Читать книгу Dramatische Werken: De comedie der liefde; Brand; Peer Gynt - Henrik Ibsen - Страница 5
EERSTE BEDRIJF.
ОглавлениеEen mooie tuin, onregelmatig maar smaakvol aangelegd. Op den achtergrond ziet men den fjord met zijn eilanden. Links van den toeschouwer het hoofdgebouw met een veranda en daarboven een openstaand zolderraam. Rechts op den voorgrond een open priëel met tafel en banken. Het landschap ligt in sterk avondlicht. Het is in den vóórzomer; de vruchtboomen bloeien.
Bij het opgaan van het scherm zitten mevr. Halm, Anna en juffr. Ekster in de veranda, de beide eersten met een handwerk, de laatste met een boek. In het priëel ziet men Valk, Lind, Goudstad en Stuiver; op de tafel staat een punchbowl met glazen. Zwaanhilde zit alleen op den achtergrond bij het water.
Valk (staat met opgeheven glas en zingt).
Tot vreugde en genot werd u gegeven
In stillen bloemhof, zonblijde dag;
Vergeet dat de herfst vaak niet kan geven
Wat lente beloofde met lieven lach.
Bloesemtakken vol zoete geuren
Breiden zich welvend over u uit…
Laat dan van nacht de storm ze verscheuren,
Strooien langs velden en wegen zijn buit.
Waarom te vragen naar rijpe vruchten
Als alle boomen te bloeien staan?
Waarom toch treuren, waarom zuchten,
Zwoegend en slavend door ’t leven gaan?
Waarom in ’t veld toch op hooge stangen
Vogelverschrikkers met jas en hoed?
Broeders, wij willen der vogels zangen
Klinkend in ’t oor ons lieflijk en zoet.
Waarom de vogels te verjagen
Uit uw rijk-bloeienden kersengaard!
Laat hen maar stelen die enkele dagen…
Vogels zijn dubbel hun zangloon waard.
Waarlijk in ’t eind wint gij bij den ruil nog,
Krijgt zoete zangen voor late vrucht…
Snel gaat voorbij de Tijd, en bedenk toch
Hoe weldra de zomer weer ontvlucht.
Leven wil ik, genieten en zingen,
Tot bladerloos is de laatste heg;
Niet als een kind om méér zal ik dwingen,
Ruim dan gerust het overschot weg.
Open het hek; laat ’t vee naar begeeren
Gulzig grazen, tevreden en stil;
Ik plukte de bloemen… wat kan ’t mij deren
Wie ’t doode restje nog nemen wil!
Valk (tegen de dames).
Kijk, dat was nu het lied waarom u vroeg;…
Wil wat toegevend zijn… veel zaaks is ’t niet.
Goudstad.
O wat deert dat, als ’t lied maar goeden klank heeft!
Juffr. Ekster (kijkt rond).
Maar Zwaanhild, die er zoo op aandrong juist?
Toen Valk begon, was zij met-een gevlogen;
Nu is zij weg.
Anna (wijst naar den achtergrond).
Nu is zij weg. Welneen, zij zit daarginds.
Mevr. Halm (zuchtend).
Och god, dat kind! Wie leert haar ooit manieren!
Juffr. Ekster.
Maar zeg, mijnheer, mij leek uw lied op ’t einde
Veel minder rijk aan… ja… aan poëzie,
Dan in de rest toch wel te vinden is.
Stuiver.
Ja, en ’t was toch gemakkelijk genoeg
Om aan het slot ook nog wat aan te brengen.
Valk (klinkt met hem).
Je smeert maar op, als lijm tusschen de barsten,
Totdat het plakt en ’t hout gemarmerd lijkt.
Stuiver (onverstoorbaar).
Ja, dat gaat best; dat weet ik nog zoo goed;
Zoo deed ik ’t ook…
Goudstad.
Zoo deed ik ’t ook… Wat? Heeft u ook gedicht?
