Читать книгу Hoë hakke met hoogwater - Jacolet van den Berg - Страница 5

Hoofstuk 1

“Ek gaan nou baie eerlik met jou wees, Simoné.” Haar pa sukkel om kalm te bly. Sy kan dit sien aan die aartjie wat langs sy slaap bult. Onder die kalm uiterlike pomp die bloed warm. As klein dogtertjie het sy dit al raakgesien. Wanneer dinge nie gebeur soos hy wil hê nie, begin die aar bult. Dié aar. Dis hoe sy altyd daaraan gedink het. Maar hy ontplof nooit soos mens sou verwag nie. Daarvoor is Anton Stander te gekultiveerd. Hulle werk mekaar net goed op, tot op die rand van die afgrond, en dan gee hulle pad. Dalk is hulle albei te bang om oor die afgrond te tuimel.

Dis net dat almal na haar pa se pype dans, haar ma inkluis. Die personeel by die praktyk, selfs die matrone by die hospitaal. Hy kry eenvoudig altyd sy sin. En dit maak haar mal.

Daar was ’n tyd wat sy hom toegelaat het om vir haar voor te skryf, maar dis lankal verby. Op universiteit het sy teen die prikkels begin skop, sy was vry en sy was wild en toe het sy uitgebreek. Eenvoudig gesê genoeg is genoeg. Weliswaar het sy die geneeskundekursus waaraan hy sy hart gehang het, voltooi maar sy het nooit as dokter gepraktiseer nie en beplan ook nie om dit in die toekoms te doen nie.

“Jy het baie bek. Jy het baie binnegoed maar jy het bitter min verstand.”

Sy woorde ruk haar terug na die hede. Haar pa praat nie sommer van iemand se bek nie.

Anton Stander loop ’n draai deur sy studeerkamer. Soos ’n roofvoël wat om sy prooi sirkel. Die rye boeke agter hom so indrukwekkend soos die man met die grysblonde hare, die skerp blou oë en die reguit neus. Gelaatstrekke wat sy by haarself ook kan eien. Sy volg hom met haar oë van waar sy op die leunstoel voor sy lessenaar sit. Kastig ontspanne. Maar sy bewe aan die binnekant.

Dis frieken malligheid. ’n Pa behoort nie só met sy enigste te praat nie. Hy behoort te ondersteun en raad te gee.

Woede en teleurstelling vreet aan haar. Dis soos suur in haar en sy wens sy kon dit net uitspoeg. Hy ken haar nie, het nog nooit moeite gedoen om meer van haar te verstaan as dit wat hy wou hê sy moet wees nie. Nou sit sy met ’n hengse dilemma en sy weet nie wat om te doen nie.

Eerder nie haar posisie verander nie. Net soos Lot se vrou bly sit onder sy valkoë, anders gaan hy die bewing in haar hande sien.

“Miskien het ons genoeg hieroor gepraat, Pa. Ons praat tog net in sirkels.”

Arms gevou leun hy teen die boekrak naaste aan haar. As student het sy versameling mediese boeke haar menigmaal handig te pas gekom, nou wens sy sy het elke vak gedruip. Net sodat sy hom kon wys sy gaan nie spring wanneer hy sê sy moet nie.

“Hoekom is jy so hardkoppig? Jy weier om te praktiseer net om my ’n punt te wys. Bid jou aan: ’n surfwinkel! Ek het gedink die snaaksigheid gaan ná ’n paar maande oor wees, maar dis nou al twee jaar wat jy rondslons soos … soos wat noem hulle dit? ’n Beach bum.”

“Ek was nog nooit ’n beach bum nie, Pa. Ek bedryf ’n suksesvolle surf shop wat my baie besig hou. Die winkel doen goed en ek is daagliks byna volbespreek vir lesse. Oud en jonk. Selfs groepe. Ek is lief vir die buitelewe.”

Haar pa snork verontwaardig. “Waar kom hierdie skielike liefde vandaan? Op skool was jy tevrede agter jou boeke en jy wou altyd saam met my hospitaal toe gaan.”

“Dis nie ’n skielike liefde nie, ek was nog altyd ’n buitelewemens, maar het eers op universiteit ontdek hoe om uiting daaraan te gee. Ek het besef dis waar my passie lê.”

“En nou het die takhaarvent teen wie ek jou gewaarsku het jou rot en kaal besteel.”

