweg, want ongewoond daaraan om voor te gee en onge­skool in die klein intrige, het gloed op gloed oor haar gespoel. Sy het gevoel asof haar hele lyf in die effense bikini aan die brand is. En toe Frans haar met ’n fyn glimlaggie bekyk, was sy sommer lus en vlieg hom in.

“Los my tog uit!” het sy kwaad gesê en opgestaan om te gaan swem.

“Orraait,” het hy lakoniek geantwoord en teruggesak om ver­der in die son te bak. “Maar ek sê jou weer, sus. Ek en Anel is dáár as jy ons nodig het.”

Dit wou haar weer laat huil, sodat sy radeloos ’n dankie ge­prewel het en kop onderstebo water toe gedraf het. Reg in Alfons vas. Natuurlik moes hy dit só bewimpel het, want die strand is immers groot en daar’s baie plek om te loop.

Hy het haar laggend vasgegryp en hard gesê: “Kyk waar jy loop, meisie! Die Vallei het juis so baie ruimte!”

Sy wou hom sommer doodmaak. Almal binne hoorafstand het uitgebars van die lag. Maar toe hy haar los, het hy vinnig gesê: “Vannag om twaalfuur.”

Toe het hy fluitend verder gestap, sy bruingebrande liggaam glimmend van see en son. Sy het net ’n kort rukkie geswem. Dit was moeilik om hoegenaamd te swem, want haar hart was nie daarin nie en die gety het woes gespeel met dié wat dit daardie oggend in die see wou waag. Toe die derde golf haar wind amper uitslaan, het sy die aftog geblaas, terug na haar handdoek teen die warmgebakte duin.

En hy het gekom. Klokslag om twaalfuur daardie nag het sy trap­af gesluip en suutjies die voordeur oopgemaak. Hy het uit die swart skadu’s getree om haar hand styf vas te vat en woordeloos met haar ’n entjie weg te stap. Onder ’n digte boom het hulle gaan staan en sy het gewag dat hy haar moet soen, haar moet vashou en opnuut verseker dat hy haar liefhet soos wat hy al sovele male be­weer het.

Maar hy was lank stil sodat sy oplaas angstig gevra het: “Is daar fout?”

“Jy weet mos daar is.” Hy het gesug. “As daar nie was nie, was ek en jy nou iewers waar dit lig is en het ons planne vir die toe­koms beraam.”

Haar hart het swaar en seer in haar bors geklop.

“Waarom klink jy nou so morbied?” het sy gefluister.

“Ek het alle rede om morbied te wees, Danien. Môre gaan ek terug en die hemel alleen weet wanneer ek jou ooit weer sien.”

’n Swart voorwete het haar gesig laat vertrek soos iemand wat wil huil, en sy was bly dat dit so donker is.

“Waarom,” het sy nietemin beheers gevra, “moet jy môre terug­gaan? Dis Nuwejaarsdag …”

“Omdat ek moet,” het hy bot geantwoord. En toe ontstemd: “Ek dag ons het ooreengekom dat jy my nie sal uitvra nie?”

“Ek kan nie anders nie!” het sy opeens driftig teëgekap. “Ek is ’n mens, Alfons! ’n Vrou! En ek het jou lief! Ek wil weet van jou! Alles weet …”

“Dit kan nie, in hemelsnaam!” het hy gedemp uitgeroep en sy hande het op haar skouers neergekom, net om weer teruggepluk te word asof hy dit nie kan verdra om haar aan te raak nie. Sy het yskoud van skrik en ellende geword. Sou hy van plan … of nee, van hart verander het? het sy wildweg gewonder. Maar hy het haar gou gerusgestel. Nie met sy woorde nie, maar met die wee­moedige hunkering wat in sy stem deurgeslaan het.

“Luister, Danien, ek wil hê jy moet weer dink. Moenie hierdie verhouding een oomblik langer voortsit as jy dink die eise daarvan gaan vir jou te swaar word nie.”

“Nee!” het sy begin, maar hy het ’n hand opgehou om haar stil te maak.

“Wag. Ek dink nou nie meer jy weet waarvoor jy jou inlaat nie, meisietjie. Ek wil jou hê, glo my. Tot elke prys wil ek jou hê. Maar ek kan vir jou niks beteken nie … tot wanneer eendag. Jy sal my iewers in jou hart moet bêre en baie aan my moet dink, want sien sal jy my nie.”

“Maar ons kan mos met mekaar praat … of skryf …” het sy magteloos gesê, gevoel hoe ’n lamheid in haar oopkol, sodat sy onwillekeurig haar hande oor haar bors gekruis het.