Juffr. Ekster.
Mijn vriend? O ja!
Stuiver.
Mijn vriend? O ja! Och, ’t was niet van belang.
Juffr. Ekster (tegen de dames).
Hij ’s in zijn hart romantisch.
Mevr. Halm.
Hij ’s in zijn hart romantisch. Ja, dat is hij.
Stuiver.
Och nu niet meer; dat is al lang geleden.
Valk.
Vernis en romantiek, die slijten op den duur.
Maar vroeger wel dus…?
Stuiver.
Maar vroeger wel dus…? Ja ’t was in dien tijd,
Toen ik verliefd was.
Valk.
Toen ik verliefd was. Was? Is die dan al voorbij?
Ik dacht niet dat je liefderoes al uit was!
Stuiver.
Nu ben ik immers officieel verloofd,
Dat is toch beter dan verliefd zijn, dunkt mij.
Valk.
Zeer juist, mijn beste vriend, dat vind ik ook!
Aldus gepromoveerd was ’t moeilijkste overwonnen;
Bevordering van minnaar tot geliefde.
Stuiver (met een welgevallig herinneringslachje).
Het is toch zonderling! ’k Zou haast gaan twijflen
Of mijn herinnering mij niet bedriegt. (tot Valk gewend)
Nu zeven jaar geleden,… ’t is de waarheid!
Maakte ik in stilte verzen op ’t kantoor.
Valk.
Maakte jij verzen… waar?
Stuiver.
Maakte jij verzen… waar? Wel, aan de tafel.
Goudstad.
Silentium! De klerk heeft nu het woord!
Stuiver.
Vooral zoo ’s avonds, als ik vrij-af had,
Dan schreef ik heele reeksen verzen wel,
Zoo lang soms als… ja, twee drie vellen vol.
Dat ging!
Valk.
Dat ging! Je gaf je Muze maar een schop,
Dan draafde ze al…
Stuiver.
Dan draafde ze al… Of het papier gestempeld
Was of niet, was haar volmaakt om ’t even.
Valk.
Dus ’t dichten vloeide dan toch even vlot?
Maar zeg, hoe drong je toch den tempel binnen?
Stuiver.
Met ’t breekijzer der liefde, beste vriend!
Met andere woorden, het was juffrouw Ekster,
Die een poos later mijn verloofde werd;
Want toen was zij…
Valk.
Want toen was zij… Alleen nog maar je vlam.
Stuiver (voortgaand).
Dat was een vreemde tijd; ’k vergat mijn studie;
Mijn pen vermaakte ik niet, neen ’k moest haar stemmen,
En als zij soms bleef haken in ’t papier,
Klonk dat als melodie van wat ik schreef;…
Ten slotte expediëerde ik toen een brief
Aan haar… aan haar…
Valk.
Aan haar… aan haar… Wier liefste jij toen werdt.
Stuiver.
Dienzelfden dag nog zond zij ’t antwoord mij;
Mijn aanzoek nam zij aan… de zaak was klaar!
Valk.
En jij, je voelde je op ’t kantoor een held;
Nu had je veilig dan je liefde binnen!
Stuiver.
Natuurlijk, ja.
Valk.
Natuurlijk, ja. En dichtte je nooit meer?
Stuiver.
Neen, ’k heb daarna den drang nooit meer gevoeld;
’t Was of op eens mijn dichtvuur was gedoofd;
En als ’k een enkle maal nu eens beproef
Een Nieuwjaarsvers of zoo iets op te stellen,
Dan speel ik het met rijm noch rhythme klaar,
En,… ik begrijp niet waar het aan mankeert,…
Maar ’t wordt kantoorstijl-werk, geen poëzie.
Goudstad (klinkt met hem).
En daar is u zoo waar niet minder om! (tegen Valk)
U denkt wel dat in ’t bootje van ’t geluk
Alleen voor u een plaatsje wordt bewaard;
Maar wees voorzichtig als den tocht u waagt.