“Hy is nie ’n takhaar nie. Pa weet wat sy naam is.” Sy haat dit om Zane teen haar pa te verdedig. Hulle ken mekaar skaars. “Hy is ’n surfer soos ek. Ek weet ons lyk anders as die mense aan wie Pa gewoond is, maar ons is skoon en suksesvol.”

“Dis nou nie nodig om my woorde uit verband te ruk nie.”

“Die punt is, dis sy winkel soveel as wat dit myne is. En ek het nie gesê dat hy die winkel rot en kaal besteel het nie. Ek vermoed net iets is nie pluis nie. Dalk swak bestuur of nalatigheid, ek weet nie. Dis hoekom ek Pa se raad kom vra het. Ek weet nie hoe om uit te vind presies wat aan die gang is en hoe ek dinge moet regruk nie.” Sy sal swyg oor die kontant wat sy in Zane se motor gekry het. Dit sal in haar pa se oë verdoemend wees.

Haar pa se blik is gevoelloos toe hy weer agter die donker embuialessenaar gaan sit. Die lig deur die groot vensters agter hom skep die illusie dat die kontoere van sy gesig ietwat versag, maar sy stem weerspreek enige wanindruk wat daar kan wees. “Meng jou met die semels en die varke vreet jou op. Bel die polisie as jy ongerymdheid vermoed. Ek wil niks met jou winkel, of wat dit ook al is, te doen hê nie. Kom spreek my wanneer jy gereed is om ’n regte werk te doen, dan sal ek jou help.”

Koue klamp haar hart. Haar lip begin saam met haar hande te bewe. Sy haat dit as haar pa só is. So onaantasbaar en altyd seker hy is die enigste een wat reg is.

Daar is ’n ligte klop aan die deur. Dit word oopgestoot en haar ma loer na binne. Simpatie en moedeloosheid lê vlak in haar oë. Simoné weet haar ma is maar te bewus van die onderstrominge wat tussen die vier mure van hierdie studeerkamer woed. “Dante is hier.” Haar ma sê dit vir haar pa asof Simoné ook veronderstel is om te weet wie Dante is.

“Dankie, Esmé.” Haar pa is duidelik klaar gepraat met haar wat Simoné is.

Sy staan op. Lig haar ken. Glimlag effens. “Ek is in elk geval op pad.” Toe sy haar pa in die oë kyk, hoop sy haar blik is vreesloos, maar waarskynlik sal sy nie daarmee ’n rol in ’n rolprent losslaan nie, nie eens in ’n Omo-advertensie nie. Sy kon nog nooit fake wees nie. “Dan maak ek self ’n plan. En nee, ek sal Pa nie kom spreek vir hulp indien ek om een of ander mal rede wil begin praktiseer nie.”

Haar pa knik net. Doen nie eens die moeite om regop te kom om haar te groet nie. Daardie aar teen sy slaap klop nog en dit gaan ’n rukkie vat voor die hitte in hom genoeg afgekoel het. Dan sal hy haar bel om te hoor of sy ’n plan gemaak het, sy weet.

By die deur vat haar ma haar hand. “Het jy tyd om gou ’n koppie tee te drink?” Daar is hoop in haar stem en Simoné voel soos ’n luis toe sy haar kop skud.

“Ek moet ry, Ma, daar is ’n paar dinge wat ek moet doen en ek moet Zane dringend sien.”

“Nou goed. Miskien môre? Dis Sondag en noudat jy nie meer in die huis is om saam met ons kerk toe te gaan nie, mis ek dit.”

“Miskien. Ek sal Ma sms as ek kan kom.” Kerk toe? Sy het so lanklaas gegaan. Nie omdat sy nie wil nie. Dis net nie iets wat Zane doen nie en veral naweke, Saterdae én Sondae, is sy besig met surflesse. Dis nou maar een van daardie dinge waaroor sy ’n toegewing gemaak het, al weet sy dit kan nie vir altyd so wees nie.

In die deur van die leefvertrek links van die voordeur staan ’n man. Sy sien hom al toe sy aan die bopunt van die gang is. Hy kyk na hulle toe hulle gangaf kom. Sommer net so terloops asof sy die skoonmaker is.