“Nee … Nee, ons mag nie vir mekaar skryf nie en ons mag mekaar op geen manier kontak nie. Nie per e-pos nie, nie per sel­foon nie. Nie eers ’n SMS nie! Nooit nie. Dit, Danien, is van die allergrootste belang. Trouens, dis noodsaaklik.”

Hy het koel geklink. Professioneel. Hy kon net sowel ’n stywe praatjie voor ’n klomp studente staan en afsteek het, het sy ge­dink, en ’n mislikheid het op haar maag begin draai. Sy het haar asem diep ingetrek.

“Alfons, is dit jou manier om ’n vakansieromanse te beëindig? Deur vir my te sê dat ons, wat alle praktiese doeleindes betref, van mekaar moet vergeet?”

Haar stem het tot haar verligting net so koel soos syne geklink, maar iets in sy algehele stroefheid het haar tot besinning gebring. Hulle is nie besig met ’n spel nie, het sy opnuut besef. Wat tussen hulle is, is onteenseglik eg, bo en verby enige flirtasie. Maar wat hulle skei, is groter selfs as dit.

“Ek is jammer …” het sy gefluister en, tot haar konsternasie, gevoel hoe warm trane oor haar wange loop.

Toe het hy haar op sy óú passievolle manier vasgegryp en in sy sterk arms gesus tot sy bedaar het. Want ’n hartseer wat lank­al in haar gewoed het, het in snikke en trane uitgekom. Sy was bang. Banger as wat sy nog ooit was. En dit omdat sy liefgekry het. Teen die tyd dat sy besef het dat hy besig is om haar gesig met sy sakdoek af te vee, kon sy weer haar stem be­heer.

“Ek sal nooit weer so iets sê nie,” het sy afgemete gesê.

“Ek weet,” het hy getroos. “Ek weet … Dis eintlik my skuld dat ek jou nou só belas. Maar, Danien, ek moes kom om seker te maak dat die droommeisie van my lewe werklik is … En sy is. Jy is … Ek weet nou dat ek jou net so min aan Paul of enigiemand anders sal kan afstaan as wat die see van die sout geskei kan word.”

Daarop het sy gelag, en haar kop in verwondering geskud. Sy was sowaar gek, maar kom wat wil, sy kon nie anders nie.

“Goed, Alfons. Ek sal nie met jou in aanraking probeer kom nie en ook nie verwag dat jy met my in aanraking moet kom nie.”

Hy het diep gesug en amper deemoedig gevra: “Sal jy volgende vakansie weer op Vuurvliegie se stoepdek gaan sit?”

“Hm … En ek sal die dek vee ook.”

“Dankie, Goeie Fee.”

“Ja wel, ons is nou eenmaal met ’n sprokie besig. Snags op die strand in die maanlig en in die bosse, waar die vuurvliegies hul liggies knipper.”

Hy was lank stil en sy het haar kop onder sy ken ingedruk, haar arms styf om sy lyf.

“’n Sprokie,” het hy gemymer. “Maar as kind het ek nooit van sprokies gehou nie, my lief. Sommige was baie wreed. Daar was hekse en goeters. Ek onthou dat tant Fienie dit jare lank luidkeels berou het dat sy my ooit van Hansie en Grietjie vertel het. Ek het glo nagte lank by haar in die bed geklim omdat dit vir my so verskriklik was dat ouers hul twee kinders in die bos kon laat verlore raak en dit net omdat hulle nie genoeg kos gehad het nie. Hemel, kon hulle nie maar ’n ander plan bedink het nie? Nie eens die idee van die lekkergoedhuisie het my getroos nie, want ek het nooit as kind ’n vreeslike soet tand gehad nie.”

Sy moes lag kry vir dié relaas, maar het dit ook vreemd roe­rend gevind. Sy het op haar tone gestaan en hom gesoen.

“Vergeet van hekse en goeters en verlore kindertjies. Ek is jou Goeie Fee, onthou!”

“Jy is, ja,” het hy gesmoord gesê en sy mond het op hare neer­gekom en in dié soen was daar verlange en drif en angs en hartseer. ’n Brandende desperaatheid het in haar posgevat. En opstand ook.

“Luister,” het sy oplaas met ’n snak van haar asem gesê, “dit kan nie so aangaan nie. Na die duiwel met sprokies! ’n Mens het méér nodig as praatjies en voornemens en … en beloftes!”

Maar hy was stil en geduldig, sy arms beskermend om haar. “Wat is dit dan nou?”