Wat nu uw vers betreft, zoo weet ik niet
Of het poëtisch is in allen deele,
Maar hoe u ook de woorden draait of keert
Toch deugt niet uw moraal, dat zeg ik u.
Hoe moet men zoo’n administratie noemen,
Die vogels vrij het groene ooft laat pikken
Vóór het tot rijpe vrucht nog worden kon?
Die koe en kalf maar vrij in ’t gras laat weiden,
Dat alles kaal is als de hooitijd komt?
Nou, ’t zou er hier mooi uitzien ’t volgend jaar!
Valk (staat op).
Och, ’t volgend, volgend! Stuitend is de zin
Die in dat slappe woord “het volgend” ligt;
Dat maakt den blijdsten mensch op eenmaal arm!
Was ik een uurtje maar de sprookjes-sultan
Die over dood en leven vrij beschikt,
Dát woord was gauw ten doode opgeschreven,
Als dubbele o en e in nieuwe spellingsleer.
Stuiver.
Wat heb je dan toch tegen ’t woord der hoop?
Valk.
Dat het Gods mooie wereld ons versombert.
“De volgende liefde”, “de volgende vrouw”,
“De volgende maaltijd” en “’t volgende leven”,…
Kijk, die omzichtigheid, die daarin ligt,
Die is het die der vreugde zoon verarmt.
Zoo ver je ziet wordt heel de wereld leelijk,
Zij doodt van ’t oogenblik het hoogst genot;
Je hebt geen rust, eer je de boot gestuurd hebt
Met zwoegend tobben, naar het “volgend” strand;
En ben je eenmaal daar… mag je dan rusten?
Neen; je moet verder naar een “volgend” eiland.
Zoo gaat het voort… voort maar, het leven uit…
God weet of ginds een rustplaats wordt gegeven.
Mevr. Halm.
Foei, mijnheer Valk, hoe kan u toch zoo spreken!
Anna (nadenkend).
O, wat hij zegt begrijp ik alles best;
Er moet, dunkt mij, toch wel iets waars in zijn.
Juffr. Ekster (bezorgd).
Ach, mijn aanstaande moet dat maar niet hooren,
Hij ’s excentriek genoeg… Hoor eens, mijn beste,
Toe, kom eens even hier!
Stuiver (bezig zijn pijp schoon te maken).
Toe, kom eens even hier! Ik kom zoo daadlijk.
Goudstad (tegen Valk).
Ja, één ding is mij duidelijk althans:
U mocht de omzichtigheid wel meer in eere
Houden; stel u ’t geval eens voor dat u
Van daag ging dichten en daarvoor gebruikte
Al wat u heeft in kas aan poëzie,
Den heelen kostbren voorraad… en u zag
Dat er niets meer van over was, als u
Den andren morgen ’t “volgend” wou gaan dichten…
Dan kreeg mevrouw Kritiek u gauw te pakken.
Valk.
Ik twijfel hard of zij ’t bankroet zou merken;
Dan slenterden mevrouw Kritiek en ik
Gemoedlijk arm in arm te zamen voort. (afbrekend met veranderde stem).
Maar zeg eens, Lind, wat scheelt jou eig’lijk toch?
Je zit daar maar den heelen tijd zoo somber;
Of bestudeer je soms den bouw van ’t huis?
Lind (zich beheerschend).
Ik? Hoe kom je dáár nu bij?
Valk.
Ik? Hoe kom je dáár nu bij? Ja zeker;
Je wendt je oogen van ’t balkon niet af.
Zijn het de breede bogen der veranda
Die je met zooveel diepen ernst beschouwt,
Of wel het kunstig snijwerk van de deur,
Of van de vensterluiken, zeg wat is ’t?
Want iets moet je gedachten tot zich trekken.
Lind (met een stralend gezicht).
Neen, je vergist je; ik zit maar hier en leef.