Te oordeel na die ontwerpersjeans en goed gesnyde langmouhemp, is hy die tipe wat haar pa se goedkeuring wegdra. Sy ken dié soort. Hulle meng nie met haar soort nie. Daarvoor is sy te sonbruin, haar hare te wild, die plakkies aan haar voete te goedkoop en haar kortbroek te kort.

Haar ma kom staan langs haar. “Dis Dante de la Harpe, Simoné. Jou pa se nuwe vennoot. En Dante, dis Simoné. Ons enigste kind.”

’n Glimlag pluk-pluk aan sy mond en hy hou sy hand na haar toe uit. Die vingers is skraal en bleek, maar dis nie ’n delikate hand nie. Dis sterk.

Sy bly staan net, ignoreer die aangebode hand. Hy moet besonder bekwaam wees. Haar pa sal nie sommer ’n thirty-something as vennoot werf as dit nie beduidende voordeel vir hom inhou nie.

“Is dit hoe julle deesdae lyk?” Sy gee nie om wat hierdie hoofseun met die blou oë van haar dink nie. Prim en propper staan in hoofletters oor hom geskryf. Van die netjiese kort geknipte donker hare – gejel en met die kuif effens punt in die wind soos wanneer jy in die mode probeer wees – tot die donker stippels om sy ken. Net genoeg om te wys hy weet hóé en min genoeg om te wys hy is versorg.

Hy laat hom nie van stryk bring nie en die glimlag om sy lippe bly. “Simoné. Bly te kenne.”

“Ja, whatever.” Gewoonlik sal sy haar darem skaam om so met iemand te praat, maar sy is lus om te skok en dis nou maar jammer vir hom dat hy op die verkeerde tyd voor haar staan. Die feit dat hy haar pa se nuwe blue-eyed boy is en alles verteenwoordig wat sy nooit kan en wil wees nie, laat haar nog minder skuldig voel.

Al wat sy nou wil doen, is by Zane kom. Sy moet met hom praat. Dalk het sy haar misgis of het hy ’n aanvaarbare verskoning. Vir al wat sy weet, deel hy geld onder die armes uit of betaal vir ’n straatkind om skool te gaan en leen dit net tot tyd en wyl by die winkel. Sy glo in sy goedheid. Hulle is al twee jaar saam.

Sy moes beter kontrole uitgeoefen het, dan sou Zane dalk eerder met haar gepraat het. Maar sy doen net haar ding en steur haar nie altyd aan die administrasie van alles nie.

Sy skud die sagte hand wat haar ma op haar arm lê af. Haar lip gaan weer bewe as iemand nou met haar sag is. Zane sal haar nou vashou en verseker sy het weer die dam onder die eend uitgeruk.

Dante de la Harpe het sy hand laat sak en ’n frons keep tussen sy wenkbroue. Sy kan die irritasie in die trek om sy oë sien. Min mense is seker so ongeskik met hom soos sy pas was. Haar ma wens seker sy kan in die aarde wegsak oor haar kind se swak maniere.

“Cheers.” Sy wuif voor haar ma iets kan sê. By die deur draai sy skuldig terug. Dis darem haar ma met wie sy praat. “Ek sal Ma sms oor môre.” Sy stap na waar haar kombi in die koelte geparkeer staan, slaan die deur met mening toe en kry haar sit. Verdomde cliché van ’n kar; surfer girl in ’n kombi. Wie sou dit kon raai? Sy het dit op Zane se aandrang en haar pa se afkeer gekoop. Anton Stander het iets Duits, duurs en betroubaars in gedagte gehad. Nou is sy ’n cliché op ’n slakkepas. Dit kom van voorspelbaar wees. As haar pa gesê het sy moet die kombi koop, het sy dalk nou in ’n silwer sedan met ’n dakrak rondgejaag. Maar nou ja, solank die kombi nie breek nie kan sy seker nie kla nie.

Vir oulaas kyk sy na die Stellenbosse herehuis en dit voel asof sy stert tussen die bene wegry. Sy weet haar pa moes hard werk om te kom waar hy is, hy het niks op ’n skinkbord gekry nie en ook nie ondersteunende ouers gehad nie, maar hy kan darem meer simpatiek en ondersteunend teenoor sy kind wees.