Sy het haar moed bymekaar geskraap. “Ek weet ek moet lie­wer nie vra nie. Of liewer, ek weet nie wanneer ek nie moet vra nie en nou vra ek maar: Waar is die ander dinge in jou lewe heen? Die ware, groter dinge, Alfons?”

“Wat bedoel jy?” Sy stem was weer bedug. Stug selfs.

“Waar was jy Sondae, pleks van in die kerk? Ek het jou nooit daar gesien nie … en dit pla my.”

Tot haar innige verbasing het hy haar stywer vasgehou, met een hand oor haar rug gestreel asof hy iets wou meedeel wat nie woorde het nie.

“Ek weet dit pla jou,” het hy sag gesê. “Dit pla my ook. Maar ek kan jou nie daarop antwoord nie.”

Tog was dit antwoord genoeg. Nie vir haar kop nie, maar vir haar hart. Sy het nie verstaan nie, ook nie toe hy haar later in die skadu’s van die bosse langs hul huis tot siens gesoen het nie. Tog het sy daardie nag en baie nagte daarna geslaap in die wete dat sy hom liefhet. En hy vir haar.

En dis ál wat sy nou nog weet.

En soms, soos nou weer, vang dit haar. Alfons wou niks, niks van homself aan haar openbaar nie. En sy wil so graag haar liefde aan iets meer tasbaars heg. Soos om te weet hoe sy huis lyk, dié huis wat hy byna sy hele lewe lank saam met tant Fienie bewoon het. Daar moet tog ook nog spore van dié liewe ou dame lê.

Sy probeer haar voorstel hoe sy studeerkamer lyk, en sy slaapkamer. Sou hy bedags ’n kantoor op die kampus hê? Hy het tog een aand vroeg in die vakansie vir Frans gesê hy is ’n dosentepos aangebied. Sou hy so dinamies klas gee as wat hy sy lyf pierewaaier op die strand gehou het? En hoeveel van die vroulike studente het ’n oog op hom?

So wonder en tob sy en merk sy nie dat die son gesak het nie. Die stil tuin is reeds skemerpers en vol skadu’s. Sou hy ooit dié pos aanvaar het, kom vir laas die ou, ou vraag by haar op. En soos altyd moet haar tastende gedagtes voor ’n muur stuit. Want sy weet eenvoudig te min. Te min om ’n helder prentjie te skep. En te veel om tot rus te kom.

“Hou jy van die donker?” vra ’n manstem vlak langs haar, en sy wip van die skrik.

Dis Henk de Jager, die advokaat.

“Net partykeer,” sê sy en glimlag verleë. En toe, omdat sy bly is iemand het met haar kom praat: “Soms kom ek nie agter dit word donker nie.”

Hy gooi sy ligte kop agteroor en lag lekker. “Ek sien so, ja. Ek het jou nou al twee maal uit my kamervenster gesien, dat jy so klipstil hier by die visdam sit en diep goed dink.”

“Regtig? Dan maak jy my nou verleë.”

“Ag nee wat, jong. Ons het maar almal so ’n soort dinkplek. Ek sit weer graag sommer op die vensterbank en kyk uit oor die stad. Noorde toe.”

Sy betrag hom nadenkend. Sy hou van hom. Hy is gaaf sonder om in die minste opdringerig te wees. En hy het deernisvolle oë. Só asof hy dikwels ver verlang.

“Is daar iemand in die noorde?” vra sy skerpsinnig.

Hy lag weer. Dié slag klink hy verleë. “Ja … Ek is ’n beloofde man. Haar naam is Hantie Louw en ek verlang my gek na haar.”

“Ek weet hoe jy voel,” sê sy spontaan, byt haar lip toe sy besef wat sy gesê het.

“Ek het so gedink,” sê hy rustig. “’n Mens sit nie verniet ure lank só stil as ’n mens bloedjonk is soos jy nie. Ek sê jou wat, kom ons twee en Hilda gaan eet vanaand uit. Sy het netnou al blasend en sugtend ingekom. Moes glo hokkie gee vanmiddag, en nou’s sy nie lus om iets vir haarself gaar te maak nie.”

“Nou ja, kom ons red haar daarvan!” Vir die eerste maal sedert haar aankoms by mevrou Breda se losieshuis voel sy volkome tuis.

Dit word ’n lekker aand. Oplaas het hulle mevrou Breda ook saamgevra en hulle vier het die stad op horings geneem. By een restaurant het hulle ’n voorgereg geëet en gestap na ’n volgende om ’n spesiale visdis te geniet. By die laaste restaurant in Lang­straat was hul keuse die geurige biefstuk.