Bedwelmd door ’t nù verlang ik verder niets.
Ik heb ’t gevoel alsof ik aan mijn voeten,
Zag uitgespreid der heele wereld schatten.
Dank voor je lied van ’t blijde lenteleven.
Dat was als uit mijn eigen ziel gegrepen! (heft zijn glas op en wisselt een blik met Anna, onopgemerkt door de anderen).
Der bloeme heil, die zoete geuren spreidt
Niet denkend aan het worden van de vrucht! (ledigt zijn glas).
Valk (kijkt hem aan, verrast en aangedaan, maar dwingt zich tot een luchtigen toon).
Hoort, lieve dames, dat is nu wat nieuws!
Hier maakte ik ongedacht een proseliet.
Nog gisteren liep hij met ’t gezangboek rond,
Van daag roert boudweg hij de dichtertrom…
Men zegt wel dat een dichter wordt geboren;
Maar soms kan men een prozaschrijver mesten
Zoo onbarmhartig als een arme gans,
Met rijmgeknutsel en metrisch geknoei,
Dat alles in hem, lever, ziel en krop,
Zit opgestopt met lyrisch vet en kruim
Van rhetoriek, als hij wordt uitgehaald, (tegen Lind).
Mijn dank intusschen voor je vriendlijk woord;
Voortaan dus tokk’len samen wij de lier.
Juffr. Ekster.
O ja, u werkt nu zeker veel, mijnheer?
De rust hier buiten tusschen bloesemboomen,
Waar ongestoord en eenzaam u kan dwalen.…
Mevr. Halm (glimlachend).
Neen, hij is lui, het is een ware schand’.
Juffr. Ekster.
Ik dacht zoo dat als gast van mevrouw Halm
U juist heel druk aan ’t dichten raken moest. (wijst naar rechts).
Dit klein priëel, zoo achter ’t loof verscholen,
Lijkt voor een dichter mij als uitgezocht;
Dáár dunkt mij, moet de inspiratie komen…
Valk (gaat naar de veranda en leunt met de armen op de balustrade).
Bedek mijn oogen met der blindheid waas,
Dan zal den lichten hemel ik bezingen.
Bezorg mij voor den tijd van ééne maand
Een smart, een diep, reusachtig groot verdriet,
En ’k zal van levensvreugde juublend zingen.
Of liever nog, bezorg mij maar een vrouw
Die voor mij is mijn licht, mijn zon, mijn God.
’k Heb Onzen Lieven Heer daarom gesmeekt,
Maar hij bleef doof, of houdt zich zoo, helaas.
Juffr. Ekster.
Foei wat is u profaan!
Mevr. Halm.
Foei wat is u profaan! Ja, dat is erg!
Valk.
O, denk toch niet dat ’t mijn bedoeling is
Om in ’t publiek met haar gearmd te wandlen;
Neen, uit wildst-jubelenden zwijmelroes
Moest plots terug zij in de eeuwigheid.
Wat zielegymnastiek heb ik wel noodig;
Licht kreeg ik op die wijs mijn deel er van.
Zwaanhilde (is naderbij gekomen; zij staat nu vlak bij Valk en zegt met schertsende uitdrukking, maar toch vast)
Goed, ik zal voor u bidden om zoo’n lot:
Maar als het komt,… draag het dan als een man.
Valk (heeft zich verrast omgekeerd).
O, juffrouw Zwaanhild!… Ja ik zal mij waapnen.
Maar gelooft u ook dat ik vertrouwen kan
Op uw gebed, als iets van groote kracht?
Want och, de hemel laat zich niet verbidden.
Ik weet wel dat uw wil voldoet voor twee
Om van mijn zielerust mij te berooven;
Maar of uw g’loof voldoende is daartoe,
Kijk, dat ’s de kwestie.
Zwaanhilde (half in ernst, half schertsend).