Haar rug is aan die kunsleersitplek vasgesweet toe sy by die parkeerarea voor haar winkel, Surf Hub, in die Strand indraai. Hulle is bevoorreg dat die winkel so goed geleë is. Dis reg op die strand, wat surflesse baie gerieflik maak. Die winkel is reeds gesluit, maar Zane se afgeleefde Nissan-bakkie staan nog op dieselfde plek as vanoggend. Hy sou laatmiddag ’n surfles aanbied en is seker nog besig.

Sy sluit die winkel oop, maar die sand- en seereuk wat haar gewoonlik verwelkom, raak haar nie op die oomblik nie. Zane se klere hang in die aantrekhokkie. Hulle is dus nog in die water. By die kasregister huiwer sy skuldig, maar toe sluit sy dit oop. Dis Saterdag en daar is heelwat kontant in. Haar hart klop in haar keel toe sy die geld vinnig tel en die bedrag op ’n velletjie papier skryf en in haar sak druk. Sy voel soos iemand wat skelm iets uit die kollektebordjie haal, terwyl sy net moet ingooi. Hulle sal seker vanaand nog die misverstand uit die weg ruim. Daar sal ’n aanvaarbare verskoning vir die geld in sy bakkie wees.

Sy stoot die register weer toe en loop soekend na buite terwyl sy haarself moed inpraat. Al wat sy moet doen, is om vir Zane te noem dat daar gereeld kontant wegraak. As dit swak bestuur is of hy het dit om een of ander rede geleen, behoort hy te weet dat sy dit agtergekom het en sal hy verstaan hulle moet dit regstel. Die winkel behoort vyftig-vyftig aan haar en Zane. Hulle deel hulle belange en verliese. Hulle is saam in die ding.

Toe sy om die hoek van die winkel kom, besef sy hoe onplesierig die weer is. Die strand is feitlik leeg, maar na links en regs is daar nog ’n paar bittereinders. Hoewel sy vermoed met die ongure wind is die see nou vir die meeste mense te koud. Sy gaan staan om oor die see te tuur. Zane en sy student is nie agter die branders nie. Vreemd, want hy het nog nie gaan verklee nie. Miskien het die wind hulle gepla en is hulle vroeg klaar. Hulle soek dalk skuiling iewers.

Haar lyf maak hoendervel toe die koue water oor die punte van haar plakkies spoel. Haar pienk toonnaels loer parmantig deur die skuim. ’n Paar keer asem sy die sout lug in en uit, trek die klam lug diep in terwyl sy na die geruis van die branders luister. Die stramheid in haar lyf gee effens skiet. Sy is so lief vir die see.

’n Onstuimige vlaag wind pluk aan haar hare en waai die blonde slierte oor haar gesig. Sy vang haar hare in een hand en draai terug. Miskien moet sy solank die winkel se boeke nadertrek en deur die uitgawes en inkomstes begin werk. Dis so ’n schlep. Sy lê eerder en bak in die son of dryf op ’n brander as om aan somme te begin karring wat eerder moes gebly het. Maar ledigheid is mos die duiwel se oorkussing. Eerder die boeke begin deurblaai as om nog draaitjies aan die storie te las omdat sy daaroor tob.

Haar oog vang ’n beweging in die bosse regs van die winkel toe sy nadergestap kom. Eers steur sy haar nie daaraan nie, maar toe loer sy tog nuuskierig.

Die paar wit boude wat uitsteek, laat haar ongemaklik wegkyk, maar toe steek sy in die sand vas. Sy ken mos daai boude! Met haar hart in haar ore loop sy ’n paar treë nader. Nie te naby nie, net genoeg dat sy kan seker maak sy misgis haar nie. Sien sy reg? Sy skrik so groot dat sy net daar omswaai om haar uit die voete te maak. Maar toe bal sy haar vuiste en draai terug.

Sand glip tussen haar tone in toe sy met lang treë terugloop en op ’n veilige afstand vassteek.

“Dis ’n openbare strand dié. Trek julle donnerse klere aan of ek bel die polisie.” Haar stem is onherkenbaar laag. Byna grof van skok.

Zane kyk om. Die paar gespierde wit boude in die lug. Hy het ook geskrik, sy kan sy oë sien rek. Die vrou onder hom gryp vervaard na haar klere, maar dis te laat vir enige waardigheid. Haar bates is oopgevlek onder die stink bos en haar hare seker vol van die vuil sand. Die skrapse bikini is nou te min om enigiets te bedek.