Hulle gesels en lag só baie dat mevrou Breda haar gesig met ’n servet koel waai.

“Ek weet nie wanneer laas ek so baie geëet en ten spyte daarvan nog so goed gevoel het nie!” sê sy toe hulle tuiskom. “Ons moet weer eendag so maak.”

Dis eers toe Danien al in die bed lê dat sy besef dat daar ’n paar uur omgegaan het wat sy nie aan Alfons gedink het nie. En die aand se gesellige en stimulerende gesprek is nog voorop in haar gemoed, sodat sy vir eers met ’n goeie hart haar verlangens ’n bietjie wegskuif. Dit was lekker om haar twee medeloseerders ’n bietjie beter te leer ken.

Hilda Gouws is ’n gawe, prettige soort mens en dié Henk de Jager het ’n eerlike, ouwêreldse hoflikheid wat ’n mens gerus maak.

Hy het gemoedelik uitgewei oor sy lewe as advokaat en met gedempte verlange in sy stem vertel van sy meisie in Gauteng. En net toe hy té ernstig wou raak, het Hilda hulle almal laat skater met haar ervarings in die onderwys. Soos wat sy gepraat het, het dit effens onguur en verskriklik snaaks geklink dat ’n mens kan dink om vir ander mense se kinders iets te probeer leer.

“Nee kyk,” het sy beduie en telkens ’n wilde haarlok van haar voorkop teruggevee, “ek verduur dit nou al nege jaar. Oorspronk­lik het ek net gedink dit sal my liggies besig hou terwyl ek vir my ridder op die wit perd wag. Maar moenie glo nie, hulle het my die heel moeilikste klasse gegee. Eiewyse klomp goed. Opsetlik dom ook. Kyk heeldag na my asof ek hulle ’n vreeslike onreg aandoen om geskiedenis in hul koppe te probeer prop. En boonop moet ek elke middag kwansuis hokkie gee. Dáár moet ek hulle dit darem ter ere nagee. My ou spannetjies presteer nogal op eie stoom. Want ek self het geen balvernuf hoegenaamd nie. Ek is maar te dankbaar vir elke oefening wat ek lewend van die veld kom. Hulle het my al eenkeer skoon kinds geslaan met ’n stok. Gesê ek was in die pad, verbeel jou!”

Mevrou Breda het net haar kop geskud, gewoond aan Hilda se oordrywery. Maar Danien het haar geskok en heeltemal geamu­seerd aangekyk totdat Henk ewe besadig gesê het: “Hilda hou daarvan om so ’n bohaai te maak oor haar werk. Eintlik is die kinders mal oor haar, want ek het ’n niggietjie wat nou by haar klas het en sy sê dis opwindend en avontuurlik om by Hilda iets te leer. En wat die hokkie betref, sy weet presies wat gedoen moet word, al kan sy dit glo nie self doen nie!”

“Ag, loop jy!” het Hilda gemor, maar plesierig gebloos. “Jou bekkige niggietjie moet liewer ’n onderskeiding kry die einde van die jaar, of ek laat haar sommer dop en dan moet sy alles van voor af deurworstel!”

Dit het Danien op ’n ander gedagte gebring. ’n Ondeurdagte een wat haar laat sê het: “Ek wens ek kan iets vreeslik lekkers met my klasse doen. Miskien reën dit eendag rande en dan neem ek hulle Frankryk en Duitsland toe.”

“O hemeltjie, jy sal binne die eerste week van jou kop af wees,” het Hilda met ’n sug gesê, maar ’n fronsie het tussen haar reguit wenkbroue saamgetrek en haar lewendige oë het Danien stip bekyk. Toe het sy haar ronde skouers opgehaal en argeloos opgemerk: “Nou ja, miskien is dit goed as die jeug nog dinge wil aanpak. Maak geld bymekaar en gaan. Loop sing op die Plein of dans in die strate. Bedel en gaps. Dalk kry jy die sowat driehonderd duisend randjies bymekaar.”

“Só baie?” het Danien gevra. “Dit klink afgryslik duur, maar as ’n mens dit nou uitwerk … wel, dan sal dit seker ongeveer so­veel kos.”

“Nie as jy slim is nie,” het Henk bedaard gesê. “Jy sal afslag kry vir ’n groep en miskien kan jy reël dat die kinders by private mense tuisgaan. Daar is nou baie buitelanders wat graag iets met ons te doen wil hê.”