Kijk, dat ’s de kwestie. Wacht tot het leed er is
Verwoestend ’s levens lichten, groenen zomer,…
Wacht tot het knaagt en schrijnt bij dag en nacht,
Dan kent van mijn geloof u pas de kracht. (zij gaat naar de dames toe).
Mevr. Halm (op gedempten toon).
Och, dat je samen nooit kunt vrede houden!
Nu heb je Valk in ernst toch boos gemaakt. (gaat voort zachtjes en vermanend te spreken. Juffr. Ekster mengt zich in het gesprek. Zwaanhilde staat er koud en zwijgend bij).
Valk (gaat na een kort nadenkend zwijgen naar het priëel en zegt in zich zelf).
Er straalde zekerheid uit hare oogen.
Dat ik maar g’looven kon als zij, zoo vast,
Dat mij de hemel…
Goudstad.
Dat mij de hemel… Neen, dat wil God niet!
Het ware, met respekt, ook al te dwaas
Als zulke orders werden uitgevoerd.
Neen, weet u, wat bepaald u noodig heeft
Is gymnastiek voor armen, beenen, lijf;
Lig hier niet naar het groene loof te staren
Den lieven langen dag, hak liever hout.
En ’t zou dan wel vervloekt gek moeten loopen,
Als binnen veertien dagen u niet was
Bevrijd van al die malle dichterkuren.
Valk.
’k Sta als de ezel tusschen zware keus;
Ter linker lokt mij vleesch, ter rechter geest;
Wat zou wel hier de wijste keuze zijn?
Goudstad (terwijl hij inschenkt).
Eerst een glas punch, dat dorst en zorg verdrijft.
Mevr. Halm (kijkt op haar horloge).
Maar ’t is al haast acht uur; nu denk ik wel
Dat wij den dominee gauw zullen zien. (staat op en reddert op de veranda wat op).
Valk.
Wat? Hier een dominee?
Juffr. Ekster.
Wat? Hier een dominee? Ja, waarom niet?
Mevr. Halm.
Dat heb ik immers onlangs u verteld…
Anna.
Neen, moeder, daar was mijnheer Valk niet bij.
Mevr. Halm.
Ja, dat is waar. Maar kijk maar niet zoo sip,
Want zijn gezelschap is hij dubbel waard.
Valk.
Och kom, wie is hij dan, die zoo gewenschte?
Mevr. Halm.
Wel, lieve Heer, zijn naam is immers Strooman.
Valk.
Jawel; dien naam heb ik wel eens gehoord;
En ook gezien dat hij nu werkzaam is
Als kamerlid, op ’t veld der politiek.
Stuiver.
Ja, hij spreekt goed.
Goudstad.
Ja, hij spreekt goed. Maar jammer dat hij schor is.
Juffr. Ekster.
Hij komt hier met zijn vrouw en…
Mevr. Halm.
Hij komt hier met zijn vrouw en… Met zijn kinderen…
Valk.
Om die vooraf een beetje pret te gunnen…
Want daarna krijgt hij handen vol met werk.
Met Zweedsche kwesties en veel andere zaken.
Ja, dat begrijp ik.
Mevr. Halm.
Ja, dat begrijp ik. Dat is een man, mijnheer!
Goudstad.
Ja, in zijn jeugd was hij nogal een schalk.
Juffr. Ekster (gekrenkt).
Toch niet, mijnheer! Want al toen ik nog klein was
Hoorde ik met grooten eerbied altijd spreken—
En dat door menschen die men g’looven kan—
Over den dominee en zijn roman.
Goudstad (lachend).
Roman?
Juffr. Ekster.
Roman? Jawel. Ik noem zoo iets romantisch,
Wat alledaagschen niet waardeeren kunnen.
Valk.
O, mijn nieuwsgierigheid is hoog gespannen.
Juffr. Ekster (voortgaande).