Zane het blykbaar sy tong weggeskrik en sy verwerdig haar nie om langer te bly staan nie. Sy wil nie een van die twee nou in die oë kyk nie. Wat Zane nou gaan sê, gaan haar net kwater maak.

By die winkel loop sy reguit kasregister toe. Maak dit oop en haal al die kontant uit, anders is die helfte weer môre weg. Sy is so kwaad, sy is lus en volg haar pa se raad en bel die polisie. Wie is die vroumens by hom?

Sy pluk die dagboek nader en soek met ’n bewende vinger na die naam by die laaste les van die dag. Sandra Hay. Sy soek verder. Die vorige inskrywings wys Sandra was al voorheen hier vir ’n les. Toe slaan sy die boek toe en gryp haar sak. Sy moet eerder hier wegkom, anders gaan sy haar nie soos die agt-en-twintig jaar wat sy is, gedra nie.

In die kombi tref die werklikheid haar soos ’n skoot koue water in die gesig. Sy bewe van kop tot tone, so erg dat sy sukkel om die sleutel in die aansitter gesteek te kry.

Zane kom om die hoek van die winkel, sien haar in die kombi en kom vinnig nader. Sy kry die sleutel in die aansitter, draai. Die enjin brul harder as wat sy wou.

“Babe! Babe! Wag.” Hy slaan met sy hand teen die ruit.

Maar sy trap die petrol en laat waai. Hoe het sy tot by dié punt gekom? Besteel en verneuk. Tragies maar waar. Die boggheroplewensverhaal van perfekte Simoné Stander. Die een wat altyd die regte ding doen. Die pleaser. Behalwe die dag toe sy besluit het om die surf shop oop te maak. Dit was die eerste besluit nét vir haar.

“Dit was net die een keer, ek sweer!” Zane het bly staan, maar in die oomblik wat die enjin stil is, hoor sy elke woord.

Sy moet wag vir verkeer voor sy in die pad kan indraai. Een keer se gat. Watse verskil maak dit in elk geval? Een keer of honderd keer. Verneuk is verneuk en die miserabele gevoel van teleurstelling bly dieselfde.

Gelukkig is daar ’n ligpuntjie, sy en Zane is nie getroud nie. Maar dis nou te min om haar beter te laat voel. O hemel, sy slaan met haar hand oor haar mond. Wat as dit nie die eerste keer is nie? Haar mediese agtergrond laat rooi ligte in haar kop flikker. Sy wil nie ’n statistiek met ’n seksueel oordraagbare siekte word omdat sy haar kêrel vertrou het nie.

Die kombi dreun lui in Beach Road af. Waarheen gaan sy? Nie na haar woonstel byna loopafstand van hier af nie. Zane sal haar kom soek en sy sal dinge sê wat kon gebly het. Sy voel lus om hom te lyf te gaan en dis nie iets wat sy op haar lys herinneringe wil hê nie. Om nou aan die laaste bietjie waardigheid wat sy oorhet vas te klou is noodsaaklik om kop te hou. Haar ouerhuis is ook die laaste plek waar sy nou haar sorge kan gaan uitsnik. Vir haar pa se “ek het jou mos gesê” sien sy nie kans nie. Wat sy nou wil doen, is verdwyn en by vriende gaan sy dit nie regkry nie. Zane sal weet waar om haar te kry, dis nou as dit in sy broek sit om te probeer verduidelik en die waarheid te praat.

Sy trap die versneller. Dit maak nie saak waarheen sy gaan nie, solank dit ver van hier af is.

Die pad vervaag voor haar en sy byt op haar tande om die trane te keer, maar sy hou haar voet op die versneller. Fokus net op die pad voor haar.

Sy haal diep asem, maar dit kom met rukke en stote verby haar borskas sodat dit haar eerder seermaak as kalmeer. Toe kan sy nie meer die trane keer nie. Sy gee haar oor aan die verdriet wat al sedert sy by haar ouerhuis weg is onder die oppervlak lê. Alles is net te veel. Die trane bring verligting in haar stram keelspiere en sy haal met minder moeite asem.

Toe sy haar weer kom kry, is sy op die Klapmuts-pad verby Stellenbosch.

