Читать книгу Придет пора… (Стихи и поэмы) - Ирчи Казак - Страница 4

Айт чы, Къазакъ, эшитгенинг, гёргенинг?

Зшитгеним айтсам, бийим, ялгъандыр.

Гёргенлерим сагъа, бийим, мен айтсам,

Герзели деген, герти, бийим, эл де бар.

Герзелиге гюндюз гирмес эр де бар.

Герзелиде нече оьктем зр де бар.

Герзели деген шо элде

Ябушгъанлы тала деген ер де бар.

Шо талада бугъавлангъан атлар бар,

Шо атланы сакълап ятгъан нарт да бар.

Гече барып бугъавларын уьздюрюп,

Шо атланы алып гетген эрлер бар.

Анасы оьлгюр, шо эрлеге малсыз деп,

Шу дюньяда къыз бермейген ер де бар.

Къыйын гелсин къысгъа аякълы къызлагъа,

Малы бар деп бир къызбайны сюеген,

Байгъа барып, дарай-дурай гиеген,

Эренлени барын бирдей гёреген.

Шу ишлеге, мени бийим, янабыз да, гюебиз,

Дюньялар башгъа айланса сюебиз: —

Тот басгъан савутланы сыйпама,

Асырагъан хынжалланы къынама,

Яхшы эркекни явгъа салып сынама.

Ягъалашып явлар гелген гюнлерде

Къазакъ эрдей шо къызбайлар чыдармы?

Къазакъ, Къазакъ дегенде, бийим.

Явлардан бет къачыргъан тюгюлбюз,

Ананг оьлгюр, онглу татар къазакъбыз!

Таш чартлатгъан елдей болуп елигип,

Ярлылыкъдан минип чыкъгъан арыкъны

Шол байланы карасына матарбыз.

Ол байланы гёган гёзлю аривюн,

Аллагь берсе, генг къучакълап ятарбыз.