Maar och, er zijn natuurlijk altijd menschen
Die door ’t aandoenlijke zich laten prikk’len
Tot spotternij! Het is genoeg bekend,
Dat iemand hier, hij was nog maar student,
Zoo ongehoord pedant, zoo erg brutaal was,
Om “William Russell” zelfs te kritiseeren.
Valk.
Maar is die dominee dan een gedicht,
Een christlijk drama of zoo iets misschien?
Juffr. Ekster (geroerd tot stille tranen).
Neen, Valk,… een mensch, maar met een diep gemoed.
Maar als zóó iets, dat toch geen leven heeft,
Al zooveel boosheid wekt en lage drift
En hevig-fellen hartstocht weet te ontkeetnen,
Zoo diep en bitter…
Valk.
Zoo diep en bitter… En zoo schriklijk lang…
Juffr. Ekster.
Dan zal u met uw scherpen blik ook wel
Begrijpen dat…
Valk.
Begrijpen dat… Ja, dat begrijp ik best.
Maar wat tot nog toe mij niet duidlijk werd
Dat is, waar die roman nu in bestaat,
’k Vermoed wel dat die heel aangrijpend is;
Maar is ’t niet mooglijk die zoo heel in ’t kort…
Stuiver.
’k Zal trachten uit de feiten het voornaamste
Te resumeeren.
Juffr. Ekster.
Te resumeeren. Neen, ik weet er meer van,
Ik kan ’t vertellen…
Mevr. Halm.
Ik kan ’t vertellen… Ja, dat kan ik ook!
Juffr. Ekster.
Och neen, mevrouw, ’k ben nu al goed op gang.
Weet u, mijnheer,… hij gold als kandidaat
Voor een der knapste koppen van de stad,
Wist van kritiek en ook van nieuwe modes…
Mevr. Halm.
En speelde ook comedie binnenshuis.
Juffr. Ekster.
Wacht toch! En schilderde,… en musiceerde
Mevr. Halm.
En weet je nog hoe mooi hij kon vertellen!
Juffr. Ekster.
Laat mij toch ’t woord; ik weet er alles van.
Hij schreef en componeerde zelf muziek
Op iets dat… bij een uitgever verscheen;
Het heette: “een sonnettenkrans aan haar”.
Hoe innig zong hij die bij de guitaar!
Mevr. Halm.
Ja, dat is zeker, hij was geniaal!
Goudstad (op gedempten toon).
Hm, andren noemden kortweg hem een gek.
Valk.
Een wijsgeer, oud en praktisch, die niet putte
Dat wat hij wist uit muffe perkamenten,
Zei eens, de liefde kon Petrarca’s maken
Zoo goed als vee en luiheid patriarchen.
Maar wie was “zij”?
Juffr. Ekster.
Maar wie was “zij”? Dat was zijn veelgeliefde,
Nu lang zijn vrouw, die u zal leeren kennen.
Zij was een dochter van een firma die…
Goudstad.
In hout deed.
Juffr. Ekster.
In hout deed. Ja, mijnheer zal het wel weten.
Goudstad.
Want ’t was met Holland dat die zaken deed.
Juffr. Ekster.
Och, dat zijn toch maar triviale dingen.
Valk.
Een firma die…?
Juffr. Ekster (voortgaand).
Een firma die…? Schatrijk was, echte Nabobs.
U kan begrijpen dat zij veel begeerd was;
Door de voornaamsten werd haar ’t hof gemaakt.
Mevr. Halm.
En daar was zelfs een kamerheer ook bij.
Juffr. Ekster.
Maar zij streed dapper voor haar vrouwenrecht.
Strooman had zij gezien op het tooneel;
Hem zien en hem beminnen dat was één…
Valk.
En al de pretendenten konden gaan!
Mevr. Halm.
Ja, stel u voor, is dat niet echt romantisch!
Juffr. Ekster.