Waarheen nou? Haar pa sit en wag dat dinge verkeerd gaan sodat hy haar in die rigting kan dwing waarop hy besluit het en die sogenaamde liefde in haar lewe het seker nou nog nie sy broek behoorlik aan nie.

Sy begin opnuut huil. Nie ’n waardige gesnuif nie, sommer snot en trane. Twee weke gelede was alles nog soos sy beplan het. Dinge was goed by die winkel en Zane was daar wanneer sy ’n oor en ’n lyf nodig gehad het. Hulle het nou wel nie die toekoms verder as môre bespreek nie, net elke dag gevat en geniet soos dit was.

Wanneer het hy van plan verander? Van wanneer af is sy nie meer genoeg nie? Dalk wou hy hê sy moes hom betrap. Hy het tog geweet sy sou weer by die winkel aangaan vanmiddag. Was dit regtig net die eerste keer of was daar ander? Na dese is sy nie meer so seker die gesteelde winkelgeld gaan vir die armes en broodnodige opvoeding nie. Wat as dit vir sex shops en dwelms gaan? Maar dit kan sy nie van Zane glo nie. Haar mensekennis het haar darem seker nie twee jaar lank in die steek gelaat nie. Zane het ’n sagte kant. Dis wat haar na hom toe aangetrek het. ’n Soft spot vir mense. Hy sien so mooi na sy ma om en is altyd bereid om ’n vriend in nood te help. Toe sy hom meer as twee jaar gelede deur ’n universiteitsvriend ontmoet het, was sy dadelik verlief. Self het hy nooit studeer nie, maar dit het haar nie gepla nie. Die branders was nog altyd sy droom. En ’n raakpunt tussen hulle.

Toe sy regs op die N1 draai, weet sy waarheen sy op pad is. Die een plek waar sy nog altyd, te alle tye gekoester gevoel het. Ouma Bets. Nou het sy haar ouma se soet tee en volkoringbeskuit nodig. Ouma Bets sal niks vra nie. Net die bed met die hol matras in haar blommetjiespaarkamer aanbied. Want ouma Bets ken haar. Sy sal nie eens haar ouers bel nie. Maar sy was so lanklaas by haar ouma se huis, sy sal dadelik onraad vermoed wanneer sy vanaand sommerso sonder ’n oornagtas daar opdaag.

Sy draai in ’n waas by die Paarl se hoofstraat in terwyl sy die trane op haar gesig met haar hand afvee. Sy moet beheer kry voor sy by haar ouma aankom. Maar sy vee en vee sonder veel sukses. Genadiglik het die trane ophou stroom. Toe sy in die truspieëltjie kyk, skrik sy. Só kan haar ouma haar beslis nie sien nie. Sy lyk soos ’n spook met ’n vinger in ’n plug. Sy sal eers êrens moet stop sodat sy kan bedaar en die opgehewenheid om haar oë kan sak. Netnou gee sy ouma Bets ’n hartaanval, want met so ’n gesig gaan sy dink iemand is dood. En hospitaalsake sal nou die kersie op die koek wees.

Blindelings draai sy sommer by die volgende straat af en stop. Hier is ’n bottel water in die kombi waarmee sy haar gesig kan afspoel. Haar keel is ook droog.

Sy maak die deur oop en gooi van die water in haar hande. Sy doen nie moeite om uit te klim nie, hang sommerso na buite terwyl sy die water oor haar gesig skiet. Die koeligheid bring bietjie verligting, maar sy sal nog ’n rukkie moet sit as sy die trane vir ouma Bets wil wegsteek.

Die water lawe haar effens en sy kyk om haar. Sy het die kombi by die ingang van ’n stuk grond geparkeer en daar is ’n sirkus aan die gang. McLeod’s Unbelievable Circus, lees sy op een van die karavane. Oorkant die pad staan ’n klomp betogers met hulle plakkate omhoog. Dis nie ’n rumoerige spul nie, hulle protesteer in stilte. Die stop animal cruelty-plakkate moet die praatwerk doen. Sy kyk eerder anderpad, na die rumoerigheid by die tente. Dit raak warm in die kombi. Dalk moet sy maar weer ry.

Toe sy die sleutel wil draai, sien sy die rooikopvrou aangestap kom. Iets aan die vrou laat haar ’n tweede keer kyk. Dis nie die boobs en boude nie. Dalk eerder hóé sy stap. Daar is moedeloosheid in haar tred.