“Wel, as jy ooit so iets regkry, moet jy my saamnooi,” het Hilda gesê, “en ek sal poog om nie meer as een kind per dag van die toerbus af te laai nie. Want o, ek weet hulle gaan my tot in my siel versondig!”

Henk proes van die lag en skud sy kop. “Die man wat jou een­dag kry, sal beslis nie van verveling doodgaan nie!”

Dit laat Hilda in haar spore vassteek toe sy loop om ’n derde skeppie uit die pan te haal. “Dink jy daar is so ’n man?” vra sy, haar vaalblonde hare ’n krullemassa om haar gesig met die fyn, bloesende vel.

“Daar behoort te wees,” sê Henk en tuur na die kos op sy bord. “Jy het ’n mooi gesig. Maar jy kan maerder wees.”

Danien verstik byna in ’n happie bredie. “Hoe kan jy so iets sê?”

“Aag,” sug Hilda gelykmoedig, “hy praat nes my ma. Sy dreig soms om my Ethiopië toe te stuur. Terloops, het een van julle al van die sadistiese grappies gehoor wat die skoolkinders vertel?”

Gou-gou het sy vir Danien en Henk aan die hik van die lag. Sy vertel die een gruwelike grappie ná die ander wat op die arme, uitgehongerde Ethiopiërs sinspeel; eindig kopskuddend dat dit net kinders is wat só uiters wreed kan wees. Maar sy gee Henk ’n kyk wat hom bepaald by daardie kategorie insluit, sodat Danien net nie kan help om weer uit te bars van die lag nie. Sy merk egter dat Hilda tog die derde skeppie van die bredie net so in die pan laat bly het. Sou sy werklik omgee wat Henk dink, wonder sy verbaas. Want dit skyn asof Hilda haar eie reëls maak. Toe sy loop om die geskiedenistoetse te gaan nasien, sê Henk met ’n glimlag: “Steur jou nie aan haar nie, Danien. Ons loseer al twee jaar saam. Hilda is ’n vreeslike goeie mens. Daar’s nie baie van haar soort nie. En moenie dink ek is ongevoelig omdat ek vir haar sê sy’s oorgewig nie. Sy is self nie gelukkig daaroor nie, en sy luister nogal soms vir my.”

Danien sit nog oor sy woorde en nadink toe die skemer lang skadu’s op die mat in haar woonvertrek maak. Sy wil net opstaan om ook maar voor te berei vir die volgende dag toe mevrou Breda se skugter kloppie aan die deur klink.

“’n Man vir jou,” sê sy skalks. “En nogal ’n aansienlike een!”

Danien se hart mis ’n slag en dit kramp in haar binneste van opwinding en angs en wilde hoop. Alfons …? Sy kyk nie in die spieël nie en vergeet dat haar hare in ’n los warboel op haar skouers is soos wat sy dit losgemaak het toe sy van die skool af gekom het. Sy spring die krakerige trappe van die gesellige ou huis twee-twee af.

Doodbedaard staan Paul Hough haar en betrag. ’n Skewe laggie om sy mond. Maar dit verdwyn stilweg toe sy woordeloos na hom bly kyk.

“Het jy nog die kraffie en die kelkies?” vra hy verleë.

Sy knik haastig, teug na asem en sê toe vriendelik: “Natuurlik, Paul. Kom boontoe. Ek het al gewonder waar bly jy … Enne … toe my pa my hierheen gebring het, het hy spesiaal ’n bottel van sy beste sjerrie saamgestuur. ’n Delikate fino …” Sy glimlag op na hom en vervat haastig: “My pa wil natuurlik nog eendag ander soorte sjerries ook maak. Hy praat van ’n manzanilla. Dit het mos so ’n diep bruinsuikerglans. Fleur du Vin lê glo na genoeg aan die see om dit te probeer doen. Die klimaat is reg, en so aan … Jy moet maar eendag kom kyk hoe lyk dit daar.”

Hy knik glimlaggend, sy oë nie ’n oomblik van haar mond af nie, wat sy ná elke paar woorde in ’n klein senugebaartjie saampers.

Maar toe hulle bó kom en sy voor stap na die smaakvolle woonvertrek wat sy met Henk en Hilda deel, het haar onstuimige hart sy normale funksie hervat, sodat sy met ’n kalm glimlag die bottel sjerrie uit mevrou Breda se deftige jonkmanskas te voorskyn haal en die kraffie en twee kelkies met ’n glimlaggie vir hom wys.

“Sien, ek het dit gebêre vir die keer dat jy kom kuier.”

“Ek sien,” sê hy sag, “en ons moet ’n heildronk drink op jou koms hierheen.”