En voeg daarbij een ouden wreeden Pa
Die anders niet wou doen dan harten scheiden;
En nog een voogd was er, geloof ik, ook,
Om ’t bittre leed nog bitterder te maken;
Maar zij bleef hem en hij bleef haar getrouw;
Zij droomden van een hutje op de hei,
Een sneeuwwit lam dat beiden voeden zou…
Mevr. Halm.
Ja, op zijn hoogst een koetje klein en bont…
Juffr. Ekster.
In ’t kort, zooals zij mij zoo vaak vertelden:
Een hutje, een koele beek, elkanders harte!
Valk.
Ach ja! En toen…?
Juffr. Ekster.
Ach ja! En toen…? Zij brak met haar familie.
Valk.
Voor goed…?
Mevr. Halm.
Voor goed…? Ja, dat deed zij.
Valk.
Voor goed…? Ja, dat deed zij. Kijk, dat was flink.
Juffr. Ekster.
En trok toen naar het kamertje van Strooman.
Valk.
Trok bij hem in! Zoo zonder… eerst te trouwen?
Juffr. Ekster.
O foei!
Mevr. Halm.
O foei! Schaam u! mijn man was zelf getuige
Van ’t jonge paar…!
Stuiver (tegen juffr. Ekster).
Van ’t jonge paar…! Ja, ’t weglaten van feiten
Maakt twijfel wakker en verwart ’t verhaal;
In referaten komt het er op aan
Te ord’nen, chronologisch en correct.
Maar nooit heb ik nog goed kunnen begrijpen,
Hoe zij daar leefden…
Valk (vervolgende).
Hoe zij daar leefden… Want men mag vermoeden
Dat koe en schaap niet ook op zolder woonden.
Juffr. Ekster (tegen Stuiver).
O, je moet één ding wel bedenken, beste,
Men heeft niets noodig waar de liefde woont;
Twee teedre harten leven haast van niets. (tegen Valk)
Hij had haar lief bij snarenspel en zang
Waarop zij met klavierspel weerklank gaf.
Mevr. Halm.
En dan, dat spreekt, zij leefden op crediet…
Goudstad.
Een jaar, totdat de firma ging failliet.
Mevr. Halm.
Maar toen kreeg Strooman een beroep naar ’t Noorden.
Juffr. Ekster.
En in een brief, dien ’k later zag, bezwoer hij
Alleen voor haar en voor zijn plicht te leven.
Valk (aanvullend).
En daarmee was dan zijn roman beëindigd.
Mevr. Halm (staat op).
Kom, laat ons nu eens in den tuin gaan zien;
Het kon toch zijn dat hij in aantocht was.
Juffr. Ekster (doet haar manteltje om).
Het wordt al koel.
Mevr. Halm.
Het wordt al koel. Och, Zwaanhild, haal mij even
Mijn wollen doek.
Lind (onbemerkt tegen Anna).
Mijn wollen doek. Ga vast vooruit!
Mevr. Halm.
Mijn wollen doek. Ga vast vooruit! Kom je ook?
(Zwaanhilde gaat het huis binnen; de anderen, behalve Valk, gaan naar den achtergrond of af naar links. Lind die meegeloopen is blijft staan en komt terug).
Lind.
Mijn vriend!
Valk.
Mijn vriend! Wel insgelijks!
Lind.
Mijn vriend! Wel insgelijks! Geef mij je hand!
Ik ben zoo blij;… ’t is of mijn hart moet barsten,
Als ik ’t niet iemand zeg…
Valk.
Als ik ’t niet iemand zeg… Maar kalmpjes aan;
Verhoord word je eerst, veroordeeld, dan gehangen.
Wat zijn dat voor manieren? Je verbergt
Voor mij, je vriend, den schat door je gevonden;…
Beken het maar, gegrond is mijn vermoeden:
Je trok een prijs uit ’s levens loterij!
Lind.
Ja, op een mooien vogel lei ’k de hand!
Valk.
Zoo? Levend,… onbeschadigd door het